Παρασκευή 29 Μάρτη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τους πείραξε η κατακραυγή και... φωνάζουν

Παπαγεωργίου Βασίλης

Πάει πολύ οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίζουν ότι το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών συμπορεύεται με τη ΔΑΚΕ και την ΠΑΣΚ στη ΔΟΕ!

Χτες, η εφημερίδα «Αυγή» έγραφε πως «η πλειοψηφία της ΔΟΕ, αλλά με πρωτεργάτη το ΠΑΜΕ, το οποίο εδώ και καιρό συμπορεύεται με τη ΔΑΚΕ και την ΠΑΣΚ, σε μια προσπάθεια ανακοπής της ανατροπής του πολιτικού σκηνικού που έχει προκαλέσει η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, εξέδωσαν ανακοίνωση με την οποία κατηγορούν το Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς για προσπάθεια διάσπασης και διαίρεσης της ενότητας των εκπαιδευτικών»!

Ποιοι τα λένε αυτά; Οι ίδιοι που εδώ και χρόνια συμπορεύονται σε αμέτρητα συνδικάτα και ομοσπονδίες με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, προωθώντας τη λογική του μικρότερου κακού. Είναι οι ίδιοι που στην εκπαίδευση πατάνε και σε δύο βάρκες κι εμφανίζονται μαζί την ΠΑΣΚ και τη ΔΑΚΕ (στην ΟΛΜΕ), εδώ και χρόνια, χέρι - χέρι για την αυτοαξιολόγηση και μια σειρά ζητήματα.

Αυτό, όμως, που φαίνεται πως τους πείραξε εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ είναι πως πολλά πρωτοβάθμια σωματεία (ΕΛΜΕ και Σύλλογοι) έχουν υιοθετήσει ψήφισμα, σύμφωνα με το οποίο καταγγέλλεται το καπέλωμα που πάνε να προωθήσουν με την πρόταση για... αριστερή ΔΟΕ. Το ψήφισμα αυτό υιοθέτησε και το ΔΣ της ΔΟΕ. Αυτό είναι συμπόρευση;

Καλύτερη απάντηση δίνει η ανακοίνωση που είχε εκδώσει η ΕΛΜΕ Κεφαλονιάς - Ιθάκης: «Είναι άλλο πράγμα να παλεύεις να δυναμώσει ο ταξικός προσανατολισμός του κινήματος, η μαζικοποίηση και η δημοκρατική λειτουργία των συνδικάτων, με την ουσιαστική συμμετοχή των μελών τους, ο πόλεμος με την κυβέρνηση, την ΕΕ και την εργοδοσία κι άλλο πράγμα να παλεύεις να καπελώσεις το κίνημα για να το θέσεις στην υπηρεσία της κυβερνητικής διαχείρισης (τα συνδικάτα της αριστεράς στην υπηρεσία της κυβέρνησης της αριστεράς)»!

Προβοκάτσιες για γέλια και για κλάματα

Για γέλια είναι τα πρωτοπαλίκαρα της Χρυσής Αυγής όταν προσπαθούν να χτυπήσουν το ΚΚΕ αναμηρυκάζοντας πολυκαιρισμένες, φτηνές και εμετικές συκοφαντίες, τέτοιες που αρμόζουν στο ποιόν τους. Χτες, ο βουλευτής της Π. Ηλιόπουλος, μιλώντας στη Βουλή, κατηγόρησε τους πολιτικούς γενικώς ότι δεν έχουν περάσει ούτε απέξω από ένα δημόσιο σχολείο και ότι στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά. Στην προσπάθειά του να βάλει σ' αυτό το κάδρο και το ΚΚΕ «ανακάλυψε» ότι η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, έχει πολλά παιδιά, τα οποία μάλιστα είναι και νεαρής ηλικίας και σπουδάζουν ακόμα στο «Pierce College και στην Αμερική»!!!

Πήρε βεβαίως αμέσως πληρωμένη απάντηση απ' τον παριστάμενο βουλευτή του ΚΚΕ, Γ. Γκιόκα: «Είσαι ψεύτης, έχετε κάνει την προβοκάτσια επάγγελμα».

Είναι βαθιά νυχτωμένοι αν νομίζουν ότι πλήττουν το ΚΚΕ με τα προβοκατόρικα που ξερνάνε. Και με τις εμετικές κραυγές τους και με όσα δεν βγάζουν άχνα, αποκαλύπτεται ο ρόλος τους.

Η αντιΚΚΕ εμπάθεια τυφλώνει

Ας προσέξουν οι Λυριτζής - Οικονόμου από την πρωινή ζώνη του ΣΚΑΪ γιατί η τόσο πολλή αντιΚΚΕ εμπάθεια φαίνεται πως τους έχει χτυπήσει και στα μάτια και πλέον δεν μπορούν να καλοδιαβάσουν. Πήραν φόρα χτες το πρωί να ειρωνεύονται τον «Ριζοσπάστη» γιατί τάχα δεν είχε τίποτα στην πρώτη σελίδα για τις εξελίξεις στη Κύπρο. Από την πολλή φόρα όμως ούτε καν πρόλαβαν να δουν πως το κεντρικό σχόλιο της πρώτης σελίδας, «Κίνδυνοι για τους λαούς», όπως επίσης και το πρώτο αναγγελτικό, «Ετοιμάζουν ρεσάλτο σε μισθούς και Ταμεία», ήταν ακριβώς για τις εξελίξεις στην Κύπρο. Εκτός και τα είχαν δει και προτίμησαν να παραστήσουν τους άσχετους για να μείνει η εντύπωση σε εκείνους που δεν διαβάζουν τον «Ριζοσπάστη». Είναι πολύ παλιά πρακτική η ανέντιμη προπαγάνδα και φαίνεται πως σ' αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει θεραπεία...

Χέρι χέρι ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ

Πάει καιρός απ' όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αναγόρευσε τη «λαϊκή δεξιά» σε δυνάμει σύμμαχό του, στην προσπάθεια να βάλει στο χέρι την αστική διαχείριση από κυβερνητικό πόστο. Ακολούθησε το δημόσιο «λιβάνισμα» του Κωνσταντίνου Καραμανλή απ' τον Αλ. Τσίπρα και πιο πρόσφατα η συμφωνία συνεργασίας με τους «Ανεξάρτητους Ελληνες» για τη δημιουργία ενός «δημοκρατικού πατριωτικού μετώπου». Ποια είναι η συγκολλητική ουσία της κολεγιάς του ΣΥΡΙΖΑ με ένα κόμμα με εθνικιστικές θέσεις, που έφτασε να συνεργάζεται σε κοινοβουλευτικό επίπεδο με τη φασιστική «Χρυσή Αυγή»; Η στρατηγική τους, που δεν αμφισβητεί, αλλά θέλει να σώσει τα μονοπώλια. Την οποία πασπαλίζουν με εθνικιστικές κορώνες και διακηρύξεις περί «υπεράσπισης του ελληνισμού», που «απειλείται απ' τη Μέρκελ».

Αυτός ο υφέρπων εθνικισμός, είναι η άλλη όψη του κοσμοπολιτισμού του κεφαλαίου, σημαία του ΣΥΡΙΖΑ για χρόνια, που την αλλάζει ανάλογα με τη συγκυρία, θολώνοντας μαζί με τα αστικά κόμματα τον χαρακτήρα της ΕΕ, την ανισομετρία στον καπιταλισμό και τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, άρα και τη διέξοδο. Ο ίδιος ο Αλ.Τσίπρας ζητάει από τις «υγιείς, καθαρές και πατριωτικές δυνάμεις» μαζί με «δυνάμεις του αστικού χώρου που συνειδητοποιούν το αδιέξοδο» να υπερασπιστούν την «αξιοπρέπεια της χώρας»! Ολοι μαζί εναντίον της «κακιάς Γερμανίας» που επέβαλλε το μνημόνιο για να τιμωρήσει τον ελληνισμό! Αθώα η ευρωένωση και η στρατηγική της, αθώα τα μονοπώλια για τις ανάγκες των οποίων αυτή συνομολογήθηκε, αθώα η αστική τάξη της χώρας, επιλογή της οποίας είναι η συμμετοχή στο ευρωενωσιακό σφαγείο των δικαιωμάτων των εργατών.

Το μύθευμα αυτό, ένα σκοπό έχει: Να παραδοθεί αμαχητί ο λαός στον πόλεμο που του έχει κηρύξει η αστική τάξη με σύμμαχο την ευρωένωση. Κι ακόμα παραπέρα να τον βάλει να πολεμά για συμφέροντα εχθρικά προς τα δικά του. Να μοχθεί για τα κέρδη των μονοπωλίων και την ανταγωνιστικότητά τους. Να βλέπει τον πόλεμο μεταξύ τους για το ποιο θα κυριαρχήσει σαν δικό του. Να ταυτίσει δηλαδή τα συμφέροντά του με αυτά της τάξης που τον εκμεταλλεύεται, που θρέφεται απ' τη δική του ανέχεια. Κι ακόμα, να στοιχηθεί πίσω από άλλο ιμπεριαλιστή, προσδοκώντας μάταια ότι έτσι θα βρει διέξοδο προς όφελός του από την κρίση.

Σήμερα, αυτό που βάλλεται δεν είναι βέβαια ο «ελληνισμός». Βάλλονται αλύπητα η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Και θα συνεχίσουν να βάλλονται ανεξάρτητα απ' το μείγμα διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, ανεξάρτητα απ' τους διαχειριστές της αστικής εξουσίας, ακόμα κι όταν επέλθει η περιπόθητη για τους αστούς ανάκαμψη. Ο λαός να έχει τα μάτια του ανοιχτά. Πατριωτισμός είναι το δίκιο του, όχι τα συμφέροντα των αστών, για τα οποία η Ελλάδα συμμετέχει στην Ευρωένωση, συνάπτει κολεγιές και ανταγωνίζεται άλλες οικονομίες. Η μόνη πρόταση που εγγυάται σήμερα τη σωτηρία του λαού, το δικαίωμά του να ορίζει αυτός τη χώρα του, τις αναπτυξιακές της δυνατότητες είναι τούτη: Αποδέσμευση απ' την ΕΕ με εργατική λαϊκή εξουσία που θα βάλει τα μέσα παραγωγής να δουλεύουν για τις ανάγκες του και όχι για τα κέρδη των μονοπωλίων.


Βάσω ΝΙΕΡΡΗ

Οι καημένοι οι τραπεζίτες...

Γρηγοριάδης Κώστας

Το πιο εύκολο πράγμα στην κοινωνία που ζούμε είναι η διαστροφή της πραγματικότητας και το πλασάρισμά της με τέτοιο τρόπο που να ευνοεί την οικονομική ολιγαρχία και τους εκπροσώπους της. Το παράδειγμα με τις τράπεζες, τις ελληνικές τράπεζες, είναι χαρακτηριστικό. Σχεδόν κλαίγοντας η μία μετά την άλλη ανακοινώνουν ότι στους περσινούς τους ισολογισμούς υπάρχουν ζημιές και όχι κέρδη, όπως είχαν καλομάθει δεκαετίες τώρα.

Ο στόχος που έχουν βάλει οι τραπεζίτες για να ξεπλύνουν τη λωποδυσία δεκαετιών, είναι να δημιουργήσουν μια εικόνα ...οίκτου για το κακό που βρήκε τις τράπεζες και να δείξουν ότι και αυτοί πληρώνουν τις συνέπειες της κρίσης. Παραμύθια και μάλιστα δεύτερης διαλογής, αφού η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική.

Καλό είναι, λοιπόν, να μην ξεχνάμε δύο πολύ τρανταχτά ζητήματα.

Το πρώτο ότι στα πλαίσια της φιλομονοπωλιακής πολιτικής για την αντιμετώπιση της κρίσης, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και οι κυβερνήσεις συνεργασίας έχουν προσφέρει με διάφορους τρόπους και μαζί με την τρόικα, τουλάχιστον 170 δισ. ευρώ, για τη διάσωση των τραπεζών, την ώρα που λεηλατούνται μισθοί, συντάξεις και λαϊκά δικαιώματα.

Το δεύτερο, αυτό που ιστορικά γνωρίζουμε όλοι μας. Οτι, δηλαδή, όλα τα προηγούμενα χρόνια, χρόνια που οι εργαζόμενοι στέναζαν κάτω από τις πολιτικές ενσωμάτωσης στην ΕΕ, οι τράπεζες κέρδιζαν χρόνο με το χρόνο ποσά που φαίνονται εντελώς μυθικά. Μόνο τη δεκαετία που προηγήθηκε της οικονομικής κρίσης, κατάφεραν να τσεπώσουν καθαρά κέρδη που ξεπερνούν τα 31 δισ. ευρώ!!!


Παπαγεωργίου Βασίλης

«Κούφια» κριτική

Γρηγοριάδης Κώστας

Πόσο «κούφια» είναι για τα εργατικά συμφέροντα η κριτική που ασκούν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες επιβεβαιώθηκε και στο πρόσφατο συνέδριο της ΓΣΕΕ. Η ίδια η διακήρυξη της «Αυτόνομης Παρέμβασης» (ΑΠ) έδειξε πως στόχος της δεν είναι να αντιπαλέψει ή να οργανώσει τον αγώνα ενάντια στη μεγαλοεργοδοσία. Ισα - ίσα. Προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στην παραπλάνηση των εργαζομένων και τον εγκλωβισμό των αγώνων τους σε «αντιμνημονιακά» πλαίσια, όχι ενάντια στο σύνολο της πολιτικής και της τάξης που τους χτυπά, αλλά ενάντια σε επιμέρους αποτελέσματά της. Αλλωστε, πίσω από τις βαρύγδουπες αναφορές στους «ταξικούς προσανατολισμούς» και τις «ταξικές ενότητες», η ΑΠ και ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζουν σταθερά την αγωνία τους για την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» και την εξασφάλιση της «υγιούς επιχειρηματικότητας».

Ετσι, καμία έκπληξη δεν προκάλεσε το ότι - όπως είπε ο πρόεδρος της απερχόμενης διοίκησης της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλος - μεταξύ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων του 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ κάλεσε τη ΓΣΕΕ σε συνάντηση. Με τι θέμα; Να συζητήσουν το πρόγραμμα που μπορεί να έχει μια «αριστερή κυβέρνηση», δηλαδή μια κυβέρνηση που δε θα πειράξει καθόλου το κεφάλαιο ως κάτοχο των μέσων παραγωγής, άρα και τον ακρογωνιαίο λίθο όλων των βασάνων των εργαζομένων. Κατά τα άλλα, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι δυνάμεις του στο εργατικό κίνημα «σκίζουν τα ιμάτιά τους» ενάντια στο συμβιβασμό και κατακεραυνώνουν τις ηγεσίες ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ για την αντεργατική στάση τους. Επί της ουσίας όμως, και η δική τους πρόταση, δεν έχει διαφορά από την πρόταση εκείνων που κατηγορούν. Αλλωστε, ολοφάνερα βγαίνουν και καταθέτουν προτάσεις για τη στήριξη των μεγαλοεπιχειρηματιών (π.χ. για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, την άρση γραφειοκρατικών εμποδίων που δυσκολεύουν τη δημιουργία επιχειρήσεων, την εξάρτηση του κατώτατου μισθού στην κατάσταση της οικονομίας). «Ούτε μια τρίχα» δεν πειράζουν (και δε θέλουν) από τη μήτρα της εκμετάλλευσης των εργατών.

Το «Ποντίκι» στην αντιΚΚΕ προπαγάνδα...

Εχουν την ίδια μύγα να τους τσιμπάει ή απλά δεν καταλαβαίνουν; Ο λόγος για δημοσίευμα στο χτεσινό «Ποντίκι» το οποίο αναπαράγει πανομοιότυπο προβοκατόρικο δημοσίευμα της περασμένης Παρασκευής στο μπλοκ «νευροσπάστης». Τι κι αν χτες ο «Ριζοσπάστης» αφιέρωσε ένα σχόλιο στη στήλη «Από μέρα σε μέρα», ξεμπροστιάζοντας τον προβοκατόρικο χαρακτήρα του σχολίου του εν λόγω μπλοκ; Αυτά είναι ψιλά γράμματα για το συντάκτη της ποντικότρυπας της αστικής δημοσιογραφίας, που δεν παραθέτει πουθενά την απάντηση του «Ριζοσπάστη» στο λιβελογράφημα του αντικομμουνιστικού μπλοκ, αλλά καλεί τον «Ριζοσπάστη» να αποδείξει ότι δεν είναι... ελέφαντας! Εκτός κι αν η Δάφνη Πασχάλη, που υπογράφει τον εν λόγω λίβελο στο μπλοκ «νευροσπάστης» και, εντελώς συμπτωματικά, υπογράφει και ρεπορτάζ στις στήλες πολιτισμού στο «Ποντίκι» είναι και ο συντάκτης του ανώνυμου δημοσιεύματος της εφημερίδας «Ποντίκι», έχει τη μύγα, οπότε ό,τι κι αν γράψει ο «Ριζοσπάστης», θα διακρίνει με το μάτι το τσακάλικο κάποια ίντριγκα, κάποιο μαχαίρωμα, κάτι τέλος πάντων που να μπορεί να αξιοποιηθεί για να χτυπηθεί το ΚΚΕ...

... και η μαστοριά στη διαστρέβλωση

Πέρα από την εξόφθαλμη σπέκουλα που επιχειρεί το «Ποντίκι», στο συγκεκριμένο δημοσίευμα παραθέτει και την κριτική που ασκείται στις Θέσεις της ΚΕ από ορισμένα κείμενα του προσυνεδριακού διαλόγου και γνωστές αντικομμουνιστικές ιστοσελίδες. Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το «Ποντίκι», γιατί είναι αποκαλυπτικό τόσο της διαστρέβλωσης στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ την οποία επιχειρούν οι προαναφερόμενοι όσο και των ανομολόγητων στόχων τους: «Η αντιπαράθεση γύρω από αυτό το ζήτημα (σ.σ. τη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα) φωτίζει τις κινήσεις της ηγεσίας και την κατ' άλλους "απεμπόληση", κατ' άλλους "βελτίωση" της θέσης για το Αντιιμπεριαλιστικό, Αντικαπιταλιστικό Δημοκρατικό Μέτωπο (ΑΑΔΜ) (sic), το οποίο προέκρινε τις πολιτικοκοινωνικές συμμαχίες με στόχο τη διεκδίκηση της εξουσίας, εντός του καπιταλιστικού πλαισίου». Αυτά γράφει το «Ποντίκι» ότι τάχα λέει το Πρόγραμμα του ΚΚΕ.

Πουθενά στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ που αποφασίστηκε στο 15ο Συνέδριό του δε λέγεται ότι το ΚΚΕ έχει «στόχο τη διεκδίκηση της εξουσίας εντός του καπιταλιστικού πλαισίου». Πουθενά. Διεκδίκηση της εξουσίας σημαίνει τάξη στην εξουσία και όχι κυβέρνηση και στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος αυτή η τάξη είναι η αστική και καμία άλλη. Το ΚΚΕ δε διεκδικούσε ούτε με το Πρόγραμμα που αποφασίστηκε στο 15ο Συνέδριο την κυβέρνηση στο καπιταλιστικό σύστημα. Αντίθετα, το Πρόγραμμα του ΚΚΕ, στην παράγραφο «Το αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό Μέτωπο και το πρόβλημα της εξουσίας» λέει: «Η ανάπτυξη των κοινωνικοπολιτικών αναμετρήσεων, των ταξικών συγκρούσεων, θα φέρνει στην ημερήσια διάταξη το πρόβλημα της εξουσίας. Το ΚΚΕ κατευθύνει τη δράση του, ώστε η αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή πάλη να αναπτύσσεται και να βαθαίνει η αντικαπιταλιστική συνείδηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Το ΚΚΕ σταθερά προσπαθεί να πείθει ότι δεν αρκεί να φύγουν τα αστικά κόμματα και οι σύμμαχοί τους από το τιμόνι της διακυβέρνησης. Πρέπει να ανατραπεί το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του. Να δημιουργηθεί μια νέα λαϊκή εξουσία, που δεν είναι άλλη από τη σοσιαλιστική».

Εκείνο που θέλει να υπονοήσει ο συντάκτης του «Ποντικιού» είναι ότι μέχρι τώρα το ΚΚΕ διεκδικούσε θέσεις εντός του καπιταλιστικού συστήματος, θέσεις κυβερνητικές ή διαχειριστικές εν πάση περιπτώσει για να διαχειριστεί την αστική εξουσία, την εξουσία των μονοπωλίων, τον καπιταλισμό. Κάτι τέτοιο, φυσικά, δεν ισχύει. Η απορία, όμως, παραμένει: Είναι τόσο αστοιχείωτοι ή θεωρούν τους αναγνώστες τους τόσο αστοιχείωτους, ώστε να περιμένουν ότι θα πείσουν κάποιον με σπέκουλα και προβοκάτσιες τέτοιου επιπέδου;

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Γραμμή που συσπειρώνει τους εργάτες

Η αύξηση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ στις αρχαιρεσίες του 35ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ για την εκλογή των οργάνων της Συνομοσπονδίας δεν είναι ένα τυχαίο αποτέλεσμα. Γίνεται μάλιστα ακόμα πιο σημαντικό στο φόντο της δραματικής μείωσης του εργατικού δυναμικού από την αύξηση της ανεργίας σε κλάδους όπως των οικοδόμων, όπου το ΠΑΜΕ διαθέτει παραδοσιακά ισχυρή επιρροή και δύναμη. Ετσι, το αποτέλεσμα αυτό αποτυπώνει και την αναπλήρωση των απωλειών που προήλθαν από τη συρρίκνωση του εργατικού δυναμικού σε αυτό τον κλάδο με εργαζόμενους από άλλους κλάδους, κυρίως του ιδιωτικού τομέα, τη συστράτευση με τον ταξικό πόλο νέων δυνάμεων. Βέβαια, αυτή η άνοδος δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο συσχετισμός δύναμης στα συνδικάτα παραμένει αρνητικός και σε βάρος των πραγματικών συμφερόντων της εργατικής τάξης. Αποδεικνύει όμως ότι η γραμμή που έχει χαράξει το ΠΑΜΕ, η στρατηγική του, η δράση του και οι παρεμβάσεις του τα προηγούμενα τρία χρόνια, συσπειρώνουν δυνάμεις, στρατεύουν στους αγώνες χιλιάδες εργαζόμενους. Μπορεί να έχει ακόμα πιο ελπιδοφόρα αποτελέσματα αύριο.

Και σε αυτό το συνέδριο της ΓΣΕΕ επιβεβαιώθηκε η ύπαρξη και διαπάλη των δύο γραμμών στο συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας. Γιατί παρά την ύπαρξη διαφορετικών παρατάξεων στο στρατόπεδο της πλειοψηφίας, παρά την εμφάνιση «νέων» και τους διαγκωνισμούς μεταξύ τους για τα «κουκιά» και τους συσχετισμούς η πραγματική διαχωριστική γραμμή δεν μπορεί να σβηστεί. Και αυτή είναι: Η με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες. Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΑΠ) και το νεοεμφανιζόμενο ΕΜΕΙΣ, με τις διακηρύξεις τους και κυρίως με τα έργα τους, απαντούν ότι τάσσονται με την πλευρά του κεφαλαίου, αφού δηλώνουν αναφανδόν υπέρ της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της ανταγωνιστικότητας και της καπιταλιστικής ανάπτυξης, του κοινωνικού διαλόγου και «εταιρισμού» ως τον επιβεβλημένο μονόδρομο που πρέπει να ακολουθήσουν τα συνδικάτα και οι εργαζόμενοι μαζί με τους καπιταλιστές. Και αυτός ο μονόδρομος τον οποίο όλοι τους υπερασπίζονται δεν μπορεί να συσκοτιστεί όσες κορόνες και αν βγάζουν όλοι τους - στα λόγια - ενάντια στα μνημόνια και στις τρόικες. Μήπως είναι τυχαίο ότι όλα τα παραπάνω τα υπερασπίζονται οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι μεγαλοξενοδόχοι και οι εφοπλιστές, αλλά και όλα τα κόμματα του ευρωενωσιακού τόξου, είτε δηλώνουν «μνημονιακοί» είτε «αντιμνημονιακοί»;

Απέναντι σε όλους αυτούς και στα συμφέροντα που υπηρετούν - και στο συνέδριο της ΓΣΕΕ - στάθηκαν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, διακηρύσσοντας ότι αναγνωρίζουν μόνο ένα δίκιο: Το δίκιο του εκμεταλλευόμενου, το δίκιο του εργάτη. Και πως αυτό το δίκιο μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνο με την ταξική πάλη, την οργάνωση της εργατικής τάξης από τα κάτω, μέσα στους χώρους δουλειάς, εκεί που «ζει και βασιλεύει» η δύναμη του κεφαλαίου και η εξουσία που του δίνει αυτή η οικονομική δύναμη. Βασική προϋπόθεση για μια τέτοια πορεία του εργατικού κινήματος ήταν και παραμένει η ισχυροποίηση της ταξικής γραμμής μέσα στα συνδικάτα, η αλλαγή των συσχετισμών υπέρ του ταξικού πόλου μέσα από τη συμμετοχή και τη δράση, κυρίως στα πρωτοβάθμια σωματεία, πλατιών εργατικών μαζών που μέχρι σήμερα στέκονται στο περιθώριο. Γιατί η αναζωογόνηση και η ισχυροποίηση των συνδικάτων δεν μπορεί παρά να είναι υπόθεση των ίδιων των εργατών σε στενή συμπόρευση με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ.



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ