Παπαγεωργίου Βασίλης

Η πορεία του χάρτη αυτού πρέπει να καταλήγει σε ένα νέο πλαίσιο δομών και θεσμών ικανό να εμπνεύσει ή τουλάχιστον να αποκαθιστά σε σημαντικό βαθμό την εμπιστοσύνη του λαού και τη συνοχή της κοινωνίας μας.

Τα βήματα αυτού του οδοιπορικού Δημοκρατίας μπορεί να είναι:

1. Δημοψήφισμα για την απόρριψη των Μνημονίων ώστε ο λαός από μόνος και με πλήρη συνείδηση να ανοίξει τον δρόμο.

2. Εκλογές με εντολή τη συγκρότηση Συντακτικής Βουλής για τη σύνταξη νέου ή τροποποίηση του υφισταμένου Συντάγματος που θα επαναπροσδιορίζει:

α) Τον ρόλο των πολιτικών κομμάτων, τη δημοκρατική λειτουργία τους και την αυτονομία τους από οικονομικά κέντρα.

β) Τον ρόλο και την αυτονομία των συνδικάτων.

γ) Τον ρόλο της Βουλής ως νομοθετικού σώματος, την αυτονομία του από την εκτελεστική εξουσία και από οικονομικά συμφέροντα.

δ) Τον ρόλο και τα όρια της εκτελεστικής εξουσίας, τον έλεγχο κάθε φυσικού προσώπου που ασκεί εξουσία στο πλαίσιο ενός νέου θεσμικού πλαισίου περί ευθύνης υπουργών που θα αφορά κάθε πρόσωπο που ασκεί δημόσια εξουσία.

ε) Το ρόλο του Προέδρου της Δημοκρατίας, η εκλογή του οποίου θα απαιτεί αυξημένη πλειοψηφία και φυσικά δεν θα είναι διακοσμητικός.

στ) Την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης.

ζ) Την ανεξαρτησία της Εκκλησίας από το κράτος και του κράτους από την Εκκλησία.

η) Τη θέση των σωμάτων ασφαλείας και του στρατού υπό εθνικό και δημοκρατικό έλεγχο.

θ) Την καθιέρωση δημοκρατικού και κοινωνικού ελέγχου στο τραπεζικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα».

Αυτά γράφει στη χτεσινή «Αυγή» ο Στέλιος Παππάς, μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ. Τι είναι όλα τα παραπάνω; Αν εξαιρέσει κανείς το «δημοψήφισμα για το μνημόνιο», το «χωρισμό κράτους - εκκλησίας» και τον «κοινωνικό έλεγχο στο τραπεζικό σύστημα», όλα τα υπόλοιπα δεν είναι τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο απ' αυτά που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να θέσει ως πλαίσιο αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος.

Τις οποίες θέλει να επιβάλει στο λαό «δημοκρατικά», με δημοψήφισμα, για να βάλει ακόμη πιο βαρύ ζυγό στο σβέρκο του λαού, αφού με την έγκρισή τους θα προχωρήσει και στην αναγκαία ακόμη μεγαλύτερη αντιδραστικοποίηση του πολιτικού συστήματος μέσω ανάλογων αλλαγών και στο Σύνταγμα. Φαίνεται πως η ηγεσία του ΣΥΝ είναι έτοιμη να βάλει και σ' αυτό πλάτη, στο όνομα της δημοκρατίας και της κοινωνικής συνοχής, που σημαίνει συνεχώς υποταγμένο λαό στο σύστημα. Οσο για το μνημόνιο και την αναδιαπραγμάτευση του χρέους, αλλά και τον κοινωνικό έλεγχο των τραπεζών, υπάρχει μερίδα του κεφαλαίου που λέει και διεκδικεί τα ίδια. Πώς και δεν τον πήρε σύμβουλο ο πρωθυπουργός για την αντιδραστική αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος;

Ολα τα μέσα χρησιμοποιούν οι εργοδότες, προκειμένου οι εργαζόμενοι να μην έρθουν σε επαφή με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Τη μέρα της απεργίας, 15 Ιούνη, η εργοδοσία της φαρμακοβιομηχανίας ΦΑΜΑΡ, στο 48ο χλμ. της Εθνικής Οδού Αθηνών - Λαμίας, «έδωσε εντολή στα πούλμαν που μετέφεραν τους εργαζόμενους να τους αφήσουν πάνω στην Εθνική Οδό και να μπουν στο εργοστάσιο από μια είσοδο που δε χρησιμοποιείται, υπερυψωμένη, βάζοντας σε κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητα». Τα παραπάνω καταγγέλλει η Ομοσπονδία Εργαζομένων Φαρμακευτικών και Συναφών Επαγγελμάτων Ελλάδας, χαρακτηρίζοντας αυτήν την ενέργεια ως «ακόμη μία πρόοδο στις αντεργατικές μεθοδεύσεις και στην προκλητική συμπεριφορά της "ΦΑΜΑΡ" απέναντι στους εργαζόμενους, στους ταξικούς συνδικαλιστές και το ΠΑΜΕ».

Εξάλλου, πριν από λίγο καιρό, η εργοδοσία με τον εργοδοτικό συνδικαλισμό του κλάδου είχαν επιχειρήσει να εμποδίσουν αντιπροσωπεία της Ομοσπονδίας να μπει στο εργοστάσιο, ενώ από κοινού εργοδότες και εργοδοτικός συνδικαλισμός προσπαθούν να διαλύσουν το κλαδικό Συνδικάτο Φαρμάκου της Βοιωτίας και να το μετατρέψουν σε επιχειρησιακό της «ΦΑΜΑΡ». Είναι, λοιπόν, αναμενόμενο η εργοδοσία να θέλει με κάθε τρόπο να εμποδίσει τη συνάντηση της Ομοσπονδίας με τους εργαζόμενους. Για να μη σηκώσουν κεφάλι, να δέχονται τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, τις εργολαβίες, τις απολύσεις, την απεργοσπασία που τους επιβάλλει...

Γρηγοριάδης Κώστας

Ομως, μέσα σε όλα αυτά, ο Ε. Βενιζέλος, είπε και μία - πασιφανή ομολογουμένως - αλήθεια: Οτι «έχουμε συναίνεση και την κρύβουμε», αναφερόμενος ονομαστικά στο ΠΑΣΟΚ, στη ΝΔ και το ΛΑ.Ο.Σ.!

Μόνο που την κρύβουν όπως ακριβώς κρύβεται και ο ...ελέφαντας πίσω από την παπαρούνα. Δηλαδή, «ο κόσμος το 'χει τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι».

Οι Ελληνες εργαζόμενοι - παρά τις κοπιώδεις προσπάθειες των ΜΜΕ - δεν είναι πια ...τόσο στραβοί, ούτε τόσο χαζοί. Πώς να κάνουμε.

Και τι ψηφίζουν τα πολιτικά κόμματα βλέπουν, και τις πολιτικές τους ακούνε, και τις πολιτικές πρακτικές τους παρακολουθούν και να διαβάζουν «πίσω από τις γραμμές» ξέρουν.

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ, ΠΑΝΤΩΣ, ήταν και η αναφορά του Ε. Βενιζέλου σχετικά με το ότι η κυβέρνηση γνωρίζει τι περνάει αυτήν την περίοδο ο μισθωτός και ο συνταξιούχος. «Δε μας ξεφεύγει τίποτε», είπε χαρακτηριστικά.

Αυτό να είστε βέβαιοι ότι θα το αποδείξει έμπρακτα με τον περίφημο «εφαρμοστικό νόμο» του «μεσοπρόθεσμου προγράμματος». Τίποτε δε θα τους ξεφύγει. Θα φορολογηθούν ακόμη και οι μικρότεροι μισθοί, οι μικρότερες συντάξεις...

Ακόμη και αν αλλάξουν λίγο τους αρχικούς σχεδιασμούς τους - λίγο όμως - είναι γνωστό πως υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι για να φορολογήσει κανείς τον κοσμάκη, όχι κατ' ανάγκη άμεσοι.

ΟΧΙ, ΤΟ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ και οι συνοδευτικοί του νόμοι δε θα περάσουν ως «κατεπείγον» νομοσχέδιο από τη Βουλή.

Θα περάσουν ως ...«πυραυλοκίνητο» νομοσχέδιο. Αν υπάρχει ρεκόρ κοινοβουλευτικών διαδικασιών στο βιβλίο Γκίνες, το απειλούν με σοβαρές ελπίδες να το σπάσουν.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Παπαγεωργίου Βασίλης

Το σίγουρο είναι πως η μάχη (και αυτής) της απεργίας όπως και συνολικά της οργάνωσης των εργατών ενάντια στην επίθεση της μεγαλοεργοδοσίας «χτίζεται» μες στους τόπους δουλειάς. Με ταξικό μέτωπο. Το ζήτημα είναι να σωθεί ο λαός από τη χρεοκοπία και όχι γενικά το «έθνος» και η «χώρα», δηλαδή και οι καπιταλιστές. Με προσανατολισμό που αντιπαλεύει αυταπάτες και θέτει ευθέως το ζήτημα «ή με τα μονοπώλια ή με το λαό». Τα συνδικάτα έχουν τη δική τους λειτουργία και δράση, τη δική τους πραγματική εργατική δημοκρατία για την οργάνωση της ταξικής πάλης που καμιά σχέση δεν έχει με τη λεγόμενη «κάτω βουλή» των «ανώνυμων» διοργανωτών, έξω και μακριά από τους τόπους δουλειάς και τους κλάδους. Εκεί που η εργατική τάξη πραγματικά συζητά, αποφασίζει και εκλέγει τους ηγέτες της. Και, τέλος, όλα τα συνδικάτα δεν είναι το ίδιο. Αλλο ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός που ουρά του είναι και κάποιοι αριστερούτσικοι οι οποίοι το πρωί εμφανίζονται ως κομματικοί και το βράδυ στις πλατείες ως «ακηδεμόνευτοι». Οι εργαζόμενοι και αυτοί που πάνε στις πλατείες πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα. Ολοι στη μάχη στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, στις εργατογειτονιές για την επιτυχία της απεργίας.

Μπορεί μέσω των αστικών κυβερνήσεων να διατυπώνονται οι επιδιώξεις των μονοπωλίων, αλλά, κάποια στιγμή, η πλουτοκρατία αναλαμβάνει να δηλώσει η ίδια ευθαρσώς τις απαιτήσεις της, παρεμβαίνοντας ακόμα πιο ανοιχτά στην άσκηση πολιτικής.

Στο πλαίσιο αυτό, οι διευθύνοντες σύμβουλοι 50 μεγάλων γερμανικών και γαλλικών επιχειρήσεων και τραπεζικών ομίλων (με συνολικό τζίρο περί το 1,5 τρισ. ευρώ), με κοινή καταχώρηση στον Τύπο των δυο χωρών, διατυπώνουν την ανησυχία τους για το μέλλον της Ευρωζώνης. Μεταξύ των πολυεθνικών, που οι επικεφαλής τους υπογράφουν την κοινή καταχώρηση - καμπάνια, βρίσκονται και οι Siemens, BMW, Daimler, Telekom, Thyssen - Krupp, «Allianz», Bosch, Deutsche Bank, Societe Generale, Total, Continental, Air France - KLM και France Telekom.

Οι 50 επιχειρήσεις δηλώνουν ότι επιθυμούν τη διατήρηση και ισχυροποίηση της Ευρωζώνης, καθώς «με την υιοθέτηση (του ευρώ) δημιουργήθηκε μια κοινή αγορά (...) Οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις επωφελούνται από αυτήν την εξέλιξη, έχουν διευρυνθεί οι δυνατότητες χρηματοδότησής τους, ενώ έχει αυξηθεί η ανταγωνιστικότητά τους σε διεθνές επίπεδο». Ετσι, τα γερμανικά και γαλλικά μονοπώλια καλούν τους πολιτικούς τους εκπροσώπους να «στηρίξουν» τα κράτη - μέλη που αντιμετωπίζουν την κρίση, διευκρινίζοντας, ωστόσο, ότι αυτή η «βοήθεια» - ληστρικά δάνεια, δε θα δοθεί με το αζημίωτο, αλλά τα κράτη - μέλη θα πρέπει να υλοποιήσουν τα μέτρα εκείνα που απαιτεί το κεφάλαιο, δηλαδή το ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων, τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, τις αποκρατικοποιήσεις που θα ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας κ.λπ.

Η πλέον σημαντική απόδειξη ότι το μνημόνιο πέτυχε τους στόχους του είναι τα στοιχεία της Γιούροστατ, που δείχνουν ότι το ονομαστικό ωριαίο κόστος εργασίας στην Ελλάδα μόνο το πρώτο τρίμηνο του 2011 μειώθηκε κατά 6,8%! Ας σημειωθεί ότι η μείωση αυτή έρχεται να προστεθεί στην ισόποση (6,5%) σημαντική μείωση του λεγόμενου εργατικού κόστους ανά ώρα εργασίας το δ' τρίμηνο του 2010. Σημαντικό εργαλείο για τη μείωση του λεγόμενου εργατικού κόστους είναι πρώτ' απ' όλα η επαίσχυντη Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) που υπέγραψαν οι συμβιβασμένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, ενώ σημαντική συμβολή είχαν και οι διαιτητικές αποφάσεις καθώς και οι κλαδικές συμβάσεις που συμμορφώθηκαν πλήρως με την ΕΓΣΣΕ. Στη δραστική μείωση του «εργατικού κόστους» συνέβαλαν επίσης η μετατροπή συμβάσεων σε συμβάσεις μερικής απασχόλησης, γενικότερα οι ευέλικτες μορφές εργασίας καθώς και η αυξανόμενη χρήση των ατομικών συμβάσεων εργασίας τόσο για νεοπροσλαμβανόμενους σε κλάδους που δεν έχουν υπογραφεί συμβάσεις όσο και παλαιούς εργαζόμενους που αποδέχονται μείωση των μισθών. Είναι ολοφάνερο ότι η στρατηγική επιδίωξη του μνημονίου, η διαρκής συμπίεση της εργατικής δύναμης, επιτυγχάνεται και μάλιστα με ρυθμούς που ούτε οι εμπνευστές της δεν ανέμεναν. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η τάση αυτή, της «κινεζοποίησης» των μισθών, θα ενταθεί, αν ο λαός δεν πάρει απόφαση να αντεπιτεθεί για να ανατρέψει την εξουσία του κεφαλαίου και να εγκαθιδρύσει τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.