ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η ουσία δε βρίσκεται στη διαφάνεια

Παπαγεωργίου Βασίλης

Με αφορμή δημοσιεύματα για τις 528 Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) που είναι γραμμένες στα μητρώα του υπουργείου Εξωτερικών, τέθηκε για ακόμη μια φορά το θέμα της διαφάνειας της λειτουργίας τους και του ελέγχου του έργου τους. Φυσικά και υπάρχουν ΜΚΟ, που επιτελούν κάποιο έργο και άλλες που απλά υπάρχουν και χρηματοδοτούνται.

Δεν είναι όμως αυτό το ζητούμενο για τους εργαζόμενους και τους νέους των λαϊκών στρωμάτων. Οι ΜΚΟ από τη φύση και το ρόλο τους είναι συνυφασμένες και εξαρτώμενες από το κράτος, επιτελούν λειτουργίες που έπρεπε να επιτελεί το κράτος, και τις κυβερνήσεις (π.χ. κοινωνική πολιτική, περιβάλλον κ.λπ.), ακριβώς γιατί διαχειρίζονται την εξαθλίωση και την ακραία φτώχεια, αποτέλεσμα της αντιλαϊκής πολιτικής, επειδή ακριβώς νομοθετούν υπέρ των συμφερόντων των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Είναι όργανα της ΕΕ, των επιχειρηματιών, των πολυεθνικών - από αυτούς χρηματοδοτούνται και από τον κρατικό προϋπολογισμό. Αποστολή τους είναι να «στρογγυλέψουν» τις ακραίες κοινωνικές αντιθέσεις, να εθίσουν τα λαϊκά στρώματα στη λογική της «φιλανθρωπίας» και να ρίξουν τον πήχη των απαιτήσεων. Ποτέ η δράση μιας ΜΚΟ δεν συνοδεύεται από κριτική στην εκάστοτε κυβερνητική πολιτική, ποτέ, εκτός από το επιμέρους, δεν αναδεικνύεται η γενική αιτία ενός φαινομένου, ποτέ η «ανακουφιστική» και μικρής έκτασης δράση τους δε συνοδεύεται από αιτήματα σύγχρονα και μακροπρόθεσμα. Και με τη δράση τους χειραγωγούν συνειδήσεις στην υποταγή, προσφέροντας τεράστιες υπηρεσίες στην παρεμπόδιση ανάπτυξης διεκδικητικών αγώνων για τις λαϊκές ανάγκες.

Δεν έχει καμία σχέση η ελεημοσύνη και τα ευχολόγια με την οργανωμένη λαϊκή αλληλεγγύη και κινητοποίηση. Γι' αυτό με όση διαφάνεια κι αν λειτουργεί μια ΜΚΟ είναι τελικά επιζήμια για όσους πλήττονται από την αντιλαϊκή πολιτική.

Φτηνά τερτίπια...

Φτηνά τερτίπια, από το βήμα του «ναού της δημοκρατίας» τους ξεστόμισε ο υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, Δ. Ρέππας, κατά τη διάρκεια της συζήτησης του νομοσχεδίου για τις αστικές συγκοινωνίες, αναφορικά με τα «χρέη» του ΟΑΣΑ. Ισχυρίστηκε ο υπουργός ότι οι οφειλές του κράτους υπολογίζονται περί τα 700 εκατομμύρια ευρώ, ενώ το συνολικό χρέος φτάνει τα 3,8 δισ. ευρώ, το οποίο μεταβιβάζεται εξολοκλήρου στον κρατικό προϋπολογισμό. «Υπερκαλύπτεται η απαίτηση των φορέων αυτών από το κράτος. Αρα, μη θέτετε τέτοιο ζήτημα πλέον», είπε ο Δ. Ρέππας και νομίζει ότι ξεμπέρδεψε. Τα 700 εκατ. ευρώ που ονομάζει ο υπουργός ως οφειλές του κράτους προς τις αστικές συγκοινωνίες, αφορούν μόνον τα ποσά που έπρεπε να καταβάλουν τα αρμόδια υπουργεία προς τον ΟΑΣΑ, για την εξυπηρέτηση των πληθυσμιακών ομάδων που δικαιούνται μειωμένο ή μηδενικό εισιτήριο. Ωστόσο, και το υπόλοιπο ποσό από τα 3,8 δισ. ευρώ που αναφέρει, πάλι οφειλές του κράτους είναι, όμως ο υπουργός προσπαθεί να το κρύψει, νομίζοντας ότι απευθύνεται σε ανόητους. Και για να εξηγούμαστε: Σύμφωνα με το άρθρο 5, παρ. 5 του νόμου 2669/1998 περί «Οργάνωσης και λειτουργίας των Αστικών Συγκοινωνιών στην περιοχή Αθηνών, Πειραιώς και Περιχώρων» ορίζεται ότι: «Η διαφορά του λειτουργικού κόστους και του καθοριζόμενου κάθε φορά κομίστρου, όπως προσδιορίζεται αυτό με την τιμολογιακή πολιτική, αποτελεί κοινωνική παροχή, η οποία αντισταθμίζεται με την καταβολή της διαφοράς (αντισταθμιστική καταβολή) από τον κρατικό προϋπολογισμό».

... για φτηνό «σερβίρισμα» στο κεφάλαιο

Αυτήν ακριβώς την κοινωνική παροχή οι «πρασινογάλαζες» κυβερνήσεις, στις οποίες ο κ. Ρέππας αποτελούσε και αποτελεί κεντρικό στέλεχος, επίμονα και συνειδητά αρνούνταν να εκπληρώσουν, αναγκάζοντας τον ΟΑΣΑ να προστρέχει στις ντόπιες και ξένες τράπεζες για να καλύπτει τα λειτουργικά του έξοδα, δανειζόμενος με τους τοκογλυφικούς όρους που εκείνες έθεταν. Σύμφωνα με τα επίσημα οικονομικά στοιχεία του Οργανισμού - εύκολα μπορεί να τα βρει κανείς στην ιστοσελίδα του - από τα 3,8 δισ. που ήταν το σύνολο της εγκεκριμένης επιχορήγησης για την οκταετία 2002 - 2009, μόνο το 1,026 δισ. καταβλήθηκε από τον κρατικό προϋπολογισμό, ενώ το υπόλοιπο «κάλυψαν» οι τράπεζες, με επιτόκιο που το 2009 κυμαινόταν στο 4,8%. Αξίζει να αναφέρουμε ότι για την εξυπηρέτηση μόνο των τόκων ο ΟΑΣΑ το 2009 κατέβαλε 116.370.735,05 ευρώ. «Αβάντα» στους φίλους τους τραπεζίτες έκαναν λοιπόν και τότε και τώρα που χρεώνουν στον κρατικό προϋπολογισμό - στις πλάτες του εργαζόμενου λαού δηλαδή - τα τοκογλυφικά δάνεια. Και το χειρότερο απ' όλα είναι ότι όχι μόνο περικόπτει επίσημα πλέον την κρατική επιδότηση, όχι μόνο ότι αυξάνει κατά 40% τις τιμές των εισιτηρίων, μειώνει δρομολόγια και ποιότητα υπηρεσιών, περικόπτει μισθούς και δικαιώματα των εργαζομένων στις αστικές συγκοινωνίες. Αλλά το ότι και πάλι μετά από λίγο διάστημα θα τις οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε οριστικό «φαλιμέντο», σερβίροντας στη συνέχεια στο «πιάτο» έναν ακόμη τομέα του δημόσιου πλούτου στο μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο.

Τσακίζουν το λαό για τα μονοπώλια

Με «επικαιροποιημένες» τις πολεμικές κραυγές τους, με πραγματική λύσσα απέναντι σε κάθε λαϊκό δικαίωμα, το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης - τρόικας - πλουτοκρατίας άρχισε να ξεδιπλώνει τα σχέδια για την επόμενη και πολύ σφοδρότερη κλιμάκωση. Με την ιαχή το «μνημόνιο είναι μόνον η αρχή» η Τράπεζα της Ελλάδας βάζει τώρα ανοιχτά και ζήτημα καταστολής του λαϊκού κινήματος, έτσι ώστε να προχωρήσουν σε όλα όσα έχουν σχεδιάσει στη χωρίς τέλος επίθεση. Από τις Βρυξέλλες τα συμβούλια των υπουργών τους για την Οικονομία (Γιούρογκρουπ - ΕΚΟΦΙΝ) κλείδωσαν και τα νέα πακέτα. Με κραυγή την «ενίσχυση της οικονομικής διακυβέρνησης» ετοιμάζουν νέες λαϊκές εκατόμβες στο βωμό της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων τα οποία και υπηρετούν. Τα παραπάνω έχουν στόχο τη διάσωση του εκμεταλλευτικού συστήματος: Φτηνούς εργάτες, πακτωλός από ζεστό κρατικό χρήμα, αμύθητος υπερσυσσωρευμένος πλούτος για τις μερίδες της πλουτοκρατίας και από την άλλη μαζική φτώχεια, συνθήκες εξαθλίωσης για τους εργάτες.

Τα ομολογούν και ίδιοι. Χωρίς περιστροφές, με την έκθεση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, σημειώνουν πως οι βάρβαρες αναδιαρθρώσεις «δεν επιβάλλονται από το μνημόνιο, αλλά αποτελούν μέρος μιας μεγάλης πορείας ανασυγκρότησης και που σήμερα βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή», δηλαδή για έξοδο από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου, επιβεβαιώνοντας, άθελά τους, τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ. Με στόχο να διαμορφώσουν φτηνότερους και περισσότερο «ευέλικτους» τους εργάτες, τα κοιναγορίτικα συμβούλια αποφάσισαν σαρωτικές ανατροπές σε ολόκληρη την γκάμα της ζωής, από την καταβαράθρωση των δαπανών για Υγεία, Παιδεία, για τα επιδόματα φτώχειας κ.ο.κ. Στο Κείμενο των Συμπερασμάτων τους κάνουν ειδική αναφορά στο πετσόκομμα των επιδομάτων ανεργίας, που, να σημειωθεί, είναι ήδη απόλυτα μέσα στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ. Οι ίδιοι βλέπουν την καπιταλιστική κρίση να οξύνεται. Να στέλνει μαζικά στην ανεργία εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους και για το λόγο αυτό θα σπεύσουν στην εφαρμογή και του νέου μέτρου. Από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, η απάντηση είναι το δυνάμωμα της πάλης, προκειμένου να παρθούν μέτρα προστασίας των ανέργων, μέτρα για την ανακούφιση, για την άμβλυνση των επιπτώσεων της καπιταλιστικής κρίσης.

Χρήμα, πλούτος για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών υπάρχει και μάλιστα σε υπεραφθονία. Για παράδειγμα, τις προάλλες, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έβγαλε στη φόρα και το νέο πακέτο με ακόμη 30 δισ. ευρώ για τα τρωκτικά, τους τραπεζίτες. Στα 98 δισ. ευρώ φτάνουν τα 4 πακέτα που τους μοίρασαν οι κυβερνήσεις, πρώτα της ΝΔ και στη συνέχεια του ΠΑΣΟΚ. Για σήμερα στο Υπουργικό Συμβούλιο προγραμματίζουν και τις νέες τρανταχτές φοροελαφρύνσεις για τα κέρδη και τα μερίσματα της πλουτοκρατίας, ενώ «δεν ξεχνούν» ούτε τους εφοπλιστές που τους απαλλάσσουν και από το φόρο για τα ακίνητα που τα εμφανίζουν στους φορολογικούς παραδείσους τους, με τον εξοργιστικό ισχυρισμό της «ύφεσης στη ναυτιλία»(!), ενώ 600 δισ. ευρώ βρίσκονται σε ελβετικές τράπεζες.

Είναι ολοφάνερος και ο λόγος για τον οποίο η Τράπεζα της Ελλάδας απαιτεί και τσάκισμα του λαϊκού κινήματος, τονίζοντας ότι πρέπει «να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά τα φαινόμενα άρνησης, ανυπακοής και ανομίας». Μοναδικός τους φόβος είναι ο λαός. Ορος και προϋπόθεση για το πέρασμα των βάρβαρων μέτρων είναι η υποταγή στις ορέξεις τους. Ο δικός μας δρόμος βρίσκεται στην ανυπακοή, στο δυνάμωμα του αντιμονοπωλιακού μετώπου πάλης, για τη ρήξη και την ανατροπή.

Ανδρέας ΣΑΚΑΡΕΛΛΟΣ

Για τα κέρδη των τραπεζών...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ! Εχουν - σύμφωνα με τη σχετική έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας - αυξηθεί τα καταναλωτικά και τα στεγαστικά δάνεια που είναι «στο κόκκινο». Ξέρετε ποια είναι η λύση - σύμφωνα πάντα με την ΤτΕ;

Να βρουν τα τραπεζικά ιδρύματα «εναλλακτικούς πόρους άντλησης κεφαλαίων». Γιατί αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα.

Σιγά μην καθίσει κανείς να ασχοληθεί με όποιον δύστυχο κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του ή έχει πνιγεί από τα χρέη και δεν μπορεί να ανασάνει.

Το πρόβλημα είναι ...τι θα γίνει με τις τράπεζες, οι οποίες μονίμως βρίσκονται σε προβληματισμό. Κι ας παρουσιάζουν τεράστια κέρδη, κι ας κάνουν αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου, και ας έχουν εκμεταλλευτεί όλες τις χώρες των Βαλκανίων.

Αφήστε, που, σύμφωνα με δημοσιεύματα και διαρροές, ετοιμάζονται να προχωρήσουν σε απολύσεις, περικοπές μισθών, ανατροπή εργασιακών σχέσεων, γιατί έχουν, λέει, μεγάλο «λειτουργικό κόστος».

Αλλά, ξεχάσαμε, είναι «οι αιμοδότες της ελληνικής οικονομίας», όπως μας λένε οι κυβερνώντες και η Ευρωπαϊκή Ενωση. Ασχετα αν όποιον - μισθωτό ή μικρομεσαίο - και να ρωτήσεις θα σου πει ότι η βασική δουλειά τους είναι «να σου πίνουν το αίμα».

ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ διαπιστώνουμε ότι το υπουργείο Υγείας έχει εξαιρετικό σύστημα ελέγχου για το ποιος δήμος εφαρμόζει και ποιος όχι την αντικαπνιστική νομοθεσία. «Εξέθεσε», μάλιστα, και δύο δήμους με ανακοίνωσή του...

Μήπως μπορεί, όμως, να μας πληροφορήσει ποιοι δήμοι διαθέτουν Δημόσια Πρωτοβάθμια Υγεία; Ποιοι έχουν κενά σε νοσοκόμες και γιατρούς; Σε ποιους δήμους λειτουργούν βρεφονηπιακοί σταθμοί; Σε ποιους δήμους υπάρχει επαρκές προσωπικό;

Πολύ περισσότερο, σε ποιους δήμους υπάρχουν κρατικά κονδύλια για όλα τα παραπάνω; Πόσα οφείλονται, μήπως, από το κράτος σε δήμους για ανάλογες δραστηριότητες;

Γρηγοριάδης Κώστας

Φαίνεται, όμως, πως αυτά δεν είναι ...επίκαιρα θέματα. Αλλη είναι, προφανώς, η μόδα της εποχής και οι κυβερνώντες ήταν ανέκαθεν «μοδάτοι».

Πυλώνας της πολιτικής του κεφαλαίου

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αντάξια της παράδοσης που έχει στο συμβιβασμό και το ξεπούλημα των συμφερόντων των εργαζομένων είναι η στάση που τηρεί ο Γ. Παναγόπουλος και στο ζήτημα που προέκυψε με την αξιοποίηση της περιουσίας του δημοσίου. Ιδού ποια ήταν η τοποθέτησή του όταν ρωτήθηκε χθες από το «Ράδιο9»: «Αν μιλάμε για αξιοποίηση, μπορούμε να το συζητήσουμε. Αξιοποίηση είναι ν' αναπτύξεις την περιουσία, να προσθέσεις αξία. Δυστυχώς, απαξιώνεται και η περιουσία του δημοσίου αλλά το ζήτημα δεν κινείται μόνο πέριξ της ακίνητης περιουσίας και της δημόσιας γης». Και αφού «καθάρισε» με το ζήτημα της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου δίνοντας τις ευλογίες του στα σχέδια της κυβέρνησης και της τρόικας για ξεπούλημα, δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στις δημόσιες επιχειρήσεις. «Η συζήτηση πέριξ αυτού του ζητήματος χωρίς να ξεκαθαρίζουν οι όροι και οι προϋποθέσεις, δημιουργεί μεγαλύτερη σύγχυση και μεγαλύτερους φόβους», είπε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, επιδεικνύοντας συνέπεια υπέρ της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων που από την πρώτη στιγμή άλλωστε τήρησε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, μεταθέτοντας κατά κανόνα τη διαφωνία της στο τίμημα και τους όρους μόνο και μόνο για να ρίξει στάχτη στα μάτια των εργαζομένων. Το κακό όμως για τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ είναι ότι πλέον αυτή η ευθυγράμμισή τους με την πολιτική του κεφαλαίου δεν ξαφνιάζει κανέναν εργαζόμενο. Τους θεωρούν, απόλυτα δικαιολογημένα, οργανικό τμήμα της εξουσίας του κεφαλαίου.

Επικοινωνιακή φούσκα

Οσο κοροϊδεύει και εξαπατά η κυβέρνηση το λαό στο θέμα της «αξιοποίησης» της περιουσίας του δημοσίου άλλο τόσο τον κοροϊδεύει και τον εξαπατά η ηγεσία της ΝΔ. Δε φτάνει που έχει την ίδια ακριβώς πολιτική εμπορευματοποίησης και ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, ούτε ότι παρουσίασε πρώτη το πακέτο για τα 50 δισ. ευρώ, αλλά την ίδια στιγμή παίζει θέατρο επιχειρώντας να πείσει ότι τάχα έχει άλλη πρόταση αξιοποίησης και όχι ξεπουλήματος. Το άκρον άωτο της υποκρισίας όμως είναι ότι ενώ καταγγέλλει την κυβέρνηση πως η εξαγγελία της για απαγόρευση πώλησης δημόσιας περιουσίας είναι μια απάτη επειδή η δανειακή σύμβαση του μνημονίου προβλέπει ότι οι δανειστές έχουν δικαίωμα να προχωρούν σε κατάσχεση της δημόσιας περιουσίας, ωστόσο την ίδια στιγμή η ηγεσία της ΝΔ δηλώνει ότι θα σεβαστεί και θα εφαρμόσει τη δανειακή σύμβαση, όπως άλλωστε και το μνημόνιο! Το επιβεβαίωσε για ακόμα μια φορά ο εκπρόσωπος του κόμματος απαντώντας καταφατικά στο ερώτημα αν η δανειακή σύμβαση που συνοδεύει το μνημόνιο δεσμεύει και τη ΝΔ. Αρα οι δήθεν διαφωνίες και καταγγελίες της ΝΔ είναι μια τεράστια επικοινωνιακή φούσκα που ως βασικό στόχο έχει να δείξει ότι τάχα διαφοροποιείται από την πολιτική της κυβέρνησης και της τρόικας, ακριβώς για να διασωθεί από τη λαϊκή οργή. Δεν εξαπατά όμως κανέναν. Αντίθετα, λαός συνειδητοποιεί ότι πρέπει να γκρεμίσει τα κόμματα και την εξουσία του κεφαλαίου, αν θέλει να διατηρήσει ζωντανή την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.

Ωρα για φιλολαϊκή έξοδο

Τις δυσκολίες και τα αδιέξοδα στη διαχείριση της κρίσης από την πλουτοκρατία και τα κόμματά της απηχεί ο χτεσινός πρωτοσέλιδος τίτλος της Καθημερινής: «Σε ύφεση χωρίς σχέδιο εξόδου», διαπιστώνει η εφημερίδα του εφοπλιστή Αλαφούζου, επισημαίνοντας στο βασικό θέμα της αφ' ενός ότι «η ελληνική οικονομία έχει βυθιστεί στην βαθύτερη ύφεση από το 1974»" και από την άλλη ότι «η κυβέρνηση αδυνατεί να παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο αντιμετώπισης της ύφεσης». Η πραγματικότητα είναι ότι σχέδιο εξόδου από την κρίση υπάρχει και είναι αυτό που εφαρμόζει η κυβέρνηση από κοινού με την τρόικα, δηλαδή η στρατηγική του μνημονίου, με στόχο τη διασφάλιση της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων και την «διάσωση» και σταθεροποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος. Ομως, όσο υλοποιούνται οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα τόσο αναδεικνύονται τα αδιέξοδα της στρατηγικής της πλουτοκρατίας, που δυσκολεύεται ολοένα και περισσότερο να πείσει τους «από κάτω» ότι υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ ή πως οι θυσίες τους δεν πάνε χαμένες. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει. Οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχομεσαίοι αγρότες διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να ζουν αξιοπρεπώς, πως τα χειρότερα είναι ακόμα μπροστά και τα παιδιά τους θα ζήσουν χειρότερα από τους γονείς τους. Το συμπέρασμα είναι προφανές. Είναι η ώρα της αποφασιστικής παρέμβασης του ταξικού - λαϊκού κινήματος, της αλλαγής των κοινωνικοπολιτικών συσχετισμών με στόχο την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Αυτό είναι και το μόνο φιλολαϊκό σχέδιο εξόδου από την κρίση.

Διά βίου αμόρφωτοι

Η «Διά Βίου Μάθηση» έχει χαρακτηριστεί από την κυβέρνηση «εθνικός στόχος». Προχτές διοργανώθηκε ολόκληρη «τελετή» για την πρώτη συνεδρίαση του «Συμβουλίου Διά Βίου Μάθησης και σύνδεσης με την απασχόληση» (ΣΕΒ, ΓΣΕΕ κ.ά.), όπου μίλησε και ο πρωθυπουργός. Το υπουργείο Παιδείας παρήγγειλε και «μοίρασε» δημοσκόπηση, για να αποδείξει ότι πρέπει να ενισχυθεί η «Διά Βίου Μάθηση» στη χώρα μας. Παρ' όλα αυτά - σύμφωνα με τη δημοσκόπησή τους - πάνω από 70%, στην ουσία, δε γνωρίζει περί τίνος πρόκειται.

Τι είναι, τελικά, αυτή η «Διά Βίου Μάθηση»; Ενας σχεδιασμός που ξεκινά από αλλαγές στην εκπαίδευση, όπως τη γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, με αντικατάσταση της μόρφωσης από διάφορες καταρτίσεις, και φτάνει ως τη διαμόρφωση ενός εργατικού δυναμικού, που θα 'ναι εφ' όρου ζωής αμόρφωτο και θα κυνηγά διάφορα χαρτιά, που να πιστοποιούν ότι κάτι έμαθε εδώ και κάτι παραπέρα. Το πρώτο που κάνουν σ' αυτήν τη διαδικασία είναι να αφαιρέσουν από την εκπαίδευση την ίδια την ουσία της, δηλαδή τη μόρφωση των ανθρώπων. Ταυτόχρονα, συνδέουν την εκπαίδευση με τις ανάγκες των καπιταλιστών. Το στόχο τον περιέγραψε αναλυτικά η υπουργός Εργασίας: Ενας νέος «θα χρειαστεί στη ζωή του να αλλάξει ίσως επάγγελμα κάτω απ' τις σημερινές συνθήκες τέσσερις και πέντε, αν όχι περισσότερες, φορές», άρα, συμπλήρωσε, «προετοιμάζουμε τον νέο άνθρωπο, τον εργαζόμενο να προσαρμοστεί σε αυτές τις αλλαγές που γίνονται». Γιατί; Το κεφάλαιο παράγει για το κέρδος, επενδύει όπου βγάζει μεγαλύτερο κέρδος, επομένως άλλοι τομείς συρρικνώνονται, άλλοι ενισχύονται, αναδιαρθρώνεται η παραγωγή σε έναν κλάδο, μιαν επιχείρηση κ.λπ. Αυτή η κινητικότητα απαιτεί τέτοιες αλλαγές. Ετσι, ο αυριανός εργαζόμενος, που μπορεί να έχει σπουδάσει, π.χ., μηχανικός, κάποια στιγμή θα αναγκαστεί να εργαστεί σε άλλη δουλειά που δεν έχει σχέση με το αντικείμενο που σπούδασε. 'Η θα χρειαστεί να αλλάξει ειδικότητα στον ίδιο εργοδότη ή στον ίδιο κλάδο. 'Η θα χρειάζεται να χρησιμοποιείται σε διαφορετικές ειδικότητες στην ίδια επιχείρηση. Γι' αυτό χρειάζεται πολυκατάρτιση, επανακατάρτιση. Και, κυρίως, να είναι φτηνός. Ωθούν στην απόσπαση του πτυχίου από τα επαγγελματικά δικαιώματα, ανοίγουν το δρόμο μείωσης των εισαγόμενων στα ΑΕΙ και δημιουργίας φτηνών καταρτισμένων εργατών.

Πρόκειται για επιβολή μιας νέας κατάστασης, που συνδέεται άμεσα με τις απαιτήσεις των μονοπωλίων για τις εργασιακές σχέσεις και τον «τύπο» του «νέου» εργαζόμενου. Η κατάρτισή του δεν προκύπτει από κάποιο πτυχίο, αλλά από ένα σύνολο πιστοποιητικών και «βεβαιώσεων», τη λεγόμενη πιστοποίηση προσόντων μέσα από διάφορα προγράμματα, το οποίο θα ανανεώνεται διαρκώς και η πιστοποίηση θα δίνεται από τους επιχειρηματίες με βάση τις εκάστοτε απαιτήσεις τους.

Οι αναδιαρθρώσεις που προωθούνται συνολικά στο σχολείο και το πανεπιστήμιο έχουν άμεση σχέση με τη «Διά Βίου Μάθηση». Το εκπαιδευτικό σύστημα, η κάθε δομή εκπαίδευσης έχει μια κυρίαρχη λογική: Δε μορφώνουμε, αλλά πουλάμε «χρηστικές» γνώσεις και πληροφορίες, που χρειάζεται η "αγορά"». Με λίγα λόγια, ο μαθητής θα μαθαίνει λειψά τη Γλώσσα, τα Μαθηματικά ή την Ιστορία, αλλά θα έχει «δραστηριότητες» για την αξία της επιχειρηματικότητας. Οι φοιτητές και οι σπουδαστές δε θα έχουν προγράμματα σπουδών με επιστημονική συνοχή, αλλά μενού με μια «σούπα» γνώσεων, που θα μπορεί να προσαρμοστεί και σε διάφορα αντικείμενα. Να γιατί η «Διά Βίου Μάθηση» θα είναι ο εφιάλτης των εργαζομένων και παράδεισος των εργοδοτών!