ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η «πιπίλα» του δημόσιου χαρακτήρα

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Πιπίλα» έχουν κάνει οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες τη θέση για δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα των συγκοινωνιών. Τη θέση αυτή λένε στη ΓΣΕΕ, στο ΕΚΑ, στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Σιδηροδρομικών, σε κάθε συνδικάτο.

Με αυτήν προσπαθούν και πάλι να ξεγελάσουν τους εργαζόμενους. Γιατί όταν μιλάνε για δημόσιο χαρακτήρα δε μιλάνε για το ιδιοκτησιακό καθεστώς, αλλά για το ρόλο που δήθεν μπορεί να παίξουν στρατηγικοί τομείς της οικονομίας, μεταξύ αυτών και οι μεταφορές - συγκοινωνίες.

Είναι τάχα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, αλλά δε λένε κουβέντα για την απελευθέρωση των συγκοινωνιών, που οδηγεί και στην ιδιωτικοποίηση των όποιων κρατικών επιχειρήσεων. Ούτε λένε ότι μέσα στον καπιταλισμό κάθε επιχείρηση είτε στα χέρια του αστικού κράτους είτε στα χέρια των μονοπωλίων έχει ως στόχο το κέρδος και όχι την εξυπηρέτηση των αναγκών των εργαζομένων και του λαού. Επομένως, τα περί δημόσιου χαρακτήρα πάνε περίπατο...

Από την άλλη, όπου σταθούν και όπου βρεθούν, τονίζουν ξανά και ξανά ότι «τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα» και ότι χρειάζεται «διάλογος με την κυβέρνηση». Είναι φανερό ότι είναι έτοιμοι να παζαρέψουν, όπως και άλλες φορές, τα δικαιώματα των εργαζομένων και συνολικά του λαού. Είναι έτοιμοι να συναινέσουν στην ιδιωτικοποίηση, αρκεί να πάρουν κάποια ψίχουλα που θα τα παρουσιάσουν ως τεράστιο κατόρθωμα, για να συντηρήσουν το φιλεργατικό τους προσωπείο.

Οι εργαζόμενοι από αυτές τις πλειοψηφίες πρέπει να περιμένουν ένα μόνο πράγμα. Το ξεπούλημα των συμφερόντων τους. Γι' αυτό είναι ανάγκη να τους βάλουν στην άκρη και να απαντήσουν στις αντεργατικές πολιτικές με πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Θράσος...

Μιλάνε χωρίς μέτρο και χωρίς αιδώ οι «νεκροθάφτες» των λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Αυτοί που επεξεργάζονται και εφαρμόζουν άγρια αντιλαϊκά μέτρα με το μνημόνιο και τις συμφωνίες με την τρόικα, στο όνομα της δήθεν ανόρθωσης του τόπου, αλλά με μοναδικό σκοπό τους την ενίσχυση της ευημερίας και της κυριαρχίας του μεγάλου κεφαλαίου. Αυτοί που παρέα με τις άλλες κυβερνήσεις της ΕΕ λεηλατούν το λαϊκό εισόδημα καταργώντας ακόμα και το δικαίωμα των εργαζομένων στις διακοπές.

Το μέτρο χάθηκε και αντικαταστάθηκε από το θράσος και την πρόκληση από τα κυβερνητικά στελέχη, όπως ο υφυπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού Γ. Νικητιάδης, ο νέος «εκλεκτός» του τουριστικού κεφαλαίου.

Στη συνάντηση που είχε με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Παπούλια, για να τον ενημερώσει για τα τουριστικά θέματα, είπε μόλις τον είδε: «Αντεξε ο τουρισμός μας φέτος. Θα μπορούσαμε και καλύτερα, αν δεν είχαμε τις αντιξοότητες, τους θανάτους, τις διαδηλώσεις, τους καταπέλτες με τους συνδικαλιστές επάνω. Αλλά άντεξε. Και του χρόνου θα είναι πολύ καλύτερα, αν δεν έχουμε τέτοια τραγικά γεγονότα».

Η μικροκομματική, αντιδραστική και προκλητική προπαγάνδα κυβέρνησης και επιχειρηματιών, που ταύτισε την τουριστική μείωση με τους αγώνες του λαού, μέσα σε ένα περιβάλλον οικονομικής κρίσης σε παγκόσμιο επίπεδο, οδηγεί και σε τέτοια ατοπήματα.

Να ανακατεύεις στο «μίξερ» της αντίδρασης θανάτους, διαδηλώσεις, εργατικούς αγώνες, να τα κάνεις έναν αχταρμά και να τα χαρακτηρίζεις «τραγικά γεγονότα», όταν η τουριστική κίνηση μειώνεται εξαιτίας της πολιτικής λιτότητας σ' ολόκληρη την ΕΕ, όταν οι τουριστικές εισπράξεις μειώνονται λόγω των «τουρ οπερέιτορ» που ελέγχουν ολόκληρη την τουριστική αγορά, όταν χρήματα δεν έρχονται επειδή διευρύνεται ο «all inclusive» τουρισμός, όταν πολλές από τις εισπράξεις των ντόπιων αφεντικών του κλάδου, μένουν στο εξωτερικό για ...ώρα ανάγκης.

Αλλά αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ, αυτό και τα στελέχη του. Βαθιά αντιδραστικοί και διαρκώς φοβισμένοι από το ενδεχόμενο να ξεσηκωθεί ο λαός, οι κατάλληλοι άνθρωποι για την προώθηση των επιταγών του μεγάλου κεφαλαίου, οι ιδανικοί συνεργάτες ΕΕ, ΔΝΤ και ΕΚΤ.

«Καλλιεργούν» τη σφαγή των επιδοτήσεων

Τη σφαγή των αγροτικών επιδοτήσεων προανήγγειλε ο Επίτροπος της ΕΕ που είναι αρμόδιος για τον κοινοτικό προϋπολογισμό. Σε σχετική δήλωσή του, σημείωσε πως οι δαπάνες της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής θα πρέπει να περιοριστούν στο ένα τρίτο του προϋπολογισμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης, προκειμένου οι πόροι να διοχετευτούν στους τομείς της έρευνας και της καινοτομίας. Στην ΕΕ έχει στηθεί ένα σκηνικό με δηλώσεις, ανακοινώσεις και εκθέσεις, για ακόμα πιο μεγάλη μείωση των αγροτικών επιδοτήσεων στην κατάρτιση του κοινοτικού προϋπολογισμού για το διάστημα 2013 - 2020 και στην επικείμενη αναθεώρηση της ΚΑΠ. Από την άλλη, οι εγχώριοι θιασώτες του ευρωμονόδρομου επιχειρούν να δημιουργήσουν προσδοκίες ότι με σκληρές διαπραγματεύσεις και ρεαλιστικές θέσεις οι διαφαινόμενες απώλειες δε θα είναι τελικά μεγάλες. Το θέμα όμως είναι ότι η αγροτιά, αναθεώρηση με αναθεώρηση της ΚΑΠ, βγαίνει όλο και πιο ζημιωμένη και οδηγείται με πιο γοργούς ρυθμούς στη φτώχεια και το ξεκλήρισμα. Το σίγουρο, επίσης, είναι ότι η αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ θα επιδεινωθεί. Και γίνεται φανερό ότι η πολιτική αυτή δε φτιασιδώνεται, μόνο ανατρέπεται. Μπροστά σ' αυτές τις συνθήκες, η αγροτιά καλείται να εντείνει τον αγώνα της ενάντια στην ακολουθούμενη αντιαγροτική πολιτική και να παλέψει μαζί με την εργατιά, τους αυτοαπασχολούμενους και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα για την ανατροπή αυτής της πολιτικής και την εφαρμογή μιας άλλης φιλολαϊκής - φιλοαγροτικής πολιτικής. Γιατί, αλλιώς το μέλλον της είναι η φτώχεια και το ξεκλήρισμα.

Κεντρικό πολιτικό ζήτημα οι εκλογές

Οι εκλογές του Νοέμβρη είναι οι πρώτες εκλογές μετά το μνημόνιο. Μετά την αντιλαϊκή επίθεση που αφαίρεσε κατακτήσεις πολλών δεκαετιών από τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Γι' αυτό το λόγο, η συγκεκριμένη πολιτική μάχη θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το εάν θα βάλει ο λαός εμπόδια στα μέτρα του μνημονίου ή θα τα δεχτεί χωρίς αντίδραση. Γι' αυτό το λόγο, η συμμετοχή και η ψήφος σε αυτές τις εκλογές έχει μεγάλη σημασία για το μέλλον του λαού. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, τα κόμματα του κεφαλαίου, οι υποστηρικτές του μνημονίου. Στήνουν, λοιπόν, διάφορες παγίδες. Παίζουν διάφορα χαρτιά. Είτε προωθώντας τη στάση της αποχής, είτε προβάλλοντας μια «αντι-μνημόνια» λογική, για να εγκλωβίσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, την αγανάκτηση και την οργή του κόσμου που έχει χτυπηθεί αλύπητα από αυτήν την πολιτική. Επιστρατεύουν λογικές «τοπικών προβλημάτων» και «αυτοδιοικητικών κριτηρίων», για να κρύψουν ότι η τοπική Διοίκηση είναι μέρος του αστικού κράτους και μηχανισμός του. Για να συσκοτίσουν ότι ο «Καλλικράτης» είναι εργαλείο υλοποίησης της πολιτικής του μνημονίου, χτυπώντας εργασιακά δικαιώματα (απολύσεις, μερική απασχόληση), προωθώντας ιδιωτικοποιήσεις, εμπορευματοποιώντας τομείς (Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία), επιβάλλοντας φόρους για κάθε υπηρεσία.

Η ψήφος συνδέεται με τους καθημερινούς αγώνες σε άλλα μέτωπα. Στο χώρο δουλειάς, στο συνδικάτο, στη γειτονιά, στο σχολείο, παντού. Ο αγώνας, για να μην αυξηθεί η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης για να ζεσταθούν τα νοικοκυριά, για να δοθεί επίδομα ανεργίας στους ανέργους τέτοιο που να μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες τους, για να μην αυξηθεί η τιμή του ψωμιού, να μπορούν τα νέα ζευγάρια να στέλνουν τα παιδιά τους σε δημοτικούς παιδικούς σταθμούς χωρίς να πληρώνουν, αποκτά περιεχόμενο και μέσα από την ψήφο. Κάθε άλλη εξέλιξη, σε μια περίοδο που ετοιμάζεται νέα καταιγίδα μέτρων σε βάρος του λαού, αποδυναμώνει τον αγώνα και στα υπόλοιπα μέτωπα. Πολύ περισσότερο αποδυναμώνει την προοπτική της λαϊκής πάλης για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης. Πόσες φορές δεν έχουν πει τα αστικά επιτελεία ότι η αντιλαϊκή πολιτική έχει την έγκριση του λαού, επειδή δίνει στα δύο κόμματα και τα στηρίγματά τους υψηλά εκλογικά ποσοστά; Μπορεί να μην είναι έτσι, μπορεί ο άνεργος να επιλέξει κάποιο αστικό κόμμα, έχοντας υποστεί ωμό εκβιασμό ή να το κάνει με βαριά καρδιά, ωστόσο τα αστικά κόμματα εκμεταλλεύονται αυτήν την πραγματικότητα και την παρουσιάζουν σαν δεδομένο, σαν λαϊκή θέληση.

Οι εκλογές του Νοέμβρη είναι κεντρικό πολιτικό θέμα για τη λαϊκή οικογένεια. Κριτήριο πρέπει να είναι το εάν ο υποψήφιος που επιλέγει θα στηρίξει τους λαϊκούς αγώνες, θα αποκαλύψει την πολιτική της άρχουσας τάξης, θα συμμετέχει στο συντονισμό της δράσης σε όλους τους χώρους. Ο λαός δεν έχει ανάγκη από περιφερειάρχες και δημάρχους που εφαρμόζουν την κυρίαρχη πολιτική. Οσοι θέλουν να αντιπαλέψουν το μνημόνιο, τον «Καλλικράτη», πρέπει να δώσουν μαζική στήριξη στα ψηφοδέλτια που στηρίζει το ΚΚΕ. Στα ψηφοδέλτια της «Λαϊκής Συσπείρωσης».

Κώστας ΠΑΣΑΚΥΡΙΑΚΟΣ

Βιάζονται…

Γρηγοριάδης Κώστας

Από νωρίς το πρωί της Πέμπτης τα αστικά ΜΜΕ προσπαθούν να μας πείσουν πως ο ηγέτης της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο, ανέφερε σε συνέντευξή του σε ρεπόρτερ του αμερικανικού περιοδικού «The Atlantic», ότι «το κομμουνιστικό οικονομικό μοντέλο της Κούβας δε λειτουργεί πια».

Στην πραγματικότητα ο Φ. Κάστρο, απαντώντας σε ερώτηση του δημοσιογράφου για τη δυνατότητα «εξαγωγής του οικονομικού μοντέλου της Κούβας», απάντησε πως «το κουβανικό μοντέλο δεν είναι πλέον λειτουργικό ούτε για εμάς».

Από τα παραπάνω γίνεται φανερή η λαθροχειρία που επιχειρείται. Οπως έχει τονίσει το ΚΚΕ, δεν υπάρχει ζήτημα απόρριψης ή «μίμησης» κάποιου μοντέλου. Εκείνο που υπάρχει είναι η επιλογή δρόμου ανάπτυξης, καπιταλιστικού ή σοσιαλιστικού, καθώς και ακλόνητες αρχές, πάνω στις οποίες πρέπει να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός.

Σήμερα, ενώ η ηγεσία της Κούβας επιδιώκει αλλαγές, που όπως επανειλημμένα έχει δηλώσει, θα είναι στα πλαίσια του σοσιαλισμού, τα αστικά ΜΜΕ (κρατικά κι ιδιωτικά) βιάζονται να ανακηρύξουν το τέλος της κουβανέζικης Επανάστασης! Οπως είχαν κάνει και το 1991, όταν μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση βιάστηκαν να κηρύξουν το «τέλος της Ιστορίας» κι ακόμη και το γρήγορο τέλος της Σοσιαλιστικής Κούβας.

Είκοσι χρόνια μετά, η πραγματικότητα τους διαψεύδει! Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση δείχνει στους λαούς πιο επιτακτικά τη μοναδική εναλλακτική λύση: τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία! Η Κούβα, εδώ και είκοσι χρόνια, παρά τις δυσκολίες και τις στερήσεις που έφερε η ανατροπή του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση, στην οποία σε σημαντικό βαθμό στηριζόταν η κουβανική οικονομία, καθώς κι ο πολύχρονος αποκλεισμός της και ο οικονομικός και πολιτικός πόλεμος των ΗΠΑ και της ΕΕ, άντεξε! Κι ενώ σήμερα κλιμακώνεται η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα σε βάρος της, προχωρά σε μέτρα, που εμείς οι κομμουνιστές σ' όλον τον κόσμο ευχόμαστε να δυναμώσουν την εργατική - λαϊκή εξουσία, να λύσουν προβλήματα, να εδραιώσουν ακόμη περισσότερο το σοσιαλισμό και βέβαια, λαμβάνοντας υπόψη και την αρνητική εμπειρία της ΕΣΣΔ και της σημερινής Κίνας, να μην επιτρέψουν την παλινόρθωση των καπιταλιστικών σχέσεων!

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ας μην βιάζονται, λοιπόν, να θάψουν το «φάντασμα του κομμουνισμού», που τους «ταλαιπωρεί» ακόμη από την εποχή του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου». Σε κάθε περίπτωση ο κόπος τους θα είναι μάταιος!

Σιγά μην τους τρομάξει

Γρηγοριάδης Κώστας

Δύο «πολέμους» ξεκίνησε η ανασχηματισμένη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Ο πρώτος είναι ο «πόλεμος», που κήρυξε ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης κατά της ακρίβειας και της αισχροκέρδειας, όπως κάνει κάθε καινούργιος υπουργός Ανάπτυξης που σέβεται τους υπηκόους του (σ.σ. Βέβαια, ο Μ. Χρυσοχοΐδης είχε διεξάγει, πριν από περίπου δέκα χρόνια, ξανά πόλεμο κατά της ακρίβειας, η οποία καθόλου δεν πτοήθηκε από αυτόν. Το αντίθετο, θέριεψε...). Ο δεύτερος «πόλεμος» είναι αυτός που κήρυξε, για ακόμα μια φορά, το υπουργείο Οικονομικών κατά της φοροδιαφυγής, που βαφτίζεται ξέπλυμα μαύρου χρήματος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται... Είναι ολοφάνερο ότι οι «πόλεμοι» αυτοί είναι ντουφεκιές στο γάμο του Καραγκιόζη, φτηνά, πολυχρησιμοποιημένα επικοινωνιακά κόλπα, με στόχο να ρίξουν στάχτη στα μάτια του λαού και να του αποσπάσουν την προσοχή από τον πραγματικό πόλεμο. Από τον πόλεμο που, σε συμμαχία με την τρόικα (ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ), έχει κηρύξει η πλουτοκρατία με μπροστάρη την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και την αμέριστη στήριξη της ΝΔ και του ΛΑ.Ο.Σ. σε βάρος των εργασιακών και λαϊκών δικαιωμάτων. Είναι ο πόλεμος που τσακίζει τη ζωή των εργαζομένων, που τους στέλνει πιο βαθιά στη φτώχεια και την ανέχεια, προκειμένου να προστατευτεί η κερδοφορία και η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Σε αυτόν τον πόλεμο οφείλουν να πάρουν θέση οι εργαζόμενοι, έχοντας πάρει την απόφαση ότι δεν πρέπει να πληρώσουν αυτοί και τα παιδιά τους την καπιταλιστική κρίση. Οι άλλοι «πόλεμοι» - φαρσοκωμωδία απλά (πρέπει να) τους αφήνουν παγερά αδιάφορους.

Υποψήφιοι της δικομματικής διαχείρισης...

Ο εκ νέου υποψήφιος των ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. για το Δήμο Αθηναίων Ν. Κακλαμάνης στάθηκε ουσιαστικά ο καλύτερος δήμαρχος Αθήνας και πρόεδρος της ΚΕΔΚΕ για την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Υποστήριξε το αντιλαϊκό «Μνημόνιο» και τον αντιδραστικό «Καλλικράτη». Συνέχισε την εμπορευματοποίηση των δημοτικών υπηρεσιών και τη φορολόγηση των δημοτών. Εκλεισε δημοτικούς παιδικούς σταθμούς, σπρώχνοντας τα παιδιά στους ιδιώτες που λυμαίνονται το χώρο. Τάχθηκε κατά των εργατικών κινητοποιήσεων στο κέντρο. Χαρακτηριστικό ότι πρόσφατα, μέσω επιστολών, ο Καρατζαφέρης του έθεσε ζητήματα όπως ότι «η Αθήνα υποφέρει από την ανεξέλεγκτη μετανάστευση (..) από το παρεμπόριο, από τις συνεχείς πορείες και διαδηλώσεις στο κέντρο (...) Επιβάλλεται πληρέστερη αστυνόμευση (...) να αναδείξουμε τα προβλήματα από τις διαρκώς αυξανόμενες διαδηλώσεις που αναστατώνουν, στην κυριολεξία ρημάζουν, το εμπορικό κέντρο, να δοθεί ένα τέλος στις αυθαιρεσίες». Ο δε Κακλαμάνης του απαντούσε «ότι μάλλον υπάρχει κοινή θέση στον κορμό των θεμάτων που θίγεις».

Ο επίσημος κυβερνητικός υποψήφιος (με τη στήριξη μερίδας τής πάντα πρόθυμης «ανανεωτικής αριστεράς») για την Αθήνα, Γ. Καμίνης, διορισμένος από κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ «Συνήγορος του Πολίτη», ισχυριζόταν ήδη από τις 10/11/2003, ότι λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας (διώξεις αντιφρονούντων, όπως τις προσδιόρισε, και χούντα), μεγάλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας δεν αποδέχονται «ρυθμίσεις» στο δικαίωμα π.χ. της ελεύθερης συνάθροισης, το οποίο (έλεγε) ασκείται πολλές φορές καταχρηστικά. Χαρακτήριζε σκανδαλώδη την ανοχή σε καταλήψεις δρόμων και του κέντρου της πόλης. Πρόσθετε ότι πρέπει το θέμα να ρυθμιστεί και να επιβληθούν στοιχειώδεις περιορισμοί. Παρέμεινε «Συνήγορος» και επί ΝΔ. Βέβαια, ουδέποτε «συνηγόρησε» υπέρ του «πολίτη» που γκρεμοτσακίζεται από τις σκαλωσιές για το μεροκάματο ή κακοπληρώνεται, δουλεύοντας δεκάωρα ανασφάλιστος σε επιχειρήσεις. Αλλά επαναλάμβανε στις 9/12/09: «Τίθεται ένα γενικότερο ζήτημα προστασίας δικαιωμάτων, το οποίο είναι στενά συνδεδεμένο με το θέμα των συναθροίσεων (...) Δυστυχώς η δημοκρατική πολιτεία ακόμα (...) δεν έχει κατορθώσει να ψηφίσει ένα νόμο για τις διαδηλώσεις, που θα προστατεύει τα δικαιώματα όλων. Και των ανθρώπων οι οποίοι δημόσια διαδηλώνουν τις πεποιθήσεις τους, αλλά και αυτών των υπολοίπων, των οποίων ενδεχομένως να κινδυνεύει η ιδιοκτησία, οι επιχειρήσεις τους».

... σιαμαίοι της αντιλαϊκής πολιτικής

Πάνε να το στήσουν πάλι το παιχνίδι. Πατώντας σε υπαρκτά προβλήματα που όμως χρεώνονται αποκλειστικά στη δική τους πολιτική, να βγουν λάδι. Σε αγαστή συνεργασία δημοτική αρχή και αξιωματική αντιπολίτευση, να παραδώσουν ένα κέντρο «καθαρισμένο» από εργατικές κινητοποιήσεις και λαϊκά στρώματα, στα μεγάλα συμφέροντα για να θησαυρίσουν με τα φιλέτα του. Ομως οι άνθρωποι του μόχθου γνωρίζουν ότι δεν τους λείπει η αστυνόμευση, ούτε τους εμποδίζουν οι διαδηλώσεις να ψωνίσουν. Δουλειά τούς λείπει και εισόδημα, ασφάλιση και σύγχρονα δικαιώματα, όλα όσα τους αφαιρεί η πολιτική των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΕΕ και των εκλεκτών τους σε δήμους και περιφέρειες. Αυτούς και την πολιτική τους πρέπει να καταδικάσουν με βάση τα δικά τους συμφέροντα. Ενισχύοντας στις επικείμενες εκλογές τα ψηφοδέλτια της «Λαϊκής Συσπείρωσης».

Κίνημα προς όφελος του λαού

Η προχτεσινή σύσκεψη στην Αθήνα των Γραμματειών του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΠΑΣΥ, του ΜΑΣ και της ΟΓΕ σηματοδοτεί ένα πρώτο μεγάλο βήμα στην κοινή δράση εργατοϋπαλλήλων και αυτοαπασχολούμενων, μικρών βιοτεχνών, εμπόρων και επαγγελματιών, της μικρομεσαίας αγροτιάς, της σπουδάζουσας νεολαίας και των γυναικών, ενάντια στην αντιλαϊκή επίθεση και στην εξουσία των μονοπωλίων.

Η πρωτοβουλία αυτή είναι ώριμο τέκνο των καιρών, απαντά στην επείγουσα ανάγκη ο λαός να βγει στο προσκήνιο, να αποκτήσει αυτοπεποίθηση, να πιστέψει στις ανεξάντλητες δυνάμεις του, να παλέψει για να βγει από το φαύλο κύκλο της καπιταλιστικής «ανάπτυξης» και της κρίσης που τον καταδίκασε η πλουτοκρατία και τα κόμματά της, η πολιτική της ΕΕ. Απαντά στην άμεση απαίτηση να ορθωθεί ένα λαϊκό κίνημα αντίστασης και ανατροπής στην πολιτική του ευρωμονόδρομου και του μνημονίου, κίνημα προστασίας του βιοτικού επιπέδου του λαού, που δεν αναγνωρίζει το χρέος που δημιούργησε η υπερκερδοφορία των μονοπωλίων, η καταλήστευση του παραγόμενου πλούτου και του ιδρώτα του λαού και θα απαιτεί να πληρώσει η πλουτοκρατία.

Ταυτόχρονα, αυτό το κίνημα, στο έδαφος της καθημερινής πάλης για τα άμεσα και επείγοντα προβλήματα που «καίνε» τα λαϊκά στρώματα, θα φωτίζει τον άλλο δρόμο ανάπτυξης και θα δρα γι' αυτόν, όπου δε θα κάνουν κουμάντο τα μονοπώλια, θα δείχνει τη ρεαλιστικότητα αυτού του δρόμου, τις τεράστιες δυνατότητες που θα ανοιχτούν μπροστά στο λαό μας, όταν η ανάπτυξη υπηρετεί τις ανάγκες των πολλών και όχι τα κέρδη των λίγων. Γιατί, σήμερα δεν φτάνει μόνο η πάλη ενάντια στην ανεργία, στη μείωση μισθών και συντάξεων, στην ακρίβεια, στη φορο-ληστεία. Σήμερα, πρέπει με καθαρές κουβέντες, να απαντηθεί γιατί ακριβαίνει το ψωμί, ενώ ο σιτοπαραγωγός λιμοκτονεί, γιατί μεγαλώνει η ανεργία, ενώ οι τράπεζες και τα μονοπώλια συσσωρεύουν κεφάλαια. Οτι η κρίση και οι συνέπειές της που πληρώνουν τα λαϊκά στρώματα δεν είναι ούτε τυχαίες ούτε προσωρινές. Αλλά είναι μια ακόμη απόδειξη του ξεπερασμένου και σάπιου καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Να γιατί το ζήτημα του άλλου δρόμου ανάπτυξης προς όφελος του λαού, δεν είναι κάποιο αίτημα του απώτερου μέλλοντος, αλλά άμεση ανάγκη για εργαζόμενους και φτωχούς αγρότες, για μικρούς επαγγελματοβιοτέχνες, για τη σπουδάζουσα νεολαία και τις γυναίκες. Και είναι μονόδρομος. Μόνο μέσα σε αυτόν το δρόμο, η εργασία, χειρωνακτική και πνευματική, δε θα είναι πηγή εκμετάλλευσης και πλουτισμού για τους κατόχους των μεγάλων μέσων παραγωγής, αλλά αναφαίρετο δικαίωμα για όλους, αξία αναντικατάστατη και πηγή πλούτου για το λαό. Μόνο αυτός ο δρόμος μπορεί να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες, στη διατροφή, στη στέγη, στη μόρφωση, στην Υγεία, στον πολιτισμό, θα χειραφετηθεί η γυναίκα, κατοχυρώνοντας στην πράξη την ισοτιμία της, θα αναγνωρίζει και θα προασπίζεται έμπρακτα τα δικαιώματα της νέας γενιάς.

Σήμερα, οι δυνάμεις που συσπειρώνονται και παλεύουν μέσα από το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΕΒΕ, την ΠΑΣΥ, το ΜΑΣ, την ΟΓΕ δείχνουν αυτόν το δρόμο. Είναι δυνάμεις που είναι δοκιμασμένες. Τους γνωρίζουν καλά οι εργατοϋπάλληλοι στα εργοστάσια, οι αγρότες στο χωράφι, οι μικροί ΕΒΕ στην αγορά, οι γυναίκες στη γειτονιά, η σπουδάζουσα νεολαία στα πανεπιστήμια. Είναι δυνάμεις που έχουν δώσει δείγματα γραφής. Μαζί τους τα λαϊκά στρώματα μπορούν να σπρώξουν τα πράγματα μπροστά. Να γυρίσουν τον τροχό της κοινωνίας. Να παλέψουν και να φτιάξουν το δικό τους κόσμο.