Γρηγοριάδης Κώστας |
Εχοντας αποκλειστικό στόχο και επιδίωξη το κέρδος, οι βιομήχανοι, αυτοί που όλες τις τελευταίες δεκαετίες φόρτωσαν τα χρηματοκιβώτιά τους με εκατοντάδες εκατομμύρια κέρδη, αυτοί τώρα κλείνουν τη μία επιχείρηση μετά την άλλη, για τον απλούστατο λόγο ότι αυτό τον καιρό δεν υπάρχει κερδοφορία. Μπορεί οι εργαζόμενοι να έχουν ανάγκη από κάθε είδος που είναι δυνατόν να παραχθεί, όμως τα αφεντικά δε νοιάζονται για κάτι τέτοιο. Η φύση του κεφαλαίου είναι τέτοια που ο καπιταλιστής όταν υπάρχει κέρδος μπορεί να σου πουλήσει και το σκοινί που θα τον δέσεις, όταν όμως το κέρδος απουσιάζει μπορεί να κλείσει και το φούρνο που ταΐζει ψωμί τα παιδιά του.
Ως αποτέλεσμα αυτών των χαρακτηριστικών και της κρίσης μαζί, βλέπουμε ότι πέφτει συνεχώς το ποσοστό της χρησιμοποίησης του εργοστασιακού δυναμικού της χώρας. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΟΒΕ, το ποσοστό αυτό πέρσι τέτοιον καιρό είχε πέσει, κατά μέσο όρο, κάτω από το 60%. Δηλαδή, το 40% του εργοστασιακού δυναμικού έμενε να χαραμίζεται αναξιοποίητο. Το ποσοστό αυτό σήμερα είναι οπωσδήποτε ακόμα μεγαλύτερο. Πρόκειται για μια εξέλιξη που αφενός αποκαλύπτει το μέγεθος της καταστροφής που προκαλεί το σύστημα προκειμένου να εξασφαλιστεί το επιχειρηματικό κέρδος, αφετέρου επιβεβαιώνει αυτό που λένε οι κομμουνιστές, ότι μόνο με κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής είναι δυνατόν να δουλέψει το παραγωγικό δυναμικό της χώρας, προς όφελος των εργαζομένων. Γιατί κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, δηλαδή με κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής, οι παραγωγικές μονάδες ούτε θα υπολειτουργούν ούτε θα κλείνουν ούτε θα οδηγούνται στην καταστροφή. Οι μηχανές θα δούλευαν στο φουλ, προσπαθώντας να ικανοποιήσουν όλο και περισσότερο τις καθημερινές ανάγκες όλου του λαού.