Ο τσάρος εκσυγχρονισμός...
Πληθαίνουν τα κρούσματα αυθαιρεσίας, νομότυπης βίας και σαλαμοποίησης της πολιτικής δικαιωμάτων στην Ελλάδα του εκσυγχρονισμού. Την ώρα που το ίδιο το Σύνταγμα στραμμένο σε οπισθοδρομική και αντιδραστική κατεύθυνση (χειρότερη κι απ' αυτήν του '75) ψηφίζεται με διαδικασίες που θυμίζουν τεστ πολλαπλών ερωτήσεων σε κολέγιο του Μπρούκλιν, ο τσάρος του εκσυγχρονισμού Κωνσταντίνος Σημίτης φοβάται, τρέμει την ιδέα ότι το «αυτή είναι η Ελλάδα» δεν το δέχονται όλοι. Κι ανιστόρητος ο ίδιος, ασεβής και αλαζονικός, παίρνει ένα σφουγγάρι, σβήνει κάθε τμήμα της παγκόσμιας ιστορίας των λαών στο οποίο δε συμμετείχε η τάξη που εκπροσωπεί ως νικήτρια, για να αναστήσει τον τσάρο. Στο θρόνο του μικρού χρηματοπιστωτικού φεουδάρχη, εκλαμβάνει τα υπουργεία, κυρίως δε το Εργασίας, ως συνοικιακά ανάκτορα όπου αναπαύεται η αντιλαϊκή πολιτική του. Ισως στιγμές σαν την προχτεσινή όταν στο τέλος του πρωινού του καφέ, βρέθηκε αντιμέτωπος με τη λαϊκή οργή και στριμώχτηκε ανάμεσα στα δυο φλεγόμενα φέρετρα του ΠΑΜΕ, να ξύπνησε μέσα του το λάδι που του 'ριξε ο πρίγκιψ νονός του. Χάλασε και η σάλτσα των εξαγγελιών του φιλοπτώχου ταμείου των εκσυγχρονιστών που είχε σχεδιάσει κι άρχισε να βλέπει σαν σε καρέ του Αϊζενστάιν, τον τσαρισμό του απειλούμενο.
Αυτό που πυροδότησε την ελεγχόμενη και προσχεδιασμένη έκρηξη του Ευρωβαλκάνιου τσάρεβιτς (μικρός τσάρος) ήταν ο ίδιος φόβος που διακατέχει τους νεοταξίτες κεντροαριστερούς απανταχού της Γης και δη της Δύσης. Είναι ο ίδιος φόβος του ογκωμένου υστεροκαπιταλιστή που καβάλα στην εξουσία και με καβάντζα την πλανημένη μάζα, την αποχαυνωμένη με θεάματα πολλά και άρτον λίγον, καταφεύγει προληπτικώς σε «τρομονόμους», σε απαγόρευση των διαδηλώσεων και μοντέρνους νόμους αποποινικοποίησης των ναρκωτικών ή συνταγματικής κατοχύρωσης των ευρωΝΑΤΟικών επιλογών. Γιατί ο τσάρος ξέρει με τι είναι χτισμένα τα ανάκτορά του. Αγανακτεί όταν το πόπολο, ο λαός, δε συγκεντρώνεται στις πλατείες, για να χειροκροτήσει τα ψίχουλα που πετάει, τα επιδόματά του.
Ο τσάρος, εκσυγχρονιστικώς εμφανιζόμενος, μπορεί να κλείνει όποτε θέλει τους δρόμους για να περνάνε οι καλεσμένοι του ιδιωτικοί και ανεπίσημοι, να ανταλλάσσουν γνώμες για την ευνοϊκότερη παγκόσμια «κυκλοφορία» των συμφερόντων τους. Γιατί δεν είναι δυνατόν ένας λιμενεργάτης, ένας οικοδόμος, ένας δάσκαλος, αγρότης, μαθητής, να ορθώνεται μπροστά στη λιμουζίνα του ληστρικού κεφαλαίου και του στυγνού ιμπεριαλιστή. Η αυθάδεια τιμωρείται και μάλιστα με «σκληρά» λόγια του τσάρου, που ελπίζει ότι θα μεθύσουν τον ίδιο τον ήλιο πόσο μάλλον τον εξεγερμένο λαό, θα τον νυστάξουν και θ' αποκοιμηθεί.
Ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Ο βασιλολαδωμένος υποψήφιος διάδοχος του κ. Πρόντι, που βλέπει ότι δεν του βγαίνουν τα οράματα για μια μικρή αυτοκρατοριούλα με ιδιωτικές σημαίες, ιδιωτικές θάλασσες, ιδιωτικό εναέριο χώρο, ιδιωτικά νερά και μακριά από ξερούς κάμπους και στεγνωμένους από την πραγματική ανεργία και φτώχεια υπηκόους, φοβάται το ΠΑΜΕ.
Είναι ο δράκος που του χαλάει το παραμύθι των προϋπολογισμών, των διαρθρωτικών αλλαγών, τα θαύματα του ΔΝΤ, του ΟΑΣΑ, του ΟΑΣΕ, του ΠΟΕ κι όλων των ιδρυμάτων που απαιτεί να σέβονται οι εργαζόμενοι αν δε θέλουν ΝΑΤΟικά πυρηνικά βλήματα στην κεφαλή τους.
Σύντροφοι, ο φόβος τους μας τρέφει και μας θεριεύει. Και δεν τρωγόμαστε μετωπικά ούτε πασπαλισμένοι με σπρέι πιπεριού, ούτε με τάξη δημόσια του... αλατιού. Οσο στην κρεατομηχανή του τσαρικού εκσυγχρονισμού αντιστεκόμαστε μαζικά, τόσο θα τους κόβεται η όρεξη να χορταίνουν με τα δικαιώματά μας ως να τους κοπεί οριστικά.
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ