Την Τετάρτη ο Πρόεδρος της Κολομβίας έδωσε ένα «πραγματικό τελεσίγραφο»... την παράταση της χρονικής διορίας ύπαρξης της αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης, για 4 εικοσιτετράωρα, με ένα και μόνο στόχο: Τη συνάντηση με τον ηγέτη των Ενοπλων Επαναστατικών Δυνάμεων της Κολομβίας (FARC-EP), Μανουέλ Μαρουλάντα, προκειμένου να αρθεί το αδιέξοδο και οι δύο πλευρές να επιστρέψουν στο τραπέζι των συνομιλιών. Την Παρασκευή, με ανακοίνωσή τους, οι FARC-EP εκδήλωσαν την πρόθεσή τους να επιστρέψουν...

Τι μέλλει γενέσθαι από εδώ και πέρα για την πολύπαθη Κολομβία; Αγνωστο, με τις δυσοίωνες προβλέψεις να υπερσκελίζουν τις ευοίωνες. Ο λόγος είναι ότι ο Παστράνα απλώς δέχεται «αφόρητες πιέσεις», τόσο από την εγχώρια ολιγαρχία όσο και από τη διεθνή, να «τελειώνει οριστικά με τους αντάρτες» αλλά και με την ύπαρξη της αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης, η οποία πρωτοανακηρύχτηκε ελεύθερη περιοχή εκτός των ορίων των Κολομβιανών Ενόπλων Δυνάμεων, το Νοέμβρη του 1998, ως ένδειξη «καλής θέλησης» προκειμένου να ξεκινήσουν οι ειρηνευτικές συνομιλίες για έναν πιθανό τερματισμό του εμφυλίου πολέμου. Την ίδια στιγμή, έχει τεθεί σε εφαρμογή το «Σχέδιο Κολομβία», ένα πραγματικό σχέδιο επέμβασης που βαπτίστηκε στην καθαγιασμένη κολυμβήθρα του «ιερού πολέμου κατά των ναρκωτικών».

Από την άλλη πλευρά, ο στρατός που έχει τεθεί σε θέση μάχης, γύρω από την αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη, με την προθεσμία να λήγει σήμερα και το στρατό να έχει αναθαρρέψει με την εκλογή του Τζορτζ Ουόκερ Μπους, που «επιθυμεί μία επιστροφή του ειδικού βάρους της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ στην ήπειρο». Οι προοπτικές, από όποια οπτική γωνία και να προσπαθήσει να τις δει κανείς, είναι ζοφερές, όχι μόνο για την Κολομβία αλλά και για όλη τη Λατινική Αμερική, αφού η «πληγή της Κολομβίας» θα εξαπλωθεί και στις υπόλοιπες χώρες. Αραγε, τι μπορεί να πράξει ο Παστράνα, ακόμη και εάν οι προθέσεις του είναι «αγνές»;