«Δουλεύαμε 12 και 14 και 15 ώρες την ημέρα. Σ' αυτή την κατάσταση είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή κάτι θα ξεφύγει από τον έλεγχο...».

Ο Διονύσης δουλεύει οδηγός σε φορτηγά απ' τον περασμένο Φλεβάρη. Μέχρι τότε ήταν μάγειρας σε καράβια, «έπιασε όμως στεριά» για να είναι κοντά στην οικογένειά του. Στις 27 του περασμένου Σεπτέμβρη τραυματίστηκε σοβαρά σε εργατικό «ατύχημα», στην Κεφαλονιά: Ενα σκαπτικό μηχάνημα τον έπιασε απ' το πλευρό και τον «κόλλησε» πάνω σε τοίχο. Επαθε πολλαπλά κατάγματα στα πλευρά, ο θώρακάς του γέμισε αίμα, απειλήθηκε ο πνεύμονας.

Ευτυχώς σήμερα έχει ξεπεράσει τον κίνδυνο. Η εμπειρία του όμως επιβεβαιώνει ότι για τα χιλιάδες «ατυχήματα» (το ΙΚΑ μόνο καταγράφει 17.000 ετησίως) που σημειώνονται κάθε χρόνο σε τόπους δουλιάς με θύματα εργάτες κι εργάτριες, που μπορεί ακόμα και να μην επιστρέφουν ποτέ στα σπίτια τους, δεν ευθύνεται ούτε το «κακό το ριζικό», ούτε το «ανθρώπινο λάθος». Από τις αρχές του 2007, 90 εργάτες έχασαν τη ζωή τους σε τόπους δουλιάς, σύμφωνα μόνο με τα στοιχεία του «Ρ». Ο κίνδυνος παραμονεύει καθημερινά σ' ένα εργασιακό περιβάλλον, όπου τους κανόνες δεν τους επιβάλλει η ασφάλεια της ζωής και της υγείας των εργαζομένων. Τους επιβάλλει η εξασφάλιση του μέγιστου δυνατού κέρδους εκείνων που τους ξεζουμίζουν.

Ολα δείχνουν πως «τίποτα δεν είναι τυχαίο». Η γυναίκα του Διονύση, που κάθεται δίπλα του, τονίζει: «Το καλοκαίρι το φορτηγό πήγαινε γεμάτο πίσσα, οι δρόμοι είναι φιδωτοί στο νησί... Και τα φρένα να μην πιάνουν από το πολύ βάρος... Πολλοί εκτελούν χρέη πέρα από αυτά για τα οποία έχουν αρμοδιότητα... Είχαν δύο οδηγούς και χρειάζονταν τέσσερις... Δεν είχαν εργοδηγούς».

Το μόνο που νοιάζει την εργοδοσία είναι να βγει η δουλιά: «Του λέγαμε "έχουμε 45 βαθμούς θερμοκρασία, δεν μπορούμε να δουλέψουμε έτσι", "μα, έτσι πρέπει να γίνει, πρέπει να βγει η δουλιά", απαντούσε, "μα θα σκοτώσουμε ανθρώπους στο δρόμο", του λέγαμε...», υπογραμμίζει ο Διονύσης. Η «σιωπή» του εργάτη δεν είναι δική του επιλογή: «Φοβάσαι ότι θα σε απολύσουν, λες γιατί να χάσω το ψωμί μου;...».

Οταν στο κυνήγι του μεροκάματου και τη διαρκή ανασφάλεια που προκαλεί η εργοδοτική τρομοκρατία, η ασυδοσία, η παραβίαση των στοιχειωδών δικαιωμάτων, προστίθεται κι ένα εργατικό «ατύχημα», η ανασφάλεια πολλαπλασιάζεται. Τα ερωτήματα ξεπηδούν απειλητικά: «Πότε θα επιστρέψω στη δουλιά;», «πώς θα καλυφθούν τα τρέχοντα έξοδα;», «πώς θα πληρωθούν οι γιατροί, τα νοσοκομεία, οι θεραπείες, τα φάρμακα;». «Αν γίνει επέμβαση, θέλει τουλάχιστον 4 μήνες. Χρειάζονται φυσιοθεραπείες. Τι θα γίνει τότε;...».

Ο νόμος του καπιταλιστικού κέρδους, που σακατεύει χιλιάδες εργάτες, είναι ο ίδιος που τους εξαναγκάζει τις περισσότερες φορές να ακριβοπληρώσουν για να σώσουν την υγεία και τη ζωή τους. Οι ιδιώτες τρίβουν τα χέρια τους όσο προχωρά η καθόλου τυχαία υποβάθμιση των δημόσιων δομών υγείας, η ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίησή τους.

Στο νοσοκομείο όπου μεταφέρθηκε αρχικά ο Διονύσης «δεν είχε καρδιολόγο. Και λέει ο ορθοπεδικός, "αν αναλάβω να σας κάνω εγώ το χέρι, κι υπάρξει κάποια επιπλοκή, τι θα γίνει;"...». Δεν υπήρχαν ούτε τα απαραίτητα μηχανήματα. Η κατάστασή του απαιτούσε εξαιρετική προσοχή, το νοσοκομείο όμως δεν μπορούσε να διαθέσει ασθενοφόρο να τον μεταφέρει. Χρειάστηκε ν' αλλάξει νοσοκομεία σε τρεις πόλεις. «Ο γιατρός άλλαζε μόνος τις γάζες, δεν υπήρχε νοσηλεύτρια να βοηθήσει...». Το σκηνικό συνθέτουν οι μεγάλες ελλείψεις σε προσωπικό, εξοπλισμό, υποδομές, το «αν έχεις γνωστούς μπορείς να βγάλεις άκρη, αλλιώς...», η εξόντωση εργαζομένων που υπηρετούν με αυταπάρνηση τους συνανθρώπους τους, αλλά η προσφορά τους «εξαφανίζεται» από την εγκατάλειψη των κρατικών νοσοκομείων.

Χαρακτηριστικά για την παράδοση της αποκατάστασης, σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό, στους ιδιώτες, είναι τα αποτελέσματα που κατέγραψε μελέτη για τους «σοβαρά τραυματισμένους σε ΜΕΘ και ο βαθμός ιατρικής και κοινωνικής αποκατάστασης», τα οποία δόθηκαν τη δημοσιότητα τον περασμένο Μάρτη:

• Από 106 νοσοκομεία που ερευνήθηκαν, μόνο σε 28 υπάρχουν φυσίατροι.
• Χώροι φυσικοθεραπείας υπάρχουν στο 58% των νοσοκομείων.
• Συνολικά στην Ελλάδα υπάρχουν μόλις 170 φυσίατροι, εκ των οποίων το 77% βρίσκεται στην Αττική.
• Υπάρχει ένα μόνο δημόσιο κέντρο αποκατάστασης, το ΕΙΑΑ. Η κυβέρνηση ήδη σχεδιάζει - μέσω των Συμπράξεων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) - τη δημιουργία τεσσάρων κέντρων αποκατάστασης (Αττική, Θεσσαλία, Θεσσαλονίκη και Κρήτη).

Ακόμα, από τους νοσηλευθέντες σε ΜΕΘ:

• Το 16% παίρνουν αναπηρική σύνταξη.
• Το 25% είναι άνεργοι.
• Μόνο το 50% επέστρεψαν στην εργασία.
• Το 10% πούλησαν περιουσιακά στοιχεία για νοσηλεία.
• Το 70% κατανάλωσε τις καταθέσεις τους.
• Το 70% μείωσε τα έξοδα που αφορούν σε γιατρούς (40%), αποκατάσταση (50%), ειδικό εξοπλισμό (45%) και φάρμακα (20%).
• Συνολικά, το 40% των θεραπευθέντων μείωσε σημαντικά την κοινωνική του ζωή.