Κάθε χρόνο στις 17 Οκτώβρη, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Φτώχειας, οι κάθε είδους πολιτικοί υπηρέτες των κεφαλαιοκρατών και των πολιτικών που ευθύνονται για την αύξηση του αριθμού των φτωχών και πεινασμένων της Γης εκφράζουν δημόσια τα αισθήματα συμπόνιας και συμπαράστασης στους φτωχούς και πεινασμένους. Εξάλλου, δε στοιχίζει και τίποτε σε εκείνους που θησαυρίζουν από την καταλήστευση των εργαζομένων να αφιερώσουν μια μέρα - από τις 365 που έχει ο χρόνος - για να το παίξουν «προστάτες των φτωχών και καταφρονεμένων». Με αφορμή τη δημοσιοποίηση των φετινών στοιχείων από τον ΟΗΕ, είναι βέβαιο πως και φέτος οι υπερασπιστές των πολιτικών της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης θα εκφράζουν τη δυσφορία τους για την εξάπλωση της φτώχειας και της εξαθλίωσης, ενώ δεν αποκλείεται να βρεθούν και κάποιοι «ανοιχτοχέρηδες», που - για να κάνουν το κομμάτι τους - θα... τσοντάρουν κάτι από τα παχυλά μυθικά τους πλούτη στα διάφορα «φιλανθρωπικά» ιδρύματα. Με τη στάση τους αυτή, προσπαθούν να εξιλεωθούν από τις ευθύνες που έχουν για το γεγονός ότι όσο περισσότερο αυξάνεται ο πλούτος που παράγεται από τους εργαζόμενους στη Γη, τόσο πιο πολύ αυξάνονται και οι φτωχοί και πεινασμένοι!

Το μέγεθος που είχε πάρει το πρόβλημα της φτώχειας αποτυπώνεται ανάγλυφα και στα επίσημα στοιχεία του ΟΗΕ. Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, το 2006, όπου το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού απολάμβανε το 70% του παγκόσμιου πλούτου, την ίδια χρονιά στον πλανήτη:

• Πέθαιναν από την πείνα πάνω από 28.000 άνθρωποι.
• 850 εκατ. άνθρωποι (ανάμεσά τους 146 εκατ. παιδιά) έπασχαν από χρόνια πείνα.
• 2,6 δισ. άνθρωποι επιβίωναν με λιγότερα από 2 δολ. την ημέρα (από αυτούς 1,1 δισ. τα βγάζουν πέρα με λιγότερο από 1 δολ.).
• 113 εκατ. παιδιά δεν είχαν πρόσβαση στην παιδεία.
• 50 εκατ. ήταν φορείς του AIDS και δε διέθεταν τα μέσα για οποιαδήποτε θεραπευτική αγωγή, την ίδια ώρα.

Το πρόβλημα της φτώχειας, όμως, επιδεινώθηκε και στις ΗΠΑ, την πλουσιότερη χώρα του κόσμου, που θεωρείται η σύγχρονη «αυτοκρατορία». Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, που καταγράφουν το άνοιγμα της ψαλίδας των εισοδηματικών ανισοτήτων μεταξύ πλουσίων και φτωχών στις ΗΠΑ, προκύπτει ότι:

• Το 1980, το μέσο διευθυντικό στέλεχος (CEO) μιας εταιρείας έπαιρνε 40 φορές περισσότερα από ένα μέσο εργάτη, ενώ σήμερα πληρώνεται ...400 φορές περισσότερα.
• Το ποσοστό της φτώχειας αυξήθηκε (από 30 σε 40 εκατ. πολίτες) δραματικά τα τελευταία 20 χρόνια και η κατάσταση χειροτέρεψε ακόμη περισσότερο με τη μέχρι σήμερα διακυβέρνηση Μπους.
• Ο αριθμός των Αμερικανών χωρίς ιατρική ασφάλεια αυξήθηκε τα τελευταία 3 χρόνια κατά 3,4 εκατ. και έφτασε στα 47 εκατομμύρια.

Η πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη από αυτή που εμφανίζεται στα επίσημα στοιχεία. Το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα, όπου ενώ επίσημα το ποσοστό των φτωχών διατηρείται σταθερά γύρω στο 22% (δηλαδή περίπου 2,2 εκατομμύρια ζουν κάτω από το επίσημο όριο φτώχειας), η πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη. Αδιάψευστος μάρτυρας και το γεγονός ότι χρόνο με το χρόνο αυξάνεται ο αριθμός εκείνων που προσφεύγουν στα συσσίτια των εκκλησιών ή των δήμων. Και, φυσικά, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο ότι η κυβέρνηση της ΝΔ, προσπαθώντας να κουκουλώσει τις ευθύνες της, φιλοδοξεί να καταπολεμήσει τη φτώχεια με τη χορήγηση ενός ειδικού επιδόματος (περίπου 0,66 λεπτά τη μέρα) που θα χορηγεί στους επίσημα φτωχούς το υπό ίδρυση Ταμείο Αντιμετώπισης της Φτώχειας!

Αξίζει εδώ να σημειωθεί πως παρά τις υποσχέσεις και δεσμεύσεις των πλουσιότερων χωρών της Γης να αυξήσουν τις εισφορές τους για την αντιμετώπιση της Φτώχειας, το πρόβλημα χρόνο με το χρόνο μεγαλώνει. Αν και φέτος κλείνουν 7 χρόνια από την περίφημη Σύνοδο της Χιλιετίας, όπου οι ηγέτες 189 χωρών υιοθέτησαν τους στόχους ανάπτυξης, με πρώτο τη μείωση της φτώχειας κατά 50% έως το 2015, ελάχιστα πράγματα άλλαξαν στην εφταετία που πέρασε. Η όποια βελτίωση καταγράφει ο ΟΗΕ οφείλεται κυρίως στην αναθέρμανση της οικονομίας της Κίνας, που είχε ως συνέπεια τη μείωση του ποσοστού αυτών που ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας από 33% σε 16,6%. Στις άλλες χώρες, όμως, η κατάσταση παραμένει ίδια ή και χειρότερη. Για παράδειγμα:

• Στη Δυτική Ασία και την Αφρική, τα ποσοστά της φτώχειας έχουν παραμείνει ίδια.
• Στην Υποσαχάρια Αφρική παρατηρήθηκε μείωση του ΑΕΠ κατά 14% και αύξηση της φτώχειας από το 41% στο 46% του πληθυσμού.
• Στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική η επίσημη φτώχεια μειώνεται με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς. Ετσι, ενώ ο FAO (Οργανισμός Γεωργίας και Τροφίμων του ΟΗΕ) επιμένει ότι η ήπειρος παράγει τετραπλάσια ποσότητα τροφίμων από όση απαιτείται για να καλύψει τις ανάγκες της, 200 από τα 500 εκατ. των κατοίκων της είναι πολύ φτωχοί και 58 εκατ. πάσχουν από υποσιτισμό.
• Στην Ευρώπη, ιδίως στη Νοτιο-ανατολική (δηλαδή στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες) η παλινόρθωση του καπιταλισμού από το 1990 έως το 2001 είχε αποτέλεσμα την αύξηση της φτώχειας, επίσημα, κατά 6%. Το ίδιο συνέβη και στις χώρες της Κοινοπολιτείας των Ανεξάρτητων Κρατών (πρώην ΕΣΣΔ).

Σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΟΗΕ, για να επιτευχθούν οι Στόχοι της Χιλιετίας, δηλαδή η μείωση της φτώχειας κατά 50%, απαιτούνται έως το 2015 να εισφέρουν οι πλουσιότερες χώρες 100 δισ. δολάρια το χρόνο. Ωστόσο, η μέχρι τώρα βοήθεια των πλούσιων χωρών προς τις αναπτυσσόμενες, αντί για αύξηση, εμφανίζει τα τελευταία χρόνια μείωση κατά 25%! Χαρακτηριστικό δείγμα γραφής της υποκρισίας των ισχυρών της Γης, που «κόπτονται» - μέσα από εκθέσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείο ή κοινά ανακοινωθέντα - για τα προβλήματα των φτωχών, των πεινασμένων και των καταφρονεμένων είναι και το εξής: Ενώ στη σύνοδο του «G8», που έγινε το 2005 στη Σκοτία, οι ηγέτες των 8 πλουσιότερων χωρών (ΗΠΑ, Ιαπωνία, Ρωσία, Καναδάς, Γερμανία, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία και Ιταλία) δεσμεύτηκαν να προσφέρουν μόλις 50 δισ. δολάρια για την καταπολέμηση της φτώχειας, τελικά έδωσαν μόνο 20 δισ. δολάρια. Από αυτό, το 80% αυτού του ποσού - δηλαδή τα 16 δισ. δολάρια - προέρχεται απλώς από απαλοιφή του χρέους του Ιράκ και της Νιγηρίας!

Η επιδείνωση των προβλημάτων της φτώχειας και της εξαθλίωσης οφείλεται - εκτός όλων των άλλων - και στο γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια:

• Με την απελευθέρωση των τιμών και των αγορών εντάθηκε ο βαθμός εκμετάλλευσης των εργαζομένων (μαζικές απολύσεις, μοίρασμα 1 μόνιμης θέσης πλήρους απασχόλησης σε 2 ή και περισσότερες με την εξάπλωση της μερικής απασχόλησης κλπ.), γιατί αυτό επιτάσσει η μεγιστοποίηση των κερδών και υπερκερδών των μονοπωλίων, των πολυεθνικών και των συνεταίρων τους.
• Εντάθηκε το ξήλωμα των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα και άλλων κατακτήσεων των εργαζομένων.
• Μεγάλωσε ο αριθμός των χωρών που οι εργαζόμενοι δεν έχουν πρόσβαση στις πλουτοπαραγωγικές πηγές επειδή κάποιοι τους έκλεψαν, καταστρέφοντας την ικανότητά τους να ευημερήσουν. Ο πλούτος που συσσωρεύτηκε στις ΗΠΑ και την Ευρώπη προέρχεται από ό,τι έκλεψαν από την Ασία, την Αφρική, τη Λατινική Αμερική.
• Οι ισχυροί της Γης πατεντάρουν τους σπόρους, υποχρεώνοντας τους αγρότες να πληρώσουν ένα τρισ. δολάρια στις ΗΠΑ ως «δικαιώματα» με συνέπεια να αυξάνεται η φτώχεια τους κατά ένα τρισ. δολάρια.
• Με την ιδιωτικοποίηση του νερού οι μεγάλες πολυεθνικές κερδίζουν ένα τρισ. δολάρια, με συνέπεια από την εμπορευματοποίηση αυτού του αγαθού οι φτωχοί να γίνονται φτωχότεροι κατά ένα τρισ. δολάρια.

Ανεξάρτητα, λοιπόν, από τις υποσχέσεις των ισχυρών της Γης για τον περιορισμό της φτώχειας με τη χορήγηση κάποιων κονδυλίων από τις πλουσιότερες χώρες προς τις φτωχότερες ή την ίδρυση Ταμείων Φτώχειας στις πλούσιες χώρες, το πρόβλημα θα οξύνεται, μέχρι τη στιγμή που οι φτωχοί και πεινασμένοι θα συντονίσουν την πάλη τους με τους εργαζόμενους στον κοινό αγώνα για την ανατροπή των πολιτικών που επιτρέπουν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτή τη μέρα φοβούνται υπηρέτες των κεφαλαιοκρατών - όπως ο πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ Αλαν Γκρίνσπαν όταν αποχωρώντας από θέση του είχε προειδοποιήσει πως η εισοδηματική διαφορά μεταξύ πλουσίων και του υπόλοιπου πληθυσμού στις ΗΠΑ έχει μεγαλώσει τόσο πολύ που ενδέχεται να απειλήσει τη σταθερότητα του ίδιου του δημοκρατικού καπιταλισμού...