Η σεισμική έξαρση των προηγούμενων ημερών, που εκδηλώθηκε στη Ζάκυνθο με τις πολλαπλές ισχυρές δονήσεις, έφερε ξανά στο προσκήνιο το ζήτημα της αντισεισμικής θωράκισης της χώρας. Σε μια χώρα με τη μεγαλύτερη σεισμικότητα στην Ευρώπη και μία από τις μεγαλύτερες στον κόσμο, τα μέτρα αντισεισμικής προστασίας είναι ανύπαρκτα. Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν έχουν εκπονήσει κανέναν ολοκληρωμένο σχεδιασμό και αφήνουν σκόπιμα τους «νόμους της αγοράς» να λειτουργήσουν.

Ετσι, για παράδειγμα, σε ένα εργοστάσιο αρμόδιος για τη θωράκισή του είναι ο εργοστασιάρχης... Οι περιπτώσεις της ΡΙΚΟΜΕΞ, της ΦΑΡΑΝ και του ΦΟΥΡΛΗ, που κατέρρευσαν με το σεισμό της Πάρνηθας το 1999, αποκαλύπτουν τις εγκληματικές συνέπειες αυτής της πολιτικής. Με αυτό τον τρόπο, τίθεται σε κίνδυνο ακόμα και η ζωή των κατοίκων της χώρας, αφού ένας μεγάλος σεισμός στην Ελλάδα - ακόμα και πάνω από 7 Ρίχτερ - είναι το πλέον αναμενόμενο και φυσιολογικό.

Σοβαρές ευθύνες για τη μη εφαρμογή ουσιαστικών μέτρων αντισεισμικής θωράκισης έχουν και οι φορείς της Τοπικής και Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης. Πρόκειται για τους φορείς - αυτούς που διοικούνται από τους εκπροσώπους της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ - που αντί να διεκδικήσουν την υλοποίηση τέτοιων έργων και μέτρων που ενισχύουν την ασφάλεια και προστατεύουν τη ζωή των κατοίκων, κοιτάζουν μόνο πώς θα διαχειριστούν τα ελάχιστα κονδύλια των κρατικών επιχορηγήσεων και τα πολύ περισσότερα που προέρχονται από το ανηλεές χαράτσωμα των δημοτών σε έργα βιτρίνας ή σε άλλα που εξυπηρετούν μόνο την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Κι όμως, οι φορείς αυτοί θα μπορούσαν να συμβάλουν αποφασιστικά στην αντισεισμική θωράκιση της χώρας, αν διεκδικούσαν:

• Τη σύνταξη μικροζωνικών μελετών και μελετών γεωλογικής καταλληλότητας, και την τήρηση των μελετών αυτών στον πολεοδομικό σχεδιασμό, στον καθορισμό όρων δόμησης, στη μελέτη και κατασκευή των κτιρίων και των έργων υποδομής

Οι μελέτες αυτές είναι απαραίτητες για τον καθορισμό των πολεοδομικών ρυθμίσεων (π.χ., όρων δόμησης), ώστε να ανταποκρίνονται στις σεισμικές ιδιότητες της περιοχής, αλλά και για τη λήψη γενικότερων αποφάσεων, όπως για την επέκταση των πόλεων, που σήμερα αντί να στηρίζονται σε κριτήρια ασφάλειας και ποιότητας ζωής, στηρίζονται αποκλειστικά στην εμπορευματοποίηση της γης, στην κερδοσκοπία και στις πελατειακές σχέσεις.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα, ακόμη και μετά τους τελευταίους μεγάλους σεισμούς, συνεχίζεται η επέκταση των πόλεων χωρίς να γίνονται μικροζωνικές μελέτες και η νομιμοποίηση περιοχών αυθαιρέτων, χωρίς να προβλέπεται η διαδικασία ελέγχου της αντοχής των κτιρίων, με βάση τις σεισμολογικές συνθήκες της περιοχής!

• Την επιβολή του συνεχούς προσεισμικού ελέγχου των κτιρίων και την ενίσχυσή τους, αν χρειάζεται, με βάση τα ιδιαίτερα σεισμολογικά δεδομένα της κάθε περιοχής. Ιδιαίτερη έμφαση και προτεραιότητα θα έπρεπε να δοθεί στην ασφάλεια των κτιρίων μαζικής συνάθροισης, όπως είναι τα νοσοκομεία, οι δημόσιες υπηρεσίες, οι ναοί, οι χώροι που φοιτά και εργάζεται η νεολαία (σχολεία, φροντιστήρια, συνεδριακά κέντρα, θέατρα, κινηματογράφοι, κλπ.)

Επίσης, η ίδια προτεραιότητα θα έπρεπε να δοθεί και στους χώρους εργασίας, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων, όπως απέδειξε ο σεισμός της Αθήνας το 1999, βρίσκεται σε άθλια κατάσταση. Αρκεί να θυμηθούμε ότι τα περισσότερα θύματα στο σεισμό αυτό τα θρηνήσαμε στη ΡΙΚΟΜΕΞ, στη ΦΑΡΑΝ, στο ΦΟΥΡΛΗ, κ.α.

• Την κατοχύρωση σε κάθε επέκταση σχεδίου πόλης των αναγκαίων ελεύθερων χώρων που, εκτός όλων των άλλων, θα λειτουργούν ως χώροι εκτόνωσης και προσωρινής διαμονής των κατοίκων σε περίπτωση μεγάλου σεισμού. Για τον ίδιο λόγο θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν την προστασία κάθε ελεύθερου χώρου στις ήδη πυκνοδομημένες περιοχές, αλλά και την απόκτηση νέων, αντί να επιχειρείται, όπως συμβαίνει σήμερα κατά κόρον, η παράδοσή τους στο μεγάλο κεφάλαιο και η τσιμεντοποίησή τους
• Τη φροντίδα για τη σωστή λειτουργία της πόλης σε περίπτωση εκδήλωσης ενός σεισμού. Για παράδειγμα, η μελέτη ενός συγκοινωνιακού σχεδιασμού και ρυθμίσεων για την αντιμετώπιση έκτακτων αναγκών, όπως λωρίδες πρόσβασης οχημάτων πρώτων βοηθειών. Η κατασκευή ασφαλών πεζοδρομίων και χωρίς εμπόδια, όπως κάγκελα και μπάρες (που κατά συνήθεια πλέον μπαίνουν σε όλους τους δήμους του Λεκανοπεδίου), έτσι ώστε να επιτρέπουν την ασφαλή διαφυγή του πληθυσμού.

Ολα αυτά θα μπορούσαν να γίνουν, αρκεί να υπάρξει διεκδικητικό πνεύμα στους φορείς της Νομαρχιακής και Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Κι ας μη σπεύσουν κάποιοι να πουν «μα πώς θα βρεθούν τα λεφτά;». Μόνο ένα μέρος από τα τεράστια κονδύλια των 9 δισ. ευρώ που αυθαίρετα παρακρατούν οι κυβερνήσεις από την Τοπική Αυτοδιοίκηση από το 1990 μέχρι σήμερα θα αρκούσε για να καλύψουν βασικές ανάγκες της πολεοδομικής ανασυγκρότησης των πόλεων, την εξασφάλιση ελεύθερων χώρων, κλπ.