*

Τον συναντούσαμε συχνά στο κέντρο της πόλης, κατά το μεσημέρι, να περιμένει το λεωφορείο στη στάση. Αλλοτε, χωρίς εκείνος να μας έχει δει, τον παρακολουθούμε να περπατά στην πόλη του, στην Αθήνα. Σε κάθε βήμα του, όλο και κάποιος να τον χαιρετά, να τον σταματούν, να του μιλούν. Κουβέντες ανθρώπινες. Ητανε «ένα» με τους ανθρώπους της πόλης του, της Αθήνας, ο Λεων. Τους ήξερε. Και κείνοι τον ήξεραν. Ητανε δικός τους.

*

Την τελευταία φορά που ειδωθήκαμε, πόναγε. Ηταν λίγο πριν «φύγει» πριν 5 χρόνια. Πόναγε πολύ. Ξέραμε για την αρρώστια. Και κείνος ήξερε. «Μια χαρά είμαι, αν σκεφτείς τι έχω», είπε... Και γέλασε.

*

Είπανε ότι ήταν ανιδιοτελής. Ηθικός. Σεμνός. Διανοούμενος. Εργάτης. Αγωνιστής. Οτι ήταν «κύριος» με κεφαλαίο «Κ». Ολα όσα ειπώθηκαν για τον Λεων. ήταν έτσι. Τίποτα παραπανίσιο. Τίποτα ψεύτικο. Γιατί ο Αυδής ήταν Κομμουνιστής. Ηταν τύχη να τον έχεις σύντροφο. Ηταν τιμή να τον έχεις αντίπαλο.

*

«Ο Λεων. Αυδής διέψευσε πανηγυρικά - είχε πει η Αλέκα Παπαρήγα - όλους εκείνους που διακηρύσσουν ότι η ένταξη ενός διανοούμενου στον οργανωμένο αγώνα, στον αγώνα του λαού, στον κομμουνιστικό αγώνα, οδηγεί στην ισοπέδωση της προσωπικότητας. Η προσωπικότητά του αναδείχτηκε μέσα στο συλλογικό αγώνα, καθώς και οι ιδιαίτερες αρετές του».

*

Ο Αυδής ήταν φτιαγμένος από τη σπάνια στόφα, με την οποία φτιάχνονται - όπως θα 'λεγε ο Μαγιακόφσκι - οι «ανθρώπινοι άνθρωποι».