Με τη συμπλήρωση των 50 χρόνων από τους σεισμούς των Ιονίων Νήσων, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Περίπλους», σε συνεργασία με το Φωτογραφικό Αρχείο του Μουσείου Μπενάκη, το βιβλίο του Διονύση Α. Ζήβα «Ζάκυνθος (1953 - 2003)», το οποίο περιλαμβάνει ένα πολύ κατατοπιστικό κείμενο του Δ. Ζήβα για την ιστορία της πόλης της Ζακύνθου και την καταστροφή της το 1953, καθώς και μια σειρά φωτογραφιών των Περικλή Παπαχατζηδάκη και Δημήτρη Χαρισιάδη. Η εικονογράφηση συμπληρώνεται από παλιούς χάρτες, γκραβούρες και φωτογραφίες πριν από το σεισμό.
Η καταστροφή των Ιονίων Νήσων δεν ήταν μια οποιαδήποτε καταστροφή. Ειδικά στη Ζάκυνθο συνοδεύτηκε και από την πυρκαγιά της πόλης, η οποία αποτελείωσε ό,τι άφησε ο σεισμός. Η χώρα μας δεν έχει σημαντικό αριθμό ιστορικών στοιχείων για τη μεσαιωνική και νεότερη ιστορία της, αλλά τα Επτάνησα είχαν καταφέρει να διασώσουν μεγάλο μέρος του πλούτου αυτού, μένοντας έξω από πολεμικές περιπέτειες στις εκατονταετίες της Ενετικής Κατοχής.
Ετσι, οι σεισμοί του 1953 κατέστρεψαν το σύνολο, σχεδόν, του ιστορικού πλούτου τους. Κτίρια, έπιπλα, αντικείμενα, αρχεία. Ακολουθώντας την ανάλυση του Δ. Ζήβα, βλέπει κανείς μια αρχοντική πόλη, με τα ιδιότυπα κτίριά της, τους άπλετους δημόσιους χώρους, τις εκκλησίες και τα δημόσια κτίρια, να μεταβάλλεται κυριολεκτικά σε σωρούς καπνιζόντων ερειπίων. Ακολουθώντας το παράδειγμα της Κέρκυρας, είμαστε σίγουροι ότι και η αρχοντιά της Ζακύνθου δε θα μεταβάλλονταν από τους Ζακυνθινούς σε πολυκατοικίες, μπετόν και άσφαλτο, όπως η αρχοντιά της Βέροιας, των Ιωαννίνων, της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης, της Αθήνας.
Ομως, η μοίρα της ήταν τεχνικώς προδιαγεγραμμένη: Κτισμένη επάνω στο ρήγμα του Ιονίου, και η ίδια η πόλη επάνω σε προσχώσεις και επιχωματώσεις, ήταν απ' αρχής ευάλωτη και το μόνο που απέμεινε είναι η ανάμνησή της και η δυνατότητα αναπαράστασής της μέσα από το προσεισμικό φωτογραφικό υλικό.
Η Ζάκυνθος ανοικοδομήθηκε αλλά ελάχιστα αποκαταστάθηκε, διότι η ανοικοδόμηση έγινε από την ισοπεδωτική κεντρική διοίκηση και όχι από τους Ζακυνθινούς. Με τις τεχνικές και οικονομικές συνθήκες του ελληνικού κράτους δεν περιμέναμε, βέβαια, να αποκατασταθεί όπως η Βαρσοβία, το 1945. Και όση ιστορική μνήμη υπάρχει στη νέα πόλη οφείλεται στις ντόπιες προσπάθειες, απέναντι σε ένα κέντρο που ήξερε μόνο τη «λογική» της μπουλντόζας, τη μοναδική «λογική» της νεοελληνικής πολεοδομίας.