Παράλληλα, από σήμερα 6 Οκτώβρη έως και τις 24 Νοέμβρη στο Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών θα πραγματοποιηθεί ένα πολύ ενδιαφέρον αφιέρωμα στον σπουδαίο σκηνοθέτη Πιέρ Πάολο Παζολίνι με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννησή του, που θα περιλαμβάνει φωτογραφική έκθεση, προβολές ταινιών του και δυο ανοιχτές συζητήσεις με θέμα «Ο Παζολίνι και η Ελλάδα». Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα του Ιταλικού Μορφωτικού Ινστιτούτου https://iicatene.esteri.it/iic_atene/el.

Από τις ταινίες της βδομάδας επιλέγουμε να μιλήσουμε για τις τρεις πιο ενδιαφέρουσες που βγαίνουν στις αίθουσες. Τα κινούμενα σχέδια της βδομάδας είναι συμπαθέστατα, πλην όμως δεν περνούν κάποιο ιδιαίτερο μήνυμα στα παιδιά, ώστε να αναφερθούμε σε αυτά.

Μετά το ατύχημα του Τσερνόμπιλ, η κυβέρνηση της Κούβας δέχεται χιλιάδες αρρώστους για θεραπεία σε κουβανικά νοσοκομεία. Ο Μαλίν, μαζί με άλλους καθηγητές της Ρωσικής Λογοτεχνίας στην Αβάνα, τοποθετείται ως μεταφραστής μεταξύ των ρωσόφωνων αρρώστων του Τσερνόμπιλ και των Κουβανών γιατρών τους. Ο Μαλίν τοποθετείται στον θάλαμο όπου νοσηλεύονται τα παιδιά και σύντομα αφιερώνεται σε εκείνα προσπαθώντας να βελτιώσει τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της νοσηλείας.

Οταν πριν από δυο χρόνια μέσα στην κορύφωση της πανδημίας 52 μέλη της διεθνούς ιατρικής ταξιαρχίας «Henry Reeve» έφταναν στην πληττόμενη από Covid-19 Ιταλία για να προσφέρουν τις ιατρικές τους υπηρεσίες, έγινε πιο πλατιά γνωστή στη χώρα μας η ιατρική διεθνιστική αλληλεγγύη της Κούβας. Βεβαίως δεν ήταν αυτή η πρώτη φορά που η Κούβα έδωσε το φωτεινό παράδειγμα στους λαούς του κόσμου. Οι Κουβανοί γιατροί έχουν προσφέρει δωρεάν τις υπηρεσίες τους σε περισσότερους από 3,5 εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Ηταν πάντα εκεί, στην επιδημία του Εμπολα, στην επιδημία της χολέρας, στις φυσικές καταστροφές, ακόμα και στις ΗΠΑ προσφέρθηκαν να μεταβούν, τη χώρα που τους έχει επιβάλει το απάνθρωπο εμπάργκο εδώ και σχεδόν 60 χρόνια...

Ο «Μεταφραστής» αποτελεί μια σπουδαία αφορμή ώστε ο θεατής να ανατρέξει στη σύγχρονη Ιστορία, να μάθει, να συγκρίνει με τη δική του πραγματικότητα, να εμπνευστεί από τα ιδανικά ενός αλλού κόσμου... Η ομορφότερη πτυχή της ταινίας όμως είναι ότι οι σκηνοθέτες της, Ροντρίγο και Σεμπάστιαν Μπαριούσο, είναι οι αληθινοί γιοι του Μαλίν, που μέσα από την προσωπική τους ιστορία αναδεικνύουν την ανωτερότητα του σοσιαλισμού.

Οταν η Νορά βλέπει ότι ο αδερφός της, Αμπέλ, πέφτει θύμα bullying από άλλα παιδιά, σπεύδει να τον προστατεύσει. Ομως ο Αμπέλ της ζητά να μην πει τίποτα. Παγιδευμένη ανάμεσα στον κόσμο των ενηλίκων και τον κόσμο των παιδιών, η Νορά προσπαθεί να βρει τη θέση της.

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της σκηνοθέτιδας είναι μια βουτιά στον σκληρό ρεαλισμό του κόσμου των παιδιών και πραγματεύεται τον εκφοβισμό στις πολύ νεαρές ηλικίες. Μας μιλάει για δυο αδέρφια και την προσπάθεια ενσωμάτωσής τους στο κοινωνικό σύνολο του σχολείου. Η αυλή του σχολείου για τους πρωταγωνιστές μετατρέπεται σε πεδίο μάχης που δοκιμάζει τις αντοχές τους, την αδερφική σχέση, τη στάση που θα κρατήσουν απέναντι στη βία. Πραγματεύεται ακόμα και την αντιδραστικοποίησή τους προκειμένου να γίνουν αρεστοί. Παράλληλα, τονίζοντας την ολιγωρία του σχολικού συστήματος, δείχνει ότι τα παιδιά παλεύουν μόνα τους σε μια αρένα με λιοντάρια. Αυτό που λείπει από την ταινία της Βαντέλ είναι ότι δεν μας δείχνει καθόλου το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ζουν και δρουν τα παιδιά, ώστε να έχουμε μια πιο σαφή εικόνα για τη συμπεριφορά τους. Στον αντίποδα όμως κερδίζει το στοίχημα της δουλειάς με τους μικρούς της πρωταγωνιστές, αποσπώντας εξαιρετικές ερμηνείες από εκείνους. Περιμένουμε να δούμε την επόμενη δουλειά της, γιατί φαίνεται ότι έχει δυνατότητες για έναν πιο ολοκληρωμένο κοινωνικό κινηματογράφο.

Λονδίνο, λίγο μετά τον β' Παγκόσμιο Πόλεμο η χήρα Αντα Χάρις κερδίζει τα προς το ζην καθαρίζοντας σπίτια. Οταν μια μέρα στην ντουλάπα μιας πελάτισσάς της εντοπίζει ένα υπέροχο φόρεμα Christian Dior, θέτει στόχο της ζωής της να αποκτήσει ένα φόρεμα του οίκου.

Ο σκηνοθέτης διασκευάζει για τη μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα του συγγραφέα Πολ Γκαλίκο «Η κυρία Χάρις πηγαίνει στο Παρίσι», το οποίο γράφτηκε το 1958 και φτιάχνει ένα παραμύθι για τη δύναμη της φιλίας και τη σημασία τού να παραμένεις ο εαυτός σου κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη. Αν και η ταινία έχει όλες τις αρετές μιας ταινίας εποχής, υπέροχα κοστούμια και σκηνικά, δυο εξαιρετικές ερμηνείες από τις Λέσλι Μάνβιλ και Ιζαμπέλ Ιπέρ, εντούτοις παραμένει κομεντί με στοιχεία «Σταχτοπούτας». Μια γυναίκα της εργατικής τάξης παλεύει για ένα φουστάνι υψηλών προδιαγραφών, γιατί δικαιούται να «αγοράσει λίγο από το όνειρο»... Βέβαια, το να γίνεται ένα φουστάνι εφαλτήριο διεκδίκησης και όχι ένας ολόκληρος κόσμος, το λες και λίγο αποπροσανατολιστικό...

Δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε ότι «Τα Σαγόνια του Καρχαρία» (Jaws) του Στίβεν Σπίλμπεργκ επανέρχονται αυτή τη βδομάδα σε αποκατεστημένες κόπιες στις αίθουσες. Να το εκλάβουμε σαν μια προσπάθεια να παραταθεί το καλοκαίρι;