Από την κεντρική ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ Εργαζομένων της Ισπανίας, Αστορ Γκαρσία
«Τις ερχόμενες μέρες είναι η 40ή επέτειος της εισόδου της Ισπανίας στο ΝΑΤΟ και σε έναν μήνα, λίγα χιλιόμετρα από εδώ, θα πραγματοποιηθεί μια νέα Σύνοδος Κορυφής της Ατλαντικής Συμμαχίας, μόλις 25 χρόνια μετά την προηγούμενη Σύνοδο που πραγματοποιήθηκε στη Μαδρίτη, όταν ο Ισπανός Χαβιέρ Σολάνα, ο χασάπης του Βελιγραδίου, ήταν γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ.
(...) Στη σημερινή εποχή είναι απαραίτητο να συνεχίσουμε να επιμένουμε αποφασιστικά ότι ο ιμπεριαλισμός είναι μια συγκεκριμένη φάση της ανάπτυξης του καπιταλισμού και όχι μόνο η επιθετική εξωτερική πολιτική των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Αυτή η επιμονή είναι υποχρεωτική επειδή, εδώ και πολλά χρόνια, ακούμε ομιλίες στο πλαίσιο του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος που, αγνοώντας τη λενινιστική ανάλυση και αντίληψη του ιμπεριαλισμού, χρησιμοποιούν τον όρο για να αναφερθούν όχι απλά στην επιθετική εξωτερική πολιτική των καπιταλιστικών δυνάμεων, αλλά ειδικά στην εξωτερική πολιτική μερικών καπιταλιστικών δυνάμεων: Των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους. Αυτή η πραγματικότητα έχει δημιουργήσει σοβαρές στρεβλώσεις στην πολιτική πρακτική πολλών κομμάτων και το πληρώνουμε με τη μορφή μιας πολύ σημαντικής πολιτικής οπισθοδρόμησης των κομμουνιστικών δυνάμεων, λόγω της αυξανόμενης αδυναμίας να αρθρώσουμε μια συνεκτική και ενιαία πολιτική πρόταση σε διεθνές επίπεδο, η οποία θα μας επέτρεπε να ανταποκριθούμε επαρκώς και ταυτόχρονα στα προβλήματα και τις απειλές που απειλούν την παγκόσμια εργατική τάξη στην εποχή μας (...)
(...) Αντίθετα με ό,τι ισχυρίζονται κάποιοι, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις δεν μπορούν να εξαφανιστούν. Οι διαφορετικοί ρυθμοί και οι διαφορετικές στιγμές στις οποίες βρίσκονται οι διάφορες καπιταλιστικές χώρες σημαίνουν ότι, περιοδικά, νέα μονοπώλια και νέες δυνάμεις εμφανίζονται με συμφέροντα αντίθετα από τα κυρίαρχα, διεκδικώντας νέα μερίδια της παγκόσμιας αγοράς, εισάγοντας νέους όρους στις σχέσεις τους με τις άλλες δυνάμεις, καθώς αλλάζει ο συσχετισμός δυνάμεων μεταξύ των μονοπωλίων και των δυνάμεων που τα υποστηρίζουν.
(...) Η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων φτάνει στη μέγιστη έκφρασή της μέσω του πολέμου, όπου οι αστοί θέτουν τους στόχους και οι εργάτες παρέχουν τους νεκρούς. Και ο πόλεμος είναι αυτό που προετοιμάζει το ΝΑΤΟ, αυτό που προετοιμάζει το ΝΑΤΟ εδώ και χρόνια ενισχύοντας τη στρατιωτική του θέση, αυξάνοντας τις αμυντικές δαπάνες, εκσυγχρονίζοντας τις δυνατότητές του για την άμυνα και την προστασία των μελών του.
(...) Στη συγκεκριμένη περίπτωση της Ρωσίας, η ιδιαιτερότητα έγκειται στο γεγονός ότι τα κύρια υπάρχοντα μονοπώλια δεν είναι συνέπεια της σοβιετικής κληρονομιάς, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, αλλά ακριβώς της καταστροφής αυτής της κληρονομιάς, της ιδιοποίησης των κρατικών μονοπωλίων και των σοσιαλιστικών επιχειρήσεων από αντεπαναστάτες, πολλοί από τους οποίους ανατράφηκαν στις ίδιες τις τάξεις του ΚΚΣΕ και του σοβιετικού κρατικού μηχανισμού που κατατρώγονταν από τις αναθεωρητικές θέσεις οι οποίες δεν καταπολεμήθηκαν επαρκώς.
(...) Αυτοί που κατέστρεψαν τον σοσιαλισμό είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κυβερνούν τις τύχες της καπιταλιστικής Ρωσίας και η σχέση τους με τις άλλες δυνάμεις είναι με όρους ενότητας και πάλης, με όρους ικανότητας να ανταγωνίζονται στη διαμάχη για την κυριαρχία των σφαιρών επιρροής, των αγορών, των πρώτων υλών και των οδών μεταφοράς τους».