(...) Οι συνθήκες της πανδημίας βοήθησαν να κατανοήσουμε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο αυτό που με μεγαλύτερη δυσκολία μπορούσαμε να αντιληφθούμε λίγο πρωτύτερα, πως δηλαδή απέναντί μας δεν έχουμε μια ανίκανη κυβέρνηση, αλλά αντίθετα μια κυβέρνηση και μια σειρά κυβερνήσεων διαχρονικά, που έχουν σαφή στρατηγική επιλογή να υπηρετούν με απόλυτα ικανό τρόπο τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, ιεραρχώντας αυτά ως προτεραιότητα, θυσιάζοντας ταυτόχρονα ακόμη και τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες του λαού μας, όπως αυτή της υγείας και της ίδιας της ζωής (...)

Αυτή η πολύτιμη πείρα που αποκομίσαμε ήταν που μας έδωσε ώθηση να κάνουμε πράξη το σύνθημα που γέννησε η ίδια η ζωή, «Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό».

Αυτή η πείρα είναι που ένωσε δεκάδες σωματεία, Επιτροπές Αγώνα, φορείς της γειτονιάς, ώστε να ενώσουμε τη φωνή μας και με ένα ευρύ πλαίσιο διεκδικήσεων (...) να προχωρήσουμε σε μια πολύμορφη δραστηριότητα, τα τελευταία 2 χρόνια (...)

Αυτήν την πείρα αποκομίσαμε όταν σε πρόσφατη παρέμβαση στην Υγειονομική Περιφέρεια, θέτοντας τις σοβαρές ελλείψεις στο Κέντρο Υγείας των Αγίων Αναργύρων και του Αγίου Φανουρίου, ο αντιπεριφερειάρχης απάντησε προκλητικά: «Οπως υπάρχουν ανάγκες για σύριγγες και πετρέλαιο, στον ίδιο βαθμό χρειάζονται και τα "Ραφάλ"».

Αναπτύξαμε πλήθος πρωτοβουλιών, σε αυτήν την κατεύθυνση, ως αποτέλεσμα συλλογικών αποφάσεων, όπως συγκέντρωση υπογραφών, συνεντεύξεις Τύπου, πικετοφορίες στις γειτονιές, αγωνιστικές παρεμβάσεις στα Κέντρα Υγείας, στην Υγειονομική Περιφέρεια, στις δημοτικές αρχές.

Ως εκπρόσωπος εργατικού σωματείου των ΟΤΑ, μεταφέρω μια πλούσια πείρα, από την ιδιαίτερη σφοδρότητα με την οποία εκφράστηκαν την περίοδο της πανδημίας οι συνέπειες (...) της εμπορευματοποίησης και κατάρρευσης του δημόσιου συστήματος Υγείας, πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας.

Ζήτημα με το οποίο ήρθαμε αντιμέτωποι ήταν οι πολύμηνες καθυστερήσεις στον εμβολιασμό των ηλικιωμένων, αλλά και νεότερων ηλικιών, που αδυνατούν να έχουν πρόσβαση οι ίδιοι στα ΚΥ, λόγω αναπηρίας, καθυστερήσεις οι οποίες μπορεί υπερβαίνουν και τους 3 μήνες, αφού ένα κλιμάκιο, με ένα γιατρό και ένα νοσηλευτή ή επισκέπτη Υγείας, θα πρέπει να καλύψει δύο ή τρεις δήμους. Ως αποτέλεσμα - αποτελεί καθημερινό φαινόμενο - δημότες να απευθύνονται στις κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων σε απόγνωση, αφού προηγουμένως θα έχουν γίνει μπαλάκι ανάμεσα σε ιδιώτες ιατρούς (...) να εκλιπαρούν, κλαίγοντας για λύση, μπροστά στον εκβιασμό της κυβέρνησης για πρόστιμα.

Η μετατροπή των δημόσιων νοσοκομείων σε μιας νόσου είχε ως αποτέλεσμα σε πολλούς νοσηλευόμενους να μειώνονται οι μέρες νοσηλείας και να συνεχίζεται η φροντίδα των ασθενών στο σπίτι, με αποτέλεσμα να αυξάνονται δραματικά τα αιτήματα για νοσηλευτική παρέμβαση στο σπίτι, με ανύπαρκτη υλικοτεχνική υποδομή και σε πολλές περιπτώσεις σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες υγιεινής και διαβίωσης.

Χαρακτηριστική ήταν η κατάθεση ψυχής ιατρού σε δημόσιο νοσοκομείο, κατά τη διάρκεια τηλ. επικοινωνίας για ενημέρωση σχετικά με την πορεία νοσηλευόμενης ασθενούς, χωρίς οικογενειακό περιβάλλον, ότι «έχουμε φτάσει πλέον στα όριά μας, αφού όσοι ασθενείς, εκτός Covid, φτάνουν σε εμάς, είναι ένα σκαλί πριν από τον θάνατο».

Η αναστολή λειτουργίας των τακτικών ιατρείων στα δημόσια νοσοκομεία και η μετατροπή τους σε εμβολιαστικά κέντρα, όπως και η λειτουργία των ΚΥ ως εμβολιαστικών κέντρων είχαν ως αποτέλεσμα ακόμη και για μια απλή συνταγογράφηση να υπάρχουν πολύμηνες καθυστερήσεις στα ραντεβού, ενώ οι όποιες λύσεις, δίνονταν χάρη στη συναδελφικότητα, στην ανθρωπιά και την αλληλεγγύη των υγειονομικών μεταξύ μας.

Δυσκολότερη διαμορφώνεται η κατάσταση για τους ασθενείς με χρόνια βαριά νοσήματα, καρκινοπαθείς, άτομα με βαριές αναπηρίες, ιδιαίτερα όταν αυτοί αδυνατούν να ανταποκριθούν στο κόστος των ιατρικών επισκέψεων στο σπίτι και οι οποίοι αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία των ασθενών που εξυπηρετούνται από τις κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων.

Ολη αυτήν την περίοδο, οι υγειονομικοί σε κάθε βαθμίδα του δημόσιου συστήματος Υγείας έκαναν πράξη στη ζωή το σύνθημα «Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό». Εχουμε χρέος και καθήκον σε αυτό το σύνθημα να δώσουμε δύναμη, ορμή και περιεχόμενο (...)

Να οργώσουμε τους χώρους δουλειάς για την επιτυχία του συλλαλητηρίου στις 26 Φλεβάρη, να φτάσει παντού το κάλεσμα συμμετοχής και να αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης για κάθε εργαζόμενο. Ενα είναι βέβαιο: «Τίποτα δεν χαρίζεται, όλα κατακτιούνται με οργανωμένη συλλογική διεκδίκηση, αντίσταση και σύγκρουση με την πολιτική που θυσιάζει τη ζωή μας για τα κέρδη των λίγων».