Ο λαός μας, που αντιτάχθηκε στο φασισμό και στο ναζισμό, ορθώνει και πάλι ένα μέτωπο αντίστασης κατά του μεταμφιεσμένου νεοφασισμού της «νέας τάξης» και όσων την συνοδεύουν.
Οταν ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας κατέβαζαν την ερυθρόμαυρη σημαία του ναζισμού, με τη λεηλατημένη αρχαία σβάστικα, ένα μήνυμα έστελναν προς τον κόσμο, μαζί με τις εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές της Εθνικής μας Αντίστασης, ότι, δηλαδή, οι λαοί δε θα επιτρέψουν σε νεκραναστάσεις του παρελθόντος και σε νεοφασιστικές μεταλλάξεις της ιμπεριαλιστικής «νέας τάξης» να σηκώσουν παντιέρες θανάτου και να ενσωματώσουν διάττοντα προτεκτοράτα στην υπερατλαντική αστερόεσσα.
Σύμβολα της «νέας τάξης» αυτά τα «λευκά κελιά» της Τουρκίας, που στάζουν φρίκη και θάνατο. «Λευκά κελιά» που οι τοίχοι τους αιμορραγούν και δεν μπορούν μέσα στη σιωπή και στην απομόνωση να εμποδίσουν τη φωνή των γενναίων, που με το θάνατό τους «πατάνε» το θάνατο, υπερασπιζόμενοι, ως τα έσχατα όρια αντοχής, τα δικαιώματα στη ζωή. Σε μια συμβολική «γραφή στο Ναζίμ Χικμέτ», ο Μανώλης Γλέζος μεταφέρει τον πόνο, τη συλλογική αποστροφή, αλλά και την αντίσταση που γιγαντώνεται:
«
Εκεί μες στα λευκά κελιά, στους απολιθωμένους τοίχους των άλαλων λυγμών, οι στεναγμοί τους δακρυρροούν στις χλωμές λέξεις του αβάσταχτου πόνου, που φεύγουν τρομαγμένες για να μην κρυσταλλωθούν σε τερατόμορφες σταλαγμιτικές αποθέσεις». Και με δυο αράδες απαντοχής από το απεραθίτικο τραγούδι: «Την καρδιά μου πιτακόνω / να μη σπάσει από τον πόνο».
Κι αμέσως μετά, το μήνυμα τιμής και κοινού αγώνα, στους ήρωες των «λευκών κελιών», «στ' αδέλφια μας, στους μάρτυρες της πίστης για το δίκιο, στα ναμιλίδικα (ξακουστά), παλικάρια της Ανατολίας που κρατούν αναμμένους τους δαυλούς της αντίστασης».
Ο αγώνας τους και δικός μας αγώνας.
Του Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ