Ξεπέρασε κάθε προσδοκία η συμμετοχή του εργατόκοσμου και εκατοντάδων άλλων ανθρώπων του μόχθου στη συγκέντρωση - συζήτηση που διοργάνωσε την Κυριακή η Κομματική Οργάνωση Πειραιά του ΚΚΕ και η Οργάνωση της ΚΝΕ, με θέμα τις μετεκλογικές εξελίξεις και ομιλήτρια την ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα. Η αίθουσα του κινηματογράφου «Αττικόν» γέμισε στην πλατεία και τον εξώστη, στους διαδρόμους, στο αίθριο έξω από την αίθουσα, ακόμα και στα σκαλιά. Εκτός από τη μαζική συμμετοχή, εξίσου ζωντανή και ενδιαφέρουσα ήταν και η συζήτηση που ακολούθησε, άμεσα δεμένη με τα μέτωπα πάλης και τα καθήκοντα που αναδεικνύει η Ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, που δημοσιεύτηκε στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη».

Στην εισηγητική της ομιλία, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε, μεταξύ άλλων:

«Με το κείμενο αυτό που κυκλοφόρησε σήμερα ο "Ριζοσπάστης", που είναι η ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ με τα μέτωπα πάλης για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, δηλώνουμε - αλλά και στην πράξη πρέπει να το δείξουμε - ετοιμότητα για να βοηθήσουμε στην ανάπτυξη της αντίστασης, της άμυνας των εργαζομένων, γιατί έρχονται καινούργια μέτρα. Μιας άμυνας όμως που δε θα βρει το λαό με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο, αλλά που αναγκάζει, αν θέλετε, την ετοιμότητά του για να διεκδικήσει λύσεις σε προβλήματα, τα οποία είναι ώριμα εδώ και πολλά χρόνια και τα οποία θα οξύνονται όλο και πιο πολύ αν δεν υπάρχει αυτή η λαϊκή αντεπίθεση.

Με το κείμενο αυτό απαντάμε και σε εκείνους που λένε, δεν έχουμε προτάσεις, δεν γίνονται προτάσεις. Τα ίδια έλεγε και η ΝΔ και είναι βέβαιο ότι τα ίδια θα πει και το ΠΑΣΟΚ, μπαίνοντας στη διαδικασία των προγραμματικών δηλώσεων και του κρατικού προϋπολογισμού. Και θέσεις έχουμε, και προτάσεις έχουμε. Ξεκαθαρίζουμε όμως το εξής: Ξέρουμε πολύ καλά ότι οι θέσεις και οι προτάσεις μας δε γίνονται αποδεκτές από την κυβέρνηση, όπως δε γίνονταν αποδεκτές και από την κυβέρνηση της ΝΔ. Δε θα γίνουν αποδεκτές αυτές οι προτάσεις, οι οποίες έχουν και μία συνοχή, δεν είναι απλώς αποσπασματικές προτάσεις. Και δε γίνονται δεκτές, γιατί αυτές οι προτάσεις προϋποθέτουν ένα πράγμα: Να χτυπηθούν τα κέρδη των μονοπωλίων, να πληρώσουν τα βάρη οι επιχειρηματίες. Και αυτή η διαφορά με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όπως και με την προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ, δεν είναι μια επιμέρους απλή διαφορά. Είναι η ουσιαστική διαφορά που μας χωρίζει. Αν θέλετε, χωρίζει άβυσσος τις δικές μας θέσεις από τη στρατηγική των κομμάτων.

Βεβαίως, αυτήν την περίοδο συζητάμε μέσα στο Κόμμα, αλλά και έξω από το Κόμμα, τα εκλογικά αποτελέσματα, χωρίς όμως να χάνουμε ούτε ώρα από την ανάγκη η συζήτηση για τα εκλογικά αποτελέσματα να μετουσιωθεί και σε δράση.

Η όλη συζήτηση που κάνουμε, και για τα εκλογικά αποτελέσματα, και για την ανάπτυξη της δράσης, έχει απορρίψει μια μεθοδολογία της προσέγγισης των ζητημάτων, τη λογική του καναπέ.

Αν θα παρακολουθήσετε αυτές τις μέρες, γίνονται αρκετές συζητήσεις και τολμώ να πω ορισμένες είναι και ενδιαφέρουσες, στην τηλεόραση ή ακόμα συζήτηση από τις στήλες των εφημερίδων των περιοδικών κ.λπ. και φαντάζομαι θα πυκνώνουν τις επόμενες μέρες.

Ιδιαίτερα αυτές οι επισημάνσεις με έναν τέτοιο τρόπο γίνονται, όμως η όλη λογική της συζήτησης, είναι η λογική του καναπέ. Και αυτό δεν το λέμε, σύντροφοι, υποτιμητικά για τους εργαζόμενους. Σε καμιά περίπτωση. Εμείς δε χάνουμε ποτέ την εμπιστοσύνη μας στους εργαζόμενους και ποτέ δεν υποστηρίζουμε ότι το ΚΚΕ θα τα κάνει μόνο του. Αυτή η θέση είναι έξω από την φιλοσοφία μας, την ιδεολογία μας, την κοσμοθεωρία μας. Αλλά πρέπει να απορρίψουμε συνολικά την εκτίμηση των εξελίξεων με τη λογική και τη μεθοδολογία του καναπέ. Μόνο τότε θα καταφέρουμε να γίνουμε πιο απαιτητικοί και πιο αυστηροί από τον εαυτό μας. Αλλιώς δε θα μπορούμε, αυτό που λέμε κάθε χρόνο, κάθε μέρα, να γινόμαστε καλύτεροι, να προσεγγίζουμε και να φτάσουμε στο ύψος των πολύ σύνθετων απαιτήσεων.

Πώς εμφανίζεται η σημερινή κυβέρνηση; Κάτι το καινούργιο, φρέσκα πρόσωπα, νέοι άνθρωποι, άφθαρτα πολιτικά πρόσωπα, με φρέσκες ιδέες. Δεν υπάρχει το παλιό ΠΑΣΟΚ, του οποίου τα στελέχη βαρύνονταν με την κομματικοποίηση του κράτους, με τη ρουσφετολογία, με εκείνο και το άλλο. Πραγματικά, η σύνθεση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ έχει καινούργια στοιχεία. Δεν μπορούμε να το αμφισβητήσουμε. Ούτε, αν θέλετε, να δώσουμε τη μάχη σε επίπεδο των προσώπων. Τι εμφανίζεται εδώ; Εμφανίζεται ένας αναγκαίος εκσυγχρονισμός, τόσο για το ΠΑΣΟΚ, όσο και για το αστικό πολιτικό σύστημα. Να μπουν μπροστά νέοι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν σπουδάσει και έχουν διαπαιδαγωγηθεί μέσα στις σύγχρονες συνθήκες της ιμπεριαλιστικής, καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Ανθρωποι που περνάνε από παρασκήνια όπου ετοιμάζουν το πολιτικό προσωπικό κομμάτων εξουσίας, κυβερνήσεων. `Η και το πολιτικό προσωπικό, ή το επικοινωνιακό προσωπικό του επιχειρηματικού κόσμου και του ιμπεριαλισμού γενικότερα.

Χρειάζεται ένα σύγχρονο πολιτικό προσωπικό, που δεν έχει κανένα δεσμό με το παρελθόν. Το παρελθόν, αν θέλετε, και του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '70, που υποστήριζαν, τουλάχιστον στο επίπεδο των συνθημάτων, ορισμένα σωστά συνθήματα. Ενα πολιτικό προσωπικό, που είναι ανεπηρέαστο και αναίσθητο κυριολεκτικά, από κάθε κοινωνική και λαϊκή ευαισθησία και από κάθε δυνατότητα να το πιέσει η λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ. Βεβαίως, το ζήτημα δεν είναι στα πρόσωπα, είναι στο ΠΑΣΟΚ.

Δεύτερο ζήτημα. Περνάει κρίση η ΝΔ. Δεν είναι ούτε η πρώτη φορά, ούτε η τελευταία θα είναι. Και η ουσία της κρίσης είναι ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ κινούνται στον ίδιο χώρο. Και η κρίση του ΠΑΣΟΚ ήταν κρίση της σοσιαλδημοκρατίας - για τα πρόσωπα, ποιος θα ήταν αρχηγός, ήταν δευτερότερα. Αλλο που ειδικά στα αρχηγικά κόμματα συμπυκνώνεται η εσωτερική κρίση και στο επίπεδο της διαπάλης των προσώπων. Αλλά η ουσία είναι πραγματικά ότι η αστική τάξη έχει δύο κόμματα.

Εδώ πραγματικά αντανακλά και τις δυσκολίες που έχει το πολιτικό σύστημα, παρά τα υψηλά ποσοστά. Και πρέπει να λύσουν ζητήματα στρατηγικής, διαχείρισης της κρίσης. Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί, αλλά σε καμία περίπτωση μην έχουμε αυταπάτες. Η ΝΔ θα είναι ο παράγοντας που θα πιέζει από τα δεξιά το ΠΑΣΟΚ να επιταχύνει τις διαδικασίες. Και ανεξάρτητα πώς θα εξελιχθεί η ιστορία της ΝΔ, θα είναι ένας παράγοντας μιας τέτοιας συντηρητικής πίεσης. Δεν πρόκειται κάτι να αλλάξει.

Αρα, λοιπόν, θα έχουμε καινούργιες μεθοδολογίες, παραπλανητικούς ελιγμούς αν και γι' αυτό εμείς λέμε όχι πίστωση χρόνου, τα χρονικά περιθώρια είναι δύσκολα.

Επομένως, οι 100 μέρες του ΠΑΣΟΚ, δεν είναι 100 μέρες όπου θα αποπειραθεί να δρομολογήσει κάποια φιλολαϊκά μέτρα - αν πιστεύουν κάποιοι - αλλά είναι 100 μέρες για να δρομολογήσει μια επίθεση εφ' όλης της ύλης και με επίκεντρο αυτά που βάζει η Ευρωπαϊκή Ενωση και το σχέδιο ανάκαμψης. Το σχέδιο δε βάζει κάτι καινούργιο. Χρηματοδότηση επενδύσεων, δηλαδή τσάμπα χρήμα στους κεφαλαιοκράτες για να αντιμετωπίσουν όποιες δυσκολίες έχουν, αλλά πάνω από όλα στοχεύει σε βαθιές αντιδραστικές αλλαγές, τις πιο αντιδραστικές που έχουμε γνωρίσει, στο πεδίο της Κοινωνικής Ασφάλισης, της Υγείας, της Πρόνοιας, της Παιδείας, ακόμα και των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των συνδικαλιστικών ελευθεριών. Γι' αυτό δεν μπορούμε να δώσουμε πίστωση χρόνου.

Η εργατική τάξη δεν έπαψε να είναι πρωτοπόρα δύναμη. Ούτε ότι η εργατιά δεν υποφέρει. Αυτή υποφέρει περισσότερο. Η μακρόχρονη πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, η πλήρης ταύτισης ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, συν οι επιδράσεις από τη νίκη της αντεπανάστασης που είναι ακόμα στη συνείδηση των λαϊκών μαζών, έχουν φέρει μια ορισμένη, ας το πούμε, αρνητική μετάκληση στις συνειδήσεις. Ενα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων έχει μειωμένες απαιτήσεις απέναντι, και στην κυβέρνηση της ΝΔ, και κυρίως, απέναντι στη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Τα stage, η απασχόληση... Δεν είναι γενικά η ρουσφετολογία. Ηταν άλλη η ρουσφετολογία της δεκαετίας του ' 80, όπου ανοίχτηκε η Δημόσια Διοίκηση, οι ΔΕΚΟ που κρατικοποιήθηκαν και πρόσφεραν όρους δουλειάς. Σήμερα το ρουσφέτι περνάει για δουλειά 6 μηνών, για δουλειά τριών μηνών, για δουλειά μιας ώρας.

Εχεις, λοιπόν, μια ορισμένη πραγματικά οπισθοχώρηση και ταυτόχρονα έχεις μέσα στην εργατική τάξη και στα άλλα λαϊκά στρώματα συνείδηση ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '80, της δεκαετίας του '70 και των αρχών του '81. Βλέπετε, λοιπόν, ότι αυτές οι δυσκολίες υπάρχουν, αλλά μην το δούμε μονοσήμαντα, ο φόβος εδώ είναι ακριβώς η δράση του Κόμματος, συνεργαζόμενων, λαϊκών, ριζοσπαστικών δυνάμεων που υπάρχουν. Και αυτή είναι και η συνθετότητα της κατάστασης. Από τη μια μεριά μειωμένες απαιτήσεις και από την άλλη όμως, όχι μόνο τα τελευταία χρόνια και ακόμα πιο πολύ από εδώ και μπρος, με τη λογική των μειωμένων απαιτήσεων των εργαζομένων και πολιτικά και κοινωνικά θα πας πάρα πολύ πίσω. Θα πας χιλιόμετρα πίσω. Διότι, οι μειωμένες απαιτήσεις των φτωχών λαϊκών στρωμάτων για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι στο ψωμί το βούτυρό της.

Αυτό που λέμε πάντα και που το ρίξαμε τολμηρά προεκλογικά είναι ότι τον πλούτο τον παράγει ο λαός και όχι οι επιχειρηματίες, απλώς οι επιχειρηματίες έχουν την ικανότητα να αγοράζουν την ικανότητα προς εργασία των εργαζομένων και να εκμεταλλεύονται και τα μικρομεσαία στρώματα, τους αυτοαπασχολούμενους, τη φτωχή αγροτιά κ.λπ. Αρα, τα πάντα ανήκουν στο λαό, ανεξάρτητα αν αυτή τη στιγμή δεν μπορείς να τα κατακτήσεις και να τα κάνεις δικά σου. Εξω από αυτή τη λογική, δίχως ριζική αντίθεση με την πολιτική των μονοπωλίων και τον ιμπεριαλισμό, δεν υπάρχει ελπίδα για το λαό να έχει κατακτήσεις.

Είμαστε σε μια περίοδο όπου θα διευθετηθούν ζητήματα. Αιγαίο, Κυπριακό, Βαλκάνια. Ο ιμπεριαλισμός - και ιδιαίτερα οι ΗΠΑ - δίνει το βάρος του στην περιοχή της Ευρασίας. Το Αφγανιστάν πάει να εξελιχθεί σε νέο Βιετνάμ για τις ΗΠΑ και θέλουν να κλείσουν κάποιες πληγές.

Τα λεγόμενα εθνικά θέματα - εμείς λέμε τα θέματα των ιμπεριαλιστικών επιλογών στην περιοχή - και τα ζητήματα των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας, θα είναι στην πρώτη γραμμή. Και αυτό πρέπει να απασχολήσει, γι' αυτό πρέπει να ενδιαφερθεί και αυτός που είναι άνεργος σήμερα. Για την πολιτική των αγορών, την πολιτική για τα σύνορα - εκεί κινούνται, για να κατοχυρωθεί η διέλευση του κεφαλαίου των επιχειρήσεων. Γιατί αλλάζουν τα σύνορα; Από εθνικιστικούς λόγους; Οχι, το κεφάλαιο δεν είναι εθνικιστικό. Είναι τώρα κοσμοπολίτικο. Γιατί αλλάζουν τα σύνορα; Γιατί τσακώνονται μεταξύ τους για τις σφαίρες επιρροής, ακριβώς γιατί είναι οικονομικοί οι λόγοι. Αρα, ο άνεργος που καταλαβαίνει τι σημασία έχει να μην έχεις να φας την άλλη μέρα και να έχεις μικρά παιδιά... Εμείς, αυτό που μπορούμε να τον βοηθήσουμε, είναι να αναπτύξει την πολιτική του συνείδηση, να συμμετάσχει την πάλη, γιατί αλλιώς δεν υπάρχει λύση. Πρέπει να καταλάβει ότι όλα αυτά που τρέχουν τώρα θα τα νιώσει και στο πετσί του.

Η ΝΔ λοιπόν θέλει να παίζει ένα ρόλο σε μια περίοδο τέτοια.

Τι υποσχέθηκε το ΠΑΣΟΚ; 30 λεπτά αύξηση πάνω από τον πληθωρισμό. Τι είπε για τα φορολογικά; Τίποτα φοροαπαλλαγές. Είπε για το λαό τίποτα; Θεωρεί, παραδείγματος χάριν, να παραμείνουν οι φοροαπαλλαγές στο εισόδημα των 12.000 ευρώ το χρόνο για μία οικογένεια. Μα, φυσικά, τι θα πάρουν από αυτούς; Η ίδια αυτή η οικογένεια πληρώνει έμμεσους φόρους. Και μισό τσιγάρο να αγοράσει, θα πληρώσει. Να πάρει κάτι στο εγγονάκι του. Στο σούπερ μάρκετ. Ο,τι αγοράσει, πληρώνει τους έμμεσους φόρους.

Υποσχέθηκε τίποτα; Τη φορολογία αυτών που έχουν μετοχές; Αφού κάνει φοροαπαλλαγές στις επιχειρήσεις. Θα τους τα δώσει από άλλο δρόμο. Τι είπε; 1.300 ευρώ επίδομα στις οικογένειες που έχουν εισόδημα 11.000 το χρόνο, που έχουν δύο παιδιά. Τι είναι, βρε παιδιά; 100 ευρώ το μήνα παραπάνω. Εφάπαξ, 1.300 ευρώ. Οχι μόνιμα, εφάπαξ, μία δόση. Είναι παροχή, που θα κάτσουμε εμείς και μάλιστα να ελέγξουμε το ΠΑΣΟΚ αν θα κάνει αυτή την παροχή ή όχι;

Εμείς πρέπει να δώσουμε τη μάχη των Συλλογικών Συμβάσεων. Πρέπει να δώσουμε τη μάχη της ελάφρυνσης των φόρων - συγκεκριμένα ζητήματα - πρέπει να δώσουμε τη μάχη της μείωσης του ΦΠΑ, πώς θα γίνει, στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης. Πρέπει να δώσουμε τη μάχη στα θέματα της Υγείας. Ολα αυτά θα αλλάξουν. Θα υπάρχουν πάρα πολλές αλλαγές. Το ΠΑΣΟΚ - και το συνέχισε και η ΝΔ - μία σειρά κρεβάτια στα νοσοκομεία τα έκανε σαν πρώτη και δεύτερη θέση, για να έρθουν τα ταμεία των πιο υψηλόμισθων. Αντί να μειώσουν την τρίτη θέση, που έχει 6 και 8 κρεβάτια, κάνανε αυτά με το ένα και τα δύο πρώτη και δεύτερη θέση. Δηλαδή υπάρχουν ένα σωρό τέτοια θέματα που μπορεί κανείς από τα κάτω να τα παλέψει. Και όχι να παλέψει το επίδομα της φτώχειας και το επίδομα αλληλεγγύης. Λέει, π.χ., θα δώσει 900 ευρώ στη γυναίκα και τον άντρα αγρότη. Αμα το ψάξεις, θα δεις το εξής: Καταρχήν η αγροτιά εδώ και χρόνια πληρώνει ασφαλιστικές εισφορές, και ανάλογα με το τι πληρώνει παίρνει. Πόσοι είναι αυτοί που δεν έχουν πληρώσει ασφαλιστικές εισφορές και θα πάρουν αυτό το 450άρι; Σε πόσους αντιστοιχεί και για πόσα χρόνια; Και μιλάμε για τώρα για πολύ ηλικιωμένους αγρότες. Οι άλλοι που πληρώνουν εισφορές δεν τους κάνει χάρη τα 450 ευρώ. Τους κοροϊδεύει. Αφού πληρώνουν εισφορές. Πόσοι είναι αυτοί που δεν πλήρωναν εισφορές, ή και όταν έγινε ο νόμος δεν πλήρωναν κυρίως για τη γυναίκα τους, γιατί δεν είχαν λόγω της κατάστασης; Και μιλάμε τώρα για ηλικίες 70 χρόνων και πάνω. Για να δούμε, τι αντίκρισμα έχουν αυτά. Ούτε συζήτηση δεν πρέπει περιμένουμε.

Είδατε τώρα, γίνεται η απεργία στο λιμάνι. Εμείς είχαμε καταψηφίσει φυσικά, όχι στην COSCO, όποιος και να ήταν. Δεν το δεχόμαστε. Θεωρούμε ότι ο πλουτοπαραγωγικός πλούτος πρέπει να ανήκει στο λαό της κάθε χώρας. Επομένως, τι είπε το ΠΑΣΟΚ; Τροφοδότησε αυτές τις κινητοποιήσεις, ότι θα επαναδιαπραγματευτεί. Τώρα λέει τέρμα, ούτε επαναδιαπραγμάτευση. Επομένως, καμία στάση αναμονής.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξέρω τι κάνει, αλλά και αυτός θα βρεθεί μέσα στις αντιφάσεις του. Οχι μόνο αντιφάσεις, διότι μέσα εκεί ούτε ξέρει κανείς πού θα καταλήξουν με βασική βεβαίως διαφωνία αν τώρα θα συμφωνήσουν με το ΠΑΣΟΚ ή αν θα πρέπει να δυναμώσει ακόμα περισσότερο ο φορέας, γιατί καταλαβαίνουν ότι ο ηγεμονισμός του ΠΑΣΟΚ θα τους κάνει σκόνη, είναι θέματα τακτικής, αλλά και εκεί έχουν εμπόδιο, την αποδοχή του ευρωμονόδρομου.

Από αυτή την άποψη εμείς το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε, βλέποντας ταυτόχρονα τις αδυναμίες, ξαναβλέποντας τι βάλαμε στο 18οΣυνέδριο - γιατί ποτέ η εκλογική μάχη δεν μπορεί να σου δώσει πλήρη συμπεράσματα, άλλωστε η πολιτική σκέψη των εργαζομένων διαμορφώνεται πολύ πριν τις εκλογές - πρέπει ακριβώς να προχωρήσουμε, όχι στην ανάπτυξη των αγώνων γενικά - έχει αποδειχτεί ότι πολλοί αγώνες ενσωματώνονται πολύ εύκολα, το σύστημα έχει δυνατότητα να ενσωματώνει - αλλά στην ανασύνταξη του κινήματος. Και όταν λέμε κίνημα, δεν μπορούμε να εννοούμε γενικά και αφηρημένα αυτά που υπάρχουν και ξέρουμε. Αλλά κίνημα εννοούμε μέσα στο οργανωμένο κίνημα, αυτό το κίνημα εν πάση περιπτώσει που υπάρχει. Τι οργανωμένο ...ούτε το 10% των εργαζόμενων δεν είναι οργανωμένοι. Πρέπει ακριβώς να διαμορφωθούν οι αγωνιστικοί πόλοι στο εργατικό κίνημα - υπάρχει το ΠΑΜΕ να διεκδικεί - στην αγροτιά, στους επαγγελματοβιοτέχνες, στη νεολαία, στους φοιτητές. Μέσα στις δομές του κινήματος, δε λέμε να φύγουμε από τις δομές του κινήματος, αλλά εδώ πια πρέπει να διαμορφωθούν εξελίξεις, καταστάσεις τέτοιες να υπάρξει πραγματικά ένας πόλος εργατικός, αγροτικός, φοιτητικός, αυτοαπασχολουμένων, αυτό που λέμε το ενιαίο μέτωπο, το οποίο κατευθύνεται και παλεύει σε γενική εναντίωση με την κυρίαρχη γραμμή. Αλλιώς το κίνημα δε θα μπορέσει να αντεπεξέλθει στις καινούριες δυσκολίες.

Για σκεφτείτε την περίπτωση με τα εργοστάσια του Λαναρά και άλλα εργοστάσια. Οι εργαζόμενοι τι λέγανε; Κινητοποιήσεις επί κινητοποιήσεων, με την καθοδήγηση της τότε αντιπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΝ, της ΓΣΕΕ κλπ., χρηματοδότηση της εργοδοσίας για να μην κλείσουν τα εργοστάσια. Το κύμα ήταν μεγάλο. Δεν μας ακούγανε πολλοί εργαζόμενοι. Γιατί εμείς λέγαμε δεν είναι αυτή η λύση. Τους προειδοποιούσαμε, διεκδικήστε μη απολύσεις, μην τρέχετε πίσω από τον εργοδότη να πάρει τα δάνεια, γιατί αυτό είναι συναίνεση, είναι ανοχή στον εργοδότη. Πήρε τα δάνεια, έκλεισαν τα εργοστάσια και εμείς μετά επεξεργαστήκαμε θέσεις μετάταξης των εργαζομένων στους δήμους. Δεν μπορούσαμε να μην το κάνουμε, από τη στιγμή που ο άλλος ήταν απολυμένος και δεν μπορούσε να βγει στη σύνταξη. Τους προειδοποιούσαμε όμως. Τι έγινε τελικά; Για πέντε χρόνια υποτίθεται θα ήταν στην ΤΑ, μέχρι να πάρουν σύνταξη, τους έδιωξαν στα δύο χρόνια. Και εδώ μπαίνει ένα ζήτημα. Εχουμε πολλά εργοστάσια που κλείνουν. Ποια πρέπει να είναι η πάλη του Κόμματος; Μπορεί να μείνουμε μόνο στο "δώσε τα δεδουλευμένα"; Μετά τι θα λέμε; Να γίνουν μετατάξεις; Αφού τώρα πια το Δημόσιο συρρικνώνεται, δηλαδή οι θέσεις στο Δημόσιο. Και τι να πεις δηλαδή, την κλωστοϋφαντουργίνα πού να την πας; Κάνανε σεμινάρια, κάνανε μαθήματα...

Πώς θα δώσεις τη μάχη; Θα δώσεις τη μάχη για τα δεδουλευμένα, για το επίδομα ανεργίας κλπ., αλλά από τα πράγματα μπαίνει το θέμα για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης. Δε γίνεται αλλιώς. Στο κάτω, κάτω, ο καπιταλιστής δεν έκανε την επιχείρηση για να σου δώσει δουλειά. Γούστο μου, σου λέει, θα την κλείσω την επιχείρηση, δε με συμφέρει. Εχω ζημιά και πάω κάπου αλλού. Οι εφοπλιστές πόσα πλοία κατασκευάζουν; Σου λέει, δεν έρχομαι στην Ελλάδα, θα πάω στην Κροατία γιατί οι Γερμανοί πριμοδοτούν τα ναυπηγεία της Κροατίας, θα πάω στο Πακιστάν γιατί με ενδιαφέρει να ανοίξει ο δρόμος για την Ευρασία κλπ. Τι προπαγάνδα έγινε - την ξέρετε εδώ στον Πειραιά - ότι το Συνδικάτο στη Ζώνη πήρε καλύτερη σύμβαση, προσπαθεί για τα ωράρια να μη δουλεύουν νύχτα με νύχτα, άρα είναι ασύμφορη η κατασκευή των πλοίων στη Ζώνη, άρα να πάμε πίσω να γίνουμε Κινέζοι εργάτες, να γίνουμε Πακιστανοί εργάτες, να γίνουμε Ινδοί εργάτες για να έχουμε δουλειά.

Το ΚΚΕ αυτό θέλει να παλέψει σήμερα μαζί με όσους συνεργάζεται. Να φύγουν όσο γίνεται περισσότεροι εργαζόμενοι από το φαύλο κύκλο. Διότι, στην ουσία αυτό λένε: "Ρίξτε τα μεροκάματα για να έχουμε δουλειά". Μα ζεις στον 21ο αιώνα, θέλεις να σπουδάσεις το παιδί σου, θέλεις να κάνεις ένα μήνα διακοπές, θέλεις να έχεις ένα σπίτι που να είναι ανεκτό, δε θέλεις όταν πάρεις τη σύνταξη να περιμένεις το χάρο να έρθει να σε πάρει, αλλά θέλεις να αξιοποιήσεις όλα τα επιτεύγματα της ιατρικής, της επιστήμης και να πας στο θάνατο και αργότερα και ορθός, όχι κατάκοιτος, αν μπορείς να είσαι ορθός.

Ακούμε από εκσυγχρονιστές συντηρητικούς, από εκσυγχρονιστές οπορτουνιστές, από δήθεν εκσυγχρονιστές εθνικιστές ότι η γραμμή του ΚΚΕ δεν απαντάει στα σημερινά προβλήματα. Αυτή η γραμμή απαντάει. Και απαντάει αντικειμενικά, όχι γιατί εμείς θέλουμε να βάζουμε αλατοπίπερο, περισσότερο επαναστατισμό γιατί έτσι μας αρέσει. Αυτή η γραμμή απαντάει. Απαντάει στο εξής: Αμεση ανατροπή δε θα έχεις, αλλά είναι μια γραμμή πάλης και συνείδησης που μπορεί να σε βοηθήσει να γλιτώσεις τα χειρότερα, να αποσπάσεις κάτι - μικρολύσεις θα αποσπάσεις δεν έχουμε αυταπάτες - αλλά και ταυτόχρονα να ανοίξεις το δρόμο του αύριο. Που, αν δεν τον ανοίξεις, η βαρβαρότητα θα είναι πασιφανής.

Γι' αυτό γίνονται πάρα πολλές προσπάθειες ότι το ΚΚΕ ηττήθηκε εκλογικά. Οχι. Εχουμε αποτέλεσμα κατώτερο. Οχι των προσδοκιών. Οι προσδοκίες μας ξέρετε ποιες είναι. Είναι ενιαίο μέτωπο, εργατών, αγροτών κλπ., αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο, πάλη για την εξουσία. Αυτές είναι οι προσδοκίες μας, δεν είναι οι προσδοκίες μας από εκλογές σε εκλογές. Οχι ότι δε θέλαμε καλύτερο ποσοστό. Θα ήταν καλύτερο για την Ελλάδα. Δηλαδή, είναι κατώτερο του κύρους και είναι. Αλλά οι άλλοι δε νοιάζονται για το ποσοστό του ΚΚΕ. Νοιάζονται για τη γραμμή του.

Ποια ήταν η στάση της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων απέναντι στο Κόμμα, σε μια περίοδο που εμείς λέμε "ανασύνταξη του κινήματος, ούτε μια ώρα πίστωση χρόνου"; Δεν μπορούμε ακριβώς να μιλήσουμε με ποια τακτική, πιστεύουμε όμως ότι και προεκλογικά φάνηκε. Μετά το 2007 άρχισε ο ανοιχτός αντικομμουνισμός. Ποιος αντικομμουνισμός; Οχι στις θέσεις του Κόμματος, αλλά στην προσπάθεια να χτυπηθεί το κύρος του, "όλοι ίδιοι είναι", "το ΚΚΕ με τις επιχειρήσεις", "υπόθεση Γερμανός" κλπ. Ολως αιφνιδίως τον "Γερμανό" τον ξέχασαν σε αυτή την εκλογική μάχη, έπαψε να είναι πρόβλημα ο "Γερμανός". Και το "ουτοπία αυτά που λέει το ΚΚΕ", "απραγματοποίητα", ήταν η πιο κομψή κριτική.

Πιστεύουμε ότι τώρα θα τα χρησιμοποιήσουν όλα. Και πρέπει να σας πω ότι ξέρουμε πάρα πολύ καλά πως ένα από τα χρέη που έχει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είναι αυτό. Τούτη τη φορά όμως δε θέλουν να την πατήσουν. Η επίθεση στο Κόμμα δε θέλουν να γίνει μόνο μέσω των ΜΜΕ. Θα προσπαθήσουν να συσπειρώσουν δυνάμεις κάτω για να πάρουν μέρος σε αυτή την επίθεση. Κάτι που ως ένα βαθμό δεν το πέτυχαν ως τώρα. Μπορεί να επέδρασαν σε έναν κόσμο, αλλά δεν τον στράτευσαν. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι από τα πρώτα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση είναι η στράτευση του κόσμου του ΠΑΣΟΚ σε αυτή την επίθεση.

Τι πρέπει να προσέξουμε εμείς. Δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε και δεν πρέπει να βλέπουμε ούτε με πίκρα, ούτε καχυποψία, έναν εργάτη που ψήφισε ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ κλπ. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιτρέψουμε αυτές τις διαχωριστικές γραμμές. Συζήτηση θα κάνουμε, θα παλέψουμε τις απόψεις μας, αλλά δεν πρέπει να τους αφήσουμε έρμαιο στον αντικομμουνισμό. Αυτό είναι πάρα πολύ καθαρό διότι πάνω από όλα μας ενδιαφέρει το κίνημα. Αυτό που χρειάζεται, σύντροφοι, είναι το εξής και να το έχουμε καθαρό: Δε μας πολεμάνε με τις πραγματικά υπαρκτές αδυναμίες που έχουμε. Μας πολεμάνε με το στοιχείο εκείνο που μας κάνει να υπερέχουμε. Δε μας πολεμάνε με τις υπαρκτές αδυναμίες. Χρησιμοποιούν τα στοιχεία υπεροχής που έχει το ΚΚΕ, που είναι παρακαταθήκη για το αύριο. Μπορεί σήμερα να μην μπορεί να γίνει υπόθεση του λαού, αλλά έχουν δυναμική για το αύριο. Η τακτική του Κόμματος, η συνεχής προσπάθεια να επεξεργάζεται τη γραμμή και τις θέσεις του πάνω σε αυτή την ταξική κατεύθυνση. Και πρέπει πολλοί περισσότεροι, όχι μόνο φίλοι και οπαδοί, αλλά και μη κομμουνιστές, να κατακτήσουν ένα ορισμένο ταξικό ένστικτο.

Σήμερα αυτό που βάζει το ΚΚΕ είναι το εξής: Εφ' όλης της ύλης αντίσταση, αλλά με ενιαίο μέτωπο. Που σημαίνει: Κάθε κομμουνιστής, κάθε χώρος, ο κάθε σύλλογος πρωτοστατεί στο χώρο του, οργανώνει τις λαϊκές μάζες. Οχι απλώς βγάζει συνθήματα και διαμαρτυρίες, γιατί ο ανοργάνωτος κόσμος δεν πρόκειται να διαμορφώσει πολιτική συνείδηση. Και να αναπτύσσουμε ουσιαστικούς δεσμούς με τις λαϊκές μάζες και όχι δεσμούς μόνο κάθε εκλογές. Δεσμούς καθημερινούς, αλλιώς οι εκλογικοί δεσμοί είναι ευκαιριακοί.

Είμαστε αισιόδοξοι, έχουμε αποκτήσει μεγάλη εμπειρία. Εχουμε δώσει μάχες. Δεν έχουμε άλλη επιλογή και πρέπει αυτό που λέμε, πανστρατιά, φίλοι, οπαδοί, αυτοί που μας ψήφισαν μια φορά, αυτοί που έχουν διαφορετικές απόψεις μαζί μας πρέπει να σηκώσουμε το κίνημα πριν από όλα, το εργατικό, το αγροτικό, των αυτοαπασχολουμένων. Και μέσα εκεί γυναίκες και νεολαία. Αν δε δημιουργήσουμε πόλους συσπείρωσης και δεν παλεύουμε ενιαία, με ενιαίους στόχους, τότε τα επόμενα χρόνια θα είναι πολύ δύσκολα. Τον πήχη των απαιτήσεων εμείς θα τον βάλουμε πολύ ψηλά, ανεξαρτήτως από τα αποτελέσματα.