Συμμετοχή για την εργατική τάξη, τα άλλα λαϊκά στρώματα είναι μόνον η συμμετοχή στους δικούς της φορείς για τα δικά της συμφέροντα, η συμμετοχή στην ταξική πάλη, η συμμετοχή των πιο πρωτοπόρων στοιχείων της

Αλλά η δήθεν επιδίωξη να γίνεται υπόθεση του λαού η εκλογή του αρχηγού, εκπληρώνει ένα συγκεκριμένο σκοπό, στήριξης του αστικού πολιτικού συστήματος: Την ενσωμάτωση λαϊκών δυνάμεων στο σύστημα, δημιουργώντας συνθήκες υποταγής ή ανοχής στην αντιλαϊκή πολιτική. Κάνοντάς τον συνένοχο εκ των προτέρων, για μια πολιτική, που θα είναι κατά των συμφερόντων του.

Φαντάζει προοδευτική, φιλολαϊκή τομή στο πολιτικό σύστημα η διαδικασία ανάθεσης στο λαό να παρεμβαίνει στα εσωκομματικά ζητήματα ενός κόμματος. Η μορφή, επίσης, παρέμβασης δεν είναι τυχαία. Ψηφίζει ο λαός για την ανάδειξη ηγέτη του κόμματος. Ψηφίζει. Χρησιμοποιούν το γεγονός ότι είναι βαθιά ριζωμένη στη λαϊκή συνείδηση η αντίληψη ότι δημοκρατία σημαίνει βασικά μόνο εκλογή. Αλλωστε, το άπαν της αστικής δημοκρατίας είναι η ανά τακτά χρονικά διαστήματα (τέσσερα χρόνια για την Ελλάδα) εκλογή των βουλευτών και, μέσω του κόμματος που πλειοψηφεί, η ανάδειξη κυβέρνησης. Ετσι καλλιεργείται η αυταπάτη ότι ο λαός συμμετέχει ελεύθερα στην πολιτική μέσω της ψήφου. Αυτήν την πραγματικότητα τη μεταφέρουν τα αστικά κόμματα στο επίπεδο της σχέσης τους με λαϊκές δυνάμεις, μέσω της τυπικά άμεσης εκλογής του αρχηγού απ' αυτές, ως το άπαν της δημοκρατίας. Δηλαδή, της συμμετοχής του λαού ακόμη και στα εσωκομματικά ζητήματα, ως το πλέον καινοτόμο μέτρο. Αυτό επιδιώκεται να αποτυπωθεί ως συνείδηση, ως ψυχολογία. Και να εδραιωθεί ως πεποίθηση ότι, αφού ανοίγουν το δρόμο της λαϊκής παρέμβασης στα εσωκομματικά ζητήματα, δημιουργούνται προϋποθέσεις και συνθήκες συμμετοχής του λαού και στην άσκηση της εξουσίας.

Ετσι ο Γ. Παπανδρέου μιλά σήμερα για «δημόσια διαβούλευση» και «ηλεκτρονική διακυβέρνηση» ως μέσο συμμετοχής λαού και νεολαίας στη διαμόρφωση της πολιτικής και τον έλεγχο στην κυβέρνηση, θα επιβάλει στο πολιτικό γίγνεσθαι τη διαφάνεια και την ηθική, ώστε να μην υπάρχει ίχνος υπόνοιας ότι η πολιτική του δράση, και της κυβέρνησης κατ' επέκταση, δεν είναι τίμια, ότι υπάρχει διαπλοκή με τους μεγαλοεπιχειρηματίες, το μεγάλο κεφάλαιο, απαλλάσσοντας την κοινωνία από τέτοιας μορφής «παρασιτικά» φαινόμενα από τα «φέουδα», όπως επαναλαμβάνει.

Η μεθόδευση, προκειμένου να αρχίσει να επιδρά στις λαϊκές συνειδήσεις η άποψη, ότι οι εργαζόμενοι συμμετέχουν στις εσωκομματικές διαδικασίες των κομμάτων, στη διακυβέρνηση, αντικειμενικά, αποτελεί μορφή, όχι συμμετοχής στην πολιτική, πολύ περισσότερο συμμετοχή με βάση τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα, αλλά τυπικής εφαρμογής αστικοδημοκρατικών μεθόδων, που ωθούν στην απομάκρυνση των λαϊκών ανθρώπων από την ουσιαστική συμμετοχή στην πολιτική και τη διαμόρφωσή της. Διαβούλευση θα γίνεται, αλλά η κυβέρνηση αποφασίζει. Σε κάνει συνένοχο και όταν μετά διεκδικείς ενάντιά της, στρέφεται ενάντιά σου. Πολύ περισσότερο που αυτή η δήθεν συμμετοχή καλλιεργεί αυταπάτες που επιδρούν επίσης αποτρεπτικά στη διεκδικητική πάλη.

Βεβαίως, εδώ πρόκειται για αστικά κόμματα, που η συγκρότησή τους, η μορφή τους, η δράση τους, μπορεί και πρέπει να προσαρμόζονται στις ανάγκες και στους σκοπούς του κεφαλαίου, ενισχύοντας την ικανότητά τους να κερδίζουν στις συνθήκες του καπιταλισμού τη λαϊκή πλειοψηφία, η οποία έχει τα εντελώς αντίθετα ταξικά συμφέροντα και την οποία δε θέλουν να δρα οργανωμένη υπέρ των πραγματικών της συμφερόντων, δηλαδή ενάντιά τους. Επιδιώκουν λοιπόν να τσακίσουν τη λαϊκή αυτενέργεια, την οργάνωση του λαού στις δικές του οργανώσεις, στα συνδικάτα, τους άλλους μαζικούς φορείς διεκδίκησης των συμφερόντων τους και ικανοποίησης των αναγκών τους, αποστροφή στο δικό τους κόμμα, το ΚΚΕ, αποστροφή στην ταξική πάλη.

Στην προκειμένη περίπτωση η ίδια η διαδικασία της εκλογής αρχηγού κόμματος από τη βάση ή από το λαό, αποτελεί εκφυλιστικό φαινόμενο, αποτελεί τροχοπέδη στην αναγκαιότητα καθημερινής δράσης για τα πραγματικά ταξικά συμφέροντα των λαϊκών δυνάμεων, που η πολιτική των κομμάτων στην εκλογή των αρχηγών των οποίων συμμετέχουν, τα καταστρατηγεί.

Τα Κομμουνιστικά Κόμματα, έχουν πολύχρονη εμπειρία, από το 19ο αιώνα ακόμη, στα θέματα συγκρότησης και λειτουργίας, και οι αρχές συγκρότησης και λειτουργίας για τα ίδια είναι θεμελιακό ζήτημα. Το μέλη του Κόμματος ξεχωρίζουν από την υπόλοιπη εργατική τάξη, σαν τα πιο συνειδητοποιημένα, πολιτικο-ιδεολογικά μέλη της τάξης, ως προς τα πραγματικά ταξικά συμφέροντα της τάξης, αλλά και ως προς την αναγκαιότητα της οργανωμένης πολιτικής πάλης για την πραγματοποίησή τους, που είναι η κατάχτηση της εξουσίας. Είναι έτοιμα να αγωνιστούν, οργανωμένα στο Κόμμα, με κάθε θυσία, για την εκπλήρωση των σκοπών της τάξης, που το πολιτικό κόμμα αποτελεί την οργανωμένη πολιτική της πρωτοπορία και τον καθοδηγητή της τάξης για την πραγματοποίηση αυτών των σκοπών. Γι' αυτό, «μέλος του Κόμματος θεωρείται ο καθένας που παραδέχεται το πρόγραμμά του και υποστηρίζει το Κόμμα, τόσο με υλικά μέσα, όσο και με την προσωπική του συμμετοχή σε μια από τις κομματικές οργανώσεις».

Το μέλος του Κόμματος έχει υποχρεώσεις (δρα οργανωμένα για την εφαρμογή της πολιτικής του Κόμματος, του προγράμματός του, πληρώνει συνδρομή), και δικαιώματα (συμμετοχή στη διαμόρφωση της πολιτικής του Κόμματος και στην εκλογή των οργάνων). «Το κάθε μέλος του Κόμματος είναι υπεύθυνο για το Κόμμα, και το Κόμμα είναι υπεύθυνο για το κάθε μέλος του».

Το κόμμα της εργατικής τάξης είναι η συνειδητή οργανωμένη πρωτοπορία της, η ανώτατη μορφή οργάνωσής της. Είναι επαναστατική οργάνωση εθελοντών ομοϊδεατών και αγωνίζεται για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας, στην οποία θα καταργηθεί κάθε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Το Κόμμα μπορεί να εκπληρώσει το ρόλο της προλεταριακής πρωτοπορίας, στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, μόνο με τον όρο ότι θα είναι εξοπλισμένο με ενότητα θέλησης, ενότητα δράσης, ενότητα αυστηρότατης πειθαρχίας.

Μπορεί να οικοδομηθεί ένα τέτοιο ακριβώς κόμμα, μ' αυτούς τους σκοπούς, όταν άνθρωποι που δεν παραδέχονται το ελάχιστο όριο οργάνωσης συμμετέχουν στις εσωκομματικές διαδικασίες; που είναι βεβαίως καθοριστικές για τις αρχές και το χαρακτήρα του;Κατηγορηματικά όχι.

Και η συμμετοχή των οπαδών; Αντιτάσσουν οι «εκσυγχρονιστές». Πού πάει;

Εμείς οι κομμουνιστές επιδιώκουμε την πιο συνειδητή συμμετοχή, των εργατών, των λαϊκών στρωμάτων στην ταξική πάλη, στο οργανωμένο στις δικές του ταξικές οργανώσεις εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στις οργανώσεις του κινήματος της φτωχής αγροτιάς, των αυτοαπασχολουμένων, στην κοινή τους δράση, ενάντια στην αστική πολιτική.

Εχουμε πολύμορφο ανοιχτό δίαυλο συζήτησης, διαλόγου με τους φίλους τους οπαδούς του Κόμματος, και σε περιόδους μεγάλων ταξικών, πολιτικών μαχών, και σε περιόδους ύφεσης του κινήματος. Με συγκεντρώσεις, συσκέψεις, σε επίπεδο σωματείου, συνδικάτου, κλάδου, μαζικού φορέα γειτονιάς, σε επίπεδο συσπειρώσεων σε διάφορα μέτωπα πάλης. Οχι μόνο για την ανταλλαγή γνωμών και σκέψεων, για τη διαμόρφωση αιτημάτων πάλης, αλλά και για την οργάνωση των αγώνων.

Αλλωστε, βασικό καθήκον του Κόμματος είναι να κερδίσει την ενεργητική υποστήριξη της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης, να κάνει το οργανωμένο κίνημα των εργατών και των συμμάχων τους υπόθεση δικής τους πάλης τη στρατηγική του ΚΚΕ για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για τη λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό..

Δρούμε μαζί με τους φίλους, τους οπαδούς μας καθημερινά, οργανωμένα, ακόμη και με ανθρώπους που δε συμφωνούν σε όλα μαζί μας με στόχο να αλλάξουν οι εργατικές, οι λαϊκές συνειδήσεις, να κερδηθεί η πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των πιο πρωτοπόρων τμημάτων των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Και επειδή το Κόμμα δεν είναι μια οργάνωση ανθρώπων, που ασκούν μόνο διαφώτιση και προπαγάνδα, αλλά η πρωτοπόρα πολιτική οργάνωση, που συνενώνει αρμονικά τη θεωρία με την καθημερινή πράξη, σ' αυτήν τη διαδικασία, δηλαδή στο συνδυασμό διαφώτισης, προπαγάνδας και οργάνωσης της καθημερινής δράσης, υπάρχει πολύμορφη συμμετοχή των λαϊκών δυνάμεων και επιδίωξη όσμωσης με την πολιτική του ΚΚΕ. Στα συνδικάτα, στις κινήσεις για το αντιιμπεριαλιστικό φιλειρηνικό κίνημα, στους άλλους μαζικούς φορείς, στις συσπειρώσεις στα διάφορα μέτωπα πάλης, στην αυτοτελή δουλειά κλπ. Συμμετοχή, όχι για να εγκρίνουν μια επιλογή, αλλά για να συζητήσουν ουσιαστικά πάνω στην πολιτική του Κόμματος στα συγκεκριμένα μέτωπα.

Υπάρχει και άλλο παράδειγμα: Το ΚΚΕ, μπροστά σε κάθε συνέδριό του, συζητά δημόσια και εσωκομματικά τις θέσεις του, επιδιώκοντας τη συμβολή όσο γίνεται περισσότερων ανθρώπων στις επεξεργασίες του. Αλλά αυτή η διαδικασία συμβάλλει στη διαμόρφωση όχι οποιασδήποτε πολιτικής, αλλά αυτής που υπηρετεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Η λειτουργία ενός κόμματος σημαίνει συλλογική επεξεργασία, διαμόρφωση και εφαρμογή στην πράξη, απ' ολόκληρο το κόμμα, μιας πολιτικής για την εξυπηρέτηση ταξικών συμφερόντων. Η συμμετοχή των μελών και στελεχών του κόμματος σ' όλ' αυτά, σημαίνει συνένωση ομοϊδεατών με συγκεκριμένα καθήκοντα και ευθύνες, ενιαία στοχοπροσήλωση σε σκοπούς που υπηρετεί η πολιτική, η ιδεολογία και η δράση. Σημαίνει, ταυτόχρονα, ότι κανένα μέλος ή στέλεχος του κόμματος δεν είναι υπεράνω του κόμματος.

Γι' αυτό και συμμετοχή για την εργατική τάξη, τα άλλα λαϊκά στρώματα είναι μόνον η συμμετοχή στους δικούς της φορείς για τα δικά της συμφέροντα, η συμμετοχή στην ταξική πάλη, η συμμετοχή των πιο πρωτοπόρων στοιχείων της, από την άποψη της συνειδητοποίησης της ανάγκης ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου, στο Κόμμα της εργατικής τάξης.