Η απεργία αυτή και συνολικά ο αγώνας που αναπτύσσεται από το ταξικό κίνημα έχει ξεχωριστή σημασία, γιατί συγκρούεται με την αντιλαϊκή πολιτική που δημιουργεί και οξύνει τα προβλήματα των λαϊκών δυνάμεων και παρεμβαίνει στις πολιτικές εξελίξεις.

Παρεμβαίνει ουσιαστικά, οξύνοντας την αντιπαράθεση με το δρόμο ανάπτυξης που γεννάει τη σήψη και τη διαφθορά, αντιπαλεύοντας τα σχέδια αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού που αποσκοπούν στην αποτελεσματικότερη εφαρμογή των αντιδραστικών αλλαγών και τη βελτίωση της ικανότητας των δυνάμεων του κεφαλαίου να εμποδίζουν θετικές διεργασίες μέσα στο λαό και να χειραγωγούν τους εργαζόμενους.

Οι εξελίξεις που ζούμε είναι μια πρόκληση για κάθε Κομματική Οργάνωση, για κάθε Κομματική Ομάδα. Είναι πρόκληση για τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, τους ΚΝίτες και τις ΚΝίτισσες, τους φίλους, τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ που μαχητικά, οργανωμένα μπορούμε να συμβάλουμε στις ταξικές μάχες, βάζοντας πιο γερές βάσεις για τη συνέχιση του αγώνα.

Να επιμείνουμε στην ενημέρωση, στη διαφώτιση, στην οργάνωση των εργαζομένων, στην καλή προετοιμασία και την περιφρούρηση της απεργίας. Να βοηθήσουμε να γίνει ουσιαστική συζήτηση, να διαμορφωθεί και να υλοποιηθεί πρόγραμμα δράσης στα συνδικάτα και τους άλλους μαζικούς φορείς. Να ανοιχτούμε τολμηρά, σχεδιασμένα σε περισσότερους εργασιακούς χώρους, στις λαϊκές γειτονιές. Να πρωτοστατήσουμε στη συγκρότηση και στην ανάπτυξη της δράσης των απεργιακών επιτροπών, των επιτροπών αγώνα στους τόπους δουλειάς και κατοικίας, που μπορούν να αποτελέσουν ισχυρά εργαλεία της ταξικής πάλης.

Να συναντηθούν με την αγροτιά, τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης, με νέους εργαζόμενους, φοιτητές - σπουδαστές.

Να συναντηθούν σε μεγάλες λαϊκές συγκεντρώσεις, που θα ταράξουν τα νερά, θα δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο την κυβέρνηση, βάζοντας ένα λιθάρι στον αγώνα για να μην περάσουν τα αντιασφαλιστικά μέτρα, να διεκδικηθούν τα αιτήματα που προβάλλει το ταξικό κίνημα για τη σύνταξη, την Υγεία, την Πρόνοια, το δικαίωμα στη δουλειά, τις Συλλογικές Συμβάσεις, την αύξηση των μισθών, τα δικαιώματα της νεολαίας, των γυναικών, των μεταναστών κ.ά.

Δυναμώνοντας την αντιπαράθεση με την αντιλαϊκή πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, τις θέσεις, την τακτική των πλειοψηφιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.

Ενισχύοντας την προσπάθεια μαζικής αμφισβήτησης και καταδίκης της στρατηγικής του κεφαλαίου, της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Δίνοντας ώθηση στην προσπάθεια απεγκλωβισμού δυνάμεων από την πολιτική του δικομματισμού και του ευρωμονόδρομου.

Κερδίζοντας, συσπειρώνοντας νέες δυνάμεις στον καθημερινό αγώνα, αλλά και στην προοπτική της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, για να ανοίξει ο δρόμος ανάπτυξης που έχει ως θεμέλιο τις ανάγκες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών.

Η δυναμική του αγώνα πολλαπλασιάζεται όταν περισσότερες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις βγάζουν συμπεράσματα από τα βάσανα που βιώνουν καθημερινά, γυρίζουν τις πλάτες στους υπεύθυνους (κόμματα, συνδικαλιστικές παρατάξεις και οργανώσεις), επιλέγοντας τη συμπαράταξη με το ΠΑΜΕ, τα ταξικά συνδικάτα, τους αγωνιστικούς συνδυασμούς, ακόμα κι αν δε συμφωνούν σε όλα τα ζητήματα μαζί τους.

Το βασικό στοιχείο, το κριτήριο για την επιλογή που καλείται να κάνει ο κάθε εργαζόμενος, η κάθε εργαζόμενη, είναι ότι η γραμμή πάλης, τα αιτήματα, οι στόχοι του ΠΑΜΕ είναι σε αντιστοιχία με τα συμφέροντα, τα δικαιώματα, τις ανάγκες των ανθρώπων του μόχθου και επομένως είναι σε κάθετη αντίθεση με τη στρατηγική της πλουτοκρατίας, του δικομματισμού και των άλλων δυνάμεων που χαράζουν την πολιτική τους με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Το ταξικό κίνημα τοποθετήθηκε αποφασιστικά κατά του «κοινωνικού διαλόγου» και κάλεσε τους εργαζόμενους να τον καταδικάσουν σαν ένα από τα βασικά μέσα που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να περάσει τα αντιασφαλιστικά μέτρα. Το ταξικό κίνημα δεν περίμενε να φτάσει η κυβερνητική επίθεση στην τελευταία φάση. Αλλά έκανε μια πολύμηνη προσπάθεια και αμέσως μετά τις εκλογές προσάρμοσε το πρόγραμμα δράσης του. Με μεγάλο άνοιγμα μέσα στους χώρους δουλειάς και με πρωτοβουλίες στις λαϊκές γειτονιές. Με πανελλαδικά συλλαλητήρια στις 7 Νοέμβρη, με καταλήψεις, με πολύμορφες διαμαρτυρίες.

Σε αυτήν την κατεύθυνση διέθεσε τις δυνάμεις του για την επιτυχία της μεγάλης απεργίας στις 12 Δεκέμβρη, συνεχίζοντας με κινητοποιήσεις για την ανάκληση των απολύσεων στον όμιλο της «Καρφούρ», στη «Ρενό», στο δήμο Πετρούπολης και σε άλλες επιχειρήσεις, φέρνοντας σημαντικά αποτελέσματα. Σε αυτήν την κατεύθυνση συνέχισε με μαζικά περιφερειακά συλλαλητήρια στις 22 Γενάρη, παρεμβαίνοντας σε πολλά μέτωπα πάλης, δίνοντας ιδιαίτερο βάρος στην προετοιμασία της απεργίας στις 13 Φλεβάρη.

Αποτέλεσμα αυτού του δρόμου ανάπτυξης, διαχρονικό αποτέλεσμα της πολιτικής του δικομματισμού, είναι η αύξηση της ανεργίας και της υποαπασχόλησης, η ανατροπή εργασιακών δικαιωμάτων. Η καθήλωση των μισθών και των συντάξεων, η εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Πρόνοιας, της Παιδείας, η απελευθέρωση βασικών τομέων της οικονομίας, η ιδιωτικοποίηση κρατικών επιχειρήσεων. Η αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης και γενικότερα η κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

Σήμερα, παρά τις αντιστάσεις που συναντάει η αντιλαϊκή πολιτική, παρά τις δυσκολίες του δικομματισμού να εγκλωβίζει λαϊκές δυνάμεις, η επιθετικότητα των δυνάμεων του κεφαλαίου εξελίσσεται σε πολλά μέτωπα. Εκφραση αυτής της επιθετικότητας - μεταξύ των άλλων - είναι ο σχεδιασμός της κυβέρνησης που προωθείται με την εφαρμογή του αντεργατικού νόμου Ρέππα του ΠΑΣΟΚ και με συγκεκριμένα μέτρα που στοχεύουν στην αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης (που θα εκφραστεί ιδιαίτερα σε βάρος των γυναικών, σε βάρος των μητέρων με ανήλικα παιδιά), στη μείωση των συντάξεων, στην κατάργηση του θεσμού των Βαρέων - Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων κ.ά.

Σε αυτές τις συνθήκες, το ταξικό κίνημα επιμένει σταθερά στο μαζικό, ταξικά προσανατολισμένο, ενωτικό αγώνα, στην ενίσχυση της κοινής δράσης της εργατικής τάξης με τα άλλα λαϊκά στρώματα, ώστε να προβληθεί η μεγαλύτερη δυνατή αντίσταση, να αποτραπεί το πέρασμα νέων αντεργατικών μέτρων, να διεκδικηθούν αιτήματα, στόχοι που ανταποκρίνονται στις ανάγκες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, θέτοντας στους εργαζόμενους ότι σήμερα έχει συγκεντρωθεί τεράστιος πλούτος στα χέρια των καπιταλιστών και έχει αυξηθεί η παραγωγικότητα της εργασίας και συνεπώς δεν πρέπει να πιάσουν τόπο οι ισχυρισμοί «περί αντοχής της οικονομίας» και άλλα ψευτοδιλήμματα.

Μέσα από αυτήν τη συγκεκριμένη δοκιμασία, θα διαπιστώσει ο κάθε εργαζόμενος γιατί δεν μπορούν να εκφράσουν την αγωνία του, τη δυσαρέσκειά του, την αντίθεσή του με την αντιλαϊκή πολιτική οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, ο κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός.

Μέσα από αυτήν τη διαδικασία, θα διαπιστώσει ότι οι ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ είναι υποστηρικτές της στρατηγικής του κεφαλαίου και της αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζεται, με πυρήνα την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Θα διαπιστώσει ότι είναι συνυπεύθυνες για την ανατροπή ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων, έχοντας αποδεχτεί τους νόμους Σιούφα και Ρέππα, έχοντας αποδεχτεί τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και τη μερική απασχόληση. Θα διαπιστώσει ότι ευθύνονται τόσο γιατί το κατώτερο μεροκάματο καθηλώθηκε στα 29 ευρώ μεικτά, όσο και γιατί με τις προτάσεις για τη νέα Γενική Συλλογική Σύμβαση συναινούν στη διατήρηση των μισθών σε πολύ χαμηλά επίπεδα και ενσωματώνουν βασικές θέσεις και επιδιώξεις του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ).

Μέσα από αυτήν τη δοκιμασία της πράξης, θα διαπιστώσει ο κάθε εργαζόμενος ότι η παράταξη του ΣΥΝ δεν έχει συνεισφορά στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης και προσπαθεί να επιπλεύσει με τη στήριξη των μέσων μαζικής ενημέρωσης, με ορισμένες κινήσεις εντυπωσιασμού. Είναι ουραγός των παρατάξεων του δικομματισμού, υιοθετεί ή γυρίζει γύρω από το πλαίσιο, τις θέσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ για την Κοινωνική Ασφάλιση, το νόμο Ρέππα, τη μερική απασχόληση, τη μερική ιδιωτικοποίηση - μετοχοποίηση κ.ά.

Θα διαπιστώσει ότι έχει το δικό του μερίδιο στο χτύπημα της απαιτητικότητας των εργαζομένων, στην καλλιέργεια συγχύσεων για την «κοινωνική συναίνεση», τον «κοινωνικό διάλογο».

Στο βαθμό που νέες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις θα συσπειρώνονται στη γραμμή, στο πλαίσιο πάλης του ΠΑΜΕ, στον ταξικό αγώνα κατά των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, στον αγώνα για το δρόμο ανάπτυξης που έχει κριτήριο τις ανάγκες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών.

Και είναι ελπιδοφόρο το γεγονός ότι αυτό το διάστημα μεγαλώνει ο αριθμός των εργαζομένων που προσεγγίζει το ΠΑΜΕ και συσπειρώνεται στους στόχους που παλεύει. Είναι αισιόδοξο το γεγονός ότι νέα συνδικάτα κάνουν το βήμα, παίρνουν αποφάσεις και συμβαδίζουν με το ταξικό κίνημα.

Αυτά τα στοιχεία είναι πολύτιμα για τον αγώνα της εργατικής τάξης και υπάρχουν προϋποθέσεις να δυναμώσουν, να επεκταθούν στο δρόμο για την απεργία στις 13 Φλεβάρη και στη συνέχεια του αγώνα.