ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Οι φοροφυγάδες

Την καραμέλα της φοροδιαφυγής τα κόμματα εξουσίας πάντα την έχουν πρόχειρη. Ειδικά τις περιόδους εκείνες που επεξεργάζονται φορολογικές καταιγίδες για να σαρώσουν τα λαϊκά εισοδήματα με νέα φορομπηχτικά μέτρα που γονατίζουν εργαζόμενους, συνταξιούχους, αυτοπασχολούμενους, νέους και νέες. Είναι ολοφάνερο ότι λένε ψέματα. Πρώτα και κύρια επειδή αυτοί, ως κυβερνώντες, έχουν νομιμοποιήσει και συνεχώς διευρύνουν τη νόμιμη φοροδιαφυγή, που προσφέρουν προς το μεγάλο κεφάλαιο. Μόνο μέσα στην τελευταία εικοσαετία, οι φοροαπαλλαγές έχουν διευρυνθεί τόσο πολύ που είναι πλέον κοινό μυστικό ότι «οι μεγάλοι δεν πληρώνουν φόρους». Στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεων και ενώ μισθωτοί - συνταξιούχοι κυριολεκτικά ξεζουμίζονται από την φορολογική πολιτική, οι μεγαλοεπιχειρηματίες απολαμβάνουν όλο και περισσότερα οικονομικά κίνητρα - χρηματοδοτήσεις και μαζί με αυτά εκπτώσεις φόρων για επενδύσεις, εκπτώσεις φόρων για αγορές μέσων παραγωγής, εκπτώσεις φόρων για εξαγωγές, εκπτώσεις φόρων για συγχωνεύσεις και εξαγορές επιχειρήσεων, εκπτώσεις φόρων και εισφορών για τη διατήρηση θέσεων εργασίας και πάει λέγοντας. Επιπλέον, ενώ είναι στους πάντες γνωστό ότι οι δύο τελευταίες εικοσαετίες ήταν η περίοδος που στη χώρα μας εμφανίστηκαν ιστορικά τα υψηλότερα επιχειρηματικά κέρδη όλων των εποχών, αυτή ήταν ταυτόχρονα και μία περίοδος που οι συντελεστές φορολόγησης των επίσημων κερδών των επιχειρήσεων, γκρεμίστηκαν από τα επίπεδα περίπου του 50%, μόλις στο 20%.

Κάθε φορά που μειώνονται τα κρατικά έσοδα από τις διευρυνόμενες φοροαπαλλαγές προς το κεφάλαιο, τα σπασμένα καλούνται να τα πληρώσουν εκείνοι που εργάζονται στο μεροκάματο και ζουν αποκλειστικά από το μεροκάματό τους. Αυτό είναι, άλλωστε, ταξικά προσανατολισμένη πολιτική. Να στραγγίζεις τα εκμεταλλευόμενα στρώματα της κοινωνίας για να εξασφαλίζονται πόροι και οικονομική στήριξη για τους εκμεταλλευτές.

Ας αφήσουν, λοιπόν, τα μυθεύματα περί της φοροδιαφυγής που είναι γάγγραινα και η οποία προκαλεί τα δημοσιονομικά ελλείμματα που μας οδηγούν σε μεγάλα κρατικά χρέη και άλλα παρόμοια. Και οι φορο-ελαφρύνσεις του κεφαλαίου και τα ελλείμματα και το χρέος, είναι φαινόμενα σύμφυτα με το σύστημα, που το συνοδεύουν και το ακολουθούν σε όλη την ιστορική του εξέλιξη. Αρα, αλλού βρίσκεται η πηγή που ξερνάει τα βάρβαρα μέτρα κυβέρνησης - τρόικας και άλλους στόχους υπηρετούν. Πηγή του κακού και όλων των δεινών που υφίστανται οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα είναι η οικονομική κρίση που μαστίζει την καπιταλιστική οικονομία και τα ίδια τα αδιέξοδα του συστήματος, που λόγω της μεγάλης συσσώρευσης κεφαλαίων, δεν μπορεί, σε αυτή τη φάση, να εξασφαλίσει κέρδη σε όλους τους εκπροσώπους του.

Αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα, με το οποίο βρίσκονται αντιμέτωπες οι λαϊκές μάζες. Η επιδίωξη της άρχουσας τάξης και της κυβέρνησής της, να στηρίξουν την κερδοφορία του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζομένων. Να αρπάξουν από τους πολλούς, για να επιβιώσουν οι λίγοι. Μόνο που σε τέτοιες συνθήκες είναι σημαντικό να συνειδητοποιηθεί όσο γίνεται πιο γρήγορα, ότι η διέξοδος και η ελπίδα τελικά των πολλών για ένα καλύτερο αύριο, είναι απόλυτα συνυφασμένη με την οριστική τους απαλλαγή, από αυτούς τους λίγους που επιδιώκουν να καταβροχθίζουν τα πάντα και την εξουσία τους. Κι αυτό σημαίνει αγώνα ρήξης, πάλη για την ανατροπή, σημαίνει Λαϊκό Μέτωπο.

Μίσος για τους ταξικούς αγώνες

Γρηγοριάδης Κώστας

Η διακηρυγμένη εχθρότητα και το αβυσσαλέο μίσος της ΝΔ για τους λαϊκούς - ταξικούς αγώνες, που εκφράστηκαν για πολλοστή φορά χτες με την απαράδεκτη ανακοίνωση που εξέδωσε για τη συμβολική κινητοποίηση του ΠΑΜΕ στην Ακρόπολη, αποτελούν την πιο τρανή απόδειξη για την έμπρακτη στήριξη που προσφέρει για να περάσουν τα βάρβαρα μέτρα που εξοντώνουν το λαό. Πίσω από υποκριτικές και δημαγωγικές αντιμνημονιακές κορόνες, η ηγεσία της ΝΔ βρίσκεται σταθερά απέναντι από τους λαϊκούς αγώνες, βάζοντας στο στόχαστρο ειδικά το ΠΑΜΕ. Δε διεκδικεί απλά να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στο μαύρο αντιαπεργιακό μέτωπο, δίνοντας εξετάσεις στην πλουτοκρατία, αλλά το έχει αποδείξει στην πράξη σε όλες τις κινητοποιήσεις που έγιναν τον τελευταίο ενάμιση χρόνο: Των ναυτεργατών, των φτωχών αγροτών, των ιδιοκτητών φορτηγών, κ.ο.κ. Με δυο λόγια, δεν υπήρξε λαϊκή κινητοποίηση και απεργιακός αγώνας που η ηγεσία της ΝΔ να μην τον καταδίκασε αναπαράγοντας τις γνωστές φαιδρές δικαιολογίες είτε περί αμαύρωσης της εικόνας της χώρας στο εξωτερικό είτε της υπονόμευσης του τουρισμού, ενώ δε δίστασε να ενοχοποιήσει τις κινητοποιήσεις για τα «λουκέτα» των μικρών επιχειρήσεων, πλειοδοτώντας υπέρ της απαγόρευσης των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας. Ο λαός όμως βγάζει τα συμπεράσματά του για τη ΝΔ , το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου και δυναμώνει την πάλη του ενάντια στην πολιτική τους, για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Απατηλές εντυπώσεις και παιχνίδια

Μόνο ειρωνικά μειδιάματα προκαλούν τα δημοσιεύματα κυρίως γερμανικών εφημερίδων που εμφανίζουν τον Αντ. Σαμαρά ως τον «Ελληνα πολιτικό που απειλεί να τινάξει στον αέρα το ευρώ» ή τον «εκμεταλλευτή της κατάρρευσης» και άλλα τέτοια. Ολα αυτά τα δημοσιεύματα, που «δένουν» με τις πιέσεις των ομοϊδεατών ηγετών στη σύνοδο κορυφής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, καλλιεργούν μια κατεξοχήν απατηλή και παραπλανητική εικόνα για τον πραγματικό ρόλο της ηγεσίας της ΝΔ και τη συναίνεση και στήριξη που προσφέρει σταθερά εδώ και ενάμιση χρόνο για να περάσουν τα βάρβαρα μέτρα που ισοπεδώνουν τη ζωή του λαού. Οπως οι υποκριτικές αντιμνημονιακές κορόνες δεν μπόρεσαν να αποκρύψουν από τα μάτια του λαού ότι η ηγεσία της ΝΔ υπήρξε ο αναντικατάστατος σύμμαχος της κυβέρνησης και της τρόικας για να περάσουν όλα τα βάρβαρα μέτρα του μνημονίου, έτσι και το ψηφοθηρικό «όχι επί της αρχής» στο «Μεσοπρόθεσμο» δεν μπορεί να αποκρύψει την πλήρη στήριξη και συστράτευση στη νέα άγρια αντιλαϊκή επίθεση. Στη φάση αυτή όμως η πλουτοκρατία, η τρόικα και οι ξένοι δανειστές δεν ανέχονται ούτε τις φραστικές διαφοροποιήσεις ούτε την «εικονική έλλειψη συναίνεσης», όπως την χαρακτήρισε ο υπουργός Οικονομικών, ακριβώς γιατί θέλουν να κλιμακώσουν την ιδεολογική τρομοκρατία υπέρ του «μονόδρομου» του «Μεσοπρόθεσμου». Αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν καθιστά πιο φιλολαϊκή την πολιτική της ΝΔ ούτε βέβαια επιτρέπεται να εγκλωβίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια εντός των τειχών της κυρίαρχης αντιλαϊκής πολιτικής και του αστικού πολιτικού συστήματος.

Λαθροχειρία

Χτες ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός οικονομικών στη Βουλή, υπερασπιζόμενος την κυβερνητική πολιτική και εκβιάζοντας το λαό για την επιβολή του «μεσοπρόθεσμου» με τα φρικτά αντιλαϊκά μέτρα, πέρα από την κινδυνολογία περί χρεοκοπίας του λαού αν δεν παρθεί το δάνειο (το λαό το χρεοκοπούν καθημερινά), αλλά και της «εθνικής σωτηρίας» της οικονομίας, δηλαδή του κεφαλαίου, έκανε μια λαθροχειρία. Μίλησε για ομόθυμη θέση των κομμάτων, και του ΚΚΕ, υπέρ της συμμετοχής στο ευρώ και την ευρωζώνη επικαλούμενος τοποθέτηση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Είναι τόσο σάπια και αντιδραστική η πολιτική τους, είναι τέτοιος ο φόβος τους μπροστά στην τεράστια εργατική, λαϊκή αντίθεση στη βαρβαρότητα που επιβάλλουν, που γίνονται αδίστακτοι, νομίζοντας πως θα εξασφαλίσουν λαϊκή συναίνεση διαστρεβλώνοντας το ΚΚΕ. Ο φόβος τους από τη δυναμική της στρατηγικής του ΚΚΕ και η αδυναμία πολιτικής αντιπαράθεσης με το Κόμμα μας τους ωθεί σε σκοπιμότητες παραποίησης της αλήθειας. Το ΚΚΕ παλεύει υπέρ της αποδέσμευσης από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία, είπε η Αλέκα Παπαρήγα όταν μίλησε για το «ευρώ ή δραχμή» και όχι υπέρ της σωτηρίας του ευρώ και της συμμετοχής στην ΕΕ και την ευρωζώνη όπως είπε ο Ε. Βενιζέλος, τονίζοντας πως με δραχμή και αστική κυβέρνηση, που λένε κάποιοι δήθεν προοδευτικοί, πάλι το κεφάλαιο ωφελείται. Πενία επιχειρημάτων τέχνας αντιδραστικής προπαγάνδας κατεργάζεται.

Επικίνδυνος «φίλος»

Χτες από το «ΣΚΑΪ» ο Α. Πορτοσάλτε καλούσε τους εργαζόμενους να αγωνιστούν από τις πλατείες και να αφήσουν τις απεργίες και τους καταπέλτες. Οταν ένα φερέφωνο του εφοπλιστή ιδιοκτήτη του σταθμού που υπερασπίζεται τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών καλεί σε αγώνες της πλατείας κόντρα στις απεργίες, οι εργαζόμενοι πρέπει να ψυλλιάζονται πως οι «ανώνυμοι» διοργανωτές κινητοποιήσεων της πλατείας δε ζορίζουν τ' αφεντικά και την αντιλαϊκή πολιτική. Γιατί τ' αφεντικά, στηρίζοντας τέτοιους αγώνες δε νοιάστηκαν για τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων, γι' αυτή δε δίνουν δεκάρα. Να γιατί η ταξική πάλη, η πραγματική σύγκρουση γίνεται στους τόπους δουλειάς και τους κλάδους της με απεργίες, τάξη κόντρα σε τάξη, τους πονάει.