Οι σκοπιμότητες και οι επιδιώξεις της επίσκεψης του Προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα στη Σαουδική Αραβία απασχόλησαν στο τέλος της βδομάδας σημαντική μερίδα του αμερικανικού Τύπου. Επίσης ενδιαφέρον προκάλεσε και η περιοδεία στην Ευρώπη του Κινέζου ηγέτη Σι Τζινπίνγκ, που εκπροσωπεί το «γίγαντα» της Ασίας, που προχωράει με γοργά βήματα στην ενδυνάμωση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και διεκδικεί την αναβάθμιση του ρόλου του στη διεθνή σκακιέρα.

Για τους στόχους της επίσκεψης Ομπάμα στη Σ. Αραβία, με το άρθρο του ο Ντέιβιντ Ιγνάτιους στην «Ουάσιγκτον Ποστ» της Πέμπτης αποκαλύπτει πρώτος τα σχέδια του Λευκού Οίκου για πιθανή ενίσχυση και με φορητά συστήματα αντιαεροπορικών πυρών των «αντικαθεστωτικών» δυνάμεων που μάχονται στη Συρία την κυβέρνηση του προέδρου Ασαντ, εμφανίζοντας την Ουάσιγκτον περισσότερο δεκτική στην υποστήριξη ενός συγκεκαλυμμένου προγράμματος εντατικοποίησης της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία, αν και προς το παρόν απρόθυμη μπροστά σε μία ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση όπως είχε κάνει, σε ανάλογες περιπτώσεις, στο παρελθόν σε Ιράκ και Αφγανιστάν.

Το άρθρο υποστήριζε πως οι αρχικές ενστάσεις της Ουάσιγκτον στο να πέσουν προηγμένα αμερικανικά όπλα στα χέρια εξτρεμιστών ισλαμιστών άρχισαν να υποχωρούν μπροστά στις διαβεβαιώσεις των Σαουδαράβων για επιπρόσθετες «δικλείδες ασφαλείας» και συστήματα τηλεκατεύθυνσης στους αντιαεροπορικούς πυραύλους και τη λήψη «συγκεκριμένων» μέτρων ώστε τα όπλα να μην πέσουν στα χέρια μισθοφόρων από τις ακόλουθες τρεις εξτρεμιστικές οργανώσεις ισλαμιστών: «Αχράρ αλ Σαμ», «Μέτωπο Νούσρα», «Ισλαμικό Κράτος σε Ιράκ και Συρία».

Η εφημερίδα «Σάινς Κρίστιαν Μόνιτορ» στις 27 Μάρτη αναρωτιόταν επίσης για «το τι θα ζητήσει ο Ομπάμα από τη Σαουδική Αραβία», επιλέγοντας να επικεντρώσει στη συζήτηση για τα πολιτειακά συστήματα διοίκησης χωρών της περιοχής, καλώντας τον πρόεδρο Ομπάμα να ρωτήσει το Σαουδάραβα μονάρχη ποιο σύστημα τάχα είναι καλύτερο: Το θεοκρατικό (Ιράν), η κοσμική δικτατορία (Αίγυπτος), το μοναρχικό (Σαουδική Αραβία) ή το δημοκρατικό (Τουρκία, Τυνησία);

«Ο Ομπάμα επισκέπτεται την περιοχή σε μία περίοδο κατά την οποία η Σαουδική Αραβία και η Αίγυπτος έχουν στοχοποιήσει τους "Αδελφούς Μουσουλμάνους" σαν τρομοκρατική οργάνωση, το κυβερνών ισλαμικό κόμμα στην Τουρκία τείνει προς τον ολοκληρωτισμό, το Ιράν εμφανίζεται να κάνει ηπιότερη την ισλαμική επανάσταση, ενώ η πολιτική βία σε Συρία και Ιράκ έχει προσελκύσει βίαια στοιχεία της "Αλ Κάιντα". Ο Αμερικανός Πρόεδρος μπορεί να ασχοληθεί με πλείστα άλλα ζητήματα, όπως η ανθρωπιστική κρίση στη Συρία και το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, αλλά δεν μπορεί να αγνοήσει την εντεινόμενη σύγκρουση για το πολιτικό Ισλάμ. Ακριβώς τώρα, που η Σαουδική Αραβία είναι στο κέντρο αυτής της διαμάχης», αναφέρει το άρθρο. Στη συνέχεια η «Σάιενς Κρίστιαν Μόνιτορ» προσπαθεί να ερμηνεύσει την απόφαση της Σαουδικής Αραβίας να ξεκινήσει διώξεις κατά των «Αδελφών Μουσουλμάνων» και ισλαμιστών εξτρεμιστών εντός και εκτός της χώρας σαν μέτρο αντίδρασης «μπροστά στο φόβο πως οι ΗΠΑ, καθώς στρέφουν ολοένα και περισσότερο το ενδιαφέρον τους στην Ασία, μπορεί να εξασθενίσουν την υποστήριξή τους στη σαουδαραβική μοναρχία και να προχωρήσουν σε συμφωνία με το μεγαλύτερο αντίπαλό τους στην περιοχή, το Ιράν»...

O Τόνι Μπαντράν, αναλυτής από το «Ιδρυμα για την Αμυνα των Δημοκρατιών», αρθρογραφεί το ίδιο διάστημα στη λιβανέζικη ηλεκτρονική ειδησεογραφική ιστοσελίδα «ΝOW», εκτιμώντας ότι η επίσκεψη Ομπάμα στη Σαουδική Αραβία δεν θα καταφέρει να καθησυχάσει τις ανησυχίες του Ριάντ για τη νέα πορεία που έχει χαράξει η αμερικανική εξωτερική πολιτική. «Μέρος των αλλαγών που διαδραματίζονται στην περιοχή αφορά στο πώς βλέπει ο Ομπάμα το Ιράν, αλλά και στο πώς καθορίζει τις προτεραιότητες των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή. Ο Λευκός Οίκος γνωστοποίησε ότι βλέπει τον σουνιτικό εξτρεμισμό ως το αληθινό πρόβλημα. Τις τελευταίες βδομάδες, οι Σαουδάραβες πήραν μέτρα, ευθυγραμμιζόμενοι με τις προτεραιότητες της κυβέρνησης Ομπάμα, υιοθετώντας δημόσια μια θέση κατά της τρομοκρατίας και του εξτρεμισμού. Ισως το Ριάντ ελπίζει σε ανταποδοτικές ενέργειες των ΗΠΑ, εφόσον δείξει από μόνο του ότι είναι αξιόπιστος εταίρος που συμμερίζεται τις κύριες ανησυχίες του Λευκού Οίκου», αναφέρει ο αρθρογράφος, που καταλήγει ότι, παρά τις ενέργειες αυτές, οι Σαουδάραβες «το πολύ να πάρουν από τον Ομπάμα ένα συμπονετικό χτύπημα στην πλάτη και γλυκόλογα σχετικά με τη συμμαχία τους ενάντια στον εξτρεμισμό. Ομως στο θέμα του Ιράν, το μήνυμα του Ομπάμα είναι δυνατό και καθαρό: Η παλιά τάξη πραγμάτων τελείωσε. Προσαρμοστείτε στην αλλαγή!».

Εν μέσω νέων ανταγωνισμών, αλλά και συμμαχιών για την κυριαρχία στις διεθνείς αγορές, η γαλλική «Λε Μοντ» τόνισε στις 25 Μάρτη ότι οι συναντήσεις του Σι Τζινπίνγκ με τους Ευρωπαίους ηγέτες δεν σημαίνει ότι το Πεκίνο βλέπει την ΕΕ ως έναν πολιτικό εταίρο πρώτου πλάνου, αλλά καταδεικνύει παρ' όλα αυτά ότι οι κινεζικές αρχές σταματούν να θεωρούν ότι η Ευρώπη δεν αξίζει καμία προσοχή. Ειδικά σε σχέση με τις εξελίξεις σε Ουκρανία - Κριμαία, η εφημερίδα επικαλείται αναλυτές που σημειώνουν ότι «οι Κινέζοι θα επιλέξουν την ασάφεια και αυτό δεν μπορεί παρά να τους ωφελήσει. Αν η Ρωσία δεχτεί κυρώσεις, θα στραφεί περισσότερο προς την Ασία και την Κίνα, αν οι Δυτικοί χάσουν δύναμη, αυτό θα δείξει επίσης ότι ο μηχανισμός των συμμαχιών δεν προχωρά πολύ καλά...».

Η «Φιγκαρό» επιβεβαιώνει ότι η Κίνα δεν ενδιαφέρει τους Ευρωπαίους επενδυτές μόνο ως δεξαμενή φτηνών εργατικών χεριών, αλλά και ως μια από τις πολυπληθέστερες αγορές του κόσμου. Η εφημερίδα φιλοξενεί δηλώσεις του διευθύνοντος συμβούλου της «Scneider Electric», που τονίζει: «Οταν κάνουμε επενδύσεις, ειδικά στην Κίνα, αυτό δεν αφορά μόνο το τρίμηνο που έρχεται... Δομικά, η Κίνα αναπτύσσεται με γρήγορους ρυθμούς, οδηγείται από τη μαζική αστικοποίηση του πληθυσμού της».

Η αμερικανική «The Wall Street Journal» αναδεικνύει πως η προσμονή των Ευρωπαίων για την τοποθέτηση της Κίνας σε σχέση με τις εξελίξεις στην Ουκρανία επιβεβαιώνει την αναγόρευσή της σε σημαντικό «παίχτη» της ιμπεριαλιστικής σκακιέρας. «Και μόνο το γεγονός ότι η Ευρώπη επιδιώκει τη στήριξή του (σ.σ. του Κινέζου προέδρου) στο θέμα της Ουκρανίας τον βοηθά να διαμορφώσει την εικόνα ενός διεθνούς ηγέτη». Ενώ τονίζει: «Οι Κινέζοι δεν θα λυπούνταν καθόλου να τον δουν στην "καρδιά" μιας συζήτησης για δύσκολα διεθνή ζητήματα. Αλλά το Πεκίνο θέλει παράλληλα να διατηρήσει τους ισχυρούς δεσμούς με τη Μόσχα, που θεωρεί σημαντική πηγή Ενέργειας και όπλων, αλλά και προπύργιο έναντι της δυτικής επιρροής στον κόσμο».

Την ίδια στιγμή, πολλοί επισημαίνουν ότι η θέση της Κίνας για την Ουκρανία μπορεί να αξιοποιηθεί για την περαιτέρω σύσφιξη της συνεργασίας με ευρωπαϊκές χώρες και σε πεδία εκτός αυτού της οικονομίας. Η γερμανική «Deutche Welle» σχολιάζει ότι με δεδομένες τις πολύ στενές σινο-ρωσικές σχέσεις, «οι αναλυτές δεν περιμένουν το Πεκίνο να εγκαταλείψει τη Μόσχα και να κριτικάρει ανοιχτά τις πράξεις της Ρωσίας. "Αλλά βλέπουμε ρωγμές στη σχέση τους"» σημειώνουν αναλυτές, συμπληρώνοντας ότι το πεδίο της γερμανικής συνεργασίας με την Κίνα «διευρύνεται».