Κοπεγχάγη: Στις συμπληγάδες των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων το κλίμα

Βέβαια η αποτυχία της συνόδου στην Κοπεγχάγη ήταν εδώ και πολύ καιρό προδιαγεγραμμένη, καθώς το διεθνοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα βρήκε στην περίπτωση των κλιματικών αλλαγών μία καλή αφορμή για διέξοδο απ' την κρίση που το ίδιο δημιούργησε προωθώντας «πράσινες μπίζνες» και τεχνολογίες παραγωγής ενέργειας από φυσικές Ανανεώσιμες Πηγές...Ωστόσο, οι πράσινες μπίζνες του διεθνοποιημένου μεγάλου κεφαλαίου προωθούνται με γνώμονα τα συμφέροντα των καπιταλιστών και όχι βεβαίως των λαών - κυρίως αναπτυσσόμενων χωρών - που πλήττονται και περισσότερο απ' το φαινόμενο του «θερμοκηπίου». Γι' αυτό και στην Κοπεγχάγη δεν ήταν εφικτή η κατάληξη μίας ουσιαστικής συμφωνίας περιορισμού των δυσμενών επιπτώσεων απ' τις κλιματικές αλλαγές στις αναπτυσσόμενες χώρες, αρκετές εκ των οποίων (ιδιαίτερα σε Λατινική Αμερική και Αφρική) αντέδρασαν έντονα είτε απέχοντας απ' τις υποτιθέμενες «διαπραγματεύσεις», είτε αρνούμενες να υπογράψουν το λεγόμενο «Σύμφωνο της Κοπεγχάγης». Οπως είχε πει χαρακτηριστικά ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες μιλώντας απ' το βήμα του ομιλητή στη σύνοδο του ΟΗΕ της Κοπεγχάγης, εάν το κλίμα ήταν τράπεζα τότε σίγουρα οι πλούσιες χώρες θα είχαν σπεύσει να το σώσουν. Eπειδή όμως περιβάλλον και κέρδος δε συμβαδίζουν, το ναυάγιο στην Κοπεγχάγη ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο...

Σε γενικές γραμμές, η «πολιτική διακήρυξη» του υποτιθέμενου «Συμφώνου της Κοπεγχάγης» περιλαμβάνει στα βασικά της σημεία:

• Τη λεκτική συνεργασία «όλων» των χωρών για τη μείωση των αερίων του θερμοκηπίου με δεδομένες τις επιστημονικές προειδοποιήσεις για την ανάγκη διατήρησης της ανόδου της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη κάτω των δύο βαθμών Κελσίου.
• Την υποβολή έκθεσης απ' τις αναπτυσσόμενες χώρες κάθε δύο χρόνια σχετικά με τα αποτελέσματα της εθελοντικής δράσης τους για μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, τα οποία θα υπόκεινται σε διεθνείς «αναλύσεις και διαβουλεύσεις» (όχι έλεγχο....).
• Οι πλουσιότερες χώρες «δεσμεύτηκαν» ότι θα χρηματοδοτούν ετησίως και ως το 2012 με 10 δισ. δολάρια ένα ταμείο ανακούφισης των αναπτυσσόμενων χωρών, θέτοντας στόχο την αύξηση της χρηματοδότησης σε 100 δισ. δολάρια από το 2012 ως το 2020.

Απ' το κείμενο, που ουσιαστικά συμφωνήθηκε απ' τους ηγέτες ΗΠΑ, Κίνας, Ινδίας, Βραζιλίας, Νότιας Αφρικής και την ΕΕ, δεν υπάρχει σαφής αναφορά στην ανάγκη μείωσης κατά 50% των αερίων του θερμοκηπίου ως το 2050 από όλες τις χώρες - πλούσιες και αναπτυσσόμενες. Ούτε βεβαίως αναφέρεται ξεκάθαρα σαφής στόχος για το πότε και πώς θα μειωθούν τα αέρια του θερμοκηπίου...

Το πιθανότερο είναι λοιπόν ότι οι διαφορές ανάμεσα στις πλούσιες και τις αναπτυσσόμενες χώρες θα συνεχιστούν και στις επόμενες συνόδους του ΟΗΕ για τις κλιματικές αλλαγές που έχουν προγραμματιστεί για εντός του 2010 στη Βόννη και στο Μεξικό. Μέχρι τότε, το διεθνοποιημένο κεφάλαιο θα συνεχίζει να ασκεί πιέσεις σε μικρότερες και φτωχότερες χώρες για «πράσινους φόρους» και «πράσινες μπίζνες», ενώ παράλληλα θα παζαρεύει την προώθηση «νέων καθαρών τεχνολογιών» που μπορεί να μην βρωμίζουν με περισσότερους ρύπους την ατμόσφαιρα αλλά θα στερούν απ' τους λαούς βασικά εργασιακά δικαιώματα και ελευθερίες (στο όνομα εννοείται της κρίσης...).

Οσο, λοιπόν, το περιβάλλον και το κλίμα παραμένει στα χέρια ληστρικών πολυεθνικών και έρμαιο της ανάπτυξης που προσφέρει το καπιταλιστικό σύστημα, οι λαοί δεν θα έχουν τίποτε καλό να αναμένουν. Ούτε απ' την Κοπεγχάγη, ούτε σε έναν χρόνο απ' το Μεξικό. Η λύση θα αρχίσει να διαφαίνεται όταν οι ίδιοι οι λαοί αναλάβουν πρωτοβουλίες για πολιτικές που θα προστατεύουν πραγματικά το περιβάλλον και τα ταξικά τους συμφέροντα...

Οπως σημείωνε χαρακτηριστικά σε σχετική ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου του ΚΚΕ: «Η διέξοδος προϋποθέτει την κατάργηση της άναρχης καπιταλιστικής ανάπτυξης και της εμπορευματοποίησης της γης, του αέρα, του νερού. Βρίσκεται σε ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, στο σοσιαλισμό, που θα συμβάλει στην εξισορρόπηση της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση και στη γενικότερη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών».