Με ένα ακόμα νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ διαιωνίζει και επιχειρεί να νομιμοποιήσει το άθλιο καθεστώς της «ευελφάλειας» που κατακρεουργεί τα εργατικά δικαιώματα. Παρά την προπαγάνδα και τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης, και με το νομοσχέδιο που κατατέθηκε προχτές βράδυ στη Βουλή, όλες οι μορφές «ευελιξίας» στην αγορά εργασίας αφήνονται να «ανθίσουν» προς μεγάλη ικανοποίηση του μεγάλου κεφαλαίου.

Η ίδια η κατάθεση του νομοσχεδίου αναδεικνύει ότι βασική προτεραιότητα των κυβερνήσεων του κεφαλαίου είναι να κυριαρχήσουν οι ελαστικές μορφές απασχόλησης και να καταργηθεί η σταθερή και με πλήρη δικαιώματα εργασία. Το ν/σ διατηρεί και ουσιαστικά ενισχύονται:

• Η «ενοικίαση» εργαζομένων μέσω των Επιχειρήσεων Προσωρινής Απασχόλησης (ΕΠΑ), η αθλιότητα δηλαδή οι εργάτες να ενοικιάζονται σαν αντικείμενα, προκειμένου οι επιχειρήσεις να αποσπούν μεγαλύτερο κέρδος. Σήμερα υπολογίζονται σε πάνω από 100.000 οι εργάτες και εργάτριες που πωλούνται σε άλλες εταιρείες απ' αυτές που προσλαμβάνονται και γίνονται θύματα της πιο σκληρής εκμετάλλευσης.
• Η εργασία με «μπλοκάκι» που εξασφαλίζει στην εργοδοσία φτηνό εργατικό δυναμικό, χωρίς δώρα, επιδόματα, πολυετίες κ.λπ.
• Η διαθεσιμότητα, με την οποία οι επιχειρήσεις μπορούν να προχωρούν σε μείωση των ημερών εργασίας, ανάλογα με τις ανάγκες τους και τον κύκλο της παραγωγής τους. Το όπλο αυτό, ειδικά σε περιόδους κρίσης όπως αυτή που περνάμε, είναι μια από τις κλασικές μεθόδους, το κεφάλαιο να μετακυλίει τις συνέπειες της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων.
• Η εκ περιτροπής εργασία, με την οποία η εργοδοσία μπορεί να απειλεί με απόλυση τον εργάτη και να του επιβάλλει μειωμένη απασχόληση κατά τη διάρκεια του ημερολογιακού έτους ή μιας συγκεκριμένης περιόδου.
• Η διευθέτηση του χρόνου εργασίας που στην πράξη σημαίνει την κατάργηση του σταθερού ημερήσιου χρόνου του 8ωρου ή 7ωρου. Το όπλο αυτό στα χέρια των επιχειρήσεων επιτρέπει την προσαρμογή των ωραρίων εργασίας στις ανάγκες της επιχείρησης και μετατρέπει τον εργάτη σε μια «μηχανή» που λειτουργεί σύμφωνα με τις επιταγές της.
• Η μερική απασχόληση, μια διαδεδομένη μορφή υποαπασχόλησης που λειτουργεί πάντα προς όφελος του εργοδότη και ανάλογα με τις «τρύπες» που θέλει να καλύπτει στην επιχείρησή του.

Ολα τα παραπάνω συμπυκνώνουν το σύγχρονο εργασιακό Μεσαίωνα που θεσμοθετήθηκε την τελευταία 20ετία από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που οδήγησαν σε υποβάθμιση της θέσης του εργάτη και στη μείωση του εργατικού εισοδήματος, ενώ στον αντίποδα εξασφάλισαν και συνεχίζουν να εγγυώνται την απρόσκοπτη κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου. Η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει ότι με το νομοσχέδιο κάνει ένα λίφτινγκ στο καθεστώς αυτό και μιλά για «βελτίωση» της κατάστασης. Ωστόσο, μόνη πραγματική βελτίωση για τη ζωή των εργατών δεν εξασφαλίζεται χωρίς διασφάλιση σταθερής εργασίας για όλους με πλήρη δικαιώματα.

Ρόλο και μάλιστα αποφασιστικό στη διαμόρφωση του αντεργατικού οπλοστασίου έπαιξε τα προηγούμενα χρόνια η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, που συνέδραμε τις κυβερνήσεις και σε κρίσιμες περιόδους στάθηκε δίπλα τους. Το ίδιο συνεχίζει να κάνει και τώρα, αφού αποδέχεται όλο το καθεστώς της ευελιξίας, δε ζητά και δεν παλεύει για την κατάργησή του. Απ' αυτήν την άποψη είναι χαρακτηριστική η θέση της και στο ζήτημα των «εργολαβιών», μορφή απασχόλησης που έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις και στην κυριολεξία τσακίζει τις ζωές των εργατών και εργατριών που αναγκάζονται να εργάζονται σε αυτές. Πρόσφατα, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, με επιστολή της προς τον υπουργό Εργασίας, καταθέτει μια σειρά προτάσεις για τη διαμόρφωση του νομοθετικού πλαισίου για τις εργολαβίες και ζητά συνάντηση μαζί του. Ενα πράγμα δε ζητά η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, την κατάργηση αυτού του αίσχους. Σχολιάζοντας τις προτάσεις της ΓΣΕΕ που απέστειλε προς τον υπουργό, η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ σημειώνει:

«Η κατάθεση "προτάσεων" της ΓΣΕΕ για τη "ρύθμιση των θεμάτων που αφορούν τις εργολαβίες" αποτελεί ένα καλό στήριγμα των βάρβαρων εργασιακών σχέσεων. Προτείνει, επί της ουσίας, τη διά νόμου και ντε φάκτο αποδοχή αυτού του άθλιου εργασιακού καθεστώτος. Στα πλαίσια των προτάσεών της ισχυρίζεται ότι η μέχρι τώρα "μείωση του κόστους εργασίας δεν έχει φέρει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα", συμφωνώντας με αυτόν τον τρόπο με το καθεστώς, αρκεί ο "πελάτης", δηλαδή οι μεγάλες επιχειρήσεις, οι δημόσιες υπηρεσίες, να πληρώνουν λιγότερα, μεγιστοποιώντας τα κέρδη και τα οφέλη τους. Στηρίζει ένα καθεστώς, όπου αποτυπώνεται η αποθέωση της ανταγωνιστικότητας, δηλαδή το ανελέητο κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους, η μέγκενη όλων των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

Η θέση της αρνείται το δικαίωμα της μόνιμης σταθερής δουλειάς, αφού οι εργολαβίες διαχρονικά χρησιμοποιούνται ως όχημα για τη μείωση θέσεων εργασίας, τη σύνθλιψη δικαιωμάτων. Σε άλλο σημείο της πρότασης λέει να μπει πλαφόν χαμηλής τιμής, με βάση το άθροισμα των υλικών που απαιτούνται και των ημερομισθίων, για μια συγκεκριμένη εργασία. Κοροϊδεύει και εμπαίζει τους εργαζόμενους, λέγοντάς τους ότι άμα βγάζει πολλά ο εργοδότης, δε θα τους τσαλαπατά τις όποιες κατακτήσεις έχουν απομείνει.

Οι εργολαβίες αποτελούν μια εύφορη κοιλάδα κερδών για το μεγάλο κεφάλαιο, αφού πραγματοποιείται τμήμα αναγκαίων εργασιών και υπηρεσιών στα πλαίσια μιας παραγωγικής διαδικασίας με πολύ λιγότερη μισθολογική δαπάνη. Κατά συνέπεια, παραχωρούν σε διάφορους "γύπες" το περιθώριο να ληστεύουν την εργατική τάξη στα πλαίσια του ανταγωνισμού. Μια ματιά μόνο στην κρατούσα κατάσταση στις εργολαβίες εκφράζει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο το εφιαλτικό τοπίο για ωράρια, μισθούς, ασφαλιστικά δικαιώματα κ.λπ. Η τρομοκρατία, δε, οργιάζει. Η κατάσταση αυτή ή καταργείται και ανατρέπεται, ή συντηρείται και συνεχίζει να σμπαραλιάζει την ψυχή και το σώμα της εργατικής τάξης.

Η ηγεσία της ΓΣΕΕ νομιμοποιεί στις λαϊκές συνειδήσεις τα κολαστήρια των εργολαβιών. Καλλιεργεί αυταπάτες ότι με ταξική συνεννόηση και κάποιες ψευτορρυθμίσεις όλα διορθώνονται. Η ευθύνη τους για το υπερεκμεταλλευτικό καθεστώς των εργολαβιών είναι τεράστια».