Διαδήλωση εργαζομένων ενάντια στη μερική απασχόληση

Το νομοσχέδιο προβλέπει την κατάρτιση προγραμματικών συμβάσεων μεταξύ δημοσίων υπηρεσιών, ΟΤΑ Α' και Β' βαθμού και Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου «με νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, που έχουν ως αντικείμενο την παροχή υπηρεσιών κοινωνικού χαρακτήρα σε εθνικό ή τοπικό επίπεδο». Αυτοί οι ιδιωτικοί φορείς θα απασχολούν προσωπικό αποκλειστικά μερικής απασχόλησης με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, διάρκειας μέχρι 24 μηνών. Ετσι, αντικαθίστανται οι μόνιμες θέσεις, πλήρους και σταθερής απασχόλησης στο Δημόσιο - και μάλιστα στον τομέα των κοινωνικών υπηρεσιών - από θέσεις μερικής απασχόλησης που θα συνδυάζονται με την εφαρμογή του μέτρου για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, καθώς ένας μερικώς απασχολούμενος θα δουλεύει την ημέρα όσες ώρες καθορίσει ο εργοδότης του, αρκεί αυτές να μην υπερβαίνουν τις «είκοσι ώρες εβδομαδιαίως».

Ενας από τους στόχους που εξυπηρετεί αυτό το νομοσχέδιο είναι το μοίρασμα μιας θέσης εργασίας στο Δημόσιο που καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες, σε δύο και τρεις μερικώς απασχολούμενους, οι οποίοι δε θα μπορούν ποτέ να εγείρουν δικαίωμα μονιμοποίησης στο Δημόσιο, αλλά ούτε συμβάσεις αορίστου χρόνου στις ιδιωτικές εταιρίες που θα εργάζονται. Με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνεται μια διαρκής ανακύκλωση εργαζομένων - ανέργων, ώστε να εμφανίζεται πλασματική μείωση της ανεργίας και να αμβλύνονται οι οξυμένες κοινωνικές αντιδράσεις.

Ταυτόχρονα, το νομοσχέδιο εγκαθιδρύει μηχανισμούς που επιτρέπουν στην εκάστοτε κυβέρνηση να εξαγοράζει τις συνειδήσεις των εργαζομένων ή να τους εξαναγκάζει σε υποταγή. Ενας από τους τρόπους, για να το πετύχει αυτό είναι η δυνατότητα να ανανεώνεται η 24μηνη σύμβαση μετά το πέρας δύο μηνών από τη λήξη της, κάτι που αναγκάζει τον εργαζόμενο, προκειμένου να το επιτύχει να «σκύψει το κεφάλι» στις εκάστοτε κυβερνητικές και εργοδοτικές επιλογές. Ο μηχανισμός αυτός ενισχύεται ακόμα περισσότερο από την πρόβλεψη του νομοσχεδίου να αλλάζουν τα κριτήρια πρόσληψης, αλλά και να διαφοροποιούνται από τον ένα ιδιωτικό φορέα στον άλλο καθώς και να μεταβάλλονται τα ποσοστά πρόσληψης από συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες (μακροχρόνια άνεργοι, γυναίκες, νέοι κ.ά.) με υπουργικές αποφάσεις. Πρόκειται για πλήρη εξάρτηση των εργαζομένων από την αυθαιρεσία των κυβερνώντων, που θα μπορούν να καθορίζουν τα κριτήρια πρόσληψης και να διαμορφώνουν τα ποσοστά αναλόγως το πολιτικό ή άλλο όφελος που θα υπολογίζουν ότι θα έχουν από τις κοινωνικές ομάδες στις οποίες θα απευθύνονται.

Τέλος, δεδομένου ότι το μεγαλύτερο μέρος του νομοσχεδίου θα εφαρμοστεί το χρόνο των εκλογών, δηλαδή το 2004, είναι φανερή η πρόθεση της κυβέρνησης να το αξιοποιήσει, προκειμένου να εμπορευτεί το δικαίωμα του άνεργου στην εργασία με αντάλλαγμα την ψήφο του, ποδοπατώντας κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Ενας άλλος εξίσου σημαντικός στόχος του νομοσχεδίου είναι η εμπορευματοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών και, μάλιστα, με προοπτική τη μεταφορά του κόστους τους σε αυτούς που τις απολαμβάνουν, δηλαδή στους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους.

Οπως γίνεται καθαρό, στο νομοσχέδιο, οι ιδιωτικοί φορείς θα προσφέρουν υπηρεσίες που θα καλύπτουν στοιχειώδεις κοινωνικές ανάγκες όπως: «Κατ' οίκον κοινωνικής μέριμνας και φροντίδας, φύλαξης σχολικών κτιρίων, οδικής ασφάλειας μαθητών, κοινωνικής ενσωμάτωσης μεταναστών, έκτακτων αναγκών πολιτικής προστασίας, μαζικής άθλησης....», και άλλα.

Αν και στη συνέντευξη Τύπου για το νομοσχέδιο ο υπουργός Εσωτερικών επισήμανε ότι αυτοί οι ιδιωτικοί φορείς μπορεί να είναι αναπτυξιακές εταιρίες Τοπικής Αυτοδιοίκησης ή μια από τις εταιρίες του ΟΑΕΔ, τίποτα δεν αποκλείει την εμπλοκή ιδιωτών επιχειρηματιών που θα κερδοσκοπούν σε βάρος των εργαζομένων που θα απασχολούν και θα απομυζούν τα προβλεπόμενα κονδύλια από την ΕΕ και τον κρατικό προϋπολογισμό (δηλαδή, λεφτά των εργαζομένων). Αυτό επιβεβαίωσε και ο υφυπουργός Εσωτερικών Στ. Μπένος. Συγκεκριμένα σε συνέντευξή του στο ραδιόφωνο του «Flash» ανέφερε ότι «οποιοσδήποτε μπορεί να δημιουργήσει» αυτές τις εταιρίες, ενώ στη διαπίστωση του δημοσιογράφου ότι αυτές μπορούν να «κερδοσκοπούν σε βάρος αυτών στους οποίους εξασφαλίζουν θέση και εργασία» συμφώνησε και ισχυρίστηκε ότι θα γίνει προσπάθεια τέτοια ζητήματα να λυθούν μέσα από το νόμο. Επομένως, πρόκειται για έναν επιχειρηματικό τομέα που θα δρα με τους νόμους της καπιταλιστικής αγοράς.

Ομως, από την άλλη, είναι γνωστό ότι οι χρηματοδοτήσεις προγραμμάτων από κοινοτικά κονδύλια ή άλλους πόρους έχουν περιορισμένο χρονικό ορίζοντα. Αυτό σε συνδυασμό με την εμπειρία που προκύπτει από τη λειτουργία αντίστοιχων προγραμμάτων σε Ευρώπη και Ελλάδα δείχνουν την τάση για να αποκτήσουν αυτές οι υπηρεσίες ανταποδοτικό χαρακτήρα. Με άλλα λόγια, οι ιδιωτικοί φορείς που θα εμπλέκονται σε αυτή τη διαδικασία θα μετακυλίσουν το κόστος των κοινωνικών υπηρεσιών που προσφέρουν στις πλάτες αυτών που τις απολαμβάνουν. Και, μάλιστα, προκειμένου να αντεπεξέλθουν στον ανταγωνισμό θα επιδιώξουν να φτηνύνουν τις παρεχόμενες υπηρεσίες, δηλαδή να υποβαθμίσουν δραστικά την ποιότητά τους σε συνδυασμό με τη φθηνή εργατική δύναμη που θα χρησιμοποιούν.

Ουσιαστικά, δεν είναι τίποτα άλλο, για την περίφημη «κοινωνική οικονομία», δηλαδή μια καλά σχεδιασμένη προσπάθεια κυβέρνησης, ΕΕ και μεγάλου κεφαλαίου να μεταφέρουν το οικονομικό βάρος βασικών κοινωνικών αγαθών στους ίδιους τους εργαζόμενους και ταυτόχρονα να εισάγουν ως κύριο πρότυπο της απασχόλησης τις ευέλικτες μορφές εργασίας.

ΜΠΟΡΕΙ να 'χουν περάσει από τότε 62 χρόνια αλλά εκείνη η Κυριακή - 22 Ιούνη 1941 - μένει πάντα μια πύρινη εγγραφή στη μνήμη μας. Η Αθήνα, που ζούσε τους πρώτους μήνες της χιτλεροφασιστικής κατοχής ψιθυριστά μάθαινε, πως ο Χίτλερ είχε χτυπήσει ξαφνικά κι ύπουλα τη Σοβιετική Ενωση. Ηταν η μέρα, που έμπαινε σε κίνηση και εφαρμογή το πολεμικό σχέδιο με την ονομασία «Μπαρμπαρόσα».

Η ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ορδή, που από τα βαθιά χαράματα χτυπούσε σ' ένα γιγάντιο μέτωπο τη Σοβιετική Ενωση δεν ήταν βέβαια ένας κάποιος συνηθισμένος στρατός, κι ούτε έκαναν ένα από τους παλιούς γνώριμους πολέμους. Κάθε βήμα τους σκορπούσαν ολούθε τον όλεθρο.

ΕΙΝΑΙ αποκαλυπτική διαταγή του γερμανικού επιτελείου στους στρατιώτες του ανατολικού μετώπου που έλεγε: «... Δεν έχεις καρδιά, ούτε νεύρα. Δε χρειάζονται αυτά στον πόλεμο. Πνίξε μέσα σου κάθε ευσπλαχνία και κάθε συμπόνια...» Και ολοκληρώνοντας το πρόσταγμα του θανάτου πρόσθετε: «... Σκότωνε κάθε Ρώσο, κάθε Σοβιετικό. Μη διστάζεις κι αν έχεις μπροστά σου γέρο, γυναίκα ή αγόρι... Εσύ πάντα σκότωνε...».

ΠΙΚΡΕΣ κι αφάνταστα δύσκολες οι πρώτες βδομάδες της ξέφρενης γερμανικής επίθεσης. Τόσο ο αιφνιδιασμός αλλά κι η υπεροχή σε έμψυχο και άψυχο υλικό επέτρεψαν στους Γερμανούς να 'χουν προσωρινά πλεονεκτήματα και να εισχωρήσουν βαθιά απειλώντας νευραλγικά, σπουδαία κέντρα της Σοβιετικής Ενωσης. Ο Κόκκινος Στρατός, όπως ομολογούν οι ίδιοι οι Γερμανοί από την πρώτη - πρώτη ώρα, που άρχισε η επίθεση, πολέμησε με ηρωισμό, όμως, ο λογαριασμός που είχαν κάνει πως κι εκεί θα 'χαν ακόμη έναν εύκολο, γρήγορο στρατιωτικό περίπατο (όπως και στις άλλες χώρες) έπεσε έξω. Ο αρχηγός του επιτελείου τους, ο Φραντς Χάντλερ γράφει στο ημερολόγιό του πως «... Οι αναφορές απ' όλο το μέτωπο επιβεβαιώνουν ότι οι Ρώσοι παντού συνεχίζουν τη μάχη μέχρι τον τελευταίο στρατιώτη...».

ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΖΩ αποσπασματικά ένα κείμενο του Ηλία Ερενμπουργκ του μεγάλου συγγραφέα και δημοσιογράφου, μια αναφορά στα σοβιετικά νιάτα, που ξαφνικά από τα όνειρα που έκαναν για τη ζωή και τη δημιουργία βρίσκονταν μπροστά στη φρίκη του πολέμου. «Τη μέρα, που οι χιτλερικοί χτυπούσαν την πατρίδα μας - γράφει ο Ερενμπουργκ, στις 22 Ιούνη 1941 - στα σχολειά μας γίνονταν εξετάσεις. Οι έφηβοι έβγαιναν στη ζωή και γι' αυτούς η ζωή ήταν πια ο πόλεμος. Οι νεαροί κι οι κοπέλες που ονειρεύονταν να γίνουν μηχανικοί, αστρονόμοι, καλλιτέχνες έγιναν τανκίστες, αεροπόροι, παρτιζάνοι. Είναι η γενιά της θρυλικής Ζώγιας που από το ραδιόφωνο είχαμε πρωτακούσει την ηρωική ιστορία της παρτιζάνας, που σε μια επιχείρηση θα πέσει στα χέρια των χιτλερικών και που ύστερα από άγριο βασανισμό, με το σκοινί της κρεμάλας στην πλατεία του χωριού της θα βροντοφωνάξει στους συγχωριανούς της: «Γεια σας σύντροφοι. Μη φοβάστε να πολεμήσετε. Ο Στάλιν είναι μαζί μας...».

ΑΠΟ τη μακρινή εκείνη Κυριακή, εδώ και 62 χρόνια σκυφτοί πάνω στο ραδιόφωνο, στα θρανία της Αντίστασης της ΕΠΟΝ, αμέτρητες μέρες και νύχτες αφουγκραζόμαστε την τιτανομαχία της πανανθρώπινης ελπίδας. Από κείνη τη μέρα, εκείνη την Κυριακή, κοντά μας κι η φωνή που θα 'δινε κουράγιο σ' όλους τους λαούς του κόσμου που πολεμούσαν το χιτλεροφασισμό: «ΜΙΛΑΕΙ Η ΜΟΣΧΑ ΠΑΡΛΑ ΜΟΣΚΑ! ΓΚΑΒΑΡΙΤ ΜΑΣΚΒΑ! Ηταν εκείνη τη μέρα που ο λοχίας Γκρεγκόροφ θα ξεκινούσε με την κόκκινη σημαία για να τη στήσει στον τρούλο του Ράιχσταγκ. Είναι η πύρινη εγγραφή στη μνήμη καθώς άρχιζε η τιτανομαχία του Κόκκινου Στρατού. Που χρειάστηκε 1.418 μέρες για να συντριφτεί η πιο ισχυρή στον καπιταλιστικό κόσμο στρατιωτική μηχανή, η χιτλερική Βέρμαχτ. Ο μεγάλος πατριωτικός πόλεμος αποτελούσε κύριο συστατικό μέρος του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου ενώ το σοβιετο-γερμανικό μέτωπο ήταν το κύριο μέτωπο εκείνου του πολέμου. Σ' αυτό το μέτωπο πριν απ' όλα κρίθηκε η τύχη όχι μόνο του σοβιετικού λαού, αλλά και η τύχη ολόκληρης της ανθρωπότητας. Δεν ξεχνιέται, δεν ξεγράφεται, αλλά και δεν ξαναγράφεται η μεγάλη αυτή ιστορία, κληρονομιά πανανθρώπινης ελπίδας που μας έδωσε η μεγάλη χώρα του Λένιν.