Στις 12 Δεκέμβρη η εργατική τάξη της χώρας μας έδωσε μια μεγάλη μάχη με επιτυχία. Αναμετρήθηκε με την αντιλαϊκή πολιτική, τη στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου και των κομμάτων του. Εδειξε τη δύναμή της και πρόβαλε τις απαιτήσεις της. Σε αυτή την αναμέτρηση καθοριστικός ήταν ο ρόλος των ταξικών δυνάμεων. Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο αναδείχτηκε σε πλατύ πόλο συσπείρωσης. Με τη δράση του και το διεκδικητικό του πλαίσιο στη γραμμή της αντεπίθεσης, στέκεται συνεπής εκφραστής των συμφερόντων των εργαζομένων, δίνει προοπτική και αισιοδοξία στην πάλη τους.

Ομως η αποφασιστική σύγκρουση είναι μπροστά. Και θα ξετυλιχτεί σε δύο βασικά μέτωπα. Στην Κοινωνική Ασφάλιση και στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, καθώς φέτος αναμένεται να υπογραφεί νέα Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και πολλές κλαδικές συμβάσεις, που θα καθορίσουν το ύψος των μισθών και των ημερομισθίων, αλλά και συνολικά των εργασιακών σχέσεων.

Τα δύο αυτά μέτωπα εκ των πραγμάτων είναι αλληλένδετα. Το ύψος των μισθών και των ημερομισθίων, η υποαπασχόληση, η μερική απασχόληση δεν επιδρούν άμεσα μόνο στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Καθορίζουν ταυτόχρονα και το ύψος των συντάξεων. Επιδρούν επίσης και στην οικονομική κατάσταση των Ταμείων και των εσόδων τους. Γιατί κάθε ένα ευρώ αύξηση στο μεροκάματο του εργάτη, σημαίνει συν 20 λεπτά στο Ταμείο του, αλλά και ανάλογη αύξηση στη σύνταξή του, ειδικά γι' αυτούς που βρίσκονται κοντά στην έξοδό τους από την εργασία.

Γι' αυτό οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ δεν έχουν ευθύνη μόνο γιατί κατά καιρούς αποδέχτηκαν ή ανέχτηκαν τους αντιασφαλιστικούς νόμους, αλλά και γιατί αποδεχόμενοι και υπογράφοντας συμβάσεις μιζέριας γνώριζαν και γνωρίζουν ότι αυτή τους η συναίνεση καταδικάζει χιλιάδες συνταξιούχους. Οταν αποδέχτηκαν και αποδέχονται τη μερική απασχόληση, τα τρίωρα και τα τετράωρα, γνωρίζουν πολύ καλά ότι χιλιάδες εργαζόμενοι σε αυτό το καθεστώς, όχι μόνο φυτοζωούν, αλλά θα ζήσουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας και στα γεράματά τους. Οταν αποδέχεσαι σήμερα ο κατώτερος μισθός να είναι στα 657 ευρώ και ο μέσος μισθός μεικτά να διαμορφώνεται γύρω στα 1.100 ευρώ, δεν είναι περίεργο που το 70% των συνταξιούχων του ΙΚΑ λαμβάνουν σύνταξη κάτω από τα 600 ευρώ. Ακόμα και καμία δυσμενής αλλαγή να μην επέλθει στον τρόπο υπολογισμού των συντάξεων, είναι βέβαιο ότι χωρίς ριζικές αυξήσεις στους μισθούς και στα μεροκάματα, καμία βελτίωση δεν πρόκειται να δούμε στις συντάξεις. Κανένας συνταξιούχος - στο μέλλον - δεν πρόκειται να ξεκολλήσει από το βούρκο της μιζέριας.

Να, γιατί το σύνθημα των ταξικών δυνάμεων «να πληρώσει η εργοδοσία» δεν αφορά μόνο στη λεηλασία των ταμείων που έγινε προς όφελός της. Αφορά και στην αύξηση των μισθών και ημερομισθίων, αφορά στην κατάργηση της υποαπασχόλησης και της μερικής απασχόλησης, που σημαίνει αυτόματα μεγαλύτερα έσοδα για τα Ταμεία, καλύτερες συντάξεις για τους ασφαλισμένους.

Η περίπτωση του ΙΚΑ απ' αυτή την άποψη είναι εξόχως χαρακτηριστική. Σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του Οργανισμού, για το 2008 οι εισφορές των εργαζομένων (και αυτές που εμφανίζονται ως εργοδοτική συμμετοχή) για την κύρια σύνταξη ανέρχονται στα 7,6 δισεκατομμύρια ευρώ. Ετσι μια αύξηση στο σημερινό μέσο μισθό κατά 30% θα είχε σαν αποτέλεσμα το ΙΚΑ να προσθέσει στο ταμείο του ακόμα 2,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Ενα ποσό δηλαδή που ξεπερνάει την κρατική χρηματοδότηση του ΙΚΑ για το 2008 που θα ανέλθει στα 2,4 δισ. ευρώ.

Αξίζει επίσης να σημειώσουμε ότι τα 7,6 δισ. ευρώ εισφορών που θα καταβληθούν στο ΙΚΑ και αντιστοιχούν στα σημερινά επίπεδα μισθών, προϋπολογίζονται όχι σε καθεστώς πλήρους απασχόλησης. Ετσι το ΙΚΑ υπολογίζει ότι οι 800.000 περίπου ασφαλισμένοι στα ΒΑΕ θα εργαστούν μόλις 212 ημέρες το χρόνο, ενώ οι περίπου 1.300.000 εργαζόμενοι στην απλή ασφάλιση του ΙΚΑ θα εργαστούν 262 ημέρες. Και οι δύο κατηγορίες δε θα εργαστούν 300 ημέρες το χρόνο. Αυτό δείχνει ότι τα έσοδα του ΙΚΑ θα ήταν ακόμα περισσότερα, αν στην αγορά εργασίας δεν είχε επιβληθεί το καθεστώς της υποαπασχόλησης με τα τρίωρα και τα δίωρα. Σύμφωνα μάλιστα με στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, το 2006 περίπου 260.000 μισθωτοί εργάζονταν μέχρι 14 ώρες την εβδομάδα, ενώ άλλες 280.000 από 15 έως 24 ώρες. Ετσι, σύμφωνα και με τη νομοθεσία, η συντριπτική πλειοψηφία απ' αυτούς δεν εξασφάλιζε ολόκληρο ένσημο. Με τον τρόπο αυτό εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, αν και μετέχουν στην παραγωγική διαδικασία, στερούνται όχι μόνο στοιχειώδους εισοδήματος, αλλά και πλήρους ασφάλισης. Να, γιατί οι 2.128.000 ασφαλισμένοι του ΙΚΑ κατά μέσο όρο ασφαλίζονται με πολύ λιγότερες ημέρες ασφάλισης από τις 300 ημέρες που είναι οι εργάσιμες.

Τα στοιχεία αυτά επιβεβαιώνουν επίσης ότι με το καθεστώς της «ευελιξίας» και της υποαπασχόλησης που έχει επιβάλει το μεγάλο κεφάλαιο, γιατί αυτό βολεύει τις επιχειρήσεις, βάλλεται ευθέως η Κοινωνική Ασφάλιση, περιορίζονται τα έσοδα των ταμείων, αλλά και αναγκαστικά μειώνονται οι συντάξεις των ασφαλισμένων. Και όσο αυτό το καθεστώς δεν ανατρέπεται υπέρ της σταθερούς και πλήρους απασχόλησης, ούτε τα Ταμεία θα δουν προκοπή, ούτε οι ασφαλισμένοι άσπρη ημέρα. Οποιος λοιπόν αφήνει στο απυρόβλητο την κατάσταση που έχει επιβληθεί στην αγορά εργασίας, όποιος δεν παλεύει σήμερα για ριζική αύξηση μισθών στο ύψος των αναγκών - που το ΠΑΜΕ το ορίζει στα 1.400 ευρώ κατώτερο μισθό - αντικειμενικά καταδικάζει τα Ταμεία στο μαρασμό και τους συνταξιούχους στη μιζέρια. Πέρα, βέβαια, από την ευθύνη που έχουν οι κυβερνήσεις για τα αντιασφαλιστικά νομοθετήματα, αλλά και την πάγια πολιτική της λιτότητας που έχουν επιβάλει και στον τομέα των συντάξεων.