Την άποψη του ΚΚΕ για τις συναντήσεις και τη σημασία τους διατύπωσε την πρώτη μέρα της διήμερης συνάντησης η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, κεντρικά σημεία από την οποία παραθέτουμε παρακάτω (ολόκληρη η παρέμβαση δημοσιεύτηκε στο φύλλο της Παρασκευής). Μέσα από την παρέμβαση αυτή ξεκαθάρισε ότι το ΚΚΕ, σεβόμενο την αυτοτέλεια του κάθε κόμματος, σταθερά και με επιμονή προωθεί και στηρίζει κάθε προσπάθεια που συμβάλλει στην ενότητα, στο συντονισμό και στην κοινή δράση του κομμουνιστικού κινήματος, κάθε πρωτοβουλία που έχει στόχο την ανάπτυξη ενός μαχητικού, πλατιού και μαζικού αντιιμπεριαλιστικού και αντιμονοπωλιακού κινήματος κατά της επιθετικότητας και της βαρβαρότητας του ιμπεριαλισμού, για την αντιμετώπιση της πολιτικής του και τη δημιουργία των προϋποθέσεων για την ειρηνική ανάπτυξη των λαών, την κοινωνική δικαιοσύνη και το σοσιαλισμό.

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ ξεκίνησε την παρέμβασή της αναφερόμενη στο κίνημα κατά του πολέμου που αναπτύχθηκε το προηγούμενο διάστημα. Σημείωσε χαρακτηριστικά:

«Κατά την εκτίμησή μας τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα βρέθηκαν πολύ καλύτερα προετοιμασμένα στο να αντιμετωπίσουν την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και να δραστηριοποιηθούν έντονα κατά του νέου άδικου ιμπεριαλιστικού πολέμου ενάντια στο λαό του Ιράκ, τόσο πριν το ξέσπασμά του, κατά τη διάρκειά του, όσο και μετά.

Η ανάπτυξη αυτού του κινήματος κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου δεν είναι ευθύγραμμη και μέσα στους κόλπους του αναπτύσσονται και δυνάμεις με διαφορετικές πολιτικές απόψεις και αντιλήψεις, και μάλιστα δυνάμεις που δεν κρύβουν την εχθρότητά τους προς τους κομμουνιστές και την κοσμοθεωρία τους».

Και συνέχισε σημειώνοντας: «Στην προηγούμενη Διεθνή Συνάντηση, από την πλευρά μας είχαμε επισημάνει τις προσπάθειες που γίνονταν από μια σειρά δυνάμεις να αποκλείονται γενικά από συναντήσεις και κινητοποιήσεις τα κόμματα και πιο ειδικά τα κομμουνιστικά, ή να μπαίνουν εμπόδια, ώστε οι κομμουνιστές να βάλουν νερό στο κρασί τους και να μην εκθέτουν το σύνολο των σκοπών τους στον αγώνα κατά του καπιταλισμού και του ιμπεριαλιστικού συστήματος, στην αναγκαιότητα του σοσιαλισμού. Επισημαίναμε, επίσης, την προσπάθεια αντικατάστασης των αναφορών στον ιμπεριαλισμό και στο ιμπεριαλιστικό σύστημα με αναφορές στην "παγκοσμιοποίηση" από μια αταξική θεώρηση ή σε αναφορές στον μονοπολισμό και στον ηγεμονισμό των ΗΠΑ, σαν θέσεις που υποτιμούσαν σκόπιμα ή παραγνώριζαν τη συνευθύνη των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και διακρατικών ενώσεων. Την προσπάθεια υιοθέτησης, επίσης, μιας σειράς θέσεων και διεκδικήσεων που στην ουσία προσπαθούν να δώσουν ένα "πιο ανθρώπινο πρόσωπο" στο απάνθρωπο σύστημα της εκμετάλλευσης».

Αναφορικά με τα συνθήματα για τον προσανατολισμό αυτού του λεγόμενου κινήματος κατά της «παγκοσμιοποίησης» υπογράμμισε: «Μια σειρά οργανώσεις που εκφράζονται από το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ πρόβαλλαν το σύνθημα "ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός". Στη γενικότητά του μπορεί να ακούγεται ωραίο, αλλά ποιος άλλος κόσμος είναι πράγματι εφικτός; Ενας ωραιοποιημένος καπιταλισμός που τροφοδοτεί με αυταπάτες μια μερίδα νεολαίας και εργαζομένων που συμμετείχαν κάτω από αυτό το σύνθημα στις διαδηλώσεις, ή πράγματι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, ο σοσιαλισμός; Σύνθημα που ανοίγει την προοπτική των διεκδικήσεων συγκεκριμένα;

Το ίδιο ισχύει για το σύνθημα "ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη". Πώς θα πάνε οι άνθρωποι πάνω από τα καπιταλιστικά κέρδη, όταν διαιωνίζεται η εκμετάλλευσή τους που αποφέρει κέρδη και υπερκέρδη στον καπιταλιστή; Και ακόμα: Οι άνθρωποι γενικά πάνω απ' τα κέρδη; Και ο καπιταλιστής δηλαδή; Ενα σύνθημα συγκάλυψης, στην ουσία, της ταξικής εκμεταλλευτικής κοινωνίας».

Σχετικά με τις αντιθέσεις που εκδηλώθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου ενάντια στο Ιράκ η Αλ. Παπαρήγα τόνισε: «Ηταν ενδοϊμπεριαλιστικές και δεν είχαν καμιά σχέση με μια συνεπή πολιτική υπεράσπισης της ειρήνης, ούτε με την υπεράσπιση του ρόλου του ΟΗΕ και των κανόνων του διεθνούς δικαίου. Αντί της πολεμικής επέμβασης που ήθελαν οι ΗΠΑ-Βρετανία και Αυστραλία, της ανατροπής του καθεστώτος και της αναμόρφωσης του Ιράκ σύμφωνα με τα συμφέροντά τους, οι Γαλλία, Γερμανία και Ρωσία υποστήριζαν έναν διεθνή έλεγχο του Ιράκ υπό τον ΟΗΕ χωρίς καθεστωτική αλλαγή, γιατί αυτό απαιτούσαν τα συμφέροντά τους και η κατοχύρωσή τους.

Τι πιο αποκαλυπτικό για τη φύση και το χαρακτήρα της ΕΕ από την προθυμία της να δεχτεί όλα τα αιτήματα του κ. Μπους και να υπογράψουν από κοινού τη δυνατότητα έκδοσης κρατουμένων ή υπόπτων στις ΗΠΑ, ακόμα και αν στη χώρα τους έχουν υποστεί ποινή ή και ακόμα έχουν κριθεί αθώοι. Το πιο σοβαρό είναι πως η ΕΕ δέχτηκε πρόθυμα ότι από κοινού με τις ΗΠΑ μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη στρατιωτική βία, όταν τα λεγόμενα διπλωματικά μέσα δεν υλοποιούνται με βάση τα συμφέροντα της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων.

Οι αντιθέσεις αυτές θα μπορούσαν, παρ' όλα αυτά, να αξιοποιηθούν από το κίνημα κατά του πολέμου, για να πιεστούν όλες οι κυβερνήσεις και στην Ευρώπη οι κυβερνήσεις των χωρών-μελών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, ώστε να μη συμμετέχουν με κανέναν τρόπο στις πολεμικές επιχειρήσεις. Να μην επιτρέψουν να χρησιμοποιηθεί το έδαφός τους και οι στρατιωτικές βάσεις στη χώρα τους κλπ.».

Θέτοντας το ερώτημα ποια πρέπει να είναι η στάση των κομμουνιστών στο παγκόσμιο κίνημα σταχυολόγησε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ:

«Μέσα από τους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών συνεχίζεται το μοίρασμα του κόσμου. Τη μερίδα του λέοντος εξακολουθεί να την παίρνει μέχρι στιγμής ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Νέοι πόλεμοι ετοιμάζονται.

Ο δρόμος, λοιπόν, θα είναι μακρύς. Και η αποτελεσματικότητα της παρέμβασης αυτού του κινήματος θα κριθεί, τόσο από τη σύνθεσή του όσο και από τον προσανατολισμό του. Βλέπουμε ότι το κίνημα αυτό αναπτύσσεται από τη συνειδητοποίηση της ανάγκης να προβληθεί μια ισχυρή αντίσταση στην επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού. Είναι ένα κίνημα που πάει να μορφοποιηθεί με κάποια αντιπολεμικά, αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά, συνολικά είναι ένα κίνημα που θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε σαν ένα κίνημα αντίστασης στη σημερινή κατάσταση πραγμάτων.

Σταθερός στόχος πρέπει να είναι μέσα σ' αυτό το ανερχόμενο διεθνές κίνημα το δυνάμωμα των αντιιμπεριαλιστικών, αντιμονοπωλιακών, δημοκρατικών χαρακτηριστικών του, που να αμφισβητεί το σημερινό σύστημα και να πατά γερά στα κινήματα που αναπτύσσονται σε εθνικό επίπεδο και τα οποία αποτελούν και τον κύριο τροφοδότη του.

Διαφορετικά, πολύ φοβούμαστε ότι θα ενσωματωθεί και θα αφομοιωθεί από τις δυνάμεις εκείνες που μπαίνουν σ' αυτό το κίνημα με καιροσκοπισμό, για να το ρυμουλκήσουν προς άλλες κατευθύνσεις».

«Το ζήτημα της διακριτής παρουσίας των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, συνέχισε σε άλλο σημείο, είναι αναγκαίο να αναδειχτεί γιατί δεν είναι πάντα εύκολο από το εθνικό επίπεδο να πάμε σε περιφερειακή και σε παγκόσμια κοινή δράση. Τόσο σαν συντονισμός και κοινή δράση των κομμάτων μας, όσο και σαν συντονισμός και κοινή δράση ευρύτερων δημοκρατικών αντιμονοπωλιακών αντιιμπεριαλιστικών πατριωτικών δυνάμεων.

Από την πείρα που έχει συσσωρευτεί, και την πιο πρόσφατη, επισημαίνουμε τους προβληματισμούς που υπάρχουν ότι χρειάζονται συναντήσεις σε περιφερειακό επίπεδο και κατά ήπειρο, καθώς και κατά ομάδες κινημάτων. Θα μπορούσαμε να δουλέψουμε προς αυτή την κατεύθυνση πιο δραστήρια και πιο συλλογικά, επεξεργαζόμενοι προτάσεις που θα έχουν στόχο:

α) Συναντήσεις Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων κατά περιφέρεια, όπου θα εξετάζονται πιο εξειδικευμένα ζητήματα.

β) Συναντήσεις των κομμάτων μας μπροστά σε μεγάλα διεθνή γεγονότα, αξιοποιώντας την πείρα που αποκτήθηκε το προηγούμενο διάστημα (όπως συνάντηση ΚΚ στο Μοντεβίδεο πριν το Φόρουμ του Πόρτο Αλέγκρε και άλλες...).

γ) Επιδίωξη ευρύτερων συναντήσεων με αντιιμπεριαλιστικές, αντιμονοπωλιακές δυνάμεις κατά περιφέρεια».