Σήμερα πραγματοποιούνται στη Γερμανία οι πολυαναμενόμενες ομοσπονδιακές εκλογές που θα αναδείξουν τον νέο διαχειριστή του συστήματος. Η προεκλογική «διαπάλη» ήταν ακριβώς αυτό: ποιος θα φανεί καλύτερος κουμανταδόρος των συμφερόντων του γερμανικού κεφαλαίου που θεωρείται η «ατμομηχανή» της ιμπεριαλιστικής διακρατικής Ενωσης, της ΕΕ. Το αποτέλεσμα των εκλογών από διάφορες αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις εμφανίζεται ως σημείο καμπή, που θα κρίνει και το μέλλον της Ενωσης, της Ευρωζώνης, και για τους εγχώριους «καλλιεργήτες» προσδοκιών (δηλαδή όλους πλην ΚΚΕ) και το ...μέλλον της Ελλάδας, σε σχέση με το κρατικό χρέος και τα παζάρια που θα γίνουν. Λένε: Αν «χάσει η Μέρκελ και οι χριστιανοδημοκράτες, ή υποχρεωθεί να πάει σε μεγάλο συνασπισμό με τους σοσιαλδημοκράτες του Στάινμπρουκ θα χαλαρώσει λίγο η αυστηρή λιτοτήτα». «Οι σοσιαλδημοκράτες ή το οπορτουνιστικό κόμμα της Αριστερας (Λίνκε)», που παρακαλάει για συνεργασία με αυτούς, «μπορούν να πιέσουν για κάποια φιλολαϊκά μέτρα». Αυτές οι ...ελπίδες και προσδοκίες δεν έχουν καμία απολύτως βάση, όπως δεν είχαν και οι αντίστοιχες με τη νίκη του «σοσιαλιστή» Ολάντ στη Γαλλία, που στην χώρα μας ο ΣΥΡΙΖΑ είχε βγει στα κεραμίδια ...για τον «άνεμο αλλαγής στην Ευρώπη».

Το σίγουρο είναι ότι το γερμανικό κεφάλαιο θα συνεχίσει την προσπάθεια να εκμεταλλευτεί την κρίση, καθώς και να αποφύγει να επιβαρυνθεί από τη ζημιά σε βάρος των ανταγωνιστών του που προκαλείται από την καταστροφή κεφαλαίων στην Ευρωζώνη και σε χώρες που βρίσκονται σε πορεία ελεγχόμενης χρεοκοπίας, όπως η Ελλάδα, που ήταν και ένα από τα βασικά ζητήματα της όποιας προεκλογικής αντιπαράθεσης. Το «γερμανικό θαύμα» που στήθηκε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες και με τη συνδρομή των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσίων που συνέβαλαν στο να υποταχθούν οι εργαζόμενοι, είναι καλή παρακαταθήκη, που συμφωνούν ουσιαστικά στρατηγικά όλα τα κόμματα, και το λεγόμενο ευρωσκεπτικιστικό κόμμα, που διεκδικούν να μπουν στη γερμανική ομοσπονδιακή Βουλή.

Αυτό όμως το καπιταλιστικό «θαύμα» έχει πολύ συγκεκριμένες συνέπειες για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Ποιες είναι αυτές:

• 16 εκατομμύρια άνθρωποι, το 1/5 του πληθυσμού των 81 εκατομμυρίων, ζουν στα όρια της φτώχειας ή κάτω από αυτά.
• Οι περικοπές των κρατικών δαπανών σε Παιδεία, Υγεία και κοινωνικές υπηρεσίες, η όλο και μεγαλύτερη συμμετοχή των οικογενειών στις δαπάνες αυτές σε συνδυασμό με τις υψηλές τιμές των ενοικίων και της Ενέργειας συμπιέζουν το λαϊκό εισόδημα.
• Ο αριθμός των «ενοικιαζόμενων» εργαζομένων τριπλασιάστηκε στα 10 τελευταία χρόνια κι έφτασε σχεδόν το 1 εκατομμύριο. 7,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι στα λεγόμενα «μίνι - τζομπς» μερική απασχόληση, πληρώνονται με μισθούς κάτω των 400 ευρώ το μήνα. Με τη μερική απασχόληση και τη «μαθητεία» των νέων, η επίσημη ανεργία εμφανίζεται σε χαμηλά επίπεδα.
• Εκθεση του Γερμανικού Ινστιτούτου Εργασίας αναφέρει για το διάστημα 2007-12 ότι το 10% των πλούσιων Γερμανών κατέχει πάνω από το 53% του συνολικού πλούτου της χώρας, ενώ το 50% των φτωχότερων Γερμανών μοιράζεται το 1%.

Δηλαδή, και στη Γερμανία, το κεφάλαιο, και όχι μόνο στο ...υποβαθμισμένο νότο, όπως αρέσκονται να λένε οι διάφοροι οπορτουνιστές διαχειριστές τύπου ΣΥΡΙΖΑ, τσακίζει τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα, για να βγει το ίδιο με λιγότερες απώλειες από τη βαθιά καπιταλιστική κρίση. Αυτή είναι η ουσία των εκλογών που δεν πρόκειται να βγει στην επιφάνεια, όταν η προσοχή θα πέφτει στα ιστογράμματα και τα ποσοστά που θα πλημμυρίσουν τις τηλεοπτικές οθόνες με τα exit poll και τα ποσοστά το βράδυ της Κυριακής.

Χάπια για πάσα «νόσο» από καπιταλιστική βαρβαρότητα στις σύγχρονες εργασιακές σχέσεις προωθούν τα μονοπώλια παραπλανώντας τους εργαζόμενους με «αυξημένη» απόδοση στην εργασία και αντιμετώπιση του άγχους

Τα χαπάκια της «ευτυχίας» και «αύξησης της παραγωγικότητας» υποτίθεται πως είναι ένας τρόπος «διεξόδου» καταπιεσμένων εργαζομένων από μία γενικευμένη κρίση αξιών, ανατροπών, ανασφάλειας. Στην ουσία, όμως, δεν είναι παρά μία ακόμη ευκαιρία πλουτισμού για τους φαρμακοβιομήχανους και τους κεφαλαιοκράτες αλλά και μία μεγάλη παγίδα ψευδαίσθησης για εργαζόμενους και άνεργους που αφήνονται να πιστέψουν σε δήθεν φαρμακευτικές εύκολες «λύσεις» ΣΟΒΑΡΩΝ προβλημάτων που μπορούν να λυθούν μόνον με αγώνα, πάλη μέσα από τα σωματεία, κλιμάκωση της διεκδίκησης σε όλα τα επίπεδα και ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

Σε κάθε περίπτωση, η πρόσφατη συνταρακτική παραδοχή του επικεφαλής του μεγαλύτερου γερμανικού οργανισμού Υγείας και Ασφάλισης ΑΟΚ, Ούε Ντεχ, στην εφημερίδα «Ντι Βελτ» πως αυξήθηκαν έως και 400% οι πωλήσεις αντικαταθλιπτικών, διεγερτικών και άλλων σκευασμάτων γνωστών σαν «Βιάγκρα της εργασίας», επαναφέρει στο προσκήνιο ένα ζήτημα γνωστό σε ψυχιάτρους και εργασιολόγους που αναδύεται κάθε τόσο στην επιφάνεια με ιδιαίτερη ένταση την τελευταία 20ετία, ιδιαίτερα μετά την έναρξη έντασης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης το 2008: Τη χρήση φαρμάκων με στόχο την αύξηση της απόδοσης στην εργασία ή την αντιμετώπιση του άγχους, τα οποία, βεβαίως, δεν είναι εντελώς «αθώα», ούτε ακίνδυνα. Περιέχουν αμφεταμίνες, σπιντ, μεθυλφενιδάτη (ουσία που χρησιμοποιείται στην παρασκευή του φαρμάκου «Ritalin» που σχετίζεται με την αντιμετώπιση της υπερκινητικότητας σε παιδιά ή της ελλειμματικής προσοχής σε εφήβους) και πολύ συχνά, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, συνταγογραφούνται είτε μετά από επίμονη απαίτηση του «ασθενούς» - πελάτη, είτε με σχετική ευκολία από μη ειδικευμένους γιατρούς (ένα μέρος των οποίων εξαγοράζεται με διάφορους τρόπους από τα λόμπι των φαρμακοβιομηχάνων).

Ο Αμερικανός Δρ. Ρίτσαρντ Λίπιν που θεωρείται ένας από τους εμπειρότερους ειδικούς της Φαρμακευτικής και της Ιατρικής στους χώρους Εργασίας και Περιβάλλοντος, από τη σχολή Δημόσιας Υγείας πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια, χαρακτηρίζει «τεράστιο και εντεινόμενο πρόβλημα» αυτό της συνταγογράφησης των ψυχοφαρμάκων σε εργαζόμενους με στόχο την αύξηση της απόδοσης, της «καταπολέμησης» της «κατάθλιψης» ή υπερβολικού άγχους εξαιτίας αυξημένου φόρτου δουλειάς ή λόγω φόβου απόλυσης. Ο Λίπιν σημείωνε πρόσφατα, μεταξύ άλλων, σε συνέντευξή του στην ηλεκτρονική επιθεώρηση «medicationsense.com» τα ακόλουθα ενδιαφέροντα δεδομένα:

• Το 70% των 47.000.000 Αμερικανών (δηλαδή κάπου 33.000.000) που πάσχουν από κατάθλιψη είναι εργαζόμενοι.
• Η κατάθλιψη εργαζομένων «κοστίζει» στους εργοδότες πάνω από 44 δισ. δολάρια ετησίως σε χαμένο παραγωγικό χρόνο και άλλα 17 δισ. δολάρια από χαμένες μέρες εργασίας λόγω ασθενείας.
• Η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ψυχικής Υγείας εκτιμά ότι οι ψυχικές, νευρολογικές και συμπεριφορικές διαταραχές αυξάνονται τόσο ραγδαία ώστε προβλέπεται πως θα ξεπεράσουν ως το 2020 μάστιγες όπως το AIDS, τα θύματα από τροχαία δυστυχήματα, τις καρδιαγγειακές και άλλες ασθένειες που είναι από τις πρώτες αιτίες θανάτου εργαζομένων.
• Η αύξηση της χρήσης αντικαταθλιπτικών φαρμάκων, ιδίως του «Prozac», από εργαζόμενους είναι εκρηκτική την τελευταία 15ετία, του φαρμάκου «Ιnderal» που κανονικά χρησιμοποιείται για την αντιμετώπιση της ταχυκαρδίας αλλά συχνά χρησιμοποιείται καταχρηστικά για τη μείωση του άγχους από εργαζόμενους που δουλεύουν σε περιβάλλοντα με έντονο ανταγωνισμό ή των χαπιών «Adderall» που είθισται να αντιμετωπίζουν το σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής σε παιδιά και εφήβους αλλά χρησιμοποιούνται από το (τουλάχιστον...) 20% των φοιτητών σε ΗΠΑ, Γερμανία, άλλες ευρωπαϊκές αλλά και ασιατικές χώρες για την αύξηση της συγκέντρωσης και της απόδοσης σε απαιτητικές εξετάσεις...
• Μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες στις ΗΠΑ πριν τρία χρόνια δαπάνησαν πάνω από 2,6 δισ. δολάρια μόνον για την άμεση διαφήμιση και κατανάλωση αντικαταθλιπτικών...
• Δημοσίευμα των «Τάιμς» της Ν. Υόρκης (26/8/13) κατέγραφε αύξηση των αντικαταθλιπτικών την τελευταία 20ετία και πως τα καταναλώνει ένας στους 10 Αμερικανούς (και δη οι εργαζόμενες άνω των 40 ετών).
• Μελέτη που δημοσιεύτηκε τον περασμένο Απρίλη στην επιθεώρηση «Ψυχοθεραπείας και Ψυχοσωματικής» διαπιστώνει ότι τα 2/3 ενός δείγματος 5.000 ασθενών που είχαν διαγνωστεί με κατάθλιψη μέσα στο τελευταίο 12μηνο δεν έφεραν ούτε καν τα βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα της νόσου...
• Στο πεδίο προώθησης των αντικαταθλιπτικών και άλλων «Βιάγκρα της εργασίας» είναι μεγάλοι ασφαλιστικοί όμιλοι που πρόθυμα καλύπτουν το φθηνότερο κόστος των επίμαχων χαπιών αντί της ακριβότερης και πιο χρονοβόρας ψυχοθεραπείας, ψυχολογικής συμβουλευτικής...

Ο Δρ. Λίπιν παρατηρώντας τις ραγδαίες αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις μέσα στις τελευταίες δεκαετίες στις ΗΠΑ, σημειώνει επιπλέον πως ο μέσος εργασιακός χρόνος εργαζόμενων ζευγαριών αυξήθηκε ετησίως κατά περίπου 700 ώρες, δηλαδή κατά 17,5 βδομάδες πλέον ενός πλήρους ωραρίου.

Εντούτοις, η πλάστιγγα από την εντατικοποίηση της εργασίας και αύξησης της παραγωγικότητας (μεταξύ άλλων και λόγω της τεχνολογικής προόδου) δε γέρνει υπέρ των Αμερικανών εργαζόμενων.

Εκτιμάται ότι μέσα στην τελευταία 10ετία πάνω από το 26% των Αμερικανών δεν πήγε ούτε μία μέρα διακοπές, ενώ έχει καταγραφεί πως ο μέσος όρος συνομιλίας και «ελεύθερου χρόνου» ανάμεσα σε ένα ζευγάρι εργαζομένων τη μέρα δεν ξεπερνά τα 12 λεπτά τη μέρα(!).

Επιπροσθέτως, οι «πιο χαρούμενοι», πιο «παραγωγικοί» ή «πιο χαλαροί» εργαζόμενοι είναι μία υπόθεση προσωρινή με μακροπρόθεσμα επίπονες επιπτώσεις. Τα «θετικά» αποτελέσματα θεωρούνται προσωρινά καθώς ανάλογα με τα αντικαταθλιπτικά και άλλα φαρμακευτικά σκευάσματα που χρησιμοποιούνται από τους αγχωμένους εργαζόμενους κάποια εξ αυτών προκαλούν εθισμό και άλλες αρνητικές παρενέργειες, όπως εξάντληση, κόπωση, αδυναμία συγκέντρωσης, ζάλη, διαταραχές στη συμπεριφορά...