«Απρόοπτες συναντήσεις» τιτλοφορείται η ατομική έκθεση ζωγραφικής του Πέτρου Ζουμπουλάκη, που παρουσιάζει (έως 15/12) η γκαλερί «ΑRTFORUM TSATSIS PROJECT» (Τσιμισκή 113, Θεσσαλονίκη). Αυτή η δημιουργία του Ζουμπουλάκη είναι μια πρωτότυπη εικαστική «συνάντηση» ανθρώπων των Τεχνών (Ελλήνων και ξένων) και εποχών (παλιότερων και σημερινών).

Ο γνωστός και από τα καυστικά έργα του - πανό για πολλές αγωνιστικές κινητοποιήσεις του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών, από σειρά έργων του ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Παλαιστίνη), σ' αυτή τη σειρά πινάκων, φαντάστηκε «συνευρέσεις» των Παπαδιαμάντη, Καβάφη, Μ. Μερκούρη, Γούντυ Αλλεν, Σεφέρη, Φρόιντ, Καζαντζάκη, Γκρέκο. Λογοτέχνες, ζωγράφοι, διανοητές «διαλέγονται» μέσα από δίπτυχα πορτρέτα. Με υπαινικτικό χιούμορ, συγκίνηση, αλλά και νοσταλγία τα πορτρέτα αυτά δίνουν μια διαφορετική προσέγγιση της προσωπικότητας των προσώπων.

Γι' αυτή τη σειρά έργων του, ο Πέτρος Ζουμπουλάκης εξομολογείται: «Η "κουζίνα" της ζωγραφικής μ' ενδιέφερε πάντοτε και πάντοτε "έπαιζα" με τα διάφορα υλικά της (...). Στις σπουδές μου στη Σχολή Καλών Τεχνών, στα πλαίσια κάποιας υποτροφίας για τη μελέτη της βυζαντινής και μεταβυζαντινής ζωγραφικής, έμαθα να φτιάχνω τις προετοιμασίες. Δημιουργούσα τις κατάλληλες επιφάνειες (απομίμηση τοίχου) για να ζωγραφίσω τις εικόνες ή τα μοτίβα που μελετούσα σε ναούς και μονές.

Αυτό σαν τεχνική με ακολούθησε σε όλα τα στάδια της δουλειάς μου. Κατά την επταετία και πριν με έζωσαν οι πολιτικο-κοινωνικοί μου προβληματισμοί (πάντα με διακατείχαν), καθώς η περιρρέουσα ατμόσφαιρα απαιτούσε ενεργό στράτευση. Στα Εξάρχεια, όπου ανέκαθεν χτυπάει δυνατά ο σφυγμός της Αθήνας (και ήταν το εργαστήρι μου) τα ξαναείδα εν υπαίθρω, δηλαδή στους εξωτερικούς τοίχους, όλα αυτά, και έγιναν το ιδανικό πλαίσιο και φόντο για να εκφράσω αυτούς τους προβληματισμούς μου.

Ο τοίχος έχει τη δική του ιστορία κυριολεκτικά, το φορτίο του από μνήμες, αλλά και με νέα μοτίβα τώρα: ρεκλάμες, αφίσες σχισμένες, συνθήματα πολιτικά, αναρχικά, αθλητικά, ακόμη και θρησκευτικά, με σπρέι, γκράφιτι, λερώματα, καλώδια, ρωγμές, σωλήνες που τραυματίζουν τους σοβάδες, η σκόνη που ζυμώνεται με τη βροχή και το καυσαέριο. Αν απομόνωνες ένα κομμάτι ήταν τέλειος ζωγραφικός πίνακας, με μοντέρνα αισθητική και ταυτόχρονα πολιτικό σχόλιο.

Μου 'ρχονταν στο νου τα λόγια του Ντα Βίντσι, περιγράφοντας κάποιους τοίχους της Φλωρεντίας: "βλέπω σ' αυτούς (τους τοίχους) φανταστικά τοπία, ονειρικές συνθέσεις, σκηνές μαχών, βουνά και σύννεφα", ή κάπως έτσι.

Οι τοίχοι μου, λοιπόν, τη δεκαετία 60-70, ένα μοτίβο παλιό και πώς αυτό μπορεί να ξαναχρησιμοποιηθεί και να λειτουργήσει. Το πλούτισα (;) με νέα θέματα πιο εμφανή και συγκεκριμένα. Τα εικονιζόμενα πρόσωπα σηματοδοτούν από μόνα τους την πορεία της ζωής τους. Πρόκειται για προσωπικότητες που θαυμάζω και που κάποιες τις "ζευγάρωσα" αυθαίρετα, σαν να διαλέγονται σιωπηρά με μια δόση χιούμορ. Το στοιχείο του σκοτεινού ανοίγματος επανέρχεται, αντιστικτικά, με τον έντονα φωτισμένο τοίχο του πρώτου πλάνου. Σε κάποια απ' αυτά (τα ανοίγματα) προβάλλει μια μορφή σαν από μιαν άλλη διάσταση, από έναν άλλο κόσμο και χρόνο».

Για την έκθεση του Π. Ζουμπουλάκη, ο ιστορικός Τέχνης, Μάνος Στεφανίδης, μεταξύ άλλων γράφει: «Ο Ζουμπουλάκης προχωρά τολμηρά και σε μια σειρά απρόβλεπτων συνδυασμών, καθώς ζωγραφίζει διπλά πορτρέτα υποχρεώνοντας σε συνομιλίες λ.χ. του Γκρέκο με τον Καζαντζάκη, τον Γουόλτερ Ματάου με τον Βασίλη Αυλωνίτη, ή τον Φρόιντ με τον Γούντι Αλεν. Οι σχέσεις είναι προφανείς και το σχόλιο του ζωγράφου άκρως ευανάγνωστο. Οπως ευανάγνωστη, επίσης, είναι η πρόθεσή του να συνδυάσει το χτες με το σήμερα, το εντόπιο με το διεθνές, το σινεμά με το θέατρο, τη ζωγραφική με τη φωτογραφία, κ.λπ., καταδεικνύοντας πως τα ανόμοια εκπορεύονται από την ίδια μήτρα. Πρόκειται για δημιουργίες στοχασμού και της πείρας βγαλμένης από το χέρι ενός παλιού δασκάλου που παραμένει όμως νεανικός και απρόβλεπτος και πρόκειται για ζωγραφικές που ενσωματώνουν τη γνώση, τις φωτογραφίες του παλιού σινεμά και της θεατρικής αίσθησης του χώρου. Σαν το παλιό κρασί...».

Να σημειώσουμε ότι την έκθεση συνοδεύει εγκατάσταση, εμπνευσμένη από την κλασική φωτογραφία του Παπαδιαμάντη στη Δεξαμενή, στο Κολωνάκι, τραβηγμένη το 1906 από τον Παύλο Νιρβάνα.

Με ένα από τα διασημότερα μπαλέτα, τον «Καρυοθραύστη» του Τσαϊκόφσκι, ξεκινά στις 24 Νοέμβρη, η καλλιτεχνική περίοδος 2012 - 13 για το μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, στο θέατρο «Ολύμπια», σε χορογραφία του Ρενάτο Τζανέλλα και μουσική διεύθυνση των Γιάρι Χαιμαιλαίινεν και Γιώργου Βράνου.

Η συγκεκριμένη παραγωγή πρωτοπαρουσιάστηκε το 2000 στην Κρατική Οπερα της Βιέννης, σε χορογραφία Ρενάτο Τζανέλλα. Ο Τζανέλλα χορογράφησε φέτος εκ νέου τον Καρυοθραύστη ειδικά για το μπαλέτο της ΕΛΣ, σε μια εντυπωσιακή παραγωγή που θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Το θρυλικό μπαλέτο του Τσαϊκόφσκι, θα παρουσιαστεί μαζί με μέρος της μουσικής από την Εισαγωγή - Φαντασία Ρωμαίος και Ιουλιέτα, επίσης του Τσαϊκόφσκι. Στη νέα παραγωγή του Μπαλέτου της ΕΛΣ, η χορογραφία εστιάζει στο όνειρο της Κλάρας, που αποδεικνύεται μια δραματική διαδικασία ενηλικίωσης μέσα από την αγάπη και το φόβο. Τα εντυπωσιακά σκηνικά και τα κοστούμια της παραγωγής έχει σχεδιάσει ο διακεκριμένος σκηνογράφος Κριστόφ Κρέμερ.

Ο συνθέτης - Ρώσος Πιότρ Ιλιτς Τσαϊκόφσκι (1840-1893) υπήρξε ένας από τους δημοφιλέστερους συνθέτες του 19ου αιώνα. Συνέθεσε με την ίδια επιτυχία συμφωνίες, κοντσέρτα, όπερες, μουσική δωματίου και μουσική για τα μπαλέτα. Η λίμνη των κύκνων (1877), Η Ωραία κοιμωμένη (1890), Ο Καρυοθραύστης (1892), παραμένουν τα δημοφιλέστερα του ρεπερτορίου, χάρη στη συναισθηματική δύναμη και τη θεατρικότητα της μουσικής τους. Τα ίδια στοιχεία, που διέπουν συνολικά το δημιουργικό έργο του Τσαϊκόφσκι οδήγησαν επίσης αρκετούς χορογράφους να αξιοποιήσουν μουσική του συνθέτη δημιουργώντας νέα έργα. Ετσι, δεν είναι συμπτωματικό ότι το όνομα του συνθέτη έχει συνδεθεί με την τέχνη του χορού, ίσως περισσότερο από οποιουδήποτε άλλου συναδέλφου του.

Ο «Καρυοθραύστης», στην αρχική δίπρακτη μορφή του, σε χορογραφία του Λεφ Ιβάνοφ και λιμπρέτο του Μαριύς Πετιπά, για το οποίο συνέθεσε τη μουσική του ο Τσαϊκόφσκι, πρωτοπαρουσιάστηκε στο αυτοκρατορικό θέατρο Μαριίνσκι της Αγίας Πετρούπολης στις 18 Δεκεμβρίου 1892. Ηταν μέρος μιας βραδιάς που περιλάμβανε, επίσης, την μονόπρακτη όπερα Ιολάνθη του Τσαϊκόφσκι. Η αρχική υπόθεση βασίζεται στο διήγημα Ο καρυοθραύστης και ο βασιλιάς των ποντικιών του Ε.Τ.Α. Χόφμαν. Ακολούθησαν αρκετές χορογραφίες, ανάμεσα στις οποίες του Ζωρζ Μπαλανσίν (1954), του Γιούρι Γκριγκορόβιτς (1966), του Τζον Κράνκο την ίδια χρονιά, του Ρούντολφ Νουρέγεφ (1967) και του Τζον Νώυμαγερ (1971).

Στη μουσική διεύθυνση: Γιάρι Χαιμαιλαίινεν (24, 25, 30/11, 2, 7/12) και ο Γιώργος Βράνος (9, 21, 22, 23, 27, 28/12). Στην Διεύθυνση Παιδικής Χορωδίας: Μάτα Κατσούλη. Στους ρόλους Κλάρα - Μαρία - Πρίγκιπας Αλεξέι: Ευρυδίκη Ισαακίδου / Αλεξάντερ Νέσκωβ (24/11, 2, 21, 27/12). Μαρία Κουσουνή / Βαγγέλης Μπίκος (25/11, 7, 22, 28/12). Νατάσσα Σιούτα / Ιγκορ Σιάτζκο (30/11, 9, 23/12). Ντρόσελμαγερ: Ντανίλο Ζέκα (24/11, 2, 21, 27/12). Στράτος Παπανούσης (25/11, 7, 22, 28/12). Γιώργος Βαρβαριώτης (30/11, 9, 23/12). Νεράιδα του Βορρά: Αιμιλία Γάσπαρη (24/11, 2, 21, 27/12). Αλίνα Στεργιανού (25/11, 7, 22, 28/12). Χριστίνα Μακρίδου (30/11, 9, 23/12).