Και μόνο οι αντιδράσεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ είναι ενδεικτικές. Ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου εξέφρασε την ικανοποίησή του γιατί, όπως είπε, είναι μια πρωτοβουλία που «διαμορφώνει συνθήκες κοινωνικής συνεννόησης», ενώ ο Π. Παναγιωτόπουλος, ως εκπρόσωπος της ΝΔ, τη χαρακτήρισε ως «σημαντικό δείγμα της ωριμότητας και της σοβαρότητας των κοινωνικών εταίρων». Εννοείται ότι ανάλογη ικανοποίηση εξέφρασαν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι από τη σύμβαση της ντροπής, ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ και ΕΣΕΕ. Ενώ ο πρόεδρος της ΟΚΕ Χ. Πολυζωγόπουλος, πρώην πρόεδρος της ΓΣΕΕ και βαθύς «γνώστης» στην υπογραφή τέτοιων συμβάσεων, χαρακτήρισε τη σύμβαση «πράξη ευθύνης που λαμβάνει σοβαρά υπόψη της τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες της χώρας και της κοινωνίας». Ολοι τους έσπευσαν να αναπαράγουν τη συνταγή της «κοινωνικής ειρήνης», η οποία δήθεν ωφελεί και τους εκμεταλλευτές και τα θύματα που υφίστανται την εκμετάλλευση.

Ικανοποίηση όμως και μεγάλο θράσος δεν έδειξαν μόνο οι μεγαλοεργοδότες, τα κόμματα του κεφαλαίου και οι ποικιλώνυμοι φορείς του, ανάλογη ικανοποίηση εξέφρασε και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Βέβαια, εκ της θέσης της και του ρόλου της, το οπλοστάσιο των επιχειρημάτων ελαφρώς διαφοροποιήθηκε. Ετσι τα στελέχη της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ πλειοδότησαν υπέρ της Σύμβασης γιατί, όπως είπαν, «πήγαν κόντρα στη λογική του Μνημονίου...». Ενώ πούλησαν και ως επιτυχία τη «διασφάλιση» του 13ου και 14ου μισθού.

Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος, δε δίστασε να ισχυριστεί ότι έτσι «διατηρήσαμε και περισώσαμε το θεσμό των συλλογικών διαπραγματεύσεων». Οσο για τα ποσοστά των «αυξήσεων», υποστήριξε πως αυτά «αμφισβητούν το πνεύμα και το γράμμα του Μνημονίου... Είναι ένα φως σε αυτό το τούνελ...». Στο ίδιο πνεύμα και ο γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ, Ε. Μπουζούλας, ισχυρίστηκε ότι ακυρώνεται το «πάγωμα» που έχει επιβάλει το Μνημόνιο και μάλιστα προκαλεί «πολιτικό πλήγμα στην τρόικα».

Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ όχι μόνο δεν «έσωσε» τις συμβάσεις, αλλά τις καταβαράθρωσε. Εβαλε την υπογραφή της σε σύμβαση που μειώνει τους μισθούς, άρα η ίδια πρωτοστάτησε στην κατάργησή της. Γιατί αναρωτιέται κάποιος, ποιος άραγε ο ρόλος μιας σύμβασης που προβλέπει 0% αύξηση; Ποια η χρησιμότητα για τους εργάτες μιας σύμβασης με την οποία εθελοντικά το συνδικάτο δέχεται «αύξηση» με βάση τον πληθωρισμό άλλων χωρών - που σημειωτέον είναι πολύ χαμηλότερος από τον εγχώριο - και δε ζητάει ούτε καν τον πληθωρισμό στη χώρα που εργάζονται και διαβιούν οι εργάτες; Τι υπηρεσίες και σε ποιους προσφέρει ένα συνδικάτο όταν δε διεκδικεί καν την ικανοποίηση βασικών αναγκών των εργατών; Οι υπηρεσίες που προσέφερε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ δεν είναι προς τους εργάτες, αλλά στα αφεντικά και στην κυβέρνηση, την οποία εκτός των άλλων απάλλαξε και από το πολιτικό κόστος να το κάνει η ίδια με νομοθετική παρέμβαση.

Οσο για το ίδιο το ποσοστό των «αυξήσεων», δεν αντέχει σε καμιά σοβαρή συζήτηση, η Σύμβαση κάνει πράξη το μνημόνιο και μάλιστα το ενισχύει, αφού αυτό πλέον έχει φαρδιά πλατιά από κάτω την υπογραφή της ίδιας της ΓΣΕΕ.

Ας δούμε τώρα και το κατόρθωμα της «σωτηρίας» του 13ου και 14ου μισθού. Κατ' αρχήν, γι' αυτό το κατόρθωμα επιχαίρουν και οι ίδιοι εργοδότες. Αλλά αν έτσι έχουν τα πράγματα και όλοι οι «κοινωνικοί εταίροι» θέλουν πράγματι να αποδίδονται, τότε από ποιον κινδυνεύουν ο 13ος και 14ος μισθός; Και αν τελικά η κυβέρνηση είναι αυτή που τους επιβουλεύεται, τι εγγύηση υπάρχει ότι αυτό δε θα γίνει; Μήπως μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα προτάξει τα στήθη του ο ΣΕΒ; Εδώ η κοροϊδία είναι απροκάλυπτη. Το παραμύθι δεν έχει δράκο. Η υπόθεση με τον 13ο και 14ο μισθό δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ακόμα επικοινωνιακό παιχνίδι, για να εκβιασθούν οι εργαζόμενοι για τα χειρότερα που δήθεν απέφυγαν, για να περάσει η απροκάλυπτη μείωση των μισθών για τρία χρόνια.

Και η υπογραφή αυτής της επαίσχυντης Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης επιβεβαιώνει ότι η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έχει χαράξει σταθερή και μακροχρόνια στρατηγική. Και αυτή η στρατηγική, στυλοβάτης των συμφερόντων του κεφαλαίου δεν αλλάζει. Την περίοδο που η χώρα μας είχε «ανάπτυξη» και το ΑΕΠ έτρεχε με ρυθμούς πολλαπλάσιους ακόμα και από την ΕΕ, η ΓΣΕΕ υπέγραφε συμβάσεις των 77 λεπτών στο μεροκάματο, εξασφάλιζε γα τους βιομήχανους αμύθητα υπερκέρδη. Τότε, το ιδεολόγημα ήταν ότι σιγά σιγά και αφού η ανάπτυξη σταθεροποιηθεί, αφού ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα, οι εργαζόμενοι θα χαρούν και αυτοί τα αποτελέσματά της. Θα 'ρθει ο καιρός που οι μισθοί τους θα «συγκλίνουν» με τους ευρωπαϊκούς. Ηταν ο καιρός της σύγκλισης. Τώρα που η καπιταλιστική κρίση φούντωσε, αποκρύπτοντας ότι η κρίση είναι γέννημα της προηγούμενης καπιταλιστικής ανάπτυξης και της αύξησης της κερδοφορίας, αλλά και του συνολικού πλούτου των μονοπωλιακών ομίλων, η ΓΣΕΕ υπογράφει «αύξηση» των 20 λεπτών. Τώρα καλλιεργεί τη λογική του «μη χείρον βέλτιστον»... Συμμετέχει μαζί με τους εργοδότες σε αυτό τον απροκάλυπτο εκβιασμό. Ως κοινοί εκβιαστές και οι δύο απειλούν ότι οι εργάτες θα χάσουν τη δουλειά τους, θα αυξηθεί η ανεργία, αν διεκδικήσουν ουσιαστικές αυξήσεις.

Αναπαράγει δηλαδή η ΓΣΕΕ τον αστικό προπαγανδιστικό μύθο ότι για τις επιχειρήσεις που κλείνουν, για τη μείωση της ανταγωνιστικότητας φταίνε οι μισθοί. Γίνεται το φερέφωνο της εργοδοσίας μέσα στα εργοστάσια και στους χώρους δουλειάς. Αλλά η ΓΣΕΕ δε θέλει και δεν πρόκειται να δει ότι οι εργάτες δεν είναι κόστος, αλλά οι παραγωγοί του πλούτου που συσσωρεύεται δίπλα μας και που δεν εξαϋλώνεται ούτε με την καπιταλιστική κρίση. Αυτό όμως που δε θέλει να δει η ΓΣΕΕ, πρέπει να το δούνε οι εργάτες. Να το ανακαλύψουν μέσα στην ταξική πάλη, αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι οι αυξημένες δυσκολίες αναπαραγωγής του κεφαλαίου σε συνθήκες κρίσης, η αύξηση της ανεργίας, οι απολύσεις, σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να υποστείλουν τη σημαία του αγώνα. Το αντίθετο, η όξυνση των ταξικών αγώνων, η ενίσχυση της ταξικής γραμμής στο κίνημα, η ενίσχυση του ΠΑΜΕ γίνονται σήμερα ακόμα πιο αναγκαία και για την απόκρουση των συνεπειών στους εργάτες, τη σθεναρή αντίσταση στη χειροτέρευση της θέσης τους, αλλά και το κυριότερο: Μέσα και σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, τη δημιουργία προϋποθέσεων, το κίνημα να περάσει στην αντεπίθεση, η εργατική τάξη να βγει στο προσκήνιο, διεκδικώντας ό,τι της ανήκει.

Σ' αυτή την κατεύθυνση οι ταξικές δυνάμεις ήδη εντείνουν την οργάνωση της μάχης για τις κλαδικές ΣΣΕ. Η θύελλα αντιδράσεων και καταγγελιών της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, που ξεσήκωσε η νέα ΕΓΣΣΕ, συνοδεύτηκε και από καθαρές δηλώσεις: «Εμείς δεν υπογράψαμε τη συμφωνία της ντροπής, δε σκύβουμε το κεφάλι μπροστά στα αφεντικά. Δε δεχόμαστε καμία μείωση μισθών, καμία απόλυση. Διεκδικούμε μισθούς και δουλειές με κριτήριο τις ανάγκες της εργατικής τάξης... Εμείς επιμένουμε: Ούτε βήμα πίσω από την απαίτησή μας, την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία που τη δημιούργησε», δηλώνουν ήδη ταξικά συνδικάτα, Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες σε όλη τη χώρα. Ηδη, προγραμματίζονται αγωνιστικές πρωτοβουλίες σε μια σειρά κλάδους, συσκέψεις, εξορμήσεις, παρεμβάσεις μες σε τόπους δουλειάς κλπ., με στόχο οι ίδιοι οι εργάτες να πάρουν το λόγο και να αναλάβουν ευθύνη στη μάχη για ικανοποιητικά μεροκάματα. Στην πρώτη γραμμή, οι ταξικές Ομοσπονδίες καλούνται να ενισχύσουν την ενιαία και ταξικά προσανατολισμένη δράση των εργατών σε κάθε κλάδο, δράση που ταυτόχρονα θα οικοδομεί δεσμούς ταξικής ενότητας ολόκληρης της εργατικής τάξης. Δεκάδες είναι οι ανακοινώσεις καταδίκης της σύμβασης που τσακίζει το εργατικό εισόδημα, σε συνδυασμό με κάλεσμα αγώνα για κλαδικές συμβάσεις που να δίνουν ικανοποιητικές αυξήσεις με βάση την αναγκαιότητα κάλυψης των αναγκών της εργατικής οικογένειας.

Ετσι, η Ομοσπονδία Μισθωτών Τύπου και Χάρτου καλεί την επόμενη Πέμπτη 22 Ιούλη, σε κινητοποίηση στα γραφεία του ΣΕΒ. Το αγωνιστικό ραντεβού έχει οριστεί στις 7 μ.μ., στην πλατεία Κλαυθμώνος. Οπως επισημαίνουν και άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις «μπροστά μας έχουμε τώρα τη μάχη για υπογραφή ικανοποιητικών συλλογικών συμβάσεων, μια μάχη που θα είναι ακόμα πιο δύσκολη μετά την κατάπτυστη υπογραφή της ΕΓΣΣΕ και το τριετές πάγωμα μισθών και ημερομισθίων, όμως δε θα συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι μπορεί να σκύψουμε το κεφάλι στις ορέξεις της καπιταλιστικής εργοδοσίας».

Με την υπογραφή της πλειοψηφίας οι βιομήχανοι και οι μεγαλοεργοδότες εξασφάλισαν:

• Το 2010, πάγωμα των μεροκάματων και των μισθών για ολόκληρο το έτος. Αύξηση, δηλαδή, 0% στα μεροκάματα και στους μισθούς του 2009!
• Το 2011, πάγωμα για το πρώτο εξάμηνο του έτους και «αύξηση» στο ύψος του πληθωρισμού της ευρωζώνης μόνο για το δεύτερο εξάμηνο.
• Το 2012, πάγωμα των μισθών το πρώτο εξάμηνο στο ύψος που έχουν διαμορφωθεί στο τέλος του 2011 και «αύξηση» σύμφωνα με τον πληθωρισμό της ευρωζώνης για το δεύτερο εξάμηνο του έτους.

Τα παραπάνω, με δεδομένο ότι ο πληθωρισμός της Ευρωζώνης το 2010 θα ανέλθει στο 1,5% και το 2011 στο 1,7% (εκτιμήσεις Γιούροστατ), υπολογιζόμενα στον κατώτερο μισθό και στο κατώτερο μεροκάματο που ισχύουν σήμερα, θα οδηγήσουν σε μείωση των μισθών αφού η αύξηση στο μεροκάματο θα είναι περίπου 19 λεπτά τη μέρα το 2011 και σε 23 λεπτά το 2012! Φέτος στην τσέπη των εργαζομένων δε θα μπει ούτε ένα λεπτό αύξηση. Ετσι ο κατώτερος μισθός θα παραμείνει παγωμένος στα 739,56 ευρώ μεικτά μέχρι το τέλος του Ιούνη του 2011, τον Ιούλη θα διαμορφωθεί στα 750,65 ευρώ μεικτά και τον Ιούλη του 2012 στα 763,41 ευρώ μεικτά! Αντίστοιχα το κατώτερο μεροκάματο θα παραμείνει παγωμένο μέχρι τον Ιούνη του 2011, τον Ιούλη θα διαμορφωθεί στα 33,54 ευρώ μεικτά από 33,04 ευρώ σήμερα και τον Ιούλη του 2012 στα 34,11 ευρώ και αυτά μεικτά (Βλέπε Πίνακα). Αυτοί οι μισθοί θα δίνονται σε μια περίοδο που ο πληθωρισμός στη χώρα μας διαμορφώνεται στο 6%!