Λένε διάφορα προπαγανδιστικά επιτελεία πως η «ευκολία» με την οποία η κυβέρνηση της ΝΔ περνά μια σειρά αντιλαϊκών μέτρων και υλοποιεί αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις οφείλεται στο γεγονός ότι «δεν υπάρχει αντιπολίτευση» ώστε να οργανώνονται οι αγώνες που απαιτεί η ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης. Αυτό λένε πως προκαλεί αισθήματα απογοήτευσης και παραίτησης σε τμήμα των εργαζομένων. Ομως, τα πράγματα δεν είναι, συνήθως, όπως φαίνονται.

Από την αρχή πρέπει να είναι σαφές ότι δεν μπορεί η αντιπολίτευση στην κυβερνητική πολιτική και οι αγώνες να γίνουν σε «αντικυβερνητική» ή «αντιδεξιά» βάση, δηλαδή να έχουν τελικό πολιτικό στόχο ...να φύγει η κυβέρνηση της ΝΔ με την ασυγχώρητη ψευδαίσθηση ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα καλυτερέψει τα πράγματα. Ούτε για αστείο δεν μπορεί να συζητείται κάτι τέτοιο μετά από 20 χρόνια διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ, που όχι μόνο χειροτέρεψαν το βιοτικό επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων, αλλά χτύπησαν το λαϊκό κίνημα και συκοφάντησαν τις σοσιαλιστικές ιδέες.

Αλλά και σήμερα το ΠΑΣΟΚ μόνο τυπικά ανήκει στην αντιπολίτευση. Στην πραγματικότητα έχει υιοθετήσει και εφαρμόζει από κοινού με την κυβέρνηση μια στρατηγική επίθεση ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα. Περιττεύει μάλλον η αναφορά σε συγκεκριμένα παραδείγματα (Ασφαλιστικό, αντεργατικοί νόμοι, ιδιωτικοποιήσεις, ιδιωτικά ΑΕΙ, λιτότητα, κ.ο.κ.). Χρειάστηκε η οδυνηρή εμπειρία δεκαετιών για να γίνει αυτό συνείδηση στην πλειοψηφία των λαϊκών μαζών, που πλέον συμφωνούν ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν την ίδια αντιλαϊκή πολιτική. Κάθε φορά που τα προηγούμενα χρόνια γίνονταν αγώνες - κυρίως αμυντικού χαρακτήρα για να μη χαθούν τα κεκτημένα - συναντούσαν απέναντί τους το ενιαίο μέτωπο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-εργοδοσίας και εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού. Σε αυτό το μέτωπο απλά σημειώνεται εναλλαγή ρόλων μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων στο τιμόνι της εξουσίας. Πράγματι, το ΠΑΣΟΚ δεν είναι «αντιπολίτευση» στην κυβερνητική πολιτική. Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση φαντάζει «κυρίαρχη» και «πανίσχυρη», ακριβώς επειδή αντλεί δύναμη από τις πλάτες που βάζει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.

Η μόνη αντιπολίτευση που υπάρχει είναι αυτή που προέρχεται από τα κάτω, από τους λαϊκούς αγώνες που πρέπει αποφασιστικά να ενισχύσουν τα ταξικά χαρακτηριστικά τους, όπως οργανώνει και αγωνίζεται το ΠΑΜΕ στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, και να έχουν ξεκάθαρο πολιτικό στόχο όπως παλεύει το ΚΚΕ: Την ανατροπή των υπαρχόντων κοινωνικοπολιτικών συσχετισμών με ξεκάθαρο ορίζοντα την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο απεγκλωβισμός ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Οσο απαλλάσσονται από τις ψευδαισθήσεις για το ρόλο των δύο μεγάλων κομμάτων τόσο πιο στέρεα θα πατούν στα πόδια τους, τόσο περισσότερο θα μάθουν να εμπιστεύονται τις δικές τους δυνάμεις. Καμία απογοήτευση δε δικαιολογείται, αλλά και η δυσαρέσκεια δεν αρκεί. Οι μεγάλοι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες είναι μπροστά μας. Το ζήτημα είναι η πλειοψηφία του λαού να συσπειρωθεί με τις ταξικές δυνάμεις, με το ΚΚΕ, ώστε να οργανωθεί το λαϊκό κοινωνικοπολιτικό μέτωπο, να καθοδηγήσουν τους αγώνες στη νίκη, στη λαϊκή εξουσία.