Η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας είναι χαμηλή, πολύ χαμηλή. Η Ελλάδα, με βάση το κριτήριο αυτό, είναι τελευταία μεταξύ των 15 χωρών-μελών της «παλιάς» ΕΕ και βρίσκεται κοντά στα επίπεδα των 10 νέων χωρών. Οποία θλίψη. Οι αστοί αναλυτές τοποθετούν και συγκρίνουν τον ελληνικό καπιταλισμό - πάντα με το κριτήριο της ανταγωνιστικότητας - με τις επιδόσεις των νεοκαπιταλιστικών χωρών της Λιθουανίας, της Ουγγαρίας και των άλλων χωρών. Από την πλευρά της η κυβέρνηση χαρακτηρίζει τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα ένα από τα δύο μεγαλύτερα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, μαζί με το δημοσιονομικό. Και τους εργαζόμενους τι τους ενδιαφέρουν όλα αυτά; Τους ενδιαφέρουν; Οσο και αν τα στοιχεία της ΕΕ αποδεικνύουν ότι για τα τελευταία 24 χρόνια ο παραγόμενος κοινωνικός πλούτος έχει σαν πηγή την αυξημένη παραγωγικότητα της εργασίας και τη σχετική μείωση των μισθών - υπέρ των κερδών - η σχετική φιλολογία αυτούς αφορά. Γι' αυτούς χτυπά η καμπάνα. Αυτοί θα κληθούν να πληρώσουν το κόστος. Ενα κόστος δυσβάσταχτο.

Στο παρελθόν, τους καλούσαν να κάνουν θυσίες για να μπει η Ελλάδα στην ΟΝΕ. Ο ελληνικός καπιταλισμός μπήκε στην ΟΝΕ, αλλά ...απροετοίμαστος. Δεν είχαν γίνει οι αναγκαίες διαρθρωτικές προσαρμογές, ώστε να είναι ανταγωνιστικός. Και φτου κι απ' την αρχή. Η ανταγωνιστικότητα απαιτεί νέες θυσίες. Το είδος των νέων θυσιών μάς το περιέγραψαν όσοι συναντήθηκαν τη Δευτέρα στο Ζάππειο, στην ημερίδα του υπουργείου Ανάπτυξης, με θέμα την ανταγωνιστικότητα. Παρόντες υπουργοί της ΝΔ, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, ο πρόεδρος του ΣΕΒ και το ΠΑΣΟΚ... Το οποίο πέταξε προς στιγμήν τη μάσκα του πρωτόγονου λαϊκισμού και διά της κας Διαμαντοπούλου συμφώνησε, και αυτό, ότι για να ανέβουμε τα σκαλιά της ανταγωνιστικότητας απαιτούνται μέτρα. Τι μέτρα; Επώδυνα, σύμφωνα με τον Ν. Γκαργκάνα, ο οποίος μίλησε για το κόστος - για τα λαϊκά στρώματα φυσικά - το απαιτούμενο για την προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών. Οσοι μίλησαν στην ημερίδα δε διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας. Απλώς μας προειδοποιούν, ακόμη μια φορά, για τον επερχόμενο εφιάλτη.

Τι σημαίνει η ανταγωνιστικότητα, που απαιτούν με κρωγμούς οι κόρακες του κεφαλαίου, για τους εργαζόμενους; Στο όνομά της δικαιολογούνται οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, η διάλυση της Κοινωνικής Ασφάλισης, το ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων και της δημόσιας γης στο μεγάλο κεφάλαιο. Το περιβάλλον κηρύσσεται συλλήβδην εχθρός της ανάπτυξης, τα δάση αποχαρακτηρίζονται, οι παραλίες, οι ορεινοί όγκοι, σπήλαια και λίμνες σπάνιου φυσικού κάλλους παραδίδονται βορά στους επιχειρηματίες. Στο όνομά της δικαιολογούνται οι πιο άγριες φοροεπιδρομές.

Ολα τα παραπάνω αποτελούν μέτρα έντασης της εκμετάλλευσης ενός συστήματος που τραβά ολοένα σε μεγαλύτερη αντίδραση. Ζούμε, λοιπόν, στο λυκόφως του καπιταλισμού. Ως σύστημα στερείται της κοινωνικής αναγκαιότητας. Εχουν ωριμάσει προ πολλού οι συνθήκες του ιστορικού του ξεπεράσματος και αργά ή γρήγορα οι δυνάμεις που το ίδιο γέννησε ως νεκροθάφτη του θα κάνουν την έφοδο για να το στείλουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.