Τα στοιχεία που παρουσίασε ο «Ρ» της Κυριακής για το οικονομικό πάρε - δώσε της χώρας μας με την ΕΕ ήταν οπωσδήποτε αποκαλυπτικά. Δείχνουν, με βάση την επίσημη στατιστική, ότι η προπαγάνδα όλων των τελευταίων χρόνων για τον πακτωλό των τρισεκατομμυρίων που «εισρέουν» από την ΕΕ, στηρίζεται σε χονδροειδή παραχάραξη της αλήθειας. Σε παραμύθια, που είναι όμως απαραίτητα στους κυβερνώντες και τους άλλους απολογητές της ΕΕ, που, μαζί με τους βασικούς λήπτες των κοινοτικών κονδυλίων, τους ιδιοκτήτες των Μέσων Ενημέρωσης, επιδιώκουν τον αποπροσανατολισμό της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων, για να μην αντιδρούν στις πολλαπλές συνέπειες που υφίστανται από την εφαρμοζόμενη πολιτική.

Τα κονδύλια που αφορούν στη χώρα μας, από τον καιρό της καθιέρωσης των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων μέχρι και την ολοκλήρωση του Τρίτου ΚΠΣ το 2006, θα φτάσουν τα 13,3 τρισεκατομμύρια δραχμές. Ομως, ήδη, προς διάψευση όλων εκείνων που ξεδιάντροπα υποστηρίζουν πως τάχα η ΕΕ, με τους πόρους της, είναι η δύναμη που μας ξελασπώνει, οι μετρήσιμες καταβολές των εργαζομένων της χώρας μας προς την ΕΕ και τις πολυεθνικές της, έχουν ξεπεράσει τα 37 τρισεκατομμύρια! Από αυτά τα 5 τρισεκατομμύρια είναι οι υποχρεωτικές εισφορές στα ταμεία της ΕΕ (ας πούμε οι συνδρομές) και τα άλλα 32 τρισ. το εμπορικό έλλειμμα Ελλάδας - ΕΕ. Σε ποιο βαθμό αποτελεί συμφέρουσα συναλλαγή ή συνιστά απροκάλυπτη λεηλασία να παίρνεις 13 και να δίνεις 37, μπορεί να το κρίνει ο καθένας.

Δεν είναι λίγο πράγμα να αποδεικνύεται με αριθμούς ότι κάθε δραχμή που, υποτίθεται, πως «εισρέει» από τα κοινοτικά ταμεία, οι Ελληνες εργαζόμενοι την επιστρέφουν στο τριπλάσιο. Ομως, ενδεχομένως, να μην είναι αυτό το μόνο σημαντικό της όλης ιστορίας, στις δοσοληψίες με την ΕΕ. Το κυριότερο είναι ότι στη βάση και στο όνομα αυτών των κονδυλίων η -ντόπια και ευρωπαϊκή- οικονομική ολιγαρχία επέβαλε την προώθηση των αναδιαρθρώσεων στην ελληνική οικονομία. Αναδιαρθρώσεις, οι οποίες, εκτός από τις ιδιαίτερα αρνητικές συνέπειες που προκαλεί στους εργαζόμενους (λιτότητα, ανεργία, απορύθμιση εργασιακών σχέσεων, κατάργηση κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος ιδιωτικοποιήσεις κλπ.), δημιουργούν νέα, επιζήμια, δεδομένα για τις προοπτικές ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και της οικονομίας. Πρόκειται για δεδομένα που, όχι μόνο ενισχύουν την οικονομικοκοινωνική εξάρτηση, αλλά και θεωρούν «ένα το κρατούμενο» ότι η Ελλάδα θα αποτελεί ακόμα περισσότερο στο μέλλον το χώρο, όπου οι ξένες πολυεθνικές και ένα μέρος της ελληνικής ολιγαρχίας θα εξασφαλίσουν, πουλώντας τα εμπορεύματα και τα προϊόντα τους, ακόμα μεγαλύτερα υπερκέρδη. Και ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι, αφού για τα περιβόητα «Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης» υπάρχει το 2006, χρονιά για την οριστική κατάργησή τους, η λεηλασία των επόμενων χρόνων, θα είναι πολύ εντονότερη και η οικονομική αιμορραγία για τους εργαζόμενους πολύ πιο μεγάλη.