Σε ανύποπτη στιγμή, πριν από έξι χρόνια, σε άρθρο στον «Ρ» σημειωνόταν πως «αν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δε βάλουν αποφασιστικά πλώρη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και δεν απεγκλωβιστούν από τα κόμματα που στηρίζουν και προωθούν τις στρατηγικές επιλογές του, δεν είναι μακριά η μέρα που η εξοντωτική ημερήσια εργασία θα αμείβεται κυριολεκτικά με ένα ξεροκόμματο». Εχουμε φτάσει ήδη στο ξεροκόμματο. Στη Λάρισα, οι ιδιοκτήτες αλυσίδας σούπερ μάρκετ διατάσσουν τους εργαζόμενους να περνάνε από τον πάγκο κι αντί για μισθό να παίρνουν παξιμάδια που θα τους πιστώνονται σαν μισθός! Οσο κι αν ένα τέτοιο παράδειγμα φαίνεται τραβηγμένο (κάθε καπιταλιστής αξιοποιεί διαφορετικά τη φαντασία του όταν πρόκειται να αυξήσει το βαθμό εκμετάλλευσης των εργατών), δεν είναι και ξεχωριστό από τη γενική τάση που εκφράζεται καθημερινά πια στους χώρους δουλειάς. Οι μειώσεις μισθών στη Χαλυβουργία, η εκ περιτροπής εργασίας στα Ναυπηγεία, η διευθέτηση του χρόνου εργασίας στις Τράπεζες γεννιούνται από την ίδια μήτρα, υπάρχουν ως γενική τάση πριν από την καπιταλιστική κρίση, αυξάνονται με την ένταση της επίθεσης στη διάρκεια της κρίσης και τώρα πια το σύστημα τις ξερνά για να επιβληθούν ως η ζώσα πραγματικότητα σχέσεων παραγωγής που εμφανίζονται ως νέες, αλλά δεν είναι άλλες από αυτές που επικρατούν εδώ και 500 χρόνια, όσα και η ζωή του καπιταλισμού. Ο βαθμός εκμετάλλευσης μπορεί να αλλάζει από περίοδο σε περίοδο ανάλογα με τους κάθε φορά συσχετισμούς, παραμένει όμως η εκμετάλλευση, όπως παραμένει η διαρκής τάση του κεφαλαίου να αυξάνει το ποσοστό κέρδους, αυξάνοντας την απλήρωτη εργασία. Επιχειρείται ένα τεραστίων διαστάσεων πισωγύρισμα, έτσι για να επιτευχθεί ένας εξαιρετικά αυξημένος βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, όχι μόνο για σήμερα, αλλά κύρια για την επόμενη μέρα.

Η επίθεση είναι γενικευμένη, είναι η αναγκαστική διέξοδος στο σύστημα, για να βρεθεί ξανά σε κατάσταση επανεκκίνησης του μηχανισμού αύξησης των κερδών, που μπλοκάρει όταν υπάρχει κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, όπως η σημερινή. Οι καπιταλιστές είναι υποχρεωμένοι να αυξήσουν την απλήρωτη εργασία. Τσακίζοντας τα μέσα που καθορίζουν την ανάγκη της εργατικής τάξης να αναπαράγει την εργατική της δύναμη. Τα μονοπώλια βαράνε τον ταμπουρά στον ίδιο ρυθμό όπου Γης. Κι απ' αυτόν ακριβώς το χαρακτήρα της επίθεσης προκύπτει η ανάγκη ανάλογη να είναι και η απάντηση της εργατικής τάξης. Με αγώνα ταξικά προσανατολισμένο, κοινό, συντονισμένο, αντιμονοπωλιακό, αντικαπιταλιστικό. Κανένα από τα μέτρα που προωθούν οι κυβερνήσεις είτε στη χώρα μας είτε αλλού δεν αποτελούν διέξοδο για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Αντίθετα, από τη σκοπιά των εργατών πρέπει να οξυνθεί η πάλη για να μην περικοπούν οι μισθοί, να παρθούν πίσω χαράτσια και φόροι, να υπερασπιστούν κατακτήσεις στις εργασιακές σχέσεις, να μην κοπούν ασφαλιστικά δικαιώματα - αντίθετα να διευρυνθούν.

Γι' αυτό είναι η ώρα για βήμα μπροστά. Είναι η ώρα να χτυπηθεί η ίδια η εξουσία των μονοπωλίων, τώρα, δηλαδή, είναι η ώρα να δοθεί και πολιτική απάντηση. Είναι ώρα για πολιτικοποίηση των αγώνων που και την εξουσία των μονοπωλίων να αμφισβητούν και δρόμο προς το στόχο για λαϊκή εξουσία - οικονομία να ανοίγουν. Η αντεπίθεση να γίνεται απειλή για την εξουσία των μονοπωλίων. Η αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ είναι απειλή για το σύστημα.