Καθημερινά αυξάνονται οι απολύσεις εργαζομένων. Μια σειρά επιχειρήσεις πετούν στο δρόμο μαζικά εργαζόμενους επειδή μεταφέρουν εργοστάσια σε άλλες χώρες, όπως είπε πρόσφατα ότι θα κάνει η «Τζένεραλ Μότορς», «μετακομίζοντας» εργοστάσιο από το Στρασβούργο στο Μεξικό. Αλλες πάλι εξαγοράζουν ή εξαγοράζονται από άλλες (όπως π.χ. έγινε με τη Vivartia του Ομίλου της MIG που πήρε τη ΜΕΒΓΑΛ) και κρατούν μόνο όσους εργαζόμενους απαιτούν τα σχέδια της νέας επιχείρησης. Αλλες βάζουν οριστικά «λουκέτο», αφού αυτή είναι η φυσική εξέλιξη σύμφωνα με τους νόμους της «ανταγωνιστικότητας» και το χτύπημα της κρίσης.

Οπως και να 'χει, βέβαια, το αποτέλεσμα είναι ότι την ώρα που δεν ικανοποιούνται βασικές λαϊκές ανάγκες (όπως η άνετη στέγαση, η θρεπτική διατροφή, η αντίστοιχη των σύγχρονων αναγκών και προσβάσιμη για όλους Υγεία - Παιδεία - Πρόνοια), οι θέσεις εργασίας στους αντίστοιχους κλάδους ή τομείς μειώνονται συνεχώς. Αυτή η αντίφαση αναδεικνύει καθαρά πως η δημιουργία θέσεων εργασίας συνδέεται άρρηκτα με την ανάπτυξη και το σχεδιασμό συνολικά της οικονομίας, όπως και κάθε κλάδου χωριστά, αλλά σε όφελος του λαού. Για παράδειγμα, απολύσεις και ανεργία στον κλάδο της Κλωστοϋφαντουργίας δε θα σταματήσουν να υπάρχουν όσο αυτός δεν αναπτύσσεται με στόχο την ικανοποίηση της λαϊκής ανάγκης σε ασφαλή και άνετη ένδυση. Οσο δεν υπάρχουν τα εργοστάσια (αριθμητικά και σε όγκο εργασιών) που να χρειάζονται γι' αυτό. Οσο η λειτουργία αυτών των εργοστασίων δε σταματά και ξεκινά ανάλογα με το πότε θα «καπνίσει» σε κάθε εργοδότη να το κλείσει (επειδή θέλει να επενδύσει αλλού τα κεφάλαιά του) ή να το πάει σε άλλη χώρα (γιατί έτσι θα μειώσει το «κόστος» παραγωγής) ή να το προσαρμόσει στις πιέσεις της αγοράς (επειδή π.χ. ο ίδιος πιέζεται από τα μονοπώλια του κλάδου). Να γιατί η πάλη για σταθερό μεροκάματο δεν μπορεί να περιορίζεται στο σύνθημα ή αίτημα για «ανάκληση των απολύσεων». Ιδιαίτερα στις δοσμένες συνθήκες της κρίσης, όπου το κλείσιμο επιχειρήσεων γίνεται συνώνυμο της ανεργίας. Ως τελευταίο μέτρο - διεκδίκηση άμυνας είναι η πάλη για μέτρα προστασίας των ανέργων.

Η πάλη για την οριστική εξάλειψη της ανεργίας βεβαίως είναι άρρηκτα δεμένη με την πάλη για την ανατροπή της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, για την κοινωνικοποίησή τους, ώστε τότε να τεθούν στην υπηρεσία μιας οικονομίας που θα σχεδιάζεται κεντρικά με στόχο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών. Οικονομίας που μόνο το κράτος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της θα διασφαλίσει. Τότε δε θα υπάρχει ανεργία γιατί η σταθερή εργασία, και μάλιστα με πλήρη δικαιώματα, όχι μόνο δε θα είναι «βαρίδι», «κόστος», αλλά θα είναι βασική προϋπόθεση για την καλή πορεία της οικονομίας.

Οσο εργάτες και άνεργοι δεν οργανώνουν και προσανατολίζουν την πάλη τους σ' αυτή την κατεύθυνση, θα μένουν ευάλωτοι σε αυταπάτες, στην απογοήτευση, στις πιέσεις και τους εκβιασμούς όλων εκείνων που ντυμένοι με προβιές - δήθεν - φίλων τους θα καταγγέλλουν γενικά και αόριστα τις απολύσεις, αλλά δε θα ψελλίζουν λέξη για την αιτία των απολύσεων. Βέβαια αυτό προϋποθέτει αμφισβήτηση, σύγκρουση με τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Μόνο σ' αυτή την κατεύθυνση (αν δηλαδή αρνηθεί η εργατική τάξη να φορτωθεί ή μοιραστεί ευθύνες για αδιέξοδα που μόνο αυτή δε δημιούργησε) μπορεί να οργανωθεί αποτελεσματικά και η πάλη για την ουσιαστική στήριξη των ανέργων.