Μια αποκαλυπτική, γεμάτη ταξικό κυνισμό συζήτηση έγινε προχτές στη Βουλή, όταν τα κόμματα τοποθετήθηκαν στην αρμόδια διαρκή επιτροπή πάνω στην απεργοσπαστική ρύθμιση του πολυνομοσχεδίου του υπουργείου Πολιτισμού. Σύμφωνα με το άρθρο 23 του νομοσχεδίου, η απεργία ανάγεται σε ...ζημιά για το Δημόσιο και με πρόσχημα την ανάπτυξη του τουρισμού προβλέπει ότι θα αποζημιώνονται από το Δημόσιο οι αλλοδαποί τουρίστες που θα παραμείνουν στη χώρα για περισσότερο από όσο υπολόγιζαν λόγω απεργιακών κινητοποιήσεων ή φυσικών καταστροφών. Η φύση του αστικού κοινοβουλίου, η θέση του δίπλα στα συμφέροντα των μεγαλοεργοδοτών και απέναντι από τις λαϊκές ανάγκες δεν άργησε να φανεί. Η ΝΔ υποστήριξε ότι άργησε να θεσπιστεί η ρύθμιση, ενώ ο ΛΑ.Ο.Σ. διαπίστωσε πως οι απεργίες είναι χειρότερες και από τις φυσικές καταστροφές.

Πόσο πιο προφανές να γίνει ότι η στόχευση του νομοσχεδίου δεν είναι η προστασία των τουριστών, απλά διευρύνεται το νομικό οπλοστάσιο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε βάρος των εργατικών λαϊκών αγώνων; Δεν προβλέπει καν - για παράδειγμα - ότι οι τουρίστες θα αποζημιώνονται από τους εφοπλιστές σε περίπτωση βλάβης ενός πλοίου, καθυστέρησης δρομολογίων κλπ. Το γεγονός ότι μέσα στο «ναό της δημοκρατίας» συζητιέται μια τέτοια ρύθμιση, ενοχοποίησης των εργατών γιατί θέλουν να ζουν καλύτερα, γι' αυτό άλλωστε απεργούν και αγωνίζονται, ότι θεωρείται αυτονόητο πως στους απεργούς και γενικά στους εργαζόμενους πρέπει να κόβεται «πρόστιμο» για τις μορφές πάλης τους, αποκαλύπτει τον ταξικό χαρακτήρα του αστικού κοινοβουλίου, ότι δηλαδή είναι αντιλαϊκό όργανο. Νομοθετεί το δίκιο των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Το δίκιο της πλουτοκρατίας νομοθετείται και με τη συγκεκριμένη απεργοσπαστική ρύθμιση, η οποία θα αξιοποιηθεί δεόντως από την αστική Δικαιοσύνη. Εν ολίγοις, τι επιβεβαίωσαν και προχτές οι εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας; Οταν ο εργαζόμενος κλείνει την πόρτα του εργοστασίου, όταν στέκεται έξω από την επιχείρηση, το καράβι, την τράπεζα γιατί του στερούν τη δουλειά με δικαιώματα, το μισθό, την Κοινωνική Ασφάλιση, το νοσοκομείο, το σχολείο για τα παιδιά του κλπ. είναι παράνομος και πληγή για τη χώρα. Οταν κλείνει το καπιταλιστικό εργοστάσιο και πετάει στο δρόμο τους εργαζόμενους, όταν οι μεγαλοεπιχειρηματίες μειώνουν τους μισθούς, όταν εντείνουν την εκμετάλλευση των εργαζομένων, είναι νόμιμο και ενισχύει την ανταγωνιστικότητα. Ετσι είναι, αλλά πρέπει να αλλάξει.

Σε μια περίοδο που οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι και οι φτωχοί αγρότες έχουν χίλιους δυο λόγους να ξεσηκωθούν, να αντισταθούν στην επίθεση και οργανωμένα να διεκδικήσουν όλα όσα παράγουν να γίνουν δικά τους, είναι φυσικό οι δυνάμεις του κεφαλαίου να εξοπλίζονται. Πόσο μάλλον που η απήχηση, το κύρος των ταξικών δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα μεγαλώνει. Το μεγαλύτερο χτύπημα σε κάθε απεργοσπαστική νομοθεσία είναι να προχωράει η οργάνωση στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, στις λαϊκές γειτονιές. Για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης με αιτήματα που θα κλονίζουν την εξουσία των μονοπωλίων, που θα φανερώνουν ότι οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε ανειρήνευτη πάλη με τους καπιταλιστές και το κράτος τους.