Ολο και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό ορισμένοι από αυτούς που με μανία στηρίζουν τα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης και λανσάρουν τις αντιδραστικές συμφωνίες της με την ΕΕ και το ΔΝΤ ως μονόδρομο για την αντιμετώπιση των δημοσίων ελλειμμάτων και χρεών, κάνουν λόγο για επενδύσεις που υποτίθεται πως χρειάζεται η χώρα, οι οποίες όμως δεν πραγματοποιούνται εξαιτίας των λαϊκών κινητοποιήσεων. Υποστηρίζουν, δηλαδή, την άποψη ότι κάποιοι θέλουν να κάνουν επενδύσεις, αλλά αποθαρρύνονται, ιδιαίτερα ξένοι επενδυτές, και τελικά δεν το αποφασίζουν, επειδή τάχα οι εργαζόμενοι εξακολουθούν να παλεύουν, να αντιστέκονται, να απεργούν και να προβάλλουν τις διεκδικήσεις τους. Παραμύθια!

Οι επενδύσεις που κάνουν οι κεφαλαιοκράτες, οι κλάδοι και οι τομείς που θα τοποθετήσουν τα κεφάλαιά τους, εξαρτώνται από ένα και μοναδικό κριτήριο: Το αναμενόμενο κέρδος. Στην περίπτωση που μια επένδυση μπορεί να εξασφαλίσει ποσοστά κέρδους ανάλογα με τις επιδιώξεις του συγκεκριμένου, κάθε φορά, κεφαλαιοκράτη, τότε η επένδυση πραγματοποιείται, βρέξει - χιονίσει. Αυτό είναι το Α και το Ω των επιχειρηματικών επιλογών. Το αποδεικνύουν, άλλωστε, οι εκατοντάδες επιχειρηματικοί όμιλοι, που καρπώνονται κάθε χρόνο δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ, σε όλους τους τομείς της οικονομικής δραστηριότητας. Το επιβεβαιώνουν οι εκατοντάδες ξένες πολυεθνικές που έχουν ρίξει άγκυρα στην ελληνική αγορά, κερδίζοντας όλο και περισσότερα, εκμεταλλευόμενες την εργατική δύναμη εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων της χώρας.

Το ζήτημα στον καπιταλισμό είναι ότι επενδύσεις δε γίνονται με βάση τις ανάγκες που έχει η κοινωνία, αλλά με βάση το κέρδος. Μπορεί, για παράδειγμα, η αγορά να «διψάει» για κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα, ή για τηλεπικοινωνιακό υλικό, ή για ελαστικά αυτοκινήτων, ωστόσο αυτό λίγο ενδιαφέρει τους επιχειρηματίες- αφεντικά. Ο Λαναράς από μόνος του έκλεισε τα εργοστάσια στην Ελλάδα και πήγε στη Βουλγαρία. Η «Ζήμενς» από χρόνια είχε πουλήσει το εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης σε Αμερικανούς και είχε προγραμματίσει το κλείσιμό του. Η «Πιρέλι» βρήκε καλύτερους όρους κερδοφορίας στην Τουρκία και γι' αυτό έκλεισε, πριν δεκαπέντε χρόνια, το εργοστάσιο που διατηρούσε στην Πάτρα. Ολα τα άλλα είναι εκ του πονηρού. Το κεφάλαιο ούτε πατρίδα γνωρίζει, ούτε θα αφήσει την οποιαδήποτε ευκαιρία για περισσότερα κέρδη, προκειμένου να δείξει κοινωνική ευαισθησία και άλλες σαχλαμάρες από αυτές που διακινούν τα διάφορα παπαγαλάκια, που βρήκαν ευκαιρία να κλιμακώσουν τις επιθέσεις τους ενάντια στους εργαζόμενους.

Βέβαια, αυτοί που συνδέουν τις επενδύσεις με τις κινητοποιήσεις είναι τόσο άθλιοι, που δε λένε ολόκληρη την αλήθεια. Γιατί αλήθεια είναι ότι προκειμένου η άρχουσα τάξη να κάνει τη δουλειά της, αυτό που στην ουσία θέτουν σε αμφισβήτηση, δεν είναι απλά η δυνατότητα των εργαζομένων να κινητοποιούνται, αλλά οι ίδιες οι συνθήκες κερδοφορίας του κεφαλαίου στη χώρα. Στην πραγματικότητα, επιζητούν το άμεσο πετσόκομμα των μισθών και τέτοιες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, ώστε η τιμή της εργατικής δύναμης να πέσει σε τέτοια επίπεδα που να αποτελεί πόλο έλξης για κερδοφόρες επενδύσεις.

Η ελεεινότητά τους είναι δεδομένη. Οπως δεδομένη θα πρέπει να θεωρείται και η αποφασιστικότητα των εργαζομένων να πορευτούν στον άλλο δρόμο. Της αντίστασης, της πάλης και της αντεπίθεσης, προτάσσοντας τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις για μια κοινωνία όπου το ζήτημα των επενδύσεων και της παραγωγής δε θα καθορίζεται από το κέρδος του επιχειρηματία, αλλά από τις ανάγκες του λαού.