Διψήφιο ποσοστό (10,2%) έπιασε «επίσημα» η καταγεγραμμένη ανεργία, σύμφωνα με τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας και οι άνεργοι ξεπέρασαν το μισό εκατομμύριο (505.110). Η «επίσημη» ανεργία αποτελεί μόνο μέρος της σημερινής τραγικής πραγματικότητας, αφού τα κριτήρια μέτρησης της ανεργίας και η επίσημη στατιστική είναι απόλυτα προσαρμοσμένα στις ανάγκες της κυρίαρχης ιδεολογίας και της άρχουσας τάξης. Δηλαδή στο να εξαφανίζουν χιλιάδες ανέργους από τις επίσημες λίστες ανεργίας. Γιατί π.χ. άνεργοι είναι και οι χιλιάδες που ανακυκλώνονται στα διάφορα προγράμματα κατάρτισης και επανακατάρτισης, προγράμματα που δε δημιουργούν καμία καινούρια θέση απασχόλησης. Ανεργοι είναι αυτοί που δουλεύουν έστω και μια ώρα τη βδομάδα. Η επίσημη στατιστική δεν τους καταγράφει στις λίστες των ανέργων. Ανεργος είναι ουσιαστικά και αυτός που απασχολείται με «εκ περιτροπής» ή μερική απασχόληση, για τρεις μέρες τη βδομάδα ή τρεις μήνες το χρόνο.

Ακόμα όμως και αυτά τα στοιχεία επιβεβαιώνουν περίτρανα ότι η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης - την οποία συνδιαμορφώνουν και οι ελληνικές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ - είναι απόλυτα προσαρμοσμένη στις ανάγκες και απαιτήσεις του κεφαλαίου. Η μεγαλύτερη γάγγραινα που «τρώει» την εργατική οικογένεια, η ανεργία, αποτέλεσε και αποτελεί το πιο «δυνατό χαρτί» στα χέρια των γαλαζοπράσινων κυβερνήσεων - και της σημερινής - για να επιβάλουν όλο και χειρότερους όρους απασχόλησης και διαβίωσης. Στο όνομα της αντιμετώπισης της ανεργίας χτυπήθηκε ανελέητα η πλήρης και σταθερή απασχόληση με την εξάπλωση κάθε μορφής ευελιξίας: Μερική απασχόληση, συμβάσεις λίγων μηνών, συμβάσεις μιας μέρας, εκ περιτροπής απασχόληση, διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου έτσι ώστε να μην πληρώνονται υπερωρίες κλπ., ενώ ταυτόχρονα πακτωλοί χρημάτων γέμισαν τα ταμεία των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Η ανεργία είναι σύμφυτη του καπιταλισμού, είναι παράγωγο του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης και οργάνωσης της οικονομίας. Οσο αυξάνεται η παραγωγικότητα της εργασίας, τόσο λιγότερους εργάτες χρειάζεται το κεφάλαιο. Σε περιόδους οικονομικής κρίσης, όπως στις σημερινές συνθήκες, αυξάνονται ραγδαία η ανεργία και οι απολύσεις. Επομένως στον καπιταλισμό δε λύνεται το πρόβλημα της ανεργίας. Γι' αυτό οι εργαζόμενοι πρέπει να διεκδικούν μέτρα προστασίας των ανέργων. Αν καταργηθεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, αν η παραγωγή αναπτύσσεται όχι για το κέρδος, αλλά για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, δε θα υπάρχουν άνεργοι. Σήμερα είναι ρεαλιστικό να έχουν όλοι εξασφαλισμένη σταθερή και μόνιμη δουλειά, με μείωση του ημερήσιου εργάσιμου χρόνου, με πλήρη ασφαλιστικά, εργασιακά, μισθολογικά δικαιώματα για όλους τους εργαζόμενους. Για παράδειγμα, τα νοσοκομεία έχουν τεράστιες ελλείψεις σε γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό. Το ίδιο και η εκπαίδευση σε δασκάλους και καθηγητές. Η παραγωγή συρρικνώνεται ενώ θα μπορούσε να αναπτύσσεται. Αλλά είπαμε, εμπόδιο είναι ο καπιταλισμός.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, γίνεται επιτακτικό ζήτημα η οργάνωση των εργατών και των ανέργων σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε πόλη και γειτονιά, η συσπείρωση και πάλη μέσα από το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα ενάντια στις απολύσεις. Ενάντια στην πολιτική που ενισχύει την επιθετικότητα της μεγαλοεργοδοσίας, ενάντια συνολικά στην πολιτική που γεννά και θρέφει την ανεργία. Επιθετικά η εργατική τάξη καλείται να διεκδικήσει τώρα πλήρη και σταθερή εργασία, αλλά και μέτρα πραγματικής προστασίας των ανέργων. Πάλη που θα γίνεται αποτελεσματική μόνο σε ρότα ρήξης με την εξουσία των μονοπωλίων.