Με γιγάντιες φιέστες και χάπενινγκ έγινε ο γιορτασμός της συμπλήρωσης είκοσι χρόνων από την πτώση του τείχους του Βερολίνου, την οποία αστοί δημοσιολόγοι, διανοούμενοι και πολιτικοί, χαρακτηρίζουν ως ένα τρανό γεγονός, ακριβώς γιατί αυτό που σηματοδοτεί είναι η ανατροπή του σοσιαλισμού και η παλινόρθωση του καπιταλισμού, η - προσωρινή - νίκη των δυνάμεων του ιμπεριαλισμού σε όλη την Ευρώπη. Γι' αυτό και οι φιέστες παίρνουν επίσημο χαρακτήρα, γι' αυτό και οι πανηγυρισμοί και οι γιορτές για την πτώση του τείχους του Βερολίνου έχουν συγκεκριμένους πρωταγωνιστές: Τους ηγέτες των καπιταλιστικών χωρών και τους πρωτεργάτες των ανατροπών στις χώρες που οικοδομούσαν το σοσιαλισμό, δηλαδή εκείνους που συνεχίζουν την ιμπεριαλιστική πολιτική που επέβαλλε το τείχος του Βερολίνου...

Με διάφορες καλολογίες, για δήθεν «επανένωση των λαών» και κατάκτηση της ελευθερίας, οι ηγέτες των καπιταλιστικών χωρών ξαναγράφουν την ιστορία στα μέτρα του ιμπεριαλισμού. Αυτοί που πανηγυρίζουν για την πτώση του τείχους του Βερολίνου, ξεχνούν το τείχος που χτίζει το Ισραήλ στην Παλαιστίνη. Αυτοί που πανηγυρίζουν για την «ένωση των λαών της Ευρώπης», είναι οι ίδιοι που συναινούν και εξαπολύουν ιμπεριαλιστικούς πολέμους, που διαμελίζουν κράτη, που δολοφονούν τους λαούς. Αυτοί που πανηγυρίζουν για την «κατάκτηση της ελευθερίας», είναι οι ίδιοι που ψηφίζουν τους τρομονόμους, που στήνουν χαφιεδοκάμερες στους δρόμους, που επιβάλλουν διώξεις στους απεργούς εργαζόμενους, που κρίνουν παράνομο ακόμα και το ίδιο το δικαίωμα στην απεργία. Αυτοί που πανηγυρίζουν για «νίκη της δημοκρατίας» είναι οι ίδιοι που στο κεφάλαιο αναγνωρίζουν δικαιώματα και στο λαό «ευκαιρίες».

Αυτοί που προωθούν, θεσμοθετούν, επιβάλλουν την αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, το πετσόκομμα μισθών και δικαιωμάτων των εργαζομένων, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και την κατοχή, οι ηγέτες δηλαδή των καπιταλιστικών κρατών, μαζεύτηκαν προχτές στη γερμανική πρωτεύουσα για να πανηγυρίσουν ακριβώς επειδή τώρα με μεγαλύτερη ευκολία προωθούν τη βάρβαρη ιμπεριαλιστική πολιτική τους σε βάρος του εργαζόμενου λαού. Οι λαοί πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα για το κατά πόσον η θέση τους έχει βελτιωθεί μετά την πτώση του τείχους, μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση. Η ζωή σήμερα στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες δίνει αποστομωτικά παραδείγματα, παρουσιάζοντας αφτιασίδωτη τη γυμνή βάρβαρη πραγματικότητα του καπιταλισμού: Την αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων για τα κέρδη της πλουτοκρατίας, τη γιγάντωση της ανεργίας, της ανέχειας, των ανθρώπων που είναι άστεγοι, εκείνων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, της μετατροπής της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας, της Ασφάλισης, της ψυχαγωγίας σε πανάκριβα εμπορεύματα.

Οι ιμπεριαλιστές πανηγυρίζουν για τις ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, παρουσιάζοντάς τες ως τελεσίδικες. Παρεμβαίνουν στη συνείδηση των εργαζομένων και της νεολαίας, συκοφαντώντας το σοσιαλισμό και παρουσιάζοντας τον καπιταλισμό ως μονόδρομο. Γνωρίζουν όμως και οι ίδιοι ότι ο ρους της Ιστορίας δεν μπορεί να σταματήσει, δεν μπορούν να αναιρέσουν την επικαιρότητα και ρεαλιστικότητα του σοσιαλισμού, της μόνης διεξόδου που συμφέρει την πλειοψηφία του λαού. Μια επικαιρότητα που θα γίνει πραγματικότητα, μέσα από την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης, μέσα από την ανάπτυξη ενός ρωμαλέου αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού λαϊκού μετώπου που θα διεκδικήσει την εξουσία, που θα απαιτήσει να καρπώνονται τον πλούτο αυτοί που τον παράγουν.