Η στροφή στην «ποιοτική γεωργία», που σχετίζεται με την παραγωγή βιολογικών και, γενικότερα, «καλής ποιότητας» γεωργικών και κτηνοτροφικών προϊόντων, παρουσιάζεται από τη νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ως η μόνη «σωτήρια διέξοδος» για τους Ελληνες αγρότες. Βεβαίως, σ' αυτό το ζήτημα η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου δεν πρωτοτυπεί καθόλου, καθότι και οι προηγούμενες κυβερνήσεις του Κ. Σημίτη και του Κ. Καραμανλή ωθούσαν τους αγρότες να κάνουν «παραγωγική στροφή». Κι όλοι θυμούνται τις προτάσεις υπουργών και άλλων αρμόδιων κυβερνητικών παραγόντων προς τους παραγωγούς να στραφούν σε νέες καλλιέργειες, που ξεκινούσαν από τα βιολογικά αγγούρια και τις ποιοτικές αγκινάρες, έφταναν μέχρι τη μυρωδάτη ρίγανη και την αρωματική λεβάντα κι από εκεί στα αποδοτικά γομαράγκαθα και τα νόστιμα βατράχια.

Αλλά η προτροπή για στροφή στην «ποιοτική γεωργία» ήταν και εξακολουθεί να είναι υποκριτική, προσχηματική και παραπλανητική. Διότι οι κυβερνήσεις, και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, ουδόλως ενδιαφέρονται για τη σωτηρία των μικρομεσαίων αγροτών, ούτε και για την εξασφάλιση φτηνών, ποιοτικών και υγιεινών αγροτικών προϊόντων για τη διατροφή του ελληνικού λαού. Αυτό ακριβώς αποδεικνύει η θαυμαστή τους συνέπεια και ο περισσός ζήλος τους στην εφαρμογή της αντιαγροτικής πολιτικής της ΕΕ, η οποία ξεκληρίζει, βίαια και μαζικά, τη μικρομεσαία αγροτιά, για να παραδώσει τη γη και όλο τον αγροτικό πλούτο στα χέρια λίγων μεγαλοαγροτών και αγροτοκαπιταλιστών.

Ειναι, όμως, αυτή η προτροπή «και εκ του περισσού», καθώς οι Ελληνες αγρότες παράγουν, εδώ και χρόνια, ποιοτικά προϊόντα. Το ελληνικό λάδι και το ντόπιο αρνάκι, τα φρούτα, το σιτάρι, το καλαμπόκι και το βαμβάκι που παράγονται στην Ελλάδα είναι «καλής ποιότητας». Ομως, αυτά τα ποιοτικά προϊόντα οι αγρότες δεν μπορούν να τα πουλήσουν, αφού η αγορά έχει πλημμυρίσει από εισαγόμενα. Ετσι οι τιμές που αγοράζουν οι έμποροι από τους παραγωγούς είναι εξευτελιστικές, δε βγάζουν ούτε το κόστος, ενώ προτιμούν να εισάγουν φτηνότερα, με αποτέλεσμα να παραμένουν αδιάθετες επί πολύ καιρό, ή και να πετιούνται τεράστιες ποσότητες ντόπιας αγροτικής παραγωγής των μικρομεσαίων αγροτών. Είναι χαρακτηριστικό ότι πάνω από 4 εκατομμύρια κιλά μήλων περσινής παραγωγής στην Αγιά της Λάρισας έμειναν, τελικά, αδιάθετα και είτε πετάχτηκαν στις χωματερές, είτε δόθηκαν για ζωοτροφές. Την ίδια «τύχη» είχαν μεγάλες ποσότητες σταφυλιών στον Τύρναβο και σε άλλες περιοχές, που έμειναν στα κούτσουρα, καθώς και η σταφίδα στην Πελοπόννησο και πολλά άλλα προϊόντα σε όλη τη χώρα. Και μη μας πουν για τη χαμηλή «ανταγωνιστικότητα» και το μεγάλο κόστος παραγωγής των μικρομεσαίων, γιατί η αγροτική πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων ενισχύει τη μεγάλη καπιταλιστική παραγωγή και τους εμποροβιομήχανους.

Το πρόβλημα, λοιπόν, για τους μικρομεσαίους αγρότες δεν είναι να «στρίψουν» προς την «ποιοτική γεωργία», όπως τους καλεί ο πρωθυπουργός και η κυρία Μπατζελή, αλλά πώς θα βρουν το δρόμο που θα τους οδηγήσει, πραγματικά, στη σωτηρία. Κι αυτός ο δρόμος περνάει μέσα από τους αγώνες, μαζί με την εργατική τάξη και τους αυτοαπασχολούμενους, για την ανατροπή της αντιαγροτικής πολιτικής της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων, για μιαν άλλη αγροτική ανάπτυξη υπέρ των συμφερόντων της μικρομεσαίας αγροτιάς και προς όφελος του ελληνικού λαού.