Η κατάργηση της άδειας ακτινοπροστασίας για τους εργαζόμενους σε ακτινολογικά εργαστήρια δημόσιων και ιδιωτικών νοσοκομείων είναι μια ευθεία βολή της κυβέρνησης προς τη ζωή αυτών των εργαζομένων. Είναι όμως και ένα μεγάλο δώρο προς τους επιχειρηματίες του κλάδου της Υγείας. Σύμφωνα με αυτήν τη μεθόδευση, καταργούνται οι επιπλέον 30 μέρες άδεια το χρόνο ως ένα μέτρο προστασίας από την ακτινοβολία, που υπήρχε ώστε αυτή να μη σωρεύεται αθροιστικά στους εργαζόμενους και τους προκαλεί λευχαιμίες και καρκίνους. Κι όλα αυτά τη στιγμή που πολύ συχνά οι ακτινολόγοι αναγκάζονται να κάνουν δύο βάρδιες στο 24ωρο λόγω έλλειψης προσωπικού σε δημόσια και ιδιωτικά νοσοκομεία, που οι εργαζόμενοι στα εργαστήρια πεθαίνουν 5 χρόνια νωρίτερα, ενώ δεν εντάσσονται ούτε στα ΒΑΕ! Πρόκειται για μια εγκληματική μεθόδευση, η οποία ήταν πάγιο αίτημα όλων των κυβερνήσεων στις διαπραγματεύσεις τους με τους εργαζόμενους.

Γιατί - θα αναρωτηθεί κάποιος - προωθείται μια τέτοια τροπολογία; Για τον ίδιο λόγο που θεσπίζονται ολοένα και πιο αντεργατικά μέτρα, μετατρέποντας τη ζωή των εργαζομένων σε κόλαση: Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ εκπροσωπούν τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, υπηρετούν τη λογική της ανταγωνιστικότητας, δηλαδή ότι ο εργαζόμενος και τα δικαιώματά του αποτελούν κόστος, το οποίο πρέπει διαρκώς να μειώνεται. Αυτός ο τρόπος οργάνωσης της παραγωγής, με σκοπό το κέρδος και όχι την κάλυψη των λαϊκών και κοινωνικών αναγκών, δε λογαριάζει τον εργαζόμενο σαν παραγωγό όλου του πλούτου. Δε λογαριάζει τον εργαζόμενο γενικώς: Αν θα του φτάνει ο μισθός, αν θα έχει σταθερή δουλειά, 8ωρο, αν θα έχει τη δυνατότητα να κάνει και να ζήσει οικογένεια, αν θα έχουν δωρεάν φάρμακα όλοι όσοι έχουν ανάγκη, αν θα έχουν όλοι σωστή και επαρκή τροφή, ρεύμα, νερό κλπ. Δε λογαριάζει τη ζωή των εργαζομένων, τη θεωρεί αναλώσιμη, καύσιμο για τα κέρδη.

Για τον ίδιο λόγο επανέρχεται (και μάλιστα ως προτεραιότητα της κυβέρνησης) το θέμα του πετσοκόμματος των ΒΑΕ. Για να απαλλαγούν οι εργοδότες από την παραπάνω ασφαλιστική εισφορά, που σε τελευταία ανάλυση κι αυτήν από τα κέρδη που έχουν παράξει οι εργαζόμενοι τη δίνουν. Αυτό που πραγματικά συμβαίνει στους χώρους δουλειάς είναι ότι τα εργατικά ατυχήματα και οι επαγγελματικές ασθένειες «θερίζουν» παρά την ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης. Η τεχνολογία και η επιστήμη δεν αξιοποιείται υπέρ του εργαζόμενου λαού, αλλά για να ανεβάσει την παραγωγικότητα με την εντατικοποίηση της εργασίας. Για παράδειγμα, δεν τίθενται στην υπηρεσία της προστασίας του εργαζόμενου στο χώρο δουλειάς του, με ενισχυμένα μέτρα προστασίας, με πιο συχνή ιατρική παρακολούθηση στη δουλειά και στον τόπο κατοικίας. Δε γίνεται καν καταγραφή των επαγγελματικών ασθενειών, ενώ από τους εργαζόμενους που σακατεύονται στη δουλειά ελάχιστοι συνταξιοδοτούνται.

Το εργατικό - λαϊκό κίνημα πρέπει να βάλει στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεών του τα ζητήματα προστασίας της ζωής των εργαζομένων. Για την υπεράσπιση των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων. Για συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας στους τόπους δουλειάς. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Ο εργαζόμενος πάει στη δουλειά του, δουλεύει για τον επιχειρηματία ή για το καπιταλιστικό κράτος που «τροφοδοτεί» τον επιχειρηματία, παράγει όλο τον πλούτο που υπάρχει για ένα κομμάτι ψωμί και να σακατεύεται ή να συνταξιοδοτείται ...μετά θάνατον. Αυτό δεν πρέπει να το ανεχτεί κανένας εργαζόμενος.