Το στίγμα στις πολιτικές εξελίξεις δίνει η σταθερή ανάκαμψη του εργατικού και λαϊκού κινήματος, με αγωνιστικές κινητοποιήσεις, ποιοτικά βήματα και άλλες διεργασίες, στις οποίες συμμετέχουν με αυξανόμενους ρυθμούς νέες δυνάμεις. Απέναντι στην επιθετικότητα του κεφαλαίου, το εργατικό και λαϊκό κίνημα αντιμετωπίζει συγκεκριμένες προκλήσεις, σε ό,τι αφορά την οργάνωση, τη μαζικοποίηση και τον προσανατολισμό του. Οχι μόνο για να αντιπαλέψει με αποτελεσματικότητα τη βαρβαρότητα, αλλά για να περάσει στην αντεπίθεση. Σήμερα δεν αρκεί μόνον η πάλη στα επιμέρους καθημερινά μέτωπα, η πάλη κατά κλάδο ή για ιδιαίτερα ζητήματα του ενός ή του άλλου τόπου δουλειάς που βεβαίως χρειάζεται. Αλλά σήμερα, η επίθεση του κεφαλαίου εκφράζεται ολομέτωπη και ενιαία απέναντι στο σύνολο των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Επομένως, ενιαία πρέπει να είναι η απάντηση.

Εργατοϋπάλληλοι, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι επαγγελματοβιοτέχνες, γυναίκες, αγροτιά, νεολαία, μετανάστες, συνταξιούχοι, όλοι χτυπιούνται αλύπητα από τις νέες αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που προωθούνται προς όφελος της πλουτοκρατίας. Τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα δεν αφορούν τον έναν ή τον άλλο κλάδο, το δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα, τους σημερινούς ή τους αυριανούς εργαζόμενους. Τους αφορούν όλους. Συνεπώς, το εργατικό και λαϊκό κίνημα, χωρίς φυσικά να εγκαταλείπει τα άμεσα μέτωπα πάλης και το καθημερινό μετερίζι του αγώνα για το μεροκάματο, πρέπει να διευρύνει τον προσανατολισμό του. Να βάλει στο στόχαστρο το σύνολο της πολιτικής εξουσίας, πηγαίνοντας πολύ παραπάνω από την άσκηση πίεσης στην εκάστοτε κυβέρνηση, στον εκάστοτε υπουργό, στον μεμονωμένο εργοδότη. Να στοχοποιήσει, δηλαδή, την πολιτική εξουσία που υπηρετεί την πλουτοκρατία.

Στόχος της λαϊκής αντεπίθεσης δεν μπορεί να είναι μόνο να δημιουργεί επιφανειακά ρήγματα στην εκάστοτε αστική κυβέρνηση. Αλλωστε, το λαϊκό κίνημα έχει πικρή εμπειρία, που αποδεικνύει περίτρανα ότι αιτήματα του τύπου «να πέσει ο υπουργός» ή να «πέσει η κυβέρνηση» έχουν ως αποτέλεσμα την εναλλαγή ανάμεσα στα κόμματα της πλουτοκρατίας. Για να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων η λαϊκή αντεπίθεση απαιτεί, παράλληλα με τις μορφές πάλης, να καταγράφεται ξεκάθαρη και η κλιμάκωση του αγώνα στην πολιτική κατεύθυνση. Δηλαδή, ολοένα και περισσότερες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις να συσπειρώνονται στο μέτωπο που στοχοποιεί τον πραγματικό ένοχο, την εξουσία των μονοπωλίων, την πολιτική κυριαρχία της πλουτοκρατίας.

Η κλιμάκωση της λαϊκής πάλης πρέπει να στοχεύει στο να δημιουργεί ισχυρά ρήγματα στην πολιτική εξουσία, να την κάνει να αισθάνεται φόβο. Να αποδεικνύει ότι ο λαός δεν παραπλανάται, δεν τρομοκρατείται. Οτι η εκάστοτε αστική κυβέρνηση δεν μπορεί να διαχειρίζεται τις καταστάσεις με την ίδια ευκολία, ότι δεν αρκούν τα μέσα που συνήθως χρησιμοποιεί για να εγκλωβίσει το λαό. Μια τέτοια πολιτική και ιδεολογική κλιμάκωση μπορεί να κλονίσει συθέμελα την εξουσία του κεφαλαίου, αποκαλύπτοντας σε όλο και μεγαλύτερο κομμάτι εργαζομένων ότι υπεύθυνη για τα βάρη στις πλάτες του λαού είναι η εξουσία των μονοπωλίων. Γι' αυτό ο λαός πρέπει, συμμετέχοντας και αναπτύσσοντας την ταξική πάλη, να βλέπει ταυτόχρονα και την προοπτική της για τα δικά του συμφέροντα, κόντρα στο κεφάλαιο. Ετσι θα ανοίγει βήμα το βήμα ο δρόμος για να διεκδικήσει το ίδιο το λαϊκό κίνημα μιαν άλλη εξουσία και οικονομία, προς όφελος των εργαζομένων και του λαού.