Η κυβέρνηση και ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του κεφαλαίου επιχειρούν με ένα μπαράζ νομοθετικού έργου και διαρροές για τα χειρότερα να τσακίσουν τη ζωή των ανθρώπων της δουλειάς. Αλλά αυτό δε θα επιτρέψουμε να γίνει. Στα τέσσερα 24ωρα που μένουν μέχρι να αρχίσει η μεγάλη 48ωρη πανελλαδική απεργία - που έχουν κηρύξει δεκάδες ταξικά συνδικάτα ανταποκρινόμενα στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ - δεν υπάρχει «νεκρός χρόνος». Από εκατοντάδες αγωνιστές του εργατικού κινήματος, που έχουν πάρει ήδη θέση στην πρώτη γραμμή αυτής της μάχης, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό είναι αφιερωμένο στην προετοιμασία της απεργίας. Γιατί πρόκειται για μάχη που αφορά στα άγια των αγίων της εργατικής τάξης. Πρόκειται για μάχη που ακουμπά - ευαισθητοποιεί πλατύτερα λαϊκά στρώματα, από τους αυτοαπασχολούμενους και τους αγρότες, από τους γονείς και τους μαθητές ως τους σπουδαστές - φοιτητές και τους καθηγητές τους.

Τα μέτρα που παρουσιάζει η κυβέρνηση ως διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση ούτε έκτακτα είναι, ούτε προσωρινά. Είναι η συνέχεια με πιο οξύ τρόπο της εφαρμογής της πολιτικής που κάνει πιο ισχυρό το κεφάλαιο, πιο αδύναμους τους εργάτες. Το φορολογικό, που παίρνει από τους εργάτες για να δώσει στο κεφάλαιο, το εργασιακό, που τους κάνει όλους λάστιχο, και τώρα το Ασφαλιστικό, που εξαφανίζει τις συντάξεις, έρχονται να προστεθούν σε όλα εκείνα που έχουν κάνει ήδη την Υγεία ακριβό εμπόρευμα, το σχολείο αμάθεια και την Πρόνοια χώρο για να κερδίζουν οι «φιλάνθρωποι». Το σύνολο των μέτρων που απειλούν να φέρουν τα πάνω κάτω στη ζωή των εργατών έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τον πλούτο που παράγουν, την επιστήμη και τεχνολογία, που επιτρέπουν οι εργάτες να δουλεύουν λιγότερο, να αμείβονται καλύτερα, να απολαμβάνουν υψηλού επιπέδου Υγεία - Πρόνοια, να 'χουν άριστο επίπεδο εκπαίδευσης.

Η συνείδηση αυτής της πραγματικότητας πρέπει να αυξάνει τη δυναμική της απεργίας, να αναδεικνύει, πέρα από την άμυνα, την αντεπίθεση ως ανάγκη ζωής. Κι εδώ ακριβώς η συμμετοχή στην απεργία προβάλλει για τον καθένα ως στάση ευθύνης για τη ζωή σήμερα, για τη συνέχειά της όχι όπως τη θέλουν οι καπιταλιστές αλλά όπως έχουν ανάγκη οι εργάτες. Η κυβέρνηση, το κεφάλαιο, τα κόμματα που στηρίζουν την πολιτική του, οι εργατοπατέρες που υπονομεύουν τον αγώνα των εργατών, δεν είναι ανίκητοι. Ισα ίσα, η ένταση με την οποία επιδιώκουν να περάσουν διά πυρός και σιδήρου το αντεργατικό πακέτο ομολογεί πως όλο αυτό το σύστημα έχει πρόβλημα. Η όξυνση του ταξικού πολέμου μπορεί να μεγαλώσει αυτό το πρόβλημα. Οι καπιταλιστές δεν πρέπει να βρίσκουν τόπο να σταθούν.

Το λαϊκό κίνημα μπορεί να αντιμετωπίσει την επίθεση, μπορεί να ανοίξει το δρόμο για την απαλλαγή από τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Οι εργάτες μπορούν να κάνουν πιο ισχυρή την πάλη τους. Αρκεί να γνωρίζουν γιατί και με ποιον παλεύουν. Αρκεί τέτοιες κρίσιμες ώρες να κάνουν για τα καλά πέρα όποιον υπονομεύει τον αγώνα, όποιον δίνει φιλί ζωής σ' ένα σύστημα που τη σαπίλα του θέλει να την κάνει αρρώστια όλης της κοινωνίας. Καμιά επανάπαυση, γενικός συναγερμός, τίποτα να μην τους αφήσουμε να πάρουν απ' ό,τι κατακτήθηκε με αίμα. Οι καπιταλιστές πρέπει να πληρώσουν την κρίση, οι εργάτες πρέπει να βγουν απ' αυτή τη μάχη έχοντας κάνει ένα βήμα μπροστά.