Η άγρια και ολοκληρωτική επίθεση που βρίσκεται σε εξέλιξη αυτή την περίοδο ενάντια στην ίδια τη ζωή της εργατικής τάξης, καθώς και οι τρεις τελευταίες απεργίες, που πρωτοστάτησε ο ταξικός πόλος του συνδικαλιστικού κινήματος, το ΠΑΜΕ, βάζουν στο προσκήνιο το πραγματικό ερώτημα που καλούνται σήμερα ν' απαντήσουν οι εργαζόμενοι, τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Ανάπτυξη για ποιον; Για τα μονοπώλια ή για το λαό; Η καπιταλιστική κρίση δείχνει κάθε μέρα όλο και πιο καθαρά, ποιον υπηρετούν τα μέτρα που παίρνονται αυτήν την περίοδο. Η ενίσχυση, για παράδειγμα, των τραπεζών με τα 28 δισ. ευρώ, η επίθεση στο Ασφαλιστικό, στα εργασιακά, στους μισθούς, η ένταση των κατασταλτικών μέτρων, η προώθηση του «Καλλικράτη», όλα αυτά είναι μέτρα με έναν και μόνο στόχο: Τη διασφάλιση όλο και πιο ευνοϊκών συνθηκών για την αύξηση των κερδών της πλουτοκρατίας.

Την ώρα, λοιπόν, που έχουμε μια τέτοιου μεγέθους επίθεση, που αφορά το σύνολο της ζωής της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, οι διάφοροι «φίλοι του λαού» θολώνουν τα νερά. Κάνουν λόγο για «άδικα» ή για «αναποτελεσματικά» μέτρα ή μιλάνε για ...αγορές (π.χ. ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ), την ώρα που η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Τα μέτρα αυτά τα παίρνει η κυβέρνηση, σε συμφωνία με την ΕΕ, προς όφελος της πλουτοκρατίας. Είναι μέτρα αναγκαία και αποτελεσματικά για το κεφάλαιο, γι' αυτό και πρέπει να απορριφθούν από τους εργαζόμενους.

Τι σημαίνει όμως αυτή η ανάπτυξη; Σημαίνει πως υπέρτατος νόμος είναι τα κέρδη του κεφαλαίου. Με βάση αυτήν την ανάπτυξη, ο Λαναράς - για να αναφέρουμε μόνο ένα παράδειγμα - τσέπωσε μέσα σε πέντε χρόνια 63 εκατομμύρια ευρώ, απέλυσε περίπου 650 εργάτες και τώρα αποφασίζει να βάλει λουκέτο στην «Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία». Κι όλα αυτά, όχι γιατί δεν υπάρχει ανάγκη στην ελληνική κοινωνία για φτηνό και καλό ρούχο, αλλά γιατί οι νόμοι της καπιταλιστικής αγοράς σπρώχνουν σε άλλες, πιο επικερδείς για τον κεφαλαιοκράτη, δραστηριότητες. Την ανάγκη, ο σχεδιασμός της οικονομίας να υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα, αναδεικνύει και το πλαίσιο πάλης της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας, που παλεύοντας για σταθερή εργασία επισημαίνει πως οι κατασκευές πρέπει να στραφούν σε έργα για το λαό, όπως αντιπλημμυρική, αντισεισμική θωράκιση, κατασκευή σχολείων, νοσοκομείων λαϊκής κατοικίας κλπ.

Απέναντι σε αυτήν την ανάπτυξη, υπάρχει ο άλλος δρόμος ανάπτυξης. Αυτός που στο κέντρο του βάζει τα συμφέροντα του λαού. Οπου τα μεγάλα μέσα παραγωγής κοινωνικοποιούνται και οι ντόπιες παραγωγικές δυνάμεις και δυνατότητες αξιοποιούνται ολόπλευρα. Οπου η παραγωγική δραστηριότητα στρέφεται στην ανάπτυξη προς όφελος του λαού και όχι για τα κέρδη. Οπου η ανεργία εξαλείφεται με την εφαρμογή της κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας. Οι εργαζόμενοι, τα πλατιά λαϊκά στρώματα, καλούνται σήμερα να αναπτύξουν την πάλη τους σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση, πολιτικοποιώντας την πάλη τους, δίνοντας ώθηση στη ριζοσπαστικοποίηση ακόμα περισσότερων συνειδήσεων. Για τους εργάτες, για τους ανθρώπους του μόχθου, για τη νεολαία, τις γυναίκες, τα πλατιά λαϊκά στρώματα, δεν μπορεί να υπάρξει άλλη λύση, δεν υπάρχουν μεσοβέζικες καταστάσεις. 'Η με τα μονοπώλια, ή με το λαό.