Είτε με τη μορφή του «διαλόγου», είτε με τη μορφή της συκοφάντησης, των απειλών ή της επιστράτευσης του «κοινωνικού αυτοματισμού», η στάση της κυβέρνησης απέναντι στους αγρότες έχει έναν και μόνο στόχο: Να αποπροσανατολίσει, να τρομοκρατήσει και να εγκλωβίσει την αγροτιά και, σε κάθε περίπτωση, να αποτραβήξει τη συζήτηση από την υποχρέωση που η ίδια έχει να αναζητήσει και να δώσει λύση στα πραγματικά προβλήματα της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς. Εκείνο που ενδιαφέρει την κυβέρνηση είναι πώς θα αποσπάσει τη συναίνεση των αγροτών στο προαποφασισμένο πρόγραμμά της, στην εφαρμογή των αντιλαϊκών προβλέψεων της ευρωενωσιακής Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, δηλαδή στο ξεκλήρισμα των φτωχών και μεσαίων αγροτών, στη συγκέντρωση της αγροτικής παραγωγής στα χέρια λίγων μεγαλοτσιφλικάδων και πολυεθνικών του κλάδου των τροφίμων.

Κάτω απ' αυτό το πρίσμα αποκτά ξεχωριστή σημασία το αγωνιστικό σάλπισμα συντονισμού που απευθύνει το μπλόκο της Νίκαιας. Καλεί την αγροτιά να απορρίψει το στημένο «διάλογο» και τονίζει ότι η αγωνιστική δράση των αγροτών δεν μπορεί παρά να είναι ενιαία, προτείνοντας ένα κοινό διεκδικητικό πλαίσιο, το οποίο αφορά το σύνολο των μικρομεσαίων αγροτών όλης της χώρας, από τη σκοπιά της στρατηγικής υπεράσπισης των πραγματικών τους συμφερόντων. Παράλληλα, υπογραμμίζει ότι ο αγώνας των αγροτών πρέπει να είναι ενιαίος με εκείνον των εργατοϋπαλλήλων, των αυτοαπασχολούμενων, που δεν έχουν μόνο τον ίδιο αντίπαλο, το κεφάλαιο και την πολιτική του, αλλά και κοινό συμφέρον να τον αντιπαλέψουν, να τον τρομοκρατήσουν και στην πορεία να τον νικήσουν και να τον ανατρέψουν.

Οι λογής λογής «διάλογοι» που έχουν στηθεί κατά καιρούς αποτέλεσαν το όχημα για την εφαρμογή της προαποφασισμένης αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής με το μανδύα της «διαβούλευσης». Η απόρριψη του διαλόγου δίνει δύναμη στους λαϊκούς εργατικούς αγώνες, μπορεί να πολλαπλασιάσει την αποτελεσματικότητά τους. Είναι όρος αναγκαίος για να διαμορφώσουν η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα αιτήματα ενιαία και κοινούς στόχους πάλης που απαντάνε στις σύγχρονες ανάγκες τους, δυσκολεύουν τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς και ακυρώνουν τους ελιγμούς. Το πρόβλημα της επιβίωσης για τον μικρό αγρότη μεταφράζεται σε διατροφικό πρόβλημα για τον εργατοϋπάλληλο. Η πολιτική που ενισχύει τη σύμφυση αγροτοκαπιταλιστών και πολυεθνικών των τροφίμων είναι αυτή που αναπαράγει τα κοινά για τους φτωχούς αγρότες και τους εργαζόμενους προβλήματα.

Το μέτωπο είναι δεδομένο: Από τη μια είναι η ΕΕ, η πλουτοκρατία, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τα κόμματα που στηρίζουν την αντιαγροτική πολιτική. Από την άλλη είναι η φτωχή και μεσαία αγροτιά που στενάζει από την εφαρμογή της ΚΑΠ, από την πολιτική που έχει στο επίκεντρο το κέρδος των μονοπωλίων. Από την ίδια πολιτική στενάζουν όλοι οι φτωχοί αγρότες, από την ίδια πολιτική στενάζουν και τα εργατικά και λαϊκά στρώματα. Το ενιαίο μέτωπο όλων απέναντι στον αντιλαϊκό τυφώνα που προωθεί η κυβέρνηση είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να φέρει στο επίκεντρο, με διεκδικητικούς ριζοσπαστικούς αγώνες, τις πραγματικές ανάγκες του λαού, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την ικανοποίησή τους.