Η προχτεσινή παρέμβαση του ΣΕΒ για την υπογραφή Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας επιβεβαιώνει ότι οι εργαζόμενοι βρίσκονται αντιμέτωποι με το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης - εργοδοσίας - Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και οι τρεις απαιτούν «γην και ύδωρ» από την εργατική τάξη και τα συνδικάτα της χώρας μας. Και οι τρεις με αξιοθαύμαστο συγχρονισμό και εμμονή χτυπάνε το ίδιο βιολί, τον ίδιο σκοπό. Το φιρμάνι της πλουτοκρατίας και των πολιτικών της εκπροσώπων είναι ένα: Πάγωμα μισθών, πάγωμα συντάξεων. Δηλαδή ακόμα παραπέρα μείωση της αγοραστικής δύναμης της εργατικής οικογένειας.

Την ίδια στιγμή ο ΣΕΒ και οι εργοδοτικές οργανώσεις, μπαίνουν στον ντορό της κινδυνολογίας και της τρομοκράτησης, διακηρύσσουν πως το «2010 προαλείφεται ακόμα πιο δυσοίωνο για όλους» και σε δραματικούς τόνους περιγράφουν «συνθήκες έκτακτης ανάγκης στην οικονομία». Μόνο που η χρονιά που φεύγει δεν ήταν άσχημη για όλους. Η ευγενής τάξη των βιομηχάνων μέσα στο 2009 την οποία ο ΣΕΒ χαρακτηρίζει επώδυνη, είχε κέρδη και μόνο κέρδη. Μόνο στο πρώτο εξάμηνο του έτους οι εισηγμένες επιχειρήσεις στο χρηματιστήριο κατέγραψαν κέρδη ύψους 5,480 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Επώδυνη ήταν η χρονιά για τη λαϊκή οικογένεια που τα εισοδήματά της μειώθηκαν. Επώδυνα και δύσκολα ήταν και είναι για τους εργαζόμενους που υποχρεώθηκαν στην εκ περιτροπής εργασία, για αυτούς που εργάζονται τρίωρα και τετράωρα. Ανυπόφορα ήταν για τους 650.000 και πλέον ανέργους, για τους δεκάδες χιλιάδες απασχολήσιμους των stage, τους συμβασιούχους, τους «ενοικιαζόμενους». Ανυπόφορα είναι για τη χαμοζωή στο Πέραμα, για τους εργατοτεχνίτες στη Ζώνη, για τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους που ένας στους τέσσερις είναι άνεργοι, για τις καθαρίστριες σε ιδιωτικές και δημόσιες υπηρεσίες, που παραμένουν «ενοικιαζόμενες». Ολοι αυτοί ζούνε πάντα σε «συνθήκες έκτακτης ανάγκης». Ολος αυτός ο κόσμος που πληρώνει πάντα τα σπασμένα της «ανάπτυξης» και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων. Απ' όλους αυτούς ο ΣΕΒ προκλητικά απαιτεί «να εισφέρουν στην οικονομική σταθερότητα» και μάλιστα το θεωρεί «αυτονόητο»!

Σε όλους αυτούς ο ΣΕΒ προτείνει σήμερα με τη νέα Συλλογική Σύμβαση να συνάψουν -λέει- ένα «πραγματικό κοινωνικό συμβόλαιο». Δηλαδή, να αποδεχτούμε να «μας βάλουν τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι». Να βάλουμε το κεφάλι μας στον ντορβά της «συνυπευθυνότητας των κοινωνικών εταίρων», για να αποκατασταθεί -λένε- η αξιοπιστία μας έναντι των Ευρωπαίων και «των διεθνών χρηματαγορών». Δηλαδή να πληρώσουν οι εργαζόμενοι τα σπασμένα τους. Οι εργαζόμενοι τη μόνη υπευθυνότητα που πρέπει να δείξουν είναι απέναντι στη ζωή της οικογένειάς τους. Υπευθυνότητα για το μέλλον των παιδιών τους. Και για τη μόνη «αξιοπιστία» για την οποία πρέπει να ενδιαφέρονται είναι πώς θα αντισταθούν στο μαύρο μέτωπο κυβέρνησης και εργοδοσίας. Πώς θα στραπατσάρουν τα σχέδια των βιομηχάνων. Αξιόπιστοι και ισχυροί πρέπει να γίνουν οι αγώνες τους, οι διεκδικήσεις για όλες τις ανάγκες τους και πρώτ' απ' όλα για εισόδημα που να τις ικανοποιεί.

Τότε πραγματικά οι εργαζόμενοι θα αρθούν «στο ύψος των περιστάσεων» και όχι όταν υποκλιθούν στα κελεύσματα του ΣΕΒ και της κυβέρνησης. Τότε και μόνο τότε, όταν οι αγώνες τους σημαδέψουν και αμφισβητήσουν την κερδοφορία του κεφαλαίου, θα μπορούν να ελπίζουν στη βελτίωση της θέσης τους, στην καλυτέρευση της ζωής τους. Μέση οδός δεν υπάρχει. Σε αυτό το δρόμο καλούν σήμερα οι ταξικές δυνάμεις, αυτό το δρόμο ανοίγει το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο.