Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επιδιώκει ως τώρα με ελιγμούς να εμφανίσει διαφορετική πολιτική από της ΝΔ, αλλά η προετοιμασία για την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων δείχνει ετοιμότητα να επιβάλλει αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα. Πυρήνας τους, οι αποφάσεις που έχουν συνδιαμορφώσει τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΝΔ στα όργανα της ΕΕ. Επιδίωξη είναι νέα κέρδη για το κεφάλαιο από τη μια, βάθεμα της εκμετάλλευσης και των συνθηκών ανέχειας, στις οποίες ζει η μεγάλη πλειοψηφία τους λαού, από την άλλη. Αυτή είναι η γενική τάση, η στρατηγική γραμμή την οποία υπηρετούν όλα ανεξαρτήτως τα κόμματα του κεφαλαίου. Γι' αυτό επιλέγονται από την πλουτοκρατία να υπηρετήσουν τα συμφέροντά της.

Απέναντι στις συνέπειες αυτής της πολιτικής, είναι δεδομένο ότι θα εκφραστούν αντιδράσεις, ανεξάρτητα από το μέγεθος, την ένταση, τη μαζικότητα, το περιεχόμενο και τη διάρκεια που αυτές θα έχουν. Αγώνες είχαμε στο παρελθόν, θα έχουμε και στο μέλλον. Ποιο ήταν όμως το αποτέλεσμά τους και πού κατέληξαν; Είναι γεγονός ότι οι εργατικές κινητοποιήσεις τα περασμένα χρόνια κατάφεραν ορισμένες φορές και κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις να καθυστερήσουν προσωρινά κάποια αντιδραστικά μέτρα. Η γενική πολιτική γραμμή όμως της εκάστοτε κυβέρνησης, ο πυρήνας των μέτρων για τα οποία δεσμεύτηκε στην πλουτοκρατία, δεν ανατράπηκε, δεν ανακόπηκε. Αλλοτε με ελιγμούς, άλλοτε με κατασταλτική πυγμή, οι κυβερνήσεις του δικομματισμού πέτυχαν να αυξήσουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, να καθηλώσουν μισθούς και συντάξεις, να εκτινάξουν τα κέρδη του κεφαλαίου (ακόμα και σε συνθήκες κρίσης), να ιδιωτικοποιήσουν την Υγεία και την Παιδεία.

Αυτό υπηρετούν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, αλλά και τα κόμματα εκείνα που δεν αμφισβητούν τον ευρωμονόδρομο. Από αυτή την άποψη, σήμερα, γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη η ανάγκη να διευρυνθούν οι στόχοι πάλης της εργατικής τάξης, να πολιτικοποιηθούν. Να συνειδητοποιήσει ο εργατοϋπάλληλος ότι οι διεκδικήσεις του στον καπιταλισμό έχουν «οροφή» που συμπιέζεται ακόμη περισσότερο, από τα αντιλαϊκά μέτρα που συσσωρεύονται από τη μια κυβερνητική θητεία στην άλλη. Το μπόλιασμα ολοένα και περισσότερων εργατικών συνειδήσεων με τον άλλο δρόμο ανάπτυξης και η πάλη για την κατάκτησή του, μπορεί να δώσει δύναμη στους σημερινούς αγώνες. Μπορεί και πρέπει να ανοίξει δρόμους για πραγματικές, ριζοσπαστικές, πραγματικά φιλολαϊκές αλλαγές, που θα φτάνουν μέχρι και στην κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.