Κι ενώ «όλοι» έφευγαν υπήρχαν - όπως υπάρχουν πάντα - και αυτοί που έμειναν. Την ώρα που τα πλοία ξεκινούσαν κάποιοι γνώριζαν ότι δεν πρόκειται να ταξιδέψουν μακρύτερα απ' τις τοπικές παραλίες. Απαισιόδοξες σκέψεις σε στιγμές «υποχρεωτικής» ανανέωσης; Οχι, απλά η πραγματικότητα. Ελάχιστοι, άλλωστε είναι αυτοί που δε θυμούνται τον εαυτό τους να μένει την ώρα που «όλοι» φεύγουν, προφανώς, γιατί δε φεύγουν «όλοι». Οταν, μάλιστα, δεν υπάρχει το φιλικό ή το οικογενειακό σπίτι τα πράγματα «στενεύουν» επικίνδυνα.

Εάν προσθέσουμε, μάλιστα, σε όσους έμειναν κι εκείνους που κατάφεραν να φύγουν μόνο λίγες μέρες, τότε σίγουρα ο αριθμός είναι εντυπωσιακός, πολύ εντυπωσιακός, αγγίζει τη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου. Δε χρειάζεται η στατιστική για το προηγούμενο «αυθαίρετο» συμπέρασμα, αρκεί μια ματιά γύρω μας. Ο αριθμός μεγαλώνει όταν «θυμηθούμε» πως δίπλα μας, στις πλατείες πιο πέρα, προσπαθούν να βρουν δροσιά χιλιάδες μετανάστες από σμπαραλιασμένες χώρες. Κι ενώ «περιμένουν» το επόμενο αεράκι, αντί γι' αυτό έρχεται η «σκούπα» και τρέχουν να σωθούν.