Ούτε ένα ούτε δύο αλλά 12 ολόκληρα χρόνια θα πρέπει να δουλεύουν κατά μέσο όρο οι μισθωτοί για να αγοράσουν ένα διαμέρισμα 60 τ.μ. στην Αθήνα! Κι αυτό με την προϋπόθεση ότι θα έχουν μια σταθερή δουλειά και δεν θα κάνουν κανένα άλλο έξοδο, ούτε για ένα μπουκαλάκι νερό! Αν πάλι έχουν βλέψεις για κάτι μεγαλύτερο (πώς να ζήσει μια τετραμελής οικογένεια σε 60 τ.μ.;), είναι προφανές ότι θα αποκτήσουν σπίτι λίγο πριν από τη σύνταξη, αν στο μεταξύ δεν έχουν εκδημήσει από την πείνα... Το σοκαριστικό αυτό στοιχείο, από πρόσφατη έρευνα, αποκαλύπτει σε όλο της το μεγαλείο τη βαρβαρότητα της στέγης - πανάκριβο εμπόρευμα για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Μετά από 5 χρόνια, που τα κυβερνητικά «προγράμματα» πάνε κι έρχονται, για τη στήριξη δήθεν των λαϊκών νοικοκυριών και ειδικά των νέων, που ψάχνουν απελπισμένα ένα δικό τους κεραμίδι, αποδεικνύεται ότι δεν κάνουν ούτε για «παρηγοριά», αφού η περιβόητη «αγορά» όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει. Την ίδια στιγμή, όμως, το real estate μεσουρανεί, κατασκευαστικά πρότζεκτ και άλλες κτηματομεσιτικές μπίζνες αναπτύσσονται ραγδαία, τα κέρδη για τους ομίλους του κλάδου είναι τεράστια (με κόστος και σε ανθρώπινες ζωές, αν υπολογίσει κανείς την αύξηση των εργατικών «ατυχημάτων» στον κλάδο των κατασκευών). Ολα τα παραπάνω δεν αποτυπώνουν κάποια «εξαλλοσύνη» της αγοράς ούτε κάποιο στραβοπάτημα. Αντιθέτως, είναι η «κανονικότητα» της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όπου τα κέρδη μιας χούφτας ομίλων προϋποθέτουν να μένουν ...άστεγες ακόμα και οι πιο στοιχειώδεις ανάγκες της λαϊκής πλειοψηφίας.

Αμέσως μετά τη δολοφονία της 40χρονης μητέρας στο Μενίδι από τον εν διαστάσει σύντροφό της, αστυνομία και κυβέρνηση διοχέτευσαν πληροφορίες που ούτε λίγο ούτε πολύ βγάζουν λάδι τον κρατικό μηχανισμό και ενοχοποιούν το θύμα για τη δολοφονία! «Της είχαν πει να πάει σε δομή, αλλά δεν πήγε», «είχε αλλά δεν χρησιμοποίησε το panic button», ήταν ορισμένα απ' όσα γράφτηκαν, όλα copy paste από την ενημέρωση της αστυνομίας. Τι διαφορά έχουν όλα αυτά από διαπιστώσεις του τύπου «παρά τη βία που δεχόταν, δεν έφευγε από το σπίτι» ή «δεν είχε κάνει ποτέ καταγγελία» κ.τ.λ., που ακούγονται σε ανάλογες περιπτώσεις; Οπως έχει αποδειχτεί, όμως, ούτε η καταγγελία της βίας είναι αρκετή, αν δεν υπάρχει ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο προστασίας με ευθύνη του κράτους, ούτε το panic button είναι πανάκεια, όπως φάνηκε και με τη δολοφονία μιας άλλης γυναίκας πριν από λίγους μήνες στη Σαλαμίνα. Οσο για τις δομές, τις οποίες επικαλούνται αστυνομία και κυβέρνηση, θυμίζουμε ότι πανελλαδικά υπάρχουν μόνο 20 Ξενώνες Φιλοξενίας και 44 Συμβουλευτικά Κέντρα, ενώ σε όλη την Αττική λειτουργούν μόλις 10 Συμβουλευτικά Κέντρα, σε 8 από τους 66 δήμους και μόλις 3 Ξενώνες. Παρά το γεγονός λοιπόν ότι μια γυναίκα χάνει τη ζωή της σχεδόν κάθε μήνα, η «φροντίδα» του κράτους είναι εντελώς αναντίστοιχη με το πρόβλημα, κάνοντας ακόμα πιο ξεδιάντροπη την προσπάθειά τους να κρυφτούν πίσω από την «ατομική ευθύνη» του θύματος. Πόσο μάλλον που οι δολοφονίες είναι η κορυφή του παγόβουνου της πολύμορφης βίας και κακοποίησης που δέχονται καθημερινά χιλιάδες γυναίκες...

Την ώρα που τα λαϊκά νοικοκυριά και οι εργαζόμενοι προσπαθούν να επιβιώσουν με τους πενιχρούς μισθούς και τις συντάξεις, η κυβέρνηση παρουσιάζει νέα σχέδια για το πώς θα κονομήσουν περισσότερο οι ...επενδυτές. Τέτοιο είναι το λεγόμενο Αναπτυξιακό Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, που παρουσίασαν οι αρμόδιοι υπουργοί, με χρηματοδότηση από τον προϋπολογισμό, το ΕΣΠΑ και το Ταμείο Ανάκαμψης. Οπως επιτάσσει η ...ευρωπαϊκή «κανονικότητα», τα κονδύλια αυτά θα πάνε στη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων, με προτεραιότητα τις «πράσινες» και ψηφιακές επενδύσεις, που φέρνουν κέρδη με ουρά. Την ίδια ώρα, έργα αναγκαία για την αντιπλημμυρική προστασία του λαού και της περιουσίας του, ακόμα και για την ύδρευση ή την άρδευση ολόκληρων περιοχών, απεντάσσονται από τη χρηματοδότηση του Ταμείου Ανάκαμψης, ύψους 300 εκατ. ευρώ, επειδή ...δεν προλαβαίνουν τις προθεσμίες. Πρόκειται για έργα που παρείσφρησαν ως «πράσινα» στη χρηματοδότηση από το Ταμείο Ανάκαμψης, το οποίο - όπως και τα ΕΣΠΑ - αποκλείει τη στήριξη επενδύσεων που δεν έχουν ανταποδοτικότητα για το κεφάλαιο. Τώρα, ακόμα κι αυτά χάνουν την όποια χρηματοδότηση, επιβεβαιώνοντας ότι το Ταμείο Ανάκαμψης είναι για τους ομίλους και ότι δεν χωράνε σ' αυτό ούτε οι πιο στοιχειώδεις ανάγκες του λαού.