Στενοχώρια έπιασε το «Βήμα της Κυριακής» (12/1/2014), για την «απαξίωση» της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης. Και κάνοντας αναδρομή αναφέρθηκε στη δυνατότητα παραγωγής που είχαν τα εργοστάσιά της (350.000 τόνους ζάχαρης το χρόνο), για ντόπια κατανάλωση και εξαγωγές, ενώ συνέβαλε στην ανάπτυξη των τευτλοπαραγωγών που ξεκληρίστηκαν. Κάνουν όμως και μια ντρίπλα, αθωώνοντας την ΕΕ, την Κοινή Αγροτική Πολιτική που επέβαλε τις ποσοστώσεις, γράφοντας ότι αυτές το 2006 καταργήθηκαν, αλλά η τότε κυβέρνηση δεν το διαπραγματεύτηκε με την ΕΕ, προκειμένου να πάρει χρήμα. Μόνο που η πραγματικότητα δεν είναι ακριβώς έτσι. Η ΕΕ δεν επιτρέπει κρατικά εργοστάσια, λόγω απελευθέρωσης. Η ΚΑΠ, επιβάλλοντας τις ποσοστώσεις, οδήγησε στο κλείσιμο όλων, εκτός από ένα, των εργοστασίων ζάχαρης. Που και αυτό παζάρεψε να το πουλήσει, αλλά δεν τα κατάφερε και το έκλεισε. Κροκοδείλιο, λοιπόν, το κλάμα. Αυτή η υπόθεση είναι ένα ακόμη παράδειγμα για την αναγκαιότητα κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, που με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο θα μπουν σε κίνηση για την ικανοποίηση των αναγκών του λαού, αναπτύσσοντας και τη βιομηχανία και τα αγροτοβιομηχανικά συμπλέγματα και την αγροτική οικονομία.

Το ΔΝΤ εκτιμά ότι στις ΗΠΑ υπάρχει ανάπτυξη, μιλά για τους υψηλότερους ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ μετά την κρίση, 2,8%-3% για το 2014. Ταυτόχρονα, ρεπορτάζ γράφουν: «Η ανεργία στις ΗΠΑ μπορεί να υποχώρησε στο 6,7% το Νοέμβριο, ωστόσο η μείωσή της οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην αποχώρηση εργαζομένων από την αγορά εργασίας». Αρα δεν είχαμε νέες θέσεις εργασίας. Και συνεχίζουν: «Παρόλο που ο πρόεδρος Ομπάμα έχει αναφερθεί πολλές φορές στο πρόβλημα της εισοδηματικής ανισότητας που ανήλθε το 2013 σε ιστορικά υψηλό επίπεδο στις ΗΠΑ, οι πραγματικοί μισθοί των εργαζομένων έχουν αυξηθεί ελάχιστα από την κρίση του 2009». Αρα ούτε αύξηση μισθών υπάρχει. Την ίδια ώρα ο Μπ. Ομπάμα επισκέφτηκε την Πολιτεία της Βόρειας Καρολίνας προκειμένου να προωθήσει τη «βιομηχανία του 21ου αιώνα», δηλαδή εργασίες που θα βασίζονται στην υψηλή τεχνολογία και ως τέτοιες προσφέρουν υψηλότερη προστιθέμενη αξία και υψηλότερες αμοιβές για τους εργαζόμενους. Μόνο που τέτοιες επενδύσεις αυξάνουν την παραγωγικότητα, δηλαδή μεγαλύτερη παραγωγή εμπορευμάτων και υπηρεσιών στη μονάδα χρόνου, με λιγότερη ζωντανή εργασία. Αρα κανένα όφελος στην αντιμετώπιση της ανεργίας. Αυτή είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη. Αλλά υπάρχει και άλλος δρόμος, αυτός της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων.

Επιστολή προς τους ευρωβουλευτές και τον πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου έχει στείλει το ΔΣ της ΟΛΜΕ ζητώντας παρέμβασή τους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ειδικότερα, ζητά «να σταματήσει η πολιτική των μνημονίων που διαλύει το δημόσιο σχολείο και όλα τα δημόσια κοινωνικά αγαθά στη χώρα μας και εξαθλιώνει οικονομικά και εργασιακά όλους τους εργαζόμενους, αφήνοντας βεβαίως στο απυρόβλητο αυτούς που κατέχουν τον πλούτο».

Απευθύνεται, δηλαδή, η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ σε εκείνους που εγκρίνουν την πολιτική αυτή, που εκπροσωπούν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κατά συντριπτική πλειοψηφία τα κόμματα που σε όλη την Ευρώπη εφαρμόζουν τις αντιλαϊκές πολιτικές, όπως λιτότητα, διάλυση εργασιακών σχέσεων, οικοδόμηση ενός ακόμα πιο ταξικού σχολείου, και τους ζητά να την αλλάξουν!

Η καλλιέργεια προσδοκιών για «σωτηρία» από τους αστικούς θεσμούς αποτελεί στοιχείο της προπαγάνδας αποπροσανατολισμού του λαού, υποταγής του στον «ευρωμονόδρομο» και υπονόμευσης του κινήματος. Που καλείται να παλέψει με όπλα την οργάνωση, τον ταξικό προσανατολισμό, τον επίμονο αγώνα για όλες τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και όχι να περιμένει λύσεις ...δι' αλληλογραφίας.