Χαρακτηριστικά είναι όσα έγραψε σε άρθρο του στην εφημερίδα «Καθημερινή της Κυριακής», με θέμα «Εθνική συναίνεση και εξωτερική πολιτική», ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, υπουργός Εξωτερικών και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευ. Βενιζέλος. Εκεί, κάνοντας μια γενικότερη εκτίμηση για τις διεθνείς εξελίξεις, τόνισε:

«Ποτέ άλλοτε τα τελευταία εξήντα χρόνια - από το τέλος του Εμφυλίου - η χώρα μας δεν είχε βρεθεί σε μια συρροή προκλήσεων και προβλημάτων συγκρίσιμη με αυτή των τελευταίων πέντε ετών. Η ελληνική κρίση που έθιξε την οικονομική υπόσταση της χώρας - δηλαδή μια από τις πιο σημαντικές παραμέτρους της εθνικής ισχύος - συνέπεσε:

-- Με την ευρύτερη κρίση της ΕΕ, όχι μόνο ως οικονομικής, αλλά και ως πολιτικής οντότητας, κρίση που τροφοδοτεί διάφορες εκδοχές ευρωσκεπτικισμού.

-- Με νέες ισχυρές προκλήσεις για την ευρωπαϊκή ασφάλεια που είναι ένα ευρωατλαντικό ζήτημα, όχι από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου, αλλά ήδη από τα μέσα του Α' ΠΠ, δηλαδή εδώ και έναν σχεδόν αιώνα.

«Πρώτον, να αποφευχθεί η μετατροπή της οικονομικής κρίσης σε μοχλό αυξημένων πιέσεων προς τη χώρα μας (βλ. προς την ντόπια αστική τάξη) για προσαρμογές ή υποχωρήσεις στο φάσμα των λεγόμενων εθνικών θεμάτων (Κυπριακό, ελληνοτουρκικές σχέσεις στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο, όνομα ΠΓΔΜ κ.ο.κ.).

Δεύτερον, να διαμορφωθεί μια ελληνική στάση για όλες τις επιμέρους περιφερειακές και διεθνείς κρίσεις που να συνάδει με την ιδιότητα της χώρας ως μέλους της ΕΕ και του NATO, με την ανάγκη σεβασμού της διεθνούς νομιμότητας, με τις πολλαπλές περιφερειακές ταυτότητες της χώρας (βαλκανική, μεσογειακή, παρευξείνια) και με τις παραδοσιακές, αλλά και τις νεότερες επιλογές της ως προς τη διαμόρφωση ισχυρών στρατηγικών εταιρικών σχέσεων (όπως με την Αίγυπτο, το Ισραήλ κ.ο.κ.), ενώ ταυτοχρόνως διαμορφώνεται ή έστω διατηρείται ο καλύτερος δυνατός συσχετισμός δυνάμεων για το φάσμα των εθνικών θεμάτων που σημειώθηκαν μόλις προηγουμένως».

Προεξοφλεί μάλιστα «τον υψηλό βαθμό συναίνεσης που έχει διαμορφωθεί ως προς τις βασικές επιλογές της εξωτερικής πολιτικής και της πολιτικής ασφαλείας και άμυνας της χώρας».

Επιπλέον, επικροτεί το γεγονός ότι «παρότι η τεχνητή διάκριση μεταξύ των λεγόμενων μνημονιακών και των λεγόμενων αντιμνημονιακών δυνάμεων ακύρωσε τις προϋποθέσεις στοιχειώδους συναίνεσης, ως προς την εθνική στρατηγική διαχείρισης της οικονομικής κρίσης και εξόδου από αυτήν, δεν επηρεάστηκε καταλυτικά το διαμορφωμένο πλαίσιο συναίνεσης ως προς την εξωτερική πολιτική και ιδίως ως προς τις βασικές θέσεις της χώρας για τον κατάλογο των εθνικών θεμάτων».

Διαβεβαιώνει, μάλιστα, ντόπια και ξένα κέντρα ότι «δημαγωγικές κραυγές, γραφικοί δήθεν υπερπατριωτισμοί, εύκολα στερεότυπα, συνωμοσιολογικές θεωρίες, σύνδρομα καταδίωξης (...) μπορεί να προκαλούν παροδικό πολιτικό θόρυβο, δεν θίγουν, όμως, τελικά τις στρατηγικές επιλογές της χώρας»...

Επιχειρώντας δε να εξηγήσει την ευθυγράμμιση της κυβέρνησης με τις επιλογές του ευρωατλαντικού άξονα σε όλα τα μέτωπα, ο Ελληνας ΥΠΕΞ υποστηρίζει: «Δεν είναι πράγματι εύκολο να εξηγήσει κάποιος γιατί η θέση της χώρας ως προς τον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία ή την κρίση στην Ουκρανία σχετίζεται με το Κυπριακό ή με την κατάσταση στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο. Μόλις όμως το θέμα τεθεί από την οπτική γωνία της τουρκικής πολιτικής, γίνεται πολύ πιο εύκολα αντιληπτή π.χ. η πιθανή συσχέτιση ανάμεσα στον διεθνή συνασπισμό κατά του ISIS και τις προκλήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα», παραπέμποντας σε ανταλλάγματα όπου προσβλέπει η ντόπια αστική τάξη.

Τέλος, στέλνει μήνυμα στις λοιπές αστικές δυνάμεις ότι «καμία απαγορευμένη συζήτηση δεν υπάρχει στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής», τονίζοντας παράλληλα «τη σημασία μιας ψύχραιμης, ορθολογικής, γενναιόδωρης και συναινετικής δημόσιας συζήτησης των θεμάτων αυτών».

Τον ρόλο του ...ντελάλη για την ανεύρεση χορηγών επέλεξε η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, προκειμένου έτσι να λύσει τα κενά που υπάρχουν στην προετοιμασία των αθλητών και των ομάδων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο το 2016. Η ΕΟΕ, εδώ και καιρό, βγήκε η ίδια στο ...παζάρι και με ανά χείρας τα βιογραφικά και τις επιτυχίες αθλητών και ομάδων, χτυπώντας την πόρτα επιχειρηματιών και επιχειρήσεων τους κάλεσε να ...υιοθετήσουν αθλητές ενόψει Ρίο («Υιοθετήστε έναν αθλητή», ήταν το σύνθημα). Τα αποτελέσματα του εγχειρήματος παρουσιάστηκαν χτες μετά... βαΐων και κλάδων σε ειδική τελετή.

Οι αρμόδιοι της ΕΟΕ έδειξαν, για μια ακόμη φορά, ότι το ενδιαφέρον τους περιορίζεται μόνο στην ανάπτυξη και συντήρηση του λεγόμενου πρωταθλητισμού, αφού συν τοις άλλοις αποτελεί και μια ευκαιρία, προκειμένου μέσω των όποιων επιτυχιών να κρυφτεί η στυγνή πραγματικότητα στον ελληνικό αθλητισμό και φυσικά οι ευθύνες.

Παράλληλα με αυτόν τον τρόπο η Ολυμπιακή Επιτροπή ουσιαστικά έσπευσε να κάνει πράξη τις πολιτικές που έχουν εφαρμοστεί τα προηγούμενα χρόνια και συνεχίζονται και σήμερα και στόχο έχουν την παράδοση του αθλητισμού στα ιδιωτικά συμφέροντα που μέσω της εμπορευματοποίησης βρίσκουν το πρόσφορο έδαφος για την αύξηση των κερδών τους (π.χ. πολυεθνικές στους Ολυμπιακούς Αγώνες, χορηγοί κ.τ.λ.).

Ο ρόλος του ΝΑΤΟ ως ο στρατιωτικός βραχίονας του κεφαλαίου της Ευρώπης και των ΗΠΑ είναι μακρόχρονος και αδιάλειπτος από τότε που ιδρύθηκε αυτός ο ιμπεριαλιστικός οργανισμός στις 4 Απρίλη του 1949, με βασικό στόχο αρχικά την αντιμετώπιση της Σοβιετικής Ενωσης και των σοσιαλιστικών χωρών που δημιουργήθηκαν μετά την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο νέος ΓΓ του ΝΑΤΟ, ο σοσιαλδημοκράτης αστός πολιτικός για πολλά χρόνια υπουργός και 2 φορές πρωθυπουργός της Νορβηγίας, Γενς Στόλτενμπεργκ, που βρέθηκε την περασμένη βδομάδα στη χώρα μας, σε συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής», με το γνωστό κυνισμό όλων των προκατόχων του, μιλάει για ...αμυντικό οργανισμό, τη στιγμή που το ΝΑΤΟ έχει αιματοκυλήσει δεκάδες λαούς και χώρες και συνεχίζει να το κάνει.

Απαντώντας σε ερώτηση της εφημερίδας για τις συζητήσεις του με την ελληνική κυβέρνηση και τη συμμετοχή ελληνικών δυνάμεων σε ΝΑΤΟικές επιχειρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο είναι χαρακτηριστικά τα όσα είπε:

«Το πρώτο που ήθελα να κάνω ήταν να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στην Ελλάδα ως έναν σημαντικό και αφοσιωμένο σύμμαχο που συνεισφέρει στη συλλογική άμυνα εδώ και 60 χρόνια. Ηταν σημαντικό να μεταφέρω την αλληλεγγύη του ΝΑΤΟ στους πολιτικούς ηγέτες των Αθηνών. Το δεύτερο είναι ότι είδα στο πλαίσιο της άσκησης τις στρατιωτικές ικανότητες της χώρας σας. Εντυπωσιάστηκα από την ποιότητα και την ικανότητα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, ιδιαίτερα δε από την ετοιμότητά τους και το πώς ο Στρατός, το Ναυτικό και η Αεροπορία συνεργάστηκαν. Ο τρίτος λόγος της επίσκεψης ήταν να διαβουλευτώ με την ελληνική κυβέρνηση για ορισμένες κοινές προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε τόσο στην Ανατολική Ευρώπη, εξαιτίας μιας πιο επιθετικής Ρωσίας, όσο και στο Νότο της Συμμαχίας, εξαιτίας του Ισλαμικού Κράτους και του εξτρεμισμού που τροφοδοτεί την αστάθεια και τη βία τόσο κοντά στα σύνορά μας».

Ολα τα μέτωπα που ανοίγουν οι ιμπεριαλιστές μπαίνουν στο τραπέζι, με την ελληνική αστική τάξη να παίρνει ενεργά μέρος και να εκθειάζεται από τον ηγέτη της λυκοσυμμαχίας ως «αφοσιωμένος σύμμαχος».

Η «αφοσίωση» αυτή της ελληνικής αστικής τάξης αποτυπώνεται στην καθοριστική συμμετοχή της στη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, όταν οι ελληνικές κυβερνήσεις έδιναν «γην και ύδωρ» για να περνάνε οι ορδές των ΝΑΤΟικών, που αιματοκύλησαν τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας. Επίσης, από τη βάση της Σούδας εφορμούσαν τα αεροσκάφη που σκόρπαγαν το θάνατο στη Λιβύη, για να ανοίξει ο δρόμος για τις μπίζνες των μονοπωλίων, ενώ ο κατάλογος είναι αρκετά μακρύς τα τελευταία χρόνια, από τη Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο, έως το Αφγανιστάν και τη Σομαλία. Τώρα στην αποστολή νέων πλοίων στην Ανατολική Μεσόγειο. Για να μην αναφερθούμε στη συμμετοχή Ελλήνων στρατιωτικών στην επέμβαση στην Κορέα το 1950 (που αρκετοί γύρισαν σε φέρετρα και σακάτηδες).

Εχει καταρριφθεί εδώ και καιρό το ψευτοεπιχείρημα ότι το ΝΑΤΟ αποτελεί εγγύηση για τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας. Ελληνικές και τουρκικές κυβερνήσεις ανταγωνίζονται, πότε συμφωνώντας, πότε διαφωνώντας, πότε μοιράζοντας το Αιγαίο, πότε οξύνοντας τους τόνους με ένα σταθερό κριτήριο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων των χωρών τους. Οι ΝΑΤΟικές γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο αποδεικνύουν ότι το κεφάλαιο δεν έχει πρόβλημα να «μοιραστεί» ακόμα και κυριαρχικά δικαιώματα, προκειμένου να εξυπηρετήσει τους στόχους κερδοφορίας του, να πάρει μέρος στο συνολικό μοίρασμα των αγορών σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο.

Το ΝΑΤΟ, στον ανταγωνισμό του με ανερχόμενες καπιταλιστικές δυνάμεις, όπως είναι η Ρωσία, υποκρίνεται όταν μιλάει για παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου, που στην ουσία είναι το δίκαιο των συμφερόντων τους (με άλλους συσχετισμούς και όταν υπήρχε σοσιαλιστικό στρατόπεδο υπήρχαν κάποιοι κανόνες). Ετσι, αποτελεί πρόκληση η φράση του ΓΓ του ΝΑΤΟ στην εν λόγω συνέντευξη ότι «όλα τα μέτρα που λαμβάνουμε είναι αμυντικά. Αυτό που κάνουμε είναι ο σκοπός του ΝΑΤΟ, δηλαδή η συλλογική άμυνα. Εχουμε δει μια πιο επιθετική Ρωσία να παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας, να αλλάζει τα σύνορα με τη χρήση βίας. Επίσης δεν νομίζω ότι υπάρχει αντίφαση ανάμεσα σε ένα ισχυρό ΝΑΤΟ και σε μια εποικοδομητική σχέση με τη Ρωσία. Πιστεύω ότι το αντίθετο ισχύει. Μόνο μέσω μιας ισχυρής, προβλέψιμης συμμαχίας μπορούμε να δημιουργήσουμε τα θεμέλια για αυτή τη σχέση».

Η πραγματικότητα είναι ότι η αλλαγή συνόρων με τη χρήση βίας από τη Ρωσία, είναι πρόσχημα, αφού το ίδιο και σε πολλαπλάσιο βαθμό έκανε το ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια. Την ίδια ώρα, αυτό που δηλώνεται ευθαρσώς είναι ότι στο έδαφος του καπιταλισμού μπορεί να υπάρχει μια «εποικοδομητική σχέση» ΝΑΤΟ - Ρωσίας. Και αυτή είναι η ουσία, οι λαοί είτε το ΝΑΤΟ έχει αρμονική σχέση με την καπιταλιστική Ρωσία, είτε είναι ...στα μαχαίρια, θα υποφέρουν, γιατί θα συνεχίζουν να υφίστανται είτε «ειρηνικά» την εκμετάλλευση είτε θα συρθούν στα πεδία νέων ιμπεριαλιστικών πολέμων.